Korte chronologie van de Kopenhagen-impasse: open brief aan Den Haag
De VN-onderhandelingen voor het nieuwe klimaatverdrag zitten muurvast. Dan kun je als braafste jongetje van de klas twee dingen doen:
1. Zeggen dat je het braafste jongetje van de klas bent
2. Je actief inzetten, vanuit Europees perspectief, om de impasse te doorbreken.
Woensdag heeft de Nederlandse Tweede Kamer een fijn gesprek gehad over de inzet voor Kopenhagen. Call it a plenair debat, noem het eyes wide shut.
Tot en met de linksliberale oppositie aan toe was er geen kamerlid te bekennen die de opzichtelijke politieke gotspe in z’n essentie wist te benoemen. Daarom hier alles – echt alles – in een megakort overzicht.
Grondprincipe:
Politiek moet doen wat wetenschap zegt.
Achtergrond:
Wetenschap zegt ‘2 graden is te veel; politiek zegt: 2 graden zal het zijn. Fair enough. We hebben in elk geval een doel.
Wat is nodig voor minimale kans om onder 2 graden te blijven? Hoeveel moeten we reduceren tussen 1990 en 2020?
Chronologie:
• 2007 – IPCC AR4 zegt industrielanden moeten 25 tot 40 procent reduceren.
• 2008 – James Hansen et al: klopt allemaal, maar feedbacks uit biosfeer verdubbelen klimaatgevoeligheid nog -> 50 tot 80 procent reduceren
• 2009 – Hans Joachim Schellnhuber: klopt allemaal, maar tipping-points zijn al overschreden, feedbacks werken sneller. We moeten allemaal 100% reduceren, de grootste uitstoters per capita het eerst: VS in 2020, Duitsland in 2025, Italië in 2030, zelfs China al in 2035.