In de discussies over de mogelijke gevolgen van de opwarming van de aarde speelt de zeespiegelstijging een grote rol. De redenering is immers dat als de temperatuur stijgt er ijs smelt en er dus meer water in de oceanen komt. En dan stijgt de zeespiegel. Dit verhaal gaat natuurlijk alleen op voor het ijs dat op land ligt. Het smelten van de Noordpool maakt voor het gemiddelde wereldzeeniveau niets uit natuurlijk. Wel voor het lokale niveau i.v.m. verandering in zwaartekracht. Maar goed, Antarctica, Groenland en de vele gletsjers in de bergketens in de hele wereld, zouden wel een bijdrage moeten leveren. Antarctica speelt daar een grote rol in. Even plat gezegd, als heel Antarctica zou smelten, hebben we een zeespiegelstijging van 60 meter te pakken. Dat gaat niet zo snel gebeuren. Maar over het al dan niet smelten van het ijs op en rond Antarctica is al een hele tijd discussie. Oppervlakkig gezien lijkt er namelijk geen sprake van afname. Het ijsoppervlak blijft rond het gemiddelde schommelen of zelfs stijgen. En afbrekende ijsschotsen zouden te wijten zijn aan specifieke golfslagpatronen. En toch stijgt de zeespiegel stevig door:
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Klimaatontkenner Hans Labohm heeft een (tijdelijke?) zeepkist gekregen op het nieuwe weblog voor fatsoenlijk rechts: De Dagelijkse Standaard. Labohm, nog steeds onder de indruk van de afgelopen ‘strenge’ winter, kaart vandaag een complot aan van de “klimaatalarmistische berichtgeving” bij het NOS-journaal. Hij citeert hiervoor klimaat outcast Prof. dr. ir. Ton Begemann (Bijzonder hoogleraar Praktische Verlichtingskunde, TU Eindhoven) die zich ergerde aan de reportage over het recente koninklijke bezoek aan Antarctica:
“Er was een pinguïn die zich niet meer zou kunnen voortplanten als de temperatuur 1 graad zou stijgen. Ik [red: Begemann] fronste mijn wenkbrauwen; wie kan zoiets beweren in het Darwin-jaar over een diersoort, die een ongekend aanpassingsvermogen heeft en zich verspreid heeft over ongeveer het hele zuidelijk halfrond tot op plekken (Zuid- Amerika, Zuid-Afrika, Zuid-Australië) waar het gemiddeld zo’n 50 graden warmer is dan op Antartica”. (ED.nl).
Labohm en Begemann maken hier de klassieke fout door te denken dat soorten zich wel zullen aanpassen aan de klimaatverandering. De crux is nu juist dat de huidige opwarming voor veel soorten te snel gaat om zich aan te passen. Voor de pinguïns op Antarctica die afhankelijk zijn van de leefcondities op een smalle strook tussen land en zee en waarvoor migratie geen optie is kan klimaatverandering dus uitsterven betekenen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
McMurdo Station, Antarctica. CC-foto sandwichgirl
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“Ik zit nu samen met 44 andere mensen opgesloten op de meest onaangename plaats van de wereld. En dat voor de komende 9 maanden, waarvan 6 maanden lang in duisternis. Want vanaf eind maart wordt het ook overdag niet meer licht.”
Aldus een nog redelijk opgewekt klinkende Erik Verhagen, de eerste Nederlander die gaat overwinteren op de geografische Zuidpool. De plek ook waar een kompas volkomen waardeloos is, omdat alle richtingen er naar het noorden wijzen. Na de semi-speleologische spielerei van Alex en Maxima is het nu menens met het Ice Cube project: een waarlijk barre zoektocht naar het bestaan van minuscule kosmische deeltjes (neutrino’s) in de diepe ijslagen van Antarctica.
Erik gaat het Nederlandse volk per weblog op de hoogte houden van zijn bevindingen, al is het dan maar eens per 14 dagen. De recente crash van twee satellieten is debet aan de gebrekkige communicatie-mogelijkheden: “Voor ons een erg ongelukkige ruimtebotsing”.
Maar de jonge wetenschapper, die naar eigen zeggen min of meer per toeval het project inrolde, houdt de moed er nog in stevig en schept mogelijk hoop uit de secundaire verblijfscondities gedurende die kille en donkere maanden: “Ik werk veel samen met een Franse vrouw, die ook als eerste Franse vrouw gaat overwinteren”. Gedeelde smart is alvast halve smart.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.