Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Dit maal een stuk ingezonden door Nick, student economie & bedrijfseconomie, over de ontwikkelingen in Azië. De meeste economen zijn het er wel over eens: over 50 jaar is de wereld niet meer zoals hij nu is. Het Westen is zijn mondiale heerschappij kwijtgeraakt aan de nieuwe grootmacht China en, in mindere mate, India. Na een dipje van 150 jaar wordt China weer wat het voor die tijd altijd was: de grootste economie ter wereld. Of toch niet? In de jaren ’60 van de 20e eeuw ontstonden er grote economische discussies in de Verenigde Staten. Veertig procent van de Amerikaanse economen had serieuze bedenkingen bij de superioriteit van het kapitalistische systeem. De grote concurrent van die tijd, de communistische Sovjet-Unie, liet al jaren achtereen stabiele, hoge economische groeicijfers zien. Crisis of niet: zelfs in de rumoerige jaren ’30 bleef de Sovjet trein onverhinderd door denderen. Elk jaar weer 6% groei; een dieseltrein was het. De Russen liepen ook nog eens tien jaar voor met de ruimtevaart technologie: eerst ging het hondje Laika de ruimte in, daarin Youri Gagarin. John F. Kennedy beloofde voor het einde van het decennium nog een man op de maan te zetten. Voor de zekerheid werden er vooraf alvast opnames gemaakt in de Hollywood-studio’s.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
‘Doordat ik het te druk had met het werk ben ik je niet meer gaan opzoeken.’ Het voelt als een smoes die werknemers over de hele wereld gebruiken nadat hun chef met pensioen is gegaan en ze de man als een baksteen hebben laten vallen. Ook in China moet de pensioengerechtigde leeftijd het moment zijn om te ontdekken dat al dat gelach om je grapjes niets te maken had met je aangeboren gevoel voor humor maar alles met je functie. In de filmdocumentaire 24 City, die fictieve elementen bevat, vertellen Chinese werkers op een huiselijke manier over hun ervaringen op en rond werkplaats 63 van fabriek 420.
De fabriek was en is natuurlijk hun thuis. Voorzieningen voor bijvoorbeeld huisvesting, vrije tijd en ontslag zijn kennelijk verbonden aan de werkgever. En bij een grote verhuizing van de fabriek, vijftig jaar geleden, verhuisde zo’n beetje iedereen mee. Daarom was het een goed idee om een groep van acht werkers uit dezelfde fabriek – vijf mannen en drie vrouwen – in een serie gefilmde interviews over hun leven te laten vertellen.
De films van regisseur Jia Zhang Ke hebben allemaal hetzelfde grote thema / onderwerp: wat de modernisering van China (industrialisatie, communisme en kapitalisme) in het leven van de gewone man betekent. Helaas heeft Jia als filmer niet die grote begaafdheid die het onderwerp verdient. Naar mijn smaak mist hij een bepaalde artistieke gevoeligheid. Dit zeg ik nadat ik eerder de speelfilms Unknown Pleasures, The World en Still Life van hem heb gezien. Op papier moet een opzet voor een van zijn films er altijd geweldig uitzien. Maar in de uitwerking mis ik steevast iets, iets wat je misschien wel filmpoëzie zou kunnen noemen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Een gastbijdrage van Erik Alkema
60 jaar communisme in China en er is veel veranderd. Wat brengt de komende 60 jaar? En is het nog wel communisme?
Nieuwe beelden bij recente gebeurtenissen: Oeigoeren slaan Han chinees dood | Afghanen vullen stembussen met valse stembiljetten
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.