Gaat Amnesty International de goede kant op?
In de Economist maakt men zich zorgen over een nieuw takenpakket dat Amnesty International voor zijn rekening neemt. In Amnesty zijn al jaren twee stromingen zichtbaar, de ene wil zich uitsluitend bezighouden met de bescherming van geweldloze slachtoffers van het ontnemen van klassieke mensenrechten, de andere stroming vindt dat Amnesty ook economische en politieke veranderingen moet propageren en bevorderen.
De beperking tot juridische mensenrechten vormde de ruggengraat van de organisatie en AI kreeg daardoor beurtelings het verwijt een werktuig van de CIA en de KGB te zijn. In de concurrentie op de goede doelen markt (zoals War Child, Artsen zonder Grenzen en Unicef) beperkt Amnesty zich niet tot haar ?klassieke?juridische focus maar strijdt ook tegen andere economische en sociale misstanden. Ik denk dat de relatieve onkwetsbaarheid van mijn oudste goede doel gevaar loopt door zich buiten haar traditionele mandaat te begeven. Binnen AI is erg brede kennis van zeer bevlogen en goed geschoolde medewerkers aanwezig, en voor deze mensenrechten- en landenspecialisten is het frustrerend dat zij niets kunnen doen aan allerlei mensenrechtenschendingen die niet binnen Amnesty?s mandaat vallen. Ik denk dat Amnesty sterker zou zijn door zich te beperken tot haar klassieke werkterrein.
