COLUMN - In mijn eigen buurt, in mijn eigen straat, voel ik me de laatste tijd niet meer veilig. Dat heeft niets te maken met het feit dat ons inmiddels de grote denker Fred Teeven ontvallen is, maar met lieden die geld van mij willen.
Er gaat bijna geen dag voorbij of er staan wel mensen op de brug in mijn buurt die je ongevraagd aanspreken. Er zit een daklozenopvang direct naast die brug, maar het aantal daklozen dat me de afgelopen jaren heeft aangesproken voor ‘een eurootje’ is op de vingers van één hand te tellen.
De kwestie is deze: die brug – die in een winkelstraat ligt – is onvermijdelijk. Wie er niet overheen wil, moet via het noorden twee kilometer omlopen en via het zuiden een kilometer. Je moet bovendien goed de weg kennen, want bij ons in het dorp lopen nogal wat grachten die niet voor elke doorgaande route van een brug voorzien zijn. De brug is dan ook de ideale plek voor colporteurs en het dorpsbestuur besluit met een zeer grote regelmaat om aan allerlei instanties vergunning te verlenen om passanten aan te spreken voor ‘koude acquisitie’.
U kunt het zo gek niet bedenken: het Parool, het Handelsblad en de Volkskrant staan er zowat elk weekeinde, soms zelfs alle drie tegelijk, maar dan in de vermomming van ‘de Nationale Krantentest’. Tussendoor staan er nog diverse organisaties die iets doen voor mensen in binnen- en buitenland die op enigerlei wijze hulpbehoevend zijn. Plus natuurlijk de onvermijdelijke categorie ‘overige bedrijven’. Ik kan de straat niet meer over – de lokale supermarkt zit aan de overkant – zonder aangesproken te worden door een vrolijk spontaan leuk jong ding met een voorstel.
Nu bestaat er in Nederland al sinds jaar en dag een ongeschreven protocol voor wanneer u niet op die voorstellen in wilt gaan. U heeft het meegekregen van uw ouders tijdens uw opvoeding. Het komt ongeveer neer op het volgende: het vrolijke spontane leuke jonge ding spreekt u aan, u houdt even in (dat is optioneel), wekt de indruk welwillend naar een korte uitleg over doel en nut van de activiteiten van het vrolijke spontane leuke jonge ding te luisteren en weigert dan beleefd met een frase waarvan de lengte naar eigen inzicht gekozen mag worden.
Heeft u ervoor gekozen niet even in te houden, dan loopt u door en uit uw weigering in weinig woorden. Het vrolijke spontane leuke jonge ding zoekt vervolgens naar een nieuw slachtoffer. Het is niet verplicht om in uw – lang of kort geformuleerde – weigering iets te zeggen dat ook feitelijk juist is, het belangrijkste is dat u beleefd blijft en het vrolijke spontane leuke jonge ding van dienst in zijn of haar waarde laat. In ruil daarvoor blijft ook het vrolijke spontane leuke jonge ding beleefd tegen u.
En juist daar gaat het mis. Om te beginnen start het acquisitiegesprek niet meer met een variatie op het gebruikelijke thema ‘mag ik u wat vragen?’ In plaats daarvan vuurt het vrolijke spontane leuke jonge ding een zonderlinge vraag op je af. Eén die niets te maken heeft met colportage en nog minder met het doel van het gesprek. Of ik vroeger op school wel eens gespijbeld heb, dat soort vragen.
Op zo’n soort vraag geef je – al is het maar uit verbouwereerdheid – een zo normaal mogelijk antwoord, voor zover dat gegeven de vraag mogelijk is, en dan zit je plotsklaps in het gesprek dat je volgens de ongeschreven spelregels eigenlijk nog moet gaan afwijzen. Maar dat kan dan al niet meer. In plaats daarvan is je taak je weer beleefd uit het reeds aangevangen gesprek terug te trekken. Ik heb ooit begrepen dat dat precies de techniek van een DOS-attack is, maar daar blog ik wel een andere keer over.
Bij dat terugtrekken gaat nog meer mis. Want hoe je ook probeert verbaal weer uit die valkuil te klauteren, het vrolijke spontane leuke jonge ding heeft letterlijk overal een antwoord op. Geen enkele variatie op het thema ‘nee’ lijkt door die vrolijke spontane leuke jonge dingen begrepen te worden. Ze begrijpen het natuurlijk wel, maar ze zijn allemaal op de cursus geweest waar je leert dat ieder ‘nee’ slechts een ‘ja maar’ is. Ze hebben technisch gezien een enorme voorsprong. Alles wat ik daar op straat sta te improviseren, hebben zij al twintig keer geoefend. Eitje.
En het knappe is dat het vrolijke spontane leuke jonge ding die blaartrekkende exercitie weet te voltrekken zonder ook maar één moment de indruk te wekken dat er sprake is van onbeleefdheid of grensoverschrijdend gedrag. Terwijl het natuurlijk apert onbeschoft is om een gesprekspartner die al zes keer ‘nee’ gezegd heeft nog steeds niet serieus te nemen. Toch slagen ze erin om elke argeloze voorbijganger zo, op een zeer respectvolle wijze te dissen.
Nu zijn er ruwweg drie oplossingen voor dit probleem. De makkelijkste is kortaf of ronduit onbeleefd te reageren. Dat werkt ook het snelst. De minst effectieve manier is ze kordaat uit te leggen dat je niet gediend bent van hun handelswijze en dat je hun bejegening onbeschoft vindt. Dat zou in theorie een toekomstige passant kunnen sparen, maar áls die interventie al effect sorteert, dan staan er voor elk vrolijk spontaan leuk jong ding weer tien paraat om de opengevallen plek in te nemen. Zo blijf je bezig.
Onbeleefd reageren is voor mij geen optie: ik los het probleem weliswaar direct op, maar onbeleefd uitvallen tegen mijn – ook onbeleefde – medemens verpest mijn humeur voor minstens een halve dag. Dus ik kies meestal voor de derde optie: een antwoord geven op de zonderlinge openingsvraag dat net zo onverwacht is als die openingsvraag zelf. Dat brengt elk vrolijk spontaan leuk jong ding uit evenwicht en daarvan kun je gebruik maken om door te lopen. ‘Mevrouw, ik zou niets liever willen, maar ik moet u teleurstellen, ik ben al getrouwd’ heeft me al meermaals uit de brand geholpen.
Maar ik heb er helemaal geen zin in om over straat te lopen en ook nog eens permanent op mijn qui vive te zijn, immer paraat om een snedig antwoord te debiteren. Letten op het verkeer is al zwaar genoeg. Ik loop daar gewoon als law abiding, tax paying citizen, minding my own business. Ik wil met rust gelaten worden!
Dus steek ik tegenwoordig als een schichtig konijn de straat over, check eerst waar de verkopers staan en kies dan de route naar de supermarkt met de kleinste kans om door zo’n vrolijk spontaan leuk jong ding getackeld te worden. Ik blijk dat geheel automatisch en onbewust te doen: ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik dit sluipgedrag vertoon.
En dus wil ik mijn straat terug. Waar is grote denker Fred Teeven wanneer je hem nodig hebt?
Reacties (43)
Ja angstig he? Viel me ook al op dat die “leuke spontane jonge mensen” steeds beter hun sales pitch technieken kennen. Je vraagt je af hoeveel geld dat al die stichtingen ophalen doorstromen naar sales-training-bureautjes…..
Gewoon netjes ingaan op alle vragen terwijl je doorloopt. Niet het beantwoorden van de vragen, maar het stilstaan is de crux.
“Wilt u een gratis krant?”
“Jawel, maar geen abbonnement. Dank u wel!”
En dan doorlopen met krant in je hand. Zo ingewikkeld is het niet toch?
Maargoed, als we ons dan toch aan het ergeren zijn: de collectanten die niet meer met een collectebus langs komen, maar met een formulier om direct maar vaste donateur te worden. Liefst op een kek op de onderarm gemonteerde tablet. Ik wil best af en toe wat kleingeld in een bus gooien, maar daar heb ik dus geen zin in.
Ik had het wel aardig gevonden als je je ook even had verplaatst in de positie van de tegenpartij, de bijverdienende student of de net afgestudeerde zonder zicht op een vaste baan.
Voor die leuke spontane,vriendelijke jongelui is dit momenteel de enige mogelijkheid om nog een klein beetje geld te verdienen om hun studieschuld af te lossen of hun kamerhuur te betalen.
Ik zeg altijd vriendelijk en beleefd dat ik open tuberculose heb.
@4: “….de enige mogelijkheid” Nou ik weet dat er werkeloosheid is enzo maar dat dit de enige mogelijkheid is lijkt me wat overdreven…
@4: Er is genoeg ander werk. Niemand is gedwongen mensen te ergeren.
@0: Je mag op onbeschoftheid onbeschoft reageren. Na verloop van tijd gaat het steeds beter en zul je er geen halve dag spijt van hebben.
Ah, weer zo’n waanzinnig kulstuk van Richard.
Beleefdheid als je commercieel aangevallen wordt? Kom op, uit welke tijd kom jij. Beleefdheid is iets wat waarde heeft, als het van twee kanten komt en het is van een andere tijd. TTIP is ook niet beleefd, individuen zijn doelwit van andere praktijken, die niet beleefd zijn. En als jij dan zegt dat je alleen beleeft kunt reageren (Onbeleefd reageren is voor mij geen optie… ben je in deze wereld tot slachtoffer gedoemd.
Mijn advies:
1) zeg: rot op klootzak
2) maak: een wegslaande beweging
3) zeg: ik ben niet van jou soort gedient
4) roep doorlopend: commercieel tuig!!
En als je dat niet wilt: wordt katholiek.
Lijden is hun deel en doel.
Beleefdheid…. ja, na de apocalyps proberen we dat weer, we bidden dan ook weer in de kerk en de inquisitie is dan ook weer geïnstalleerd.
@3
Herkenbaar ja. Ik heb inmiddels wel een duidelijk beleid wat dat betreft.
Wat ik wel wil geven: geld
Wat ik niet wil geven: mijn gegevens
Gewoon negeren als ze tegen je beginnen te praten en doorlopen, is rete-makkelijk hoor. Je bent namelijk niet verplicht om iets terug te zeggen als een onbekende tegen je begint te praten; je moet gewoon even door die sociale grens heen breken. Werkt ook prima bij ongewenste telefoontjes: gewoon neerleggen. En dat werkt beide kanten uit: geen ergernis en hinder voor jou, en de verkopende partij kan zijn aandacht en tijd richten op iemand die misschien wel geinteresseerd is. Want wat #4 zegt, je kunt wel op ze zeiken, maar het zijn ook mensen die maar wat proberen te verdienen in een moeilijke tijd.
…maar het zijn ook mensen die maar wat proberen te verdienen in een moeilijke tijd.
Dat kun je doen met en zonder respect. Hou de eer aan jezelf, leer een vak, doe wat anders maar laat je niet gebruiken. Dat is het begin van de ellende. Death of the (sic) salesman.
Zolang je niet fysiek gehinderd wordt, is dit toch een non-probleem? Dan lijkt me de handelswijze van #8 toch wat te grof.
@12: tot het je dag in dag uit drie keer per dag overkomt. Hetzelfde met marketing terreur van de telefoon: op een gegeven moment zeg je gewoon: rot op, en gooit de haak er op.
En daarbij is mijn reactie ingegeven door het zielige geblaat van Richard. Als je het werkelijk zo’n probleem vindt, dan moet je maar wat assertiever reageren. Het is een non-issue met een non-reactie van mijn kant. Maar wel met een welgemeende irritatie over de observatie sec.
This is 2015 man, fiddling while Rome burns.
@6: je hebt gelijk, natuurlijk zijn ook andere mogelijkheden:
– je kunt achter de webcam gaan zitten in je ondergoed
– je kunt wiet gaan kweken of pillen gaan verkopen bij middelbare scholen
– je kunt de escortbranche in
– je kunt met je gitaar nabij het station muziek gaan maken
Maar je bent snel te oud voor de fastfoodsector, de ALDI en het Kruidvat.
Het blijft jammer dat Richard zich niet even verplaatst in de andere kant van dit verhaal, gewoon even voor de nuance…
Het was een beter verhaal geworden.
@7:
Dat ergeren is iets dat je zelf doet. Je ergert je aan een ander.
Probeer die ergernis te vermijden, dat heb je helemaal zelf in de hand.
Dat vermijden wordt makkelijker als je begrip kunt opbrengen voor de situatie van de ander. Ook daarom was het beter geweest als Richard zich heel eventjes (in 2 zinnen) had verplaatst in de tegenpartij. Empathie, weetjewel.
Helemaal eens @0. Het zou een politieke partij sieren als ze voorstellen dit soort zaken aquisitie, colportage, telemarketing etc. gewoon eens bij wet te verbieden. Een klein beetje minder kapitalisme en wat meer leefbaarheid. Die leuke kleine jonge dingen een eerlijke baan gunnen ipv eenzame oude mensen geld uit de zak kloppen. Die leuke jonge dingen leren nu een totaal ongewenst product te verkopen in het klein en over tien jaar verkopen ze woekerpolissen. Dit soort salesbureautjes die tieners leren dat een ‘nee’ een ‘ja, maar’ is moeten zich kapot schamen en gewoon eens een fatsoenlijke business beginnen die daadwerkelijke waarde creeert.
@4, om nog maar eens de idioterie van sommige vormen van ‘werk’ te onderschrijven. Voorzie die mensen van een behoorlijke bestaanszekerheid en schrap dit soort onzin. Daar wordt de wereld beter van.
Er zijn wel ergere vormen van straatterreur. Jongeren met capachons die je van de fiets afschoppen voor de gein bijvoorbeeld. Vrouwen lastig vallen en homo’s bedreigen.
Dan hebben we nog de staatsterreur. Politie overall, die je bij hetminste geringste met alle plezier in de boeien slaan. Zodat je later bij de rechter weer een schadevergoeding kan eisen van honderden euro’s.
Lastig vallen zoals dit artikel bedoelt kan je neerzetten bij jehova getuigen die langs de deuren komen, de marskramers als vanouds, de terrasbezoekers die van achter hun zonnebrillen je bekijken en bespreken, enzovoort.
Colporteur: [iets over energie]
Ik: Nee dank u, ik ben niet geinteresseerd.
C, met een vriendelijke vlotte glimlach: En waarom dan niet? Ik mag het wel vragen, vragen staat vrij.
Ik, met een al even vriendelijke glimlach: Maar ik hoef er geen antwoord op te geven.
Ik heb jarenlang in de buurt van precies zo’n hoek gewoond. Die onverwachte vragen deden ze begin jaren ’00 ook al (‘Wat was op school jouw lievelingsvak?’). Nors kijken en doorlopen helpt vaak, en verder ben ik het gaan zien als een goeie oefening in het nee zeggen. Een feministe die ik graag lees schrijft veel over grenzen stellen: als iemand iets doet waar jij je ongemakkelijk bij voelt, of wat niet in de haak is, dan lijkt het misschien onbeleefd om daar expliciet wat van te zeggen (‘Ik vind het niet prettig dat je zo dicht bij me staat’) maar *jij* bent niet degene die het sociale contract heeft verbroken, het is die ander die onbeschoft is. En zo is het ook met colporteurs, en ik denk/hoop dat de dialoog met hen (zij verbreken het sociale contract, ik herken dat en reageer zoals ik zelf wil, niet zoals de beleefdheid eist) een beetje helpt om dat in de rest van het leven ook te doen.
Heel luid roepen: “Wat een lekkere tieten heb je! Hoe heet je?”
Een paar dagen volhouden. Daarna zijn zíj het die een blokje om zullen lopen.
wat verschrikkelijk grappig dat de reacties hier vallen onder 2 uitersten:
– hetzij moet Richard zich verdiepen in de arme studenten die dit nodig hebben om rond te komen/telefoonabbo/wintersport te bekostigen
– hetzij moet hij zich niet aanstellen en ze een grote bek geven.
Nou Richard, je gene komt bij bekend voor. Iemand die je wat vraagt vriendelijk te woord staat is geen slechte gewoonte, en het idee hebben lastig gevallen te worden als je steed sop dezelfde plek lastig gevallen wordt is ook logisch. Mooi stukje.
Er is nog een strategie: houd ze zo lang mogelijk aan de praat om uiteindelijk niets van ze te kopen en niets te tekenen.
Werkt natuurlijk alleen als je even wat tijd over hebt. Maar het is een leuk tijdverdrijf, zo’n kletspraatje met een goeduitziende jonge medeburger. En het leukste is: je bestrijdt het fenomeen er actief mee. Want je houdt ze bezig en je verlaagt hun opbrengst en je helpt je medeburgers die nu even veilig kunnen doorlopen.
De kunst is natuurlijk om het gesprek zo lang mogelijk te rekken. Je toont interesse, zegt dat je het product wel wilt, maar begint telkens weer even te twijfelen. Zo dicht bij de eindstreep zal de colporteur je niet snel meer loslaten, dus je kunt dit heel lang rekken. Mits je vastberaden genoeg bent om uiteindelijk uit te roepen “O, shit, te laat! Ik moet nu echt gaan. Doei!!!”. En weg ben je.
Bij dubieuze blaadjes als de telegraaf, loop ik er opzettelijk min of meer op af zeg:
“Nee dank u, ik lees een echte krant.”
Maar gewoonlijk passeer ik, vriendelijk lachend en nee schuddend, zonder commentaar.
Voor mensen die echt problemen met de materie hebben, kan ik een sticker als deze
https://stickermaster.nl/4987-large_default/nee-anti-colportage-sticker-wij-weten-de-weg.jpg
op de kleding geplakt.
Een emaille bordje aan een bijpassende halsketting kan ook ;-)
Het gebrek aan gevoel voor humor valt soms wel vaker op in de reacties maar @4 en @8 spannen toch wel echt de kroon. Goed dat er nog schrijvers zijn die niet vergeten dat schrijven in de eerste plaats is wat het is: schrijven.
@23
“Ik heb geen kat, dus heb ik geen vulling voor de bak nodig”
Andere, meer confronterende tactiek:
“Waarom leur jij met een vodje vol leugens?”
“Waarom leur jij met een vodje, welke post-WW2 nimmer weer uitgegeven had mogen worden?”
Met de laatste twee ging ik nog wel eens de discussie aan. Hen wijzen op de vele rectificaties welke men heeft moeten plaatsen. Effect: “Oh, maar dat wist ik niet…” – waarop ik hen het advies gaf om zich eens te verdiepen in de achtergrond van hun werkgever, TMG. ;-]
Overigens is “nee, daar heb ik geen geld voor” doorgaans een goede om colporteurs monddood te slaan.
U vergeet de vierde: het koekje van eigen deeg. Buig het gesprek in uw richting. Begin over uw geslachtsziekte, anale dildos, de liefde van Christus, de dood van een geliefde of een verhandeling over uw favoriete scene uit The Human Centipede en dat u nog vrijwilligers zoekt voor uw project. Of doe u voor als actievoerder tegen vrouwenbesnijdenis met dito verhalen – een goed verhaal doet hen het soppen van het verminkte vlees in de oren klinken. Er is altijd wel iets te verzinnen dat de Nutteloze Medemens nog liever niet wil horen dan u niet wil horen wat ze u te vertellen hebben. Vergeet ook niet om nog een klein bommetje te planten – “als je nou vanavond niet kunt slapen van mijn relaas, bel me gerust!”.
Behalve als het Natuurmonumenten betreft; hen dient u van repliek met een relaas over wat natuur is en hoe die gore kutorganisatie van ze hard op weg is om ons hele land om te bouwen tot stadsparken en andere cultuurgronden met hun bulldozers. Stelletje leugenaars. Gatverdamme.
Groenlinks (en enkele anderen) dient u natuurlijk van repliek met hun stemgedrag betreffende het Verdrag van Lissabon. Hypocriete nepmensen.
Heb uw praatje klaar. Oefen het af en toe en lul de eerstvolgende Zinloze Medemens regelrecht arbeidsongeschikt.
Vergeet overigens niet bij al het bovenstaande keurig beleefd te blijven. Een klein beetje kwijlen of een blik opzetten alsof u uw medicijnen al 2 maanden bent vergeten te slikken is natuurlijk geen probleem. Een zo groot mogelijke discrepantie tussen uw houding (beleefd), de inhoud van uw relaas (gruwelijk, sappig of gewoon de waarheid) en uw uiterlijke houding (ontoerekeningsvatbaar) werkt het beste bij uw poging om de Zinloze Medemens zijn of haar beroepskeuze te doen heroverwegen.
Mocht dat alles u te moeilijk lijken dan is de Dirk-Zeeman-strategie uit @22 natuurlijk ook aan te bevelen. Nadeel daarvan is dat het erg doorzichtig is en de Zinloze Medemens wel zal begrijpen waar u mee bezig bent. Beter voorkomt u dat; met vervelende mensen kan de Zinloze Medemens wel dealen, met mensen waar ze ’s avonds in bed van wakker liggen een stuk minder.
@25: “waarop ik hen het advies gaf om zich eens te verdiepen in de achtergrond van hun werkgever, TMG”
Die vrolijke jongens en meisjes die kranten, lidmaatschappen e.d. staan te verkopen zijn ook maar gewoon flexmiepen die via marketingbureautjes en uitzendbureaus aan het werk zijn gezet. Die hebben echt geen enkele binding met het product wat ze staan te verkopen. Beginnen over het foutgehalte van de Telegraaf is dan ook volkomen zinloos.
@28, maar dat is dan toch een mooi moment om te leren dat je ineens wel met een vod in je hand staat, en waarom de Telegraaf bv zo’n enge krant is? Het is nu vaak zo dat ‘ik heb er geen binding mee’ als excuus gezien wordt om dan dus ook niet meer moreel na te denken over wat je doet.
Mensen mogen zich best meer bewust zijn van wat ze doen en waarom. (En als we wat willen veranderen dan lijkt me dat zelfs essentieel, dat we niet meer aannemen dat werk per definitie goed en de inhoud van het werk amoreel is.)
@26 ‘Overigens is “nee, daar heb ik geen geld voor” doorgaans een goede om colporteurs monddood te slaan.’
Bij de kranten werkt dat nooit, dan krijg ik 100% van de gevallen een verhaal dat ik dan zeker iets over de kortingsactie van dat moment moet horen. Een stelletje goededoelencolporteurs die nota bene aan de deur (!) kwamen bestonden het om te suggereren dat ik dan misschien mijn huidige goede doel een poosje op kon schorten.
Goh, als dit al straatterreur is, dan is een straatveger een terrorist.
Maar @0:
‘Ik loop daar gewoon als law abiding, tax paying citizen, minding my own business’
Je hebt al leren acteren. Dus studeer deze regel even in voor de spiegel: NEE! K*T H**R! Ga je moeder pesten!
En je dag is gezegend.
Gewoon een van die figuren in elkaar butsen, dan laat de rest je wel met rust ;-)
@31
Extragratis kijktip:
http://www.imdb.com/title/tt1197624
@4
Dan moet ik je toch teleur stellen. Deze mensen zijn in dienst van wervingsbureaus, die op hun beurt weer zijn ingeschakeld door de kranten/stichtingen. Die wervingsbureaus werken met targets, als je niet binnen een bepaalde tijd zoveel weet te slijten, vlieg je eruit. Wie blijven er over? De meest gehaaide, slijmerige mensen: ‘commercieel ingesteld’ en ‘sociaal zeer vaardig’. Die kunnen dingen verkopen en die kunnen zichzelf verkopen, dat zijn niet de zielige afgestudeerden zonder zicht op een vaste baan. En dan zijn er inderdaad de bijverdienende studenten. Maar meestal is het niet brood waarvoor ze hun waardigheid verkopen, maar leuke hebbedingetjes. Ik heb geen medelijden met deze leurders. De straatkrantverkopers zijn geen probleem, maar die verwachten ook niet dat je een x-tal weken aan iets vastzit, naar aanleiding van een gesprek van 5 minuutjes.
@34
“Deze mensen zijn in dienst van wervingsbureaus, die op hun beurt weer zijn ingeschakeld door de kranten/stichtingen. Die wervingsbureaus werken met targets, als je niet binnen een bepaalde tijd zoveel weet te slijten, vlieg je eruit. ”
En hier ligt precies de sleutel. Wees empathisch. De verkoper heeft maar beperkte tijd om zijn/haar targets te halen. Hoe sneller je duidelijk kan maken dat jij geen ‘sale’ zal zijn, des te meer kan de verkoper zijn/haar schaarse tijd aanwenden voor betere prospects.
“Sorry, geen intresse. Succes en fijne dag”…
en beide partijen glimlachen…
Toch wel leuk om eens wat alternatieve strategieen te verzinnen als omwonenden:
– begin een paar langzaamaan acties, waarbij de omwonenden juist de verkopers zo veel mogelijk aanspreken (zonder ergens op in te gaan natuurlijk) en aan de praat houden. (Handig als je elkaar kunt helpen om niet in het gesprek meegezogen te worden)
– zoek een goede straatmuzikant
– zoek theatersporters of mimers die wel een middagje bezig willen met de situatie in het absurde trekken (bv door op een meter afstand precies hetzelfde te doen, of door een tijdje elk gesprek te ‘ondertitelen’ met de trucjes die worden toegepast)
– stoepkrijt aan beide kanten een verzamelpunt zodat je samen over kunt steken
– informeer ze over ttip en vraag of ze de petitie al hebben getekend, en andere belangrijke onderwerpen naar keuze
@24: …schrijven in de eerste plaats is wat het is: schrijven.
Nou, als schrijven alleen maar schrijven is dan gaan we toch met zijn allen streekromannetjes lezen. Gaan ook nergens over. Humor heb ik blijkbaar niet vindt Klokwerk, nou onze lokale filosoof heeft geen filosofie kan ik nu constateren.
Bagger maar lekker door jongens.
Schrijf vooral met veel humor de grootste flauwekul.
Klokwerk vindt het goed.
/humorloze kankerreactie
En verder reageert iedereen maar op colportage zoals die wilt, zolang beleefdheid de norm is die bepaalt of iets goed is, wordt je overlopen door liberariërs en straks door de Chinezen.
Beleefdheid, m’n reet.
Fuck de commerciëlen die prut verkopen.
Alles voor mammon, maar wel beleefd hè.
Klokwerk, m’n broek zakt spontaan af van jou filosofie.
NB: oh en voor hen die denken dat ik hier lang over heb moeten denken of een permanent rothumeur heb, get a life. Ik rammel dit in vier minuten uit mijn vingers en heb een glaasje wijn naast me terwijl ik rollend van het lachen met mijn vrouw over de grond rol. Maar beleefd als het om geld gaat? Whahaha… dat ben ik afgeleerd. Fuck de mammon.
En schrijven heeft alleen zin als het betekenis heeft wat er geschreven wordt.
@37, en toch kun je ook grenzen aangeven op andere manieren dan alleen maar met grofheid. Veel effectief protest haalde de kracht juist uit geweldloosheid. Tegen grofheid wapenen mensen zich bovendien (met meer hardheid over het algemeen) – het voorkomt misschien een verkoper op de brug, maar het levert meer problemen op voor onze maatschappij als geheel. Niet mijn weg dus.
@38: Ieder zijn eigen manier.
Geen humor en gevoel voor stijl, en als je er dan op gewezen wordt dat je een zeikert bent dat gaan bestrijden door de persoon af te zeiken: nee, daar bewijs je wat mee :).
@40: zo is dat, bagger maar lekker stijlvol en beleefd door. Ik bewijs niks, was ook niet het doel, ik roep wat en jij zeikt dat af door mij af te zeiken. En, heb je wat bereikt? Heb je al een streekromannetje klaar? Je hebt in elk geval weer een commentaar geschreven. En daar gaat het om toch?
Letters, woorden, zinnen.
De synthese is secundair.
Maar ja, geen humor en geen stijl(!), wat wil je.
En vooral onbeleefd.
Halve dag verpest door gewoon doorlopen? Velen doen dit, je bent na 5 seconden volkomen vergeten. Ik reageer op niemand op straat of voor de supermarkt. Aan de deur onderbreek ik babbelende mensen met “u komt iets verkopen”. Als er geen ja of nee volgt herhaal ik de vraag, gevolgd met “sorry, we zitten in de schuldsanering”.
“Ai dat is vervelend. Prettige dag.”
Ik snap het probleem niet. Ja, die lui zijn irritant. Maar ik heb twee prima antwoorden. De eerste is zo ongeinteresseerd mogelijk kijken en met een boogje om ze heen lopen (dan zoeken ze een ander slachtoffer) of als dat niet helpt, gewoon direct “geen interesse” zeggen en doorlopen. Verder negeren die lui.