Wees niet bang voor het f-woord

Seksisme. migratie, basisinkomen, democratie en referenda. In de serie "Tegen de stroom in" spreken wetenschappers, experts en opiniemakers over oude zorgen en nieuwe oplossingen. Wanneer zijn die succesvol? Welke rol speelt geld en neoliberaal denken daarin? En verliest elke stroming uiteindelijk aan kracht en relevantie? Vandaag: waarom is feminisme nog nodig? Zangeressen, acteurs en grote bedrijven pronken met t-shirts vol feministische leuzen. Vrouwen op topposities in de politiek. Waarom is feminisme vandaag de dag dan nodig? “Het is een mythe dat feministen mannenhaters zijn”. Genderwetenschapper prof. dr. Maaike Meijer neemt geen blad voor de mond in de lezing Feminisme 3.0. Dat geldt ook voor mede-spreker en oprichter van het feministisch platform Stellindames.nl Justine van de Beek. Beiden feminist, maar uit een verschillende generatie. In de reeks ‘Tegen de stroom in’ spreken ze over de idealen, doelen en strategieën van de vrouwenemancipatiebeweging, toen en nu. Was feminisme vroeger nog een vies woord, tegenwoordig is het voor grote sterren bon-ton om ermee te pronken. Maar dat betekent allerminst dat de strijd om gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen gestreden is.

https://www.youtube.com/watch?v=PKbKJwfeLrw

Closing Time | Julian Cope

Julian Cope is een Brits rocker, musicoloog, auteur, archeoloog, antiquair, dichter, en activist, kortom, een veelzijdig mannetje. Hij begon zijn muzikale carriere bij The Teardrop Explodes, – je moet wel een dichter zijn om zo’n bandnaam te verzinnen!

Halverwege  de jaren 80 begon hij voor zichzelf. In veel van z’n platen komt de milieuactivist in hemzelf naar voren, zoals op b.v. Autogeddon en Peggy Suicide .

Maar hij doet natuurlijk ook aan sex – maar wel veilig…

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Waarom ook liefhebbers van kiloknallers zich druk mogen maken om een doodgeschoten leeuw

COLUMN - Mogen vleeseters zich druk maken om één doodgeschoten leeuw? Thijs den Otter vindt van wel. Graag zelfs

Wie net als ik veel linkse vriendjes heeft, zal de afgelopen dagen de plaatjes voorbij hebben zien komen van Cecil de leeuw en een naamloze koe. Bij dat plaatje staat dan een tekst waarin wordt gewezen op het feit dat er een hausse aan verontwaardiging is over één leeuw, maar dat er met geen woord wordt gerept over de miljoenen koeien en andere dieren die dagelijks het leven laten in de bio-industrie.

De makers van het als plaatje verpakte verwijt hebben natuurlijk gelijk. En de mensen die er op wijzen dat Zimbabwe al jaren lang wordt bestierd door een foute man ook, net als degenen die roepen dat het veel van deze mensen geen fluit interesseert dat er intussen in Afrika weer vele mensen zijn vermoord. Of commentatoren die schrijven dat er mensen zijn die het heel erg vinden als er een leeuw wordt doodgeschoten door een geflipte tandarts, maar zich niets aantrekken van de teloorgang van vele amfibieën omdat die nu eenmaal minder fotogeniek zijn dan een prachtige grote kat.

Het is waar: heel veel mensen die nu boos zijn vanwege een doodgeschoten leeuw stemmen over twee jaar weer gewoon op het CDA, eten wel eens een slavink, zappen naar Ivo Niehe op het moment dat het journaal over de misdaden van Boko Haram begint, en interesseren zich niet voor de manier waarop Robert Mugabe opereert. Dus welk geluid komt er uit de linkerhoek? Verwijten natuurlijk, want het is hypocriet dat iemand zich wel druk maakt om een dooie leeuw en niet om de kwaliteit van de stal waar zijn karbonade werd gekweekt! Enzovoorts.

Foto: cadillacdeville2000 (cc)

Wetenschap voor sociale verandering

ACHTERGROND - “I’ve created a monster,” riep Einstein uit toen hij tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog besefte dat hij de atoombom medemogelijk had gemaakt met zijn beroemde e = mc2-formule. Zo zijn er wel meer voorbeelden die erop wijzen dat wetenschap niet geïsoleerd is van politieke ontwikkelingen en dat je je als wetenschapper steeds moet afvragen waar jij staat en waarom.

Laat je politiek thuis

Toch wordt er vaak gedacht dat wetenschappers neutraal, apolitiek en objectief zijn. Binnen de universiteit is er weinig aandacht voor de politieke rol van de wetenschapper. “Welkom op de universiteit maar laat je politiek thuis,” is hoe veel studenten het ervaren. Antropologe Ying Que vindt de geveinsde neutrale houding van sociale wetenschappers maar niets. Zij besloot haar masteronderzoek anders aan te pakken. In een klein koffiezaakje in Utrecht praat ik met haar over het “activistische onderzoek” dat ze heeft gedaan.

Wat kunnen we als wetenschappers doen?

Ze vertelt dat ze een tijdje terug aanwezig was bij een bijeenkomst van de Antropologen Beroepsvereniging. Een van de sprekers vertelde over onderzoek dat hij had gedaan naar de taxi-scene in Caïro waar ongelijkheid en geweld aan de orde van de dag zijn.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Printscreen van Crowdvoice.org.

‘Informatie maakt activisten machtig’

INTERVIEW - De Bahreinse mensenrechtenactiviste Esra’a Al Shafei blogt over onderwerpen die je in het Midden-Oosten niet voor je lol aan de orde stelt. En runt er een business mee.

‘Ik leid mijn organisatie (MidEast Youth, red.) als een business. Ik kijk wat anderen doen, bekijk wat wel en niet werkt, en trek daaruit mijn eigen conclusies,’ vertelt Esra’a Al Shafei me in de lobby van het Haagse hotel waar ze verblijft. Ze is in Nederland voor een driedaags congres over activisme. Met een organisatie die verschillende online communities en platforms heeft opgericht die zich richten op het bevorderen van kennis van en over mensenrechten, heeft ze recht van spreken op zo’n congres. Maar ze komt er ook om de verhalen van andere activisten te horen. ‘Uiteindelijk gaat activisme om continu blijven leren. Pas dan kun je een maatschappij hervormen.’

Haar politieke bewustzijn ontwikkelde ze al vroeg. Als kind maakte zich druk om de rechten van arbeidsmigranten in Bahrein, wiens status zeer laag is. Je kunt gerust spreken van slavernij, zegt Al Shafei. Ze wilden er met klasgenoten en familie over praten, maar er was geen informatie over deze mensen voorhanden en niemand durfde er echt over te spreken. ‘Maar ik vond dat we een verantwoordelijkheid hadden de situatie van arbeidsmigranten ter discussie te stellen,’ zegt ze.

Foto: copyright ok. Gecheckt 01-03-2022

De snelle route naar digitale lijfeigenschap

As I have argued before, web 2.0 technologies have extended the reach and depth of the surveillance society, as public-private partnership. In that sense, I’m a cyber-crank of the Morozov kind. But my analysis of this is only confirmed by what transpires in the a variety of source.

First, someone actually used the term feudalism, which kinda gave me the idea for the title, even though I have wanted to use it for a while as a way of thumbing my nose at the libertarian crowd.

Anyhoo:

“To use Google+ and Facebook, people yoke themselves to the providers by handing over their data in exchange for use of the services. It’s like a feudal system: the social-networking companies are sustained by the data flooding into them, and gain in power from the exchange. People upload their photos, their messages and other data from their personal life, but the service providers control how that information is presented to the world.

“The users contribute their own content to you for free. You sell it back to them with banner ads put on there. And on top of that, you spy on them to gather profiling data,” says Michiel de Jong, of the Unhosted project to decentralise user data.

Compare this with feudal lords in the Middle Ages — ‘the castles’ — who took in taxes in the form of wheat, cattle and other resources, consumed them and then demanded more. The castles held all the political power and could talk to other castles, while the peasants who lived on their land had little influence, even though the resources they produced kept the castles going.

The online form of feudalism is more insidious. With Google and Facebook, the resources these castles take in — images and search terms, for example — are not used up, as they were in the original system. Instead, the data is analysed again and again, and the castle grows in power with each bite of information.

(…)

What makes this modern feudalism powerful is that the key parties are keeping their methods of control from the users.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Are environmental activists really a spying priority?

Deze gastbijdrage is met toestemming van de auteur, Annie Machon, overgenomen van The Guardian

The cascade of revelations about secret policemen, starting with PC Mark Kennedy/environmental activist “Mark Stone”, has highlighted the identity crisis afflicting the British security establishment. Private undercover police units are having their James Bond moment – cider shaken, not stirred – while MI5 has become ever more plod-like, yet without the accompanying oversight. How has this happened to our democracy without any public debate?

From the late 19th century the Metropolitan Police Special Branch investigated terrorism while MI5, established in 1909, was a counter-intelligence unit focusing on espionage and political “subversion”. The switch began in 1992 when Dame Stella Rimington, then head of MI5, effected a Whitehall coup and stole primacy for investigating Irish terrorism from the Met. As a result MI5 magically discovered that subversion was not such a threat after all – this revelation only three years after the Berlin Wall came down – and transferred all its staff over to the new, sexy counter-terrorism sections. Since then, MI5 has been eagerly building its counter-terrorism empire, despite this being more obviously evidential police work.

Special Branch was relegated to a supporting role, dabbling in organised crime and animal rights activists, but not terribly excited about either. Its prestige had been seriously tarnished. It also had a group of experienced undercover cops – known then as the Special Duties Section – with time on their hands.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Linkse hobby’s? Fascisten? Nee, leve de ‘liberal crowd’!

Afgelopen week was Ramsey Nasr te gast als Dichter Des Vaderlands bij Pauw en Witteman. De enkele keer dat ik Nasr sprak, viel hij op door zijn welbespraaktheid en absolute adoptie van fatsoen en beleefheid. Ik voelde echter enige twijfel na het lezen en beluisteren van zijn gedicht. Nasr licht in het interview bij Pauw en Witteman toe dat de kloof tussen burger en politiek maar lekker groot moet blijven, en – het hete hangijzer – dat Wilders een fascist is. Ik protesteer en distantieer me ook van Carlos’ opvatting dat Wilders maar moet bewijzen dat hij geen fascist is (maar ik heb wel een alternatief).

Ben ik het nu oneens met tegenstanders van Wilders? Dat mag u verrassen. Ik zal immers iets dergelijks ook ooit hebben geroepen of beweerd. Ik stond vooraan om Wilders vooral erg belachelijk te maken, ik heb zelfs instemmend geknikt toen Wilders door Spong en consorten voor het gerecht werd gedaagd. Immers, ‘de man die een bevolkingsgroep wegzette’, et cetera. En zo grievend over collega-politici sprak, et cetera. Laat hem een lesje leren met zijn haatcampagne. Maar ik heb bedenkingen bij die aanpak.

Die les werd namelijk een les op zich. Een les in gelijk halen door te bewijzen dat de ander vooral géén gelijk heeft. En zie wat er nu gebeurt: de Wilders-aanval is een virtueel, multimediaal monster geworden, bijeengehouden door verontwaardigde anti-strijders die zich slechts thuisvoelen in het Wilders-bestrijden. In de recente Linker, het blad voor GroenLinks Amsterdam, las ik zelfs hoe columnist Wim Molenaar (géén gemeenteraadslid!) het Amsterdamse college met VVD in twijfel trekt omdat we ‘collaborateurs met het fascisme kunnen missen als kiespijn’. Hij mag het van mij zeggen, maar zo’n opmerking vind ik echt een paar worpen terug (met satire had het niks te maken, trouwens).

‘ouderwets links vergeet nogal eens uit de anti-modus te raken’

Femke Halsema twitterde gisteren: ‘Soms word ik wat ongemakkelijk van de toevoeging oud-groenlinkskamerlid: Rabbae doet zijn uitspraken bepaald niet namens ons.’ Halsema reageerde op berichten uit de media waarin Mohammed Rabbae had geroepen dat de strijd tegen ‘het fascisme’ was begonnen. Tofik Dibi twitterde niet lang daarna knorrig: ‘Rene Danen. Zucht. Kan die man geen eigen partij oprichten?’ (Danen is net als Rabbae een van de aanklagers in het Wilders-proces en probeerde in het verleden een voet bij het bestuur van de partij tussen de deur te krijgen). Dat stelde mij gerust. De geluiden van Dibi en Halsema duiden op een andere, meer effectieve strategie.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende