De negentiende Nederlander alweer... Maar deze is extra speciaal, want dit keer was het geen volbloed kaaskop, die daar normaal het loodje leggen, maar hoogstwaarschijnlijk een Marokkaan. Azdin Chadli, met een dubbele nationaliteit en dus volgens Wilders iemand waarbij het niet duidelijk is waar zijn loyaliteit ligt. Zo bezien was het natuurlijk dom om deze vijfde moslimkolonne überhaupt naar Afghanistan te sturen. Hij was een gevaar voor onze jongens. En dus begint het grote schermen weer, het geroep dat de dubbele nationaliteit er niet toe doet. Begrijp me goed, helemaal mee eens. Maar het is ook wel eens goed om aan de andere kant van de schutting te kijken. Op de forums van Marokko.nl bijvoorbeeld gaat het er al snel hard aan toe:
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dit is een gastbijdrage van B. Schuiling.
Dinsdag was de Afghanistan-top in Den Haag. Daarvoor werden het luchtruim, meerdere snelwegen (deels) en de stad hermetisch afgesloten. De wereldleiders willen vrede en democratie brengen naar Afghanistan maar zitten niet te wachten op input vanuit het eigen land. Democratie is kennelijk een exportproduct waar we zelf geen behoefte aan hebben.
De coalitie ‘Stop de NAVO’, individuelen en andere organisaties wilden graag hun aandacht vragen voor de problemen in de wereld, hoe de Navo, de VS en anderen in Afghanistan niet helpen bij het bestrijden van het probleem maar het juist verergeren. Dat geluid mocht in de stad van vrede en recht niet worden geuit. Om kritiek in de kiem te smoren had Gemeente Den Haag in een lullig plantsoen een aantal hekken geplaatst waar groeperingen met niet meer dan 50 mensen mochten demonstreren. Elke overtreding van dit gebod leidde tot arrestatie, zo was het dreigement.? Vervoer ging in politiebusjes vanaf het station. Zogenaamd om te faciliteren maar in praktijk om vooral de schijn op te houden dat de eensgezinheid op de top en onder de bevolking groot is.
Aan deze schijnvertoning werd terecht niet meegewerkt. Het grondwettelijk recht van demonstratie zou in deze tijden hoog in het vaandel gehouden moeten worden. Door de bestuurders wordt dat keer op keer alleen met de mond beleden. Waar het mogelijk is om zonder al te veel gezichtsverlies hier onder uit te komen zal men dat doen.
Dit is een gastbijdrage van Nick Ottens.
Onder de nieuwe regering Obama staat Afghanistan weer centraal in de Amerikaanse Midden-Oosten strategie. Waar de afgelopen jaren de aandacht vooral door Irak werd opgeëist benadrukte Barack Obama gedurende de verkiezingscampagne keer op keer dat in Afghanistan de werkelijk oorlog tegen de terreur werd gevochten en daarom heeft hij toegezegd de troepenmacht in het land te verdubbelen. Maar zelfs 60.000 Amerikaanse soldaten zijn misschien niet genoeg.
Op het hoogtepunt van de oorlog in Irak bevonden zich maar liefst 140.000 coalitietroepen in een land dat eenderde kleiner is dan Afghanistan en vijf miljoen minder inwoners telt. Daarbovenop komt dat het verzet in Afghanistan wijdverbreider is dan in Irak: de Taliban kan nog steeds rekenen op steun onder aanzienlijke delen van de bevolking. Echter het grootste probleem is dat diezelfde Taliban zich overwegend teruggetrokken heeft in de bergachtige grensstreek met Pakistan. Geen buitenlandse veroveraar, noch de Britten, noch de Sovjets, is er in de recente geschiedenis in geslaagd dit gebied te overheersen. “De Obama regering voorziet dilemma’s gekend door sommigen van haar voorgangers,” weet Henry Kissinger. “Amerika kan zich nu niet terugtrekken, noch kan het de strategie volhouden die ons tot op dit punt gebracht heeft.”
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Even geen -al dan niet gekleurde- meningen over de situatie in Afghanistan maar enkel beelden. Recente foto’s uit Afghanistan samengebracht op The Big Picture: indrukwekkend als altijd. Of zijn beelden ook meningen?
‘De ondraaglijke lafheid van het medium.’ Deze leus kwam op toen ik de aankondigingen zag van twee docu’s die komende dagen te zien zijn op de Nederlandse televisie. De VPRO zendt ‘Voor de vrede’ uit, over het wel en wee van veteranen. Jongerenzender BNN zendt ‘Met Patrick in Uruzgan’ uit, waarin Nederlandse militairen in Afghanistan worden gevolgd.
Nu wil ik niet de docu’s afkraken. Ik denk dat ze best integer zijn gemaakt. Met visie, gevoel en de wens om iets moois te maken wat beklijft. Het gaat me in dit geval ook niet om de inhoud.
Het gaat me om de onderwerpkeuze. Waarom moeten er wéér docu’s worden getoond over hoe goed ‘onze’ militaire missies het doen in het buitenland. Hoe gemotiveerd ‘onze’ jongens en meisjes zijn. Mijn vraag is: waarom moet het wéér gaan over hún angsten, hún gebrek aan comfort, hún tranen –noem maar op.
Waar blijven de reportages over die andere zijde? Over de dingen die we misschien níet goed doen? Neem Irak en Afghanistan. Wáár zijn de tranen van wat we aanrichten? Wáár blijft de interesse over wat we hebben achtergelaten? De onschuldige doden? De onschuldige gewonden, het weggegooide belastinggeld ter waarde van miljoenen euro’s?
Vanmiddag heeft President Obama van de Verenigde Staten ‘zijn’ strategie gepresenteerd, om de ongunstige ontwikkelingen in Afghanistan – en in Pakistan – te stoppen (http://www.nytimes.com/2009/03/26/washington/28prexy.html?hp). Aan deze strategie ligt een reeks analyses ten grondslag, die de afgelopen twee maanden zijn gemaakt. Op hoofdlijnen ziet Obama’s strategie als volgt uit: Doelstelling is het “verstoren, ontmantelen en verslaan’ van Al Qaeda en haar bondgenoten in Afghanistan en in Pakistan. Al Qaeda en haar bondgenoten bereiden volgens onderliggende analyses namelijk nog steeds aanvallen op de VS en op haar belangen en bondgenoten voor. De strategie voorziet onder andere in counter insurgency operaties (17.000 man extra), de training van Afghaanse veiligheidstroepen (4000 man extra), de wederopbouw van onder andere de infrastructuur, en de opbouw van effectieve politieke instituties. Ook worden concrete benchmarks – maatstaven – geïntroduceerd om de implementatie van deze strategie te kunnen ‘meten. Overigens zullen ook maatstaven worden geïntroduceerd voor de Afghaanse en Pakistaanse regering; ook daar worden nu duidelijkere eisen aan gesteld: blanco checks, zijn vanaf nu niet meer zo blanco. “Nieuw” is ook dat getracht wordt om verzoening met gematigde Taliban-elementen te bewerkstelligen. Het vermoeden bestaat – naar aanleiding van ervaringen met Soennitisch verzet in west Irak – dat een aanzienlijk deel van de Taliban strijders met financiële middelen kan worden losgeweekt van de harde kern van deze opstand. Tot slot is nog een belangrijk nieuw element in deze strategie: Obama wil andere stakeholders bij de oorlog in Afghanistan betrekken, onder andere: India, Rusland, China, de Verenigde Arabische Emiraten, Saoedi Arabië en een aantal Centraal Aziatische staten. Een regionaal probleem, vraagt om een regionale oplossing, is de gedachte.
In de loop van dit jaar komt de totale troepensterkte van de VS op circa 60.000 man/vrouw; de kosten zullen met 60% stijgen. Momenteel kost deze oorlog de VS 2 miljard dollar per maand.
De laatste maanden is – ook in de media – uitgebreid gediscussieerd over de beste aanpak. Standpunten varieerden van How to leave, tot How to surge. Obama vermijdt het woord surge in zijn strategie, maar daar is wel degelijk sprake van, en dat niet alleen in militair opzicht. Er is namelijk ook sprake van geografische escalatie: Pakistan is nu formeel onderdeel van het – wat wordt genoemd – theatre of operations (strijdtoneel, ook wel aangeduid met de afkorting AFPAK). Ook politiek is het speelveld – zoals gezegd – opnieuw gedefinieerd door andere staten te betrekken bij een duurzame oplossing voor de AFPAK-regio. De aanpak zal 31 maart in Den Haag – tijdens een speciale NAVO – worden besproken.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Dit is een vorm van propaganda die zelfs de SP onwaardig is. Ik aanvaard niet dat op deze manier de professionele inzet van onze militairen wordt gediskwalificeerd”. (Volkskrant)
Eimert van Middelkoop (minister van Defensie) hekelt het SP spotje “Opbouwmissie” dat zich afkeert tegen de militaire aanwezigheid in Afghanistan. Dergelijke propaganda zou zelfs de SP onwaardig zijn aldus deze Christen-Unie minister. Nog maar enkele jaren geleden liftte zijn partij echter maar al te graag mee op de SP propaganda toen de CU samen met de SP én Lijst Wilders in een tripartite kongsi zich afzette tegen de Europese Grondwet. Herinnert u zich nog de flagrant propagandistische SP-poster met het uitgegomde Nederland?
Als het aan Amerika en haar bondgenoten in Afghanistan ligt, gaat het roer om in het door oorlog geplaagde land. President Obama heeft Afghanistan nadrukkelijk voor het voetlicht gebracht, maar de berichtgeving over de vorderingen in Afghanistan zijn op z’n zachtst gezegd niet flatteus. Om de wederopbouw in Aghanistan te bevorderen wordt er op 31 maart een topconferentie over het land gehouden in Den Haag.
The Guardian trad afgelopen zondag naar buiten met de contouren van een plan voor Afghanistan, uitgedokterd in het befaamde Camp David door Obama en de zijnen. Ook de vele Europese bondgenoten kunnen zich erin vinden, aldus The Guardian, die anonieme topdiplomaten citeert. Het plan van Bush om van Afghanistan een modeldemocratie te maken a là een Europees land, veegt Obama van tafel. In plaats daarvan zal het beleid erop toegespitst worden dat Afghanistan geen safehaven wordt voor (Al Qaida-)terroristen. De plannen zullen in Den Haag officieel ontvouwen worden.
Het venijn van het plan zit echter in de details. De Amerikanen willen een hoge functionaris naast de zittende Afghaanse president Hamid Karzai plaatsen. De kans dat Karzai herkozen wordt bij de verkiezingen eind mei is groot. De Amerikanen zijn ervan overtuigd dat Karzai het beste alternatief is, maar zijn gebrek aan doortastend leiderschap en de enorme corruptie in het land spelen hem parten. Karzai geniet daardoor geen vertrouwen meer van de Amerikanen. Er moet een vooruitgeschoven pion van het westen in de Afghaanse regering komen die evenveel macht heeft als de president.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.