De mobiele telephoon wordt steeds minder gebruikt om gewoon mee te bellen. Dagblad De Pers wist vanochtend te melden dat het in Japan da bomb is een boek op je mobiel te tikken; en te lezen. Een boek? Ja, een boek. Woningen in Japan schijnen te krap te zijn om een fijne compu te stallen en daarom wijkt de Japanner uit naar zijn gsm. In eigen land is het nog geen hit, maar wat niet is, kan nog komen. Alhoewel hier natuurlijk iedereen wél beschikking heeft over turbo-internet en power-pc's. Desalniettemin nodig ik u uit hieronder ons eigen mobiele boek te schrijven, weliswaar niet op handy-formaat, maar wel met maximaal 159 tekens per comment. Kan 'ie binnenkort als sms-boek worden uitgegeven. Ondertussen vraag ik me af wanneer gsm-fabrikanten nu es komen met een geïntegreerde AfstandsBediening.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Bijgaande foto is niet aleen een illustratie bij een weblogstukje maar ook een statement. De foto is afkomstig van de website van Sooreh Hera, een pas afgestudeerde Iraanse kunstenares, die sinds zeven jaar in Nederland woont en die de KABK heeft gedaan. Wim van Krimpen, directeur van het Haags Gemeentemuseum, koos het werk van een aantal afgestudeerden uit voor een tentoonstelling, waaronder dat van Hera. So far so good.
Totdat ophef ontstond, in eerste instantie vanwege een filmpje, maar ook vanwege enkele foto’s. Hera’s werk gaat over de verhouding tussen religie en sexualiteit. Hera zelf licht toe op haar website: “Religie wil altijd controle over de sexualiteit van de mens uitoefenen, met als meest dwingende verbod het taboe op homosexualiteit. De drie grote godsdiensten zijn altijd fel gekant geweest tegen elke afwijkende vorm van sexuele beleving: binnen de islamitische wereld staat op homosexualiteit nog steeds de doodstraf. Ik heb geprobeerd om herkenbare schoonheid van homosexuelen te verbeelden, maar ook vervreemde schoonheid die voor vele mensen ongekend, of oneerbaar is.”
Interessant is nu om te kijken hoe de berichtgeving is vanuit christelijke hoek. Trouw bericht: “Op een van de foto’s is profeet Mohammed afgebeeld als homo.”Dat is te kort door de bocht. Hera heeft expliciet homosexuele mannen afgebeeld, en niet de profeet Mohammed. Daar gaat de tentoonstelling over. In De Pers vertelt Hera over één van de homostellen, afkomstig uit Iran: “Zij wilden niet herkenbaar in beeld en dragen dus maskers. Om de hypocrisie in de moslimwereld aan de kaak te stellen, heb ik de gezichten van Mohammed en Ali gebruikt. De foto’s van Mohammed en Ali worden normaal gebruikt in processies van sjiitische moslims.” Door deze maskers te gebruiken, voegt Hera dus een statement toe aan de foto. Dat wordt versterkt door de context waarin de twee mannen zich laten afbeelden. Op één foto draagt een man met zo’n masker een leren broek die open is bij zijn billen. Op een andere foto zit hij in een houding alsof zijn vriend gaat pijpen.
Gaat u er maar eens lekker voor zitten. Vandaag een extra lange aflevering van KlikTV. Om aan het verplichte percentage kunst te komen (wil Sargasso zich kunnen blijven laven aan een ononderbroken subsidiestroom, dan moet er ten minste 8,75% kunst worden gepotst, te berekenen adhv het totaal aantal effectieve pixels), vandaag een heel krakkemikkig filmpje, kwalitatief ver onder het ijkpunt van de gemiddeld geëquipeerde internotsurfer.
Maar het wordt in een heus museum vertoond, dus het gaat hier om officiële kunst. Van de geëikte ingrediënten van moderne kunst: taboe’s, pindakaas en dieren in blenders, heeft de Nederlands-Iraanse kunstenares Sooreh Hera gekozen voor het eerste. En het taboe dat voor het oprapen ligt, is iets met Mohammed, waartegen en waarvoor allerlei kliekjes mensen en massa’s individualisten zich profileren.
De directeur van het Gemeentemuseum had al eerder toegezegd het filmpje, waarin twee homoseksuele mannen maskers dragen van de profeet Mohammed en zijn schoonzoon Ali, te zullen vertonen. Maar dat was ‘op puur artistieke gronden’, hij wist toen nog niet dat het om deze twee hooggeplaatste historische figuren ging. Nu wil hij er toch nog even over nadenken. De eerste boze moslims hebben zich al kwaad gemaakt over de wijze waarop de doodstraf tegen homo’s in Iran aan de kaak wordt gesteld.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.