Kunst op Zondag | Een cartooneske wereld

Als de wereld te absurd voor woorden begint te worden, dan is dat het best te vatten in een cartoon. De Amerikaanse illustrator en filmmaker Steve Cutts is daar ijzersterk in. Ook treffend zijn Cutts’ animatiefilms. De wereld van vandaag samengevat in ‘A Brief Disagreement’. https://www.youtube.com/watch?v=9x7FGbW3IVc Techno-artiest Moby heeft blijkbaar dezelfde cynische kijk op de wereld als Steve Cutts. Niet toevallig dan dat Cutts de animatiefilm maakte bij Moby’s  song ‘In this ciold place’. https://www.youtube.com/watch?v=vmi-MtP969M Nog een cynisch kunststukje van Moby. In 2016 ‘relativeerde’ hij de betekenis van Trump die toen opstoomde naar zijn eerste presidentschap. https://www.youtube.com/watch?v=PUvmD01NFY0 Een kort meningsverschil met wortels diep in de geschiedenis, een kleine mislukkeling die nu de wereld denkt te veroveren, allemaal scherper getekend dan in het deepfake We are the world-filmpje. Daarin verheffen alle narcistische, reactionaire, dictatoriale wereldleiders hun stem. Maar wat de f” "k doet Zelensky trouwens in dat filmpje (op 1 min. 42")?

Door: Foto: Martin Sotirov (cc)
Foto: Frederick Dennstedt (cc)

Grenzen trekken

, door

COLUMN - Het blijft lastig, als het om de uitingsvrijheid gaat.

Ian Buruma, de onfortuinlijke hoofdredacteur van de The New York Review of Books, zag zich al na korte tijd gedwongen ontslag te nemen nadat hij een artikel had geplaatst van een man die beschreef hoe hij door een #MeToo affaire plots als paria werd behandeld. Voor veel lezers bleek het een brug te ver om deze paria een podium te geven. Bij zijn aftreden schreef Buruma een commentaar en daarin maakte hij het onderscheid tussen insult (belediging) en offense (aanstoot).

Het eerste is bewust, het tweede afhankelijk van de ontvanger. ‘Aanstoot wordt genomen, belediging uitgedeeld.’ Aanstoot geven moet kunnen, beledigen is een moedwillige poging om iemand kwaad te doen en dat gaat volgens Buruma over de grens. Coen van de Ven schrijft er over in De Groene.  Hij levert terecht kritiek op het besluit van de The New York Times om, na alle ophef over een spotprent van Trump met een keppeltje achter een blindengeleidehond met davidster die de Israëlische premier Netanyahu moet voorstellen, nu maar helemaal geen cartoons meer te plaatsen. Redactionele luiheid, vindt hij. Cartoons moeten het hebben van scherpte, ze zullen altijd wel bij iemand voor aanstoot zorgen. En hij citeert cartoonist Joep Bertrams: ‘Door volledig te stoppen met het genre zeg je eigenlijk: ik heb geen zin in dat gehannes’.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Waan van de dag

Jordaanse schrijver vermoord op trappen gerechtshof

, door

De vooraanstaande Jordaanse schrijver Nahed Hattar is vandaag meermaals door het hoofd geschoten op de trappen van het hooggerechtshof in Amman. De dader werd ingerekend door vrienden en familie van de auteur en overgedragen aan de autoriteiten.

Hattar, een christen, zou daar terecht staan omdat hij op Facebook een spotprent had gedeeld van een anonieme tekenaar die als godslasterlijk en beledigend voor de islam werd aangemerkt.

Kennelijk heeft een of andere fanaticus het recht in eigen hand genomen. Volgens de correspondent van Al Jazeera is het land in shock over de moorddaad.

Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten

KRAS | Bezorgde burgers

, door

Bezorgde burgers in Pakistan zouden graag een klopjacht op Geert Wilders en Hollanders in het algemeen organiseren, omdat ze zich in de kern van hun identiteit aangetast voelen en de regering weigert naar hen te luisteren. Ik vind dat een verwerpelijk plan, maar er is ook een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: kom uit je bubbel, bezorgde burgers hebben recht op hun gelijk.

Ik ging dus piekeren: wie ben ik dat ik anderen de maat neem? Het piekeren sloeg om in een lichte nervositeit, die weer uitgroeide tot een stevige bezorgdheid. Waarmee ik zelf een bezorgde burger was geworden en het probleem uit de wereld had geholpen. Burgers met andere zorgen dan de mijne zijn geen echte bezorgde burgers. Ze kunnen in de stront zakken.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.

Volgende