Ernstige zorgen over vrijhandelsverdrag EU-VS

De onderhandelingen over een vrijhandelsverdrag tussen EU en VS gingen vandaag de derde ronde in. Een ernstige zaak, vinden Thierry Baudet en Bastiaan Rijpkema. En waarom is het proces zo ontransparant? Niemand heeft het erover, maar vandaag startte de derde onderhandelingsronde over het EU-VS Vrijhandelsverdrag. De onbekendheid van deze ingrijpende gebeurtenis is geen toeval. Politici willen namelijk niet dat u hier zicht op heeft – laat staan dat u zich er mee bemoeit. Door Barroso, voorzitter van de Europese Commissie, is politici opgedragen steeds te herhalen dat het beoogde verdrag ‘groei en arbeidsplaatsen oplevert’, en dat bezwaren ertegen – wat die ook maar mogen zijn – , ‘ongegrond’ zijn. Barroso gaf onze politieke managers deze boodschap op vrijdag 22 november - toen zij werden geïnstrueerd over het ‘communiceren’ van het vrijhandelsverdrag. Ondertussen blijven alle daadwerkelijke afspraken geheim. We kunnen op geen enkele manier controleren of onze bezwaren inderdaad ‘ongegrond’ zijn. Net als met EU-regelgeving is het met dit verdrag: hoe minder er over gesproken wordt, hoe beter. Wanneer politici en bureaucraten in de schaduw hun plannen kunnen voortzetten en ze naar buiten toe rookgordijnen kunnen optrekken over ‘win-win situaties’, hebben die plannen de meeste kans van slagen.

Foto: Naoki Hiroshima (cc)

The EU’s Rubik’s cube: who will lead after 2014?

LONGREAD - Next year, EU leaders will decide who will succeed Herman Van Rompuy, José Manuel Barroso and Catherine Ashton as, respectively, the next president of the European Council, president of the European Commission and high representative for foreign affairs. These (no doubt) excruciating deliberations will begin in earnest after the European Parliament (EP) elections in May 2014.

EU watchers remember well the surprise – and for some, disappointment – that greeted the announcement of Van Rompuy and Ashton in late November 2009. Both appointments were judged to indicate a low level of ambition on the part of national governments for the EU leadership posts created by the Lisbon treaty. Likewise, the earlier reappointment of the conservative and careful Barroso for another five years was an homage to the status quo.
What do the choices of 2009 bode for those ahead? Back then, EU governments wished to avoid a trio of hyper-assertive egos at the EU’s helm. But their bigger concern was to match a tiny pool of credible candidates with the expectation that the new appointments would reflect as broad a cross-section of the Union’s membership as possible.

The Lisbon treaty’s requirements made this task even harder: the European Parliament – along with a majority of EU countries – must now approve the president of the Commission and the high representative for foreign policy (who is also a member of the college of European commissioners). Since the Parliament’s own presidency traditionally alternates between its left and right political groupings, the EP’s negotiators insisted that one of the EU’s top three should be a socialist. That opened the way for appointment of Baroness Ashton (from the British Labour Party) as high representative. This choice probably also sets a precedent that at least one of the three positions should be held by a woman.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Proefballonnetje van Barnier

Ik behoorde bij die groep naïevelingen die dacht dat met het Lissabon-verdrag de EU één president zou krijgen.  Het bleek er één extra te zijn. Want naast president Van Rompuy die de europese toppen voorzit, hebben we nog steeds elk half jaar een nieuwe ‘presidency’ verzorgd door een EU lidstaat (nu Hongarije) en niet te vergeten president Barroso van de Europese Commissie. Dat is voor ons Europeanen al niet te doen, voor het buitenland is het al helemaal een potpourri, zeker als je op internationale fora, zoals de G20, zowel Van Rompuy, Barroso als een handvol Europese regeringsleiders ziet lopen. (En dan laat ik voor de ‘Hoge Vertegenwoordiger’ en de president van de eurolanden maar even buiten beschouwing.) Is dit nu het antwoord op Henry Kissingers beroemde vraag wie je moet bellen als je Europa aan de lijn wilt hebben?

Gelukkig hebben we eurocommissaris Michel Barnier (Interne Markt) nog. Gisteren (Europadag!) gunde hij de toehoorders van de Humboldt universiteit een kijkje in zijn Europese droom  waarin één president zowel de Raad als de Commissie voorzit. Deze man of vrouw zou door de EU regeringen worden voorgedragen, en door een ‘congres’ bestaande uit Europees Parlement en nationale parlementariërs worden gekozen. Het zal de Europese democratie ten goede komen: de EU krijgt één ‘gezicht’ en die mogen ‘we’ nog kiezen ook.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Balkenende’s beschamende “Dear José Manuel”

Leider Balkenende (Foto: Flickr/jacco de boer)

Zo, had de Volkskrant zowaar een ouderwetse scoop dit weekeinde. Premier Balkende heeft in een korte brief (.doc) deze zomer aan voorzitter van de Europese Commissie José Manuel Barroso gevraagd om het beleid voor bijzondere natuurgebieden in Europa, Natura 2000, af te zwakken. Volgens Balkenende ligt de nadruk teveel bij ecologie en te weinig bij economie.

Voor trouwe GC-lezers zal deze actie van de premier misschien geen verrassing zijn. Wij constateerden immers al eerder dat Natura 2000 met name voor het CDA een groot politiek probleem is. Overigens worden de argumenten van de premier in Barroso’s reactie (.doc) fijntjes weerlegd.

Inmiddels is er enige politieke ophef over de kwestie ontstaan. Die gaat met name over het ondermijnen door de premier van het natuurbeleid. Dat kun je slecht vinden, maar dat gaat wat mij betreft voorbij aan de kern van de zaak.

Wat deze actie van Balkenende namelijk zo onacceptabel maakt is dat hij als premier, namens het kabinet, een standpunt inneemt dat niet door het kabinet is ingenomen, nergens in het regeerakkoord staat en niet in de Tweede Kamer is besproken. Als de premier een beleidswijziging wil dient hij dat via het normale democratische proces te bewerkstelligen. Van de twee betrokken ministers, Verburg (CDA) van natuur en Cramer (PvdA) van milieu was de eerste wel op de hoogte, de tweede niet. Tel daar bij op dat Balkenende er voor koos om zijn partijgenoot Barroso aan te schrijven en niet de hiervoor verantwoordelijke liberale Commissaris Stavros Dimas, en het geheel begint behoorlijk op een zeer onverkwikkelijk christen-democratisch onderonsje te lijken, zoals die doorgaans alleen in de meest corrupte Limburgse gemeentepolitiek te zien is.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quotes van de Dag: Klimaatakkoord

“We moeten accepteren dat we er niet uit hebben gekregen wat we hadden gewild, maar er zijn punten waar we tevreden over kunnen zijn.”

Minister van Milieu Cramer.

“Dit is geen perfect akkoord, het lost de opwarming van de aarde niet op”

De Zweedse premier en huidige EU-voorzitter Reinfeldt.

“Dit akkoord is beter dan geen akkoord. Maar het is duidelijk beneden onze ambities. Ik zal mijn teleurstelling niet verbergen. Kopenhagen is een eerste stap, de komende jaren zijn er veel meer stappen nodig.”

Voorzitter Barroso van de Europese Commissie.

Het moge duidelijk zijn, de top heeft niet gebracht wat er van gehoopt werd. Maar de deelnemers zien – uiteraard – nog wel lichtpuntjes. Kopenhagen was niet voor niets! Toch?