Draaideur van de dag

Dus Jack de Vries gaat werken voor de JSF lobby club: Oud-staatssecretaris Jack de Vries van Defensie wordt directeur bij Hill & Knowlton, een communicatie- en adviesbureau dat de belangen van de Nederlandse luchtvaartindustrie behartigt. De Vries is, net als de industrie, een fervent voorstander van de Amerikaanse Joint Strike Fighter (JSF) als opvolger van het F-16-gevechtsvliegtuig. De SP in de Tweede Kamer, die De Vries ooit Jack Straaljager Fiasco noemde, plaatst vraagtekens bij de overstap van de oud-CDA-bewindsman naar het bedrijfsleven. Hij beschikt volgens SP-Kamerlid Jasper van Dijk over vertrouwelijke informatie waarmee hij de concurrentie van de Amerikaanse vliegtuigbouwer Lockheed Martin een hak kan zetten. De SP maakt zich druk over de geheimen die de goede man zou kunnen verraden, maar ik denk niet dat dat het grootste probleem is, waarom zo wantrouwend zijn? De Vries zal de wet toch niet overtreden? Nee, ik denk niet dat dat het probleem is. Wat ik me eerder afvraag is: wat waren zijn motieven toen hij verantwoordelijk was voor de JSF als staatssecretaris. Dit is een schoolvoorbeeld van de vervaging die er tegenwoordig is tussen politiek en bedrijfsleven. Een politicus in functie weet dat zijn politieke beslissingen later gevolgen zullen hebben voor zijn carrière en zijn portemonnee. Doet hij het goed dan staat hem een leuk baantje te wachten aan de andere kant van de draaideur die politiek en bedrijfsleven van elkaar scheidt. In het geval van de Vries kan je je nu afvragen waarom hij zo'n voorstander was van de JSF. Was het het landsbelang of was het zijn carrière? Jack de Vries, is de man achter de campagne van het CDA in 2007 waarbij op de man werd gespeeld niet op de bal. Met het "draaipunt van de dag" werd Wouter Bos dagelijks op de hak genomen, maar vandaag kunnen we lol hebben op kosten van de Vries en constateren dat hij de draaideur van de politiek van vandaag is.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Detailpolitiek (21): De bonnetjes van Geert Dales

Op mijn werk werden we een tijdje geleden gewezen op een nieuwe regel. Soms begeleid je een scriptiestudent die je iets wil geven als dank. Dat heeft kennelijk tot uitwassen geleid, want dit soort cadeautjes mogen voortaan nooit meer kosten dan vijftig euro. Collega’s vroegen zich af of je voortaan bij een fles wijn naar de prijs moet vragen. Gelukkig heb ik geen probleem, want mijn studenten geven mij bijna nooit wat.

Heeft deze regel een serieuze achtergrond? Sommigen zouden zeggen van wel, want studenten horen hun docenten niets te geven. Docenten krijgen een salaris en dat moet voldoende zijn om drank, koffiebonen, boeken en bloemen van te kopen. Als de cadeautjes heuse geschenken worden, kan dat wijzen op… ja op wat eigenlijk? Kennelijk leiden deze tot de suggestie dat de docent alleen zijn best deed omdat er een fles wijn tegenover stond. En natuurlijk dat een student die geen boekenbon in het vooruitzicht stelt minder goede begeleiding krijgt.

Geert Dales bashen
Deze ellende beheerst steeds meer de hele publieke sector. Wantrouwen is het nieuwe toverwoord. Iedereen in de publieke sector mag voortaan de maat genomen worden: wat declareren zij, welke reizen maken ze en welke geschenken ontvangen ze? Is dat allemaal wel in de haak en zit er geen belangenverstrengeling en zelfverrijking achter? Het meest geliefde slachtoffer van deze manie: Geert Dales. Hij was verantwoordelijk voor de Noord/Zuidlijn, maakte weinig vrienden in Leeuwarden en liet in 2010 een krakkemikkige hogeschool achter.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: gebroken beloftes

[qvdd]

Neem als kabinet alsjeblieft een voor Zeeland acceptabel, ondubbelzinnig besluit, zoals ik dat – mag ik blijven (?) hopen – op 23 mei j.l. ook heb gedaan.

Johan Robesin, Statenlid van de Partij voor Zeeland, herinnert Mark Rutte per brief aan het inmiddels roemruchte Torentjesoverleg van 14 april – waar ook Geert Wilders bij aanwezig was – en de belofte om niet te ontpolderen in Zeeland. Rutte beloofde Robesin toen maximale inzet om ‘het ontpolderspook eens en voorgoed uit Zeeland te verjagen’. Voor Robesin was dat reden om bij de Eerste Kamerverkiezingen op de regeringscoalitie te stemmen.

Robesin is bezorgd over ‘een mogelijk kabinetsbesluit dat Zeeland opscheept met een onmogelijk dilemma’. Ons kabinet moet, conform Europese richtlijnen en verdragsafspraken met onze Zuiderburen, de Hedwigepolder onder water zetten ter compensatie van het natuurverlies door uitdieping van de Westerschelde. Staatssecretaris Henk Bleker is echter van plan om in plaats daarvan gronden bij het natuurreservaat Rammekenshoek op Walcheren onder water te zetten. Hij komt daarmee onder meer CDA-dissident Ad Koppejan tegemoet, voor wie de ene polder kennelijk de andere niet is.

Het probleem is alleen dat de provincie Zeeland die gronden nu juist heeft aangekocht om de aanleg van de Westerschelde Container Terminal bij Ritthem te compenseren. De provincie heeft weinig fiducie in de suggestie van Bleker dat hier wel een mouw aan te passen valt. In Zeeland wordt nu al twaalf jaar gediscussieerd over de nieuwe terminal, die de Zeeuwse economie van de broodnodige impulsen moet voorzien en nieuwe banen moet scheppen. De terminal heeft dan ook een prominente plaats in het programma van de nieuwe Gedeputeerde Staten van Zeeland.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het cookie monstervoorstel

Het huidige kabinet is er eentje van de eigen verantwoordelijkheid. Als het gaat om bezuinigen dan, hè. Want als er geen geld te halen valt, dan bemoeien de hoge heren (en dame) zich graag overal tegenaan. Dan is eigen verantwoordelijkheid in geen velden of wegen te bekennen. Laten we dus hopen dat het voorstel dat gebruikers voor het zetten van elke cookie expliciet toestemming moeten geven er niet doorheen komt.

Allereerst, wat is een cookie. Dat is een stukje informatie opgeslagen wordt op de computer van de bezoeker (in een bepaald stukje afgeschermd geheugen) met informatie over het bezoek. Dat zijn vaak onschuldige dingen zoals de instellingen, welke producten je op de site hebt opgezocht voor gebruik op de eigen site. GeenCommentaar gebruikt bijvoorbeeld een cookie om de instellingen van de tabs rechts op te slaan.

Soms zijn het ook wat minder onschuldige dingen, zoals een “tracking cookie”. Zo’n cookie werkt over meer sites en kan zo je internetgedrag tot op zekere hoogte in de gaten houden en doorgeven. Grote kans dat je als je kasten bekijkt op de wehkamp-site, je opeens op veel sites reclames voor kasten te zien krijgt.

Nu is het niet eens een slecht idee om hier wat regels aan te verbinden, maar het voorstel is onzalig. Er moet dan namelijk expliciet toestemming gegeven worden voor elk cookie.

Privacy
GeenCommentaar zal dan dus moeten vragen of je het eens bent met het plaatsen van het cookie dat de tab-instellingen regelt. (Update: Dit blijkt niet correct. Er wordt een uitzondering gemaakt voor “functionele cookies”. Dat maakt de problemen in mijn ogen alleen maar erger, want wie gaat controleren of cookies functioneel of niet zijn?) Het hoeft volgens het voorstel maar één keer per aanbieder. Maar als het niet voor elk bezoek gevraagd moet worden, dan zal de toestemming moeten worden opgeslagen door middel van een cookie(!), of op IP (internetadres) in een database. Voor dat eerste moet dan weer toestemming zijn, en het tweede brengt weer andere privacy-issues met zich mee, aangezien het IP-adres in Nederland wordt gezien als een persoonsgegeven waar strenge regels voor gelden. Eén keer per aanbieder is hierbij ook een risico. Want als je je toestemming één keer geeft aan Google dan betekent dat in het huidige voorstel dat het bedrijf je toestemming altijd heeft, en op elke site met google ads een cookie mag zetten. Of een gebruiker dat kan overzien is nog maar de vraag.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Cohen leest voor

Hoe belezen zijn politici eigenlijk? Hebben ze wel tijd voor een goed boek? Behalve de berg ambtelijke stukken, zullen ze de kranten lezen. Daar valt altijd wel een Kamervraag uit te verzinnen. Een boek vraagt zoveel tijd, dat die hooguit tijdens een reces ter hand wordt genomen. Er is een oplossing: het luisterboek.
Behalve via de cd kun je boeken ook in mp3-formaat krijgen. Dus tijdens het hardlopen of de reis met het openbaar vervoer, kun je de wereldliteratuur tot je nemen. Zou het niet aardig zijn als Mark Rutte op zijn wekelijks interview na de ministerraad gevraagd werd: luistert u wel eens een boek?

De kans bestaat dat de altijd grappige Rutte antwoordt: nee zeg, ik moet de hele week al naar Cohen luisteren. Want Job Cohen leest wel boeken. Hij leest ze hardop voor. Uitgeverij Rubinstein heeft dat laten opnemen en zo kun je vijf Nederlandse klassiekers beluisteren, voorgelezen door Cohen. Boeken van Nescio (De uitvreter en Titaantjes), Elschot (Kaas en Lijmen/Het been), Theo Thijssen (Het grijze kind) en dit jaar kwam de luisterversie van Multatuli’s Max Havelaar uit.  Als je wilt weten hoe het in Cohen’s voordracht klinkt, kun je op de website fragmenten beluisteren. Onderaan de boekbesprekingen vind je de luisterknop.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Links en Rechts: ChristenUnie en SGP

SGP-stemmers per gemeente Tweede Kamer 2003/bron: WikiMedia/gpvosHet lijkt een beetje een curiosum voor seculieren: de breuk tussen de ChristenUnie en de SGP. Maar het is uitermate significant als je wil begrijpen wat de dominante tegenstellingen zijn in de Nederlandse politiek.

De eerste breuk vond plaats in het Europees Parlement. Sinds 1984 werkten de CU (en de partijen die daarin samengingen) en de SGP samen in een delegatie en een Euroskeptische Europese fractie. In 2009 namen de partijen deel aan de verkiezingen met een lijst, maar gingen ze hun gescheiden wegen. De “Christelijk-sociale” CU gingen samenwerken met de centrum-rechtse, Euroskeptische Britse Conservatieve Partij in de Europese Conservatieve en Hervormers. En de SGP ging samenwerken met de populistisch rechtse Deense Volkspartij, Italiaanse Lega Nord en Ware Finnen. Onder de breuk lag echter grotere problemen, zoals de samenwerking van de CU in het centrum-linkse kabinet Balkenende-IV en de grotere rol voor vrouwen in de CU. De verkiezing van de Eerste Kamer versterkte de breuk. De derde CU-kandidaat (Simone Kennedy) wachtte tevergeefs op stemmen vanuit de SGP. De jarenlange samenwerking van de CU en de SGP in de Eerste Kamer door lijstverbindingen en gezamenlijke woordvoerdschappen kwam daarmee tot een einde.

De reden voor de breuk is natuurlijk de relatie met het kabinet. De ChristenUnie behoort tot de oppositie, terwijl de SGP een gedogende rol ten opzichte van het kabinet heeft. Hierbij komen nog eens de posities van CU en de SGP over de drie I’s die de politieke agenda beheersen: integratie, Islam en immigratie. De SGP ziet de Islam als een gevaar voor de Nederlandse cultuur, de ChristenUnie ziet de vrijheid van godsdienst als een belangrijke Nederlandse waarde. De SGP wil de Islam beperken, de CU wil ontspannen omgaan met verschillen. De SGP wil het lastiger maken voor migranten om naar Nederland toe te komen, de ChristenUnie wil de deur voor asielzoekers open houden. Maar ook op sociaal-economische onderwerpen (bezuinigingen, hervormingen) oriënteert de ChristenUnie zich op links en de SGP op rechts. Ook op een onderwerp als het milieu kiest de ChristenUnie voor ecologische duurzaamheid en de SGP voor economische groei.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Stapelgek

Neem nou eens een sportieve, theaterliefhebbende gehandicapte met twee kinderen en een cavia. Zou deze mevrouw onredelijk hard getroffen worden door de opeenstapeling van bezuinigingen? Zo ongeveer stelde Job Cohen het voor in het debat, vorige week, met Rutte. De oppositie deed flink haar best Rutte weg te zetten als de meedogenloze a-sociaal, die geen weet heeft van welk leed hij de toch al door het noodlot getroffen mensen mee zal berokkenen.
Rutte deinsde enigszins terug. Jawel, de bezuinigingen zijn noodzakelijk, maar vooruit dan, op Prinsjesdag zal hij de Kamer verwittigen van een onderzoekje naar eventuele “ongewenste cumulatieve effecten”.

De sportieve mevrouw moet al vijf kilometer verder reizen voor haar wekelijkse zwemuurtje, want het zwembad waar ze al jaren in plonsde is door eerdere bezuinigingen al gesloten. Of het zwembad waar ze nu heengaat zal blijven bestaan, is hoogst onzeker.
Vier keer per jaar gaat ze naar het theater. Een dure hobby, maar binnenkort houdt ze daar geld aan over. Het toneelgezelschap waar ze al jaren fan van is, zal de cultuurbezuinigingen niet overleven. Als ze nou maar niet door de overige kortingen, te weinig geld heeft voor caviavoer, want dan riskeert ze boetes van de caviapolitie, wegens uithongeren van het arme diertje.
Die kans is er wellicht, want de bijdrage voor de kinderopvang gaat omhoog. Haar kids gaan naar de die opvang omdat mevrouw bijna full-time op de sociale werkplaats werkt. Waar ze trouwens als de donder uit moet, maar met behulp van haar pgb moet dat lukken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vervelende burgers frustreren de overheid

foto: Flickr.com

Met het vertrouwen van burgers in de overheid schijnt het nogal mee te vallen. Omgekeerd is het probleem misschien wel veel groter.  Zo koestert minister Donner de ‘beleidsintimiteit’ en laat hij deze niet graag verstoren door al te opdringerige burgers die op grond van hun hun wettelijk recht informatie vragen over wat er daar achter die gesloten deur gebeurt. Dit liet hij weten in zijn nogal provocerende rede op de Dag van de Persvrijheid over aanpassingen van  de Wet Openbaarheid van Bestuur (Wob). In de brief die hij een paar weken geleden naar de Tweede Kamer stuurde over zijn plannen toont hij zich nog steeds zuinig en wantrouwend. Openbaarheid OK, maar “randvoorwaarde is een overheid met een verminderde capaciteit van het ambtenarenapparaat.”  Wob-verzoeken die – in zijn ogen- “oneigenlijk” zijn mogen dit apparaat niet frustreren. En bij “veel te omvangrijke” verzoeken moet eenzijdig ingegrepen kunnen worden ter bescherming van de ambtenaren. In de brief worden allerlei mogelijkheden verkend om lastige “Wobbers”  de deur te kunnen wijzen. Aan verbetering van de efficiëntie van het ambtenarenapparaat, een degelijk en professioneel beheer van documenten en aan de hier toch voor de hand liggende inzet van ICT besteedt Donner nauwelijks aandacht. Het probleem ligt vooral bij ons, burgers, en niet bij hem, de overheid.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

EHEC, De Risico-Maatschappij en Groene Politiek

Groene politiek gaat over de lange termijn: klimaatverandering beinvloedt pas de volgende generatie, de zee is pas over 50 jaar leeggevist en radio-actief materiaal levert nu wat energie op maar is eeuwenlang gevaarlijk. Daarmee staat groene politiek veraf van de belevingswereld van de kiezer. Groene partijen stellen abstracte lange termijnvragen over onze energie- en voedselvoorziening. Er zijn een paar groene kiezers die uit post-materialisme kiezen voor het milieu. Maar groene rampen kunnen kiezers wijzen op de acute en pijnlijke gevaren die onze onduurzame levensstijl heeft voor onze leefomgeving.

Nog geen twee weken geleden sprak Femke Halsema over het effect van de “globale risico-maatschappij” op de politiek. En nu is het duidelijk te zien. De uitbraak van EHEC in Duitsland is een uiting van onze hedendaagse risico-maatschappij: een levensgevaarlijk risico dat het gevolg lijkt te zijn van de moderne techniek (bacterien worden resistent van een overgebruik van antibiotica), mensen van alle achtergronden raakt, en dat mondiale gevolgen heeft. En dat net na gebeurtenissen in Fukushima die weer eens hard wezen op de risico’s van kernenergie.

Voedselveiligheid is een goed thema voor Groenen om hun problematiek dringend en dwingend te maken. Niets voor niets dat in Duitsland door Groenen het ministerie van Consumentenzaken, Voedselveiligheid en Landbouw opgericht. In Belgie zagen we in 1999 helder wat de electorale gevolgen kunnen zijn van direct waarneembare groene crises. De dioxinecrisis (een crisis over vervuild vlees) kwam daar net voor de verkiezingen uit. Samen wonnen de twee Groene partijen (Ecolo en Agalev) meer dan 14% vande stemmen -een ongekend goede score voor groenen in een nationale verkiezing- ten koste van de gevestigde sociaal- en Christen-democratische partijen. Zeker als hetgepaard met een groot bestaand wantrouwen ten opzichte van de bestaanderegeringspartijen, kan een ramp kiezers mobiliseren om op groene partijen te stemmen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Door pubers vertegenwoordigd?

Door pubers vertegenwoordigd?

“Ach jullie zijn ook nog zo jong. Ik vind dat de leeftijd van raadsleden best iets omhoog kan”

Bekentenis van Annemarie Jorritsma (61 jr.), burgemeester van Almere en voorzitter van het VNG, op het congres in Ulft, waar het Bestuursakkoord het hete hangijzer is

Jorritsma betoogde dat “gemeenten meer gebruik moeten maken van de nieuwe ouderen, de babyboomer”.
Volgens Jorritsma doen gemeenten meer dan genoeg om jongeren te betrekken en activeren alleen laten gemeenten de oudere generatie te veel links liggen, schrijft Gemeente.nu.

Jorritsma kent haar eigen cijfers blijkbaar niet. Volgens het VNG is de gemiddelde leeftijd van raadsleden (pdf) 52,3 jaar. Dat is een stuk ouder dan Rutte (44 jr.), de op één na jongste premier ooit, maar wel gelijk aan de gemiddelde leeftijd van het kabinet (52,4). Ook veel ouder dan de gemiddelde leeftijd van Kamerleden (45). Wel iets jonger dan de gemiddelde leeftijd van burgemeesters (57,3) en wethouders (53,9).

Ze was 28 jaar toen ze gemeenteraadslid werd, 32 toen ze de Tweede Kamer inging,  44 toen ze minister werd en 53 toen ze burgemeester van Almere werd.
Het is niet gek dat de gemeenten nu in de clinch liggen met het Rijk. De voorzitter van het VNG is misschien te jong om de gemeenten goed te kunnen vertegenwoordigen?

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende