Noot van de redactie: Aanstaande zondag gaat in Accra, Ghana de Africa Cup van start en omdat dit voetbaltoernooi veel meer is dan voetbal alleen hebben we Afrika-voetbaldeskundige Arnold Pannenborg uitgenodigd om zijn bevindingen hier op Sargasso te publiceren. Verwacht dus naast voor sommige voetbalhaters niet-te-verteren-voetbalanalyse óók een exclusieve inkijk in de Afrikaanse samenleving: hekserij, corruptie, economische vindingrijkheid en totale gekte voor het voetbal. Pannenborg trapt vandaag af met een analyse van de drie grote kanshebbers: Nigeria, Kameroen en Zuid-Afrika. Het zijn drie van de vanouds betere ploegen op het Afrikaanse continent. Het zijn ook drie ploegen die de laatste jaren bij lange na het niveau van weleer niet hebben weten te halen. Op Nigeria, Kameroen en Zuid-Afrika rust de zware druk om ditmaal wél een prestatie van formaat neer te zetten. Het grote Nigeria is het aan zichzelf verplicht om na 14 jaar weer een titel te pakken, Kameroen wil koste wat kost de nare smaak van het missen van het WK 2006 wegspoelen, en het nationale elftal van Zuid-Afrika moet na een paar erbarmelijke voetbaljaren de kiem leggen voor een succesvol WK 2010 in eigen land. De drie teams worden zonder uitzondering geleid door goedbetaalde, buitenlandse topcoaches en achter alle drie staat een legioen dolenthousiaste supporters die resultaten eisen. En wel nú.
Prévention du Sida à Bamako, Mali. Faire du scroll est obligatoire…
[met dank aan Snaporaz voor het insturen van deze geweldige link]
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Het is op dit moment goed mis in Kenia. Hoewel de rust in de hoofdstad wedergekeerd lijkt te zijn vreest men in de rest van het land nog steeds voor een burgeroorlog, en mogelijk zelfs etnische zuiveringen. Kenia werd echter lange tijd juist gezien als het voorbeeld voor de regio. Het meest stabiele land in Afrika, met een opkomende economie en sterk groeiende middenklasse. Het geweld kwam dan ook als een verrassing voor de Westerse wereld. Maar was dit wel zo’n plotselinge omslag die niemand had kunnen zien aankomen?
Voordat de onrust in Kenia begon las ik een theorie die door de recente gebeurtenissen in Kenia kracht wordt bijgezet. Waar wij westerlingen denken dat democratie overal ter wereld op dezelfde manier wordt ervaren is dit waarschijnlijk juist regiogebonden. Zo zou men in Afrika het democratische proces fundamenteel anders ervaren, veel meer langs de traditionele stam-lijnen. Een politicus komt vooral op voor de welvaart en rechten van zijn stam.
De stam, het eigenbelang en de belastingen
Nu lijkt dat nog niet zo wereldschokkend, immers elke politieke partij komt op voor haar eigen kiezers. In Afrika lijkt dit echter vaak verder te gaan. Een politicus bestuurt niet zozeer het land voor het volk, maar men zet zich blijkbaar enkel in voor de eigen stam. Zo denkt men anders over belastinggeld. Een Afrikaanse politicus ziet belastinggeld niet zozeer als de collectieve opbrengsten van het volk, voor het volk. Nee, hij ziet dit als geld dat het volk aan hem persoonlijk geeft om te gebruiken voor persoonlijke doeleinden. Belastinggeld is niet meer van het volk, maar van de individuele politicus, om mee te doen wat hij wil, iets dat vaak tot exorbitante zelfverrijking leidt, maar ook tot het aanwenden van alle gelden enkel en alleen voor de eigen stam.
Youtube heeft afgelopen week het account van de Egyptische mensenrechtenactivist Wael Abbas (foto) gesloten na klachten over de martelfilmpjes die er op stonden (bron: Reuters). Officieel omdat Youtube geen filmpjes wil hosten met “graphic or gratuitous violence”. Maar uit een brief van Youtube aan Abbas blijkt dat toch vooral de klagers de doorslag gegeven hebben. Dat moraal- en copyrightridders de populaire videosite afstropen om alles wat ook maar enigszins riekt naar respectievelijk seksualiteit of copyrightschending af te vlaggen mag bekend zijn. Maar nu zijn er dus ook politiek gemotiveerde klagers who are not members of the egyptian government or state security, of course zoals de Egyptische blogger Sandmonkey sarcastisch opmerkt die succes boeken. Hiermee toont Youtube (eigendom van Google Inc.) slappe knieën en dreigt ze zich te voegen bij Yahoo! dat de chinese overheid hielp bij het opsporen van dissidenten. Tijd voor bezinning bij Google-Youtube.
Het is opzich een redelijke regel dat Youtube stelt dat er geen filmpjes met geweld gepost mogen worden. Verheerlijking van geweld en het in de hand werken van happy slapping toestanden wil je uiteraard niet. Maar deze logica gaat niet altijd op. De door Abbas geuploade filmpjes van politiegeweld hadden tot doel misstanden in de Egyptische samenleving aan te kaarten. Hierdoor zijn twee agenten tot drie jaar cel veroordeeld. Youtube zou juist trots moeten zijn dat haar site is gebruikt door een Egyptische mensenrechtenactivist in the current War on Torture aldus Midden-Oosten commentator Brian Whitaker van de Guardian. Het weblog The Arabist oppert dat het tijd wordt dat Google-Youtube haar adagium: “don’t be evil” verandert in “be good”. Mensenrechtenorganisaties hebben niet de expertise, capaciteit noch het bereik om zo succesvol als Youtube dat doet filmpjes onder de aandacht van de wereldgemeenschap te brengen. Ook al is Human Rights Video Hub een goed initiatief, de slagkracht van Youtube is vele malen groter en daarom zou Google-Youtube haar sociaal-maatschappelijke verantwoordelijkheid moeten nemen. So here’s an idea: why not encourage YouTube, Google Video and others to provide their expertise to maintain servers for activists, separately from their commercial products if necessary? This would be a great vote of confidence in web companies, especially after the fiasco of Yahoo and Google selling out to China in recent years. (TheArabist)
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
“Taliban zijn niet militair te verslaan”. Jan Pronk trapt natuurlijk een open deur in, want Afghanistan is nog nooit helemaal onderworpen door een bezettende macht.
Pronk pleit voor een wapenstilstand met de Taliban, goed idee of strijdig met de ‘dat zijn terroristen dus daar mag je niet mee praten’-doctrine? Of misschien toch eerst toch nog maar wat extra troepen sturen?
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.