Met enige regelmaat biedt Sargasso ruimte voor gastredacteuren. Vandaag een stuk van Ingo Piepers. Ingo Piepers heeft de nodige ervaring opgedaan met de Nederlandse Krijgsmacht. Vorig jaar verscheen hier een kort stuk naar aanleiding van de publicatie van zijn onderzoek naar de onvermijdelijkheid van oorlog. -- Update: Ingo is inmiddels associated blogger. Daarom staat dit stuk nu onder zijn eigen naam -- Het kabinet zal op korte termijn besluiten over verlenging van de Nederlandse Uruzgan-missie in Afghanistan. De contouren van het kabinetbesluit zijn duidelijk: verlenging in de rol van lead nation, met ongetwijfeld een aantal verschrikkelijk harde voorwaarden. Voorwaarden die vooral als wishful thinking zullen uitpakken. Verlenging zal echter niets opleveren, is gebaseerd op een aantal (naïeve) veronderstellingen en is een potentieel strategische blunder. Nederland had - luid en duidelijk - afgesproken twee jaar te zullen participeren aan deze ISAF-missie. Door gewijzigde omstandigheden (ook een naïeve inschattingsfout, of was het gewoon marketing, en ben ikzelf naïef ) is de oorspronkelijke opbouwmissie in rook opgegaan. Het is een vechtmissie, waarbij de NAVO in belangrijke mate is verworden tot een angel in dit steeds verder escalerende conflict. De NAVO past namelijk een conventionele aanpak toe - met grote nadruk op vuurkracht - terwijl een counter insurgency strategie noodzakelijk is. De aanpak moet niet gericht zijn op vernietiging van de vijand, maar op de loyaliteit van de bevolking. Dit is geen hogere krijgskunde, maar de NAVO-strijdkrachten blijken niet in staat de vicieuze cirkel die ze zelf en met behulp van de Amerikanen hebben gecreëerd te doorbreken. Alleen de Talibaan blijkt tot op heden een effectieve olievlekstrategie te kunnen uitvoeren: de gebieden die de Talibaan controleren zijn toegenomen en de papaverproductie heeft dit jaar een recordhoogte bereikt. Dit is niet de opbouw die we voor ogen hadden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De ontwikkelingen in Pakistan gaan nu toch echt richting het einde van Musharraf. Blijkbaar heeft Bhutto sinds deze week het gevoel dat haar positie sterk genoeg is om Musharraf te verdrijven. Ze vaart een confronterende koers: ze roept Musharraf op om af te treden, en geeft aan niet als premier te willen dienen onder hem als president. Een powersharing deal is daarmee voorgoed van de baan. Die leek er in te zitten toen Musharraf de aanklacht tegen Bhutto wegens corruptie liet vallen, zodat ze terug kon keren naar Pakistan.
Daarnaast werpt ze zich op als leidster van de verdeelde oppositie. Oud-premier Sharif, die al eerder had aangegeven met haar op te willen trekken, deed dat vervolgens nogmaals.
De VS sturen aanstaande vrijdag onderminister van Buitenlandse zaken John Negroponte. Ze geven Musharraf nog niet op, mits hij de noodtoestand opheft. Dat de deal met Bhutto van de baan is, is voor de VS wel een spaak in het wiel want daar hebben ze wel steeds op aangestuurd. Musharraf lijkt overigens vooralsnog onvermurwbaar: in pas aangeschafte burgerpakken verdedigt hij de noodtoestand met verve. De Gemenebest riep afgelopen maandag Musharraf – op straffe van schorsing van Pakistan- op om zijn functie als legerleider neer te leggen, de noodtoestand op te heffen en de grondwet te herstellen. De president heeft het dreigement genegeerd. Maar een aantal kranten en weekbladen durft zijn einde al aan te kondigen, nu de deal met Bhutto van de baan is en de oppositie zich hergroepeert. Het wachten op wat het leger doet.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.