serie

Vaste Gasten

Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je weer wakker met hun scherpe pen.


Foto: daisy.images (cc)

Duopolie | Het einde van het einde van het einde van de geschiedenis?

COLUMN - Vlak na de val van de Berlijnse muur voorspelde de politicoloog Francis Fukuyama “Het einde van de geschiedenis”. Bij gebrek aan geloofwaardige alternatieven voor de combinatie van  economisch marktliberalisme en democratie zou volgens Fukuyama op termijn de hele wereld het Westerse systeem adopteren. Natuurlijk stuite deze thesis op veel kritiek. Eén van de meest bekende daarvan kwam van Samuel Huntington. In een essay in 1993, getiteld “The clash of civilizations”, argumenteerde hij dat toekomstige conflicten cultureel van aard zouden zijn, waarbij hij met name conflicten tussen Islam en het Westen voorspelde. De aanslagen van 11 september 2001 leken Huntington  gelijk  te geven en brachten de vooraanstaande journalist Fareed Zakaria ertoe  om in 2001 ‘het eind van het eind van de geschiedenis‘ te verkondigen.

In de afgelopen weken lijken een aantal gebeurtenissen tegen Huntington’s theorie te pleiten.  Ten eerste was daar de toenadering tussen Amerika en Iran, die illustreert dat de situatie in het Midden-Oosten helemaal niet lijkt op een eenvoudig conflict tussen culturen. De Amerikaanse toenadering tot Iran maakt ‘Westers’ Israël behoorlijk nerveus. Israël onderhoudt op haar beurt een anti-Iraanse samenwerking met het islamitische Saoedi-Arabië. Deze initiatieven worden gedreven  door  realpolitik en niet door wederzijdse liefde, maar ze weerspreken het idee dat er sprake is van twee monolithische culturele blokken die tegenover elkaar staan.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | Giro 555

COLUMN - De landelijke omroepen haalden gisteren alles uit de kast om mij geld te laten storten op Giro 555. Mijn zoon kan het beter.

Mijn eerste grote ramp die ik me kan herinneren was de hongersnood in de Sahel in 1984, waarvoor Giro555 Eén voor Afrika organiseerde. Ik had een spaarrekening die mijn ouders bij mijn geboorte voor me hadden geopend en waarop ze maandelijks een bepaald bedrag hadden gestort. Mij leek het wel een goed idee om al die maandelijkse bedragen aan de kindjes met de hongerbuikjes te geven. Mijn ouders vonden dat een minder goed idee, maar echt uitleggen waarom ze dat een minder goed idee vonden, konden ze niet. De strijkstok bestond nog niet. Of die bestond wel, maar daar speelde je viool mee. Of cello. Of zingende zaag natuurlijk.

Nadat ik even had gekeken hoe Jack Spijkerman zijn rentree op de televisie maakte met de voetbalkwis Koning Voetbal (een Ik Hou van Holland voor mannen, waarin de deelnemers biertjes drinken, de punten worden bijgehouden door twee Italiaanse schonen in scheidsrechterpakjes, en Jack die, als het verdwaalde hert dat hij sinds zijn overstap naar de commerciëlen is, de vragen stelt), richtte ik mij op de uitzending van de gezamenlijke omroepen ten behoeve van Giro 555. Paul Witteman had een nieuwe bril, Humberto Tan een nieuwe snor, Birgit Maasland een nieuw rokje en Beau van Erven Dorens nieuw elan, dat bij nader inzien hetzelfde elan was. Hij stond in het SBS Snownieuwscafé met een rietje achter zijn oor. 

Foto: daisy.images (cc)

Post-atheïst | Afstervend christendom

ACHTERGROND - Eind dit jaar krijg ik gasten uit Libanon. Ze nemen nogal wat politiek met zich mee. Bergachtig als dat land is, is het in de loop der eeuwen een schuilplaats geweest voor vrijwel elke vervolgde religieuze minderheid, zodat Libanon tegenwoordig onderdak biedt aan sjiieten, Armeniërs, druzen, maronieten en bahai, en dan mis ik nog achtentwintig erkende religieuze groepen.

Deze confessies zijn belangrijk in de Libanese politiek. De president is bijvoorbeeld altijd een christen, de parlementsvoorzitter een sjiiet en de minister-president een soenniet. Omdat religie zo essentieel is, wordt ze veel openlijker beleden dan in Nederland. Dat leidt tot voor ons vrij absurde rivaliteiten. Naarmate de sjiieten het lijden van imam Hoessein nadrukkelijker herdachten, gingen de christenen grotere diners organiseren als er een kind wordt gedoopt. Zo is Libanon in al zijn gevarieerdheid het Midden-Oosten in het klein.

De vorige keer dat ik mijn Libanese vrienden, maronitische christenen, sprak, onthielden ze zich van commentaar op de politiek, maar de laatste maanden zijn moeilijk geweest. Libanon (vier miljoen inwoners) moest ineens onderdak bieden aan 900.000 overwegend soennitische Syriërs, van wie niet aannemelijk is dat ze ooit terugkeren naar het land van de Alawitische president Assad. Ik vermoed dat mijn vrienden dit keer minder terughoudend zullen zijn in hun commentaar.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | De EU mag niet veranderen

COLUMN - Dat een VVD’er zich meer thuis voelt bij een EU-scepticus dan bij een EU-hervormer verwondert Klokwerk niets. De EU is immers exact zo vormgegeven als de VVD het wilde.

Afgelopen week maakte de VVD’er Mark Verheijen stennis over de EU. Een deel van zijn woorden heeft hij alweer terug moeten nemen, maar het ei is gelegd: de VVD wil niet naar een federaal Europa. Daar is immers helemaal geen draagvlak voor.

En dat is helemaal waar. Er zijn er nog maar weinig die blij zijn met de EU. De crisis brengt het slechtste in de EU naar boven. De incompetentie om de bankencrisis op te lossen, de strenge bezuinigingsagenda die de crisis alleen maar verhevigt, en het dwangmatig privatiseren van de collectieve voorzieningen wekken terecht maar weinig enthousiasme op.

Om draagvlak te krijgen voor de EU zal er heel wat moeten veranderen. Bijvoorbeeld dat de 3%-regeling opzij gezet wordt voor een slimmere investeringsagenda. Of beter, dat er definitief afgerekend wordt met het gegraai in de bankensector, in plaats van dat er steeds belastinggeld naar wordt toegeschoven. Of misschien slimmer: gekozen leiders die dat gaan regelen, in plaats van dat grijze muizen benoemd worden in een schimmig wandelgangenspel.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Het grotere plaatje

COLUMN - Vorige week werd het geschil beslecht, dus men zou kunnen denken dat we voor in ieder geval een jaar af zijn van de zwarte pietendiscussie. Dat je met die gedachte bedrogen uitkomt, beschreef Max Molovich al eerder deze week. Maar behalve Martin Bosma kon ook een Amsterdamse vrouw op de Admiraal de Ruijterweg er nog even geen genoeg van krijgen. Zij besloot eigenhandig de Sint Maartendiscussie maar eens aan te zwengelen.

Het was pas toen ik ’s avonds op de fiets voorrang gaf aan twee kindertjes met crêpepapieren lampionnetjes, dat ik me realiseerde dat het Sint Maarten was. Ik was in de veronderstelling dat ik zelf dat feest nooit gevierd heb, maar een foto op de zolderkamer van mijn ouders bewees me het tegendeel. Veel indruk heeft het dus niet gemaakt, en ik zou je niet kunnen vertellen waarom dat feest gevierd wordt. Goed, het zal me wel om het snoep gegaan zijn.

Met die gedachte moeten ook twee Marokkaanse kindertjes aangebeld hebben op de Admiraal de Ruijterweg. Toen zij echter hadden gezongen over koeien met rokjes, werd een passende beloning hen ontzegd. De vrouw was best bereid haar actie toe te lichten: ‘Sint Maarten is een feest voor christenen, jullie zijn moslims.’ Ergens in haar moest blijkbaar de gedachte zijn ontstaan dat het een goed idee was haar irritatie van de pietendiscussie te uiten tegenover kinderen.

Foto: daisy.images (cc)

Duopolie | Kap op kapitaal

Banken moeten meer eigen vermogen aanhouden. Geen drie procent, zoals nu het geval is, maar eerder twintig tot dertig procent. Dit voorstel komt van Anat Admati, een hoogleraar aan Stanford die binnenkort een seminar geeft in Amsterdam. Samen met Martin Hellwig schreef Admati een boek over kapitaaleisen voor banken, waarin zij voorstelt dat banken veel meer eigen vermogen moeten aanhouden. En gaat het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks: Admati pleit voor een verplichte kapitaaleis van zo’n twintig tot dertig procent. Ter vergelijking: de voorgestelde kapitaaleis van Basel 3 is drie procent, het niveau waar grote Nederlandse banken nu ook ongeveer op zitten.

Kapitaal betekent in dit geval eigen vermogen, ofwel aandelenkapitaal. Het gaat dus niet om reserves en in principe hoeven kapitaaleisen dan ook niet te betekenen dat er minder geld uitgeleend kan worden door banken. Kapitaaleisen maken wel uit voor de manier waarop leningen door de bank gefinancierd worden. Bij een kapitaaleis van drie procent wordt elke lening die een bank uitzet voor gemiddeld drie procent gefinancierd met aandelen, en voor de rest met schuld. Maar de manier waarop een lening gefinancierd wordt maakt in principe alleen uit voor de samenstelling van de financiering, en niet voor de hoeveelheid financiering.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | Zwarte Piet

COLUMN - Zwarte Piet deed wat ie altijd deed in het Sinterklaasjournaal. De zwartepietendiscussie leek ver weg. Maar dat was buiten de extremisten gerekend, zag ik in PowNews.

Eerlijk gezegd dacht ik dat de zwartepietendiscussie dit jaar klaar was. De Hoofdpiet had gesproken en beloofde elk jaar wat minder diep in het schoensmeerpotje te roeren en de rode lippenstift weg te gooien. De rust kon wederkeren in ons eens zo vredige landje. Sinterklaas was welkom met zijn gevolg. De anti-pieten moesten geduld hebben. En de pro-pieten moesten niet zo huilen, het feestje kon gewoon doorgaan.

En zo kwam gisteren tot ons, de eerste aflevering van Het Sinterklaasjournaal. Dieuwertje Blok zat op haar vertrouwde plek in de studio. Jeugdjournaalpresentatrice Dolores Leeuwin zat in de trein naar Groningen, waar de Stoomboot dit jaar aanmeert. Vorig jaar zat de Surinaamse Dolores nog in het Pietenhuis, waar ze ongewild fungeerde als object van verlangen voor de vele Pieten, die het weken zonder vrouwelijk schoon hadden moeten doen. De plaats van Dolores in het Pietenhuis is overgenomen door de roomblanke Jeroen, die vorig jaar nog de intocht had geleid en in de voetsporen leek getreden van Aart Staartjes. Ik vermoed dat deze wisseling van de wacht een poging is om de angel uit de zwartepietendiscussie te halen. Maar meer dan een vermoeden is het niet. 

Foto: daisy.images (cc)

Post-atheïst | Akelige apocalyptiek

COLUMN - De katholieke kerk viert vandaag Sint-Maarten en daarom wilde ik eigenlijk een stukje schrijven over de Romeinse soldaat die ooit zijn kostbare mantel in tweeën sneed om een arme sloeber te kleden, later het kloosterleven in West-Europa introduceerde en als bisschop van Tours opvallend sober leefde. Ik zou hebben verteld hoe hij, toen een ketter door een reeks juridische dwalingen ter dood dreigde te worden veroordeeld, een Romeinse keizer inpeperde dat deze maar een gewone gelovige was en niet boven de wet stond. Zo gaf Martinus van Tours een voorbeeld aan Ambrosius van Milaan, die enkele jaren later een andere keizer diets maakte dat het feit dat hij een geweldsmonopolie had, nog niet wilde zeggen dat hij onbeperkt zijn gewelddadige gang mocht gaan.

Dat ik die column niet schrijf, is de schuld van oud-president Bush Jr. Aanstaande donderdag spreekt hij op het fondsenwerfdiner van de Messianic Jewish Bible Institute, een instelling die opkomt voor de ‘messiasbelijdende joden’. Omdat die soms worden gediscrimineerd, is het aardig dat Bush het voor ze opneemt.

Maar er is iets meer aan de hand. Het Messianic Jewish Bible Institute is namelijk gericht op missionering. Dat is niet verboden, maar het motief is akelig: men hoopt op de bekering van de joden omdat deze gebeurtenis is voorspeld voor de Eindtijd. We hebben te maken met apocalyptici die de wederkomst van Christus willen bespoedigen.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | De realiteit van de heilige koe

COLUMN - Deze week verbaast Klokwerk zich over de auto-agenda van diverse partijen.

Drie keer opmerkelijk auto-nieuws deze week.

Ten eerste: GroenLinks wil een autopartij worden. Echt. Liesbeth van Tongeren op Radio 1: ‘GroenLinks wil zich neerzetten als autopartij van de toekomst. Dat betekent onder meer dat we oude vieze vervuilende auto’s willen inruilen voor nieuwe mooie, schone auto’s’.

Het is even wennen. Maar op zich prima nieuws voor mensen die voor hun mobiliteit op de auto zijn aangewezen. Want ondanks dat de reistijd met het openbaar vervoer standaard overschat wordt, is het voor veel verbindingen toch nog steeds geen geloofwaardig alternatief. En als je dan toch op de auto aangewezen bent, dan graag zonder gevaar voor de gezondheid. Want het gaat hier om meer dan alleen CO2. De fijnstof uitstoot moeten we echt niet alleen willen terugdringen omdat het van Europa moet.

Leuk dus, maar het tweede nieuws vond ik opmerkelijker: Een VVD minister die toegeeft dat meer asfalt niet de oplossing is voor het fileprobleem.

Helemaal goed. Want naast gebieden waar een auto voor de deur noodzakelijk is, zijn er ook de binnensteden. Daar kunnen we extra wegen naar aanleggen, het verkeer gaat er door de dunne straten die erop aansluiten echt niet sneller op. In de binnensteden betekenen auto’s vooral luchtvervuiling, ruimteverspilling en tijdverlies.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Het kind

Het is zes uur ’s avonds, donker. Dikke regendruppels kletteren kapot op mijn roestige fiets, of verdwijnen in de frons op mijn voorhoofd. Het is ijskoud en ik heb wind tegen. Ik ben op slechts tien procent van de tocht die ik voor me heb, maar heb al zeker negentig procent van mijn totale drijfnatheid bereikt. Ook al voel ik me misschien niet zo, het is ellendig. Zou dit zijn waarom Nederland het depressiefste land van Europa is?

Diezelfde dag werd het thema van de Kinderboekenweek 2014 bekend gemaakt. De Kinderboekenweek, een hartverwarmend initiatief waarin twee van de mooiste dingen op aarde samenkomen: boeken en kinderen. Het verleden en de toekomst. Ging het dit jaar nog om ‘Sport en Spel’, is het volgend jaar dankzij een zestigjarig bestaan tijd voor het thema ‘Feest!’. De menselijke ontwikkeling in twee berichten geduid: van feest naar depressie.

Diezelfde dag startte ook de kinderpostzegelactie en ook hier treffen verleden en toekomst elkaar. Wie stuurt er nou nog brieven? Met een thema als ‘laat kinderen leren’ is de actie echter nog altijd onverminderd populair. Maar liefst 11,6 miljoen euro heeft men er voor over om een kind naar school te laten gaan. ‘Laat kinderen leren’, wie is het daar nu mee oneens? Want een kind moet leren – ik zeg het zelf ook al twee keer – want kinderen zijn de toekomst.

Foto: daisy.images (cc)

Duopolie | Marktwantrouwen

COLUMN - ‘De markt’ is een concept waar veel mensen – door ervaring wijs geworden – wantrouwend tegenover staan. Maar dat is niet altijd terecht.

De laatste decennia is er in Nederland op veel terreinen marktwerking geïntroduceerd: de zorg, CO2-emissies, telefonie, etc. Opvallend is dat er in discussies over marktwerking, vooral als het gaat om zorg en onderwijs, naast economische en technische argumenten vaak ook morele argumenten tegen de markt en het bijbehorende winstoogmerk worden aangevoerd. Deze argwaan ten opzichte van commerciële motieven is van alle tijden. Sinds Jezus op hardhandige wijze de handelaren uit de tempel gooide leven christendom en commercie op gespannen voet, en Karl Marx’ waarschuwing voor de algemene corruptie en omkoopbaarheid in kapitalistische systemen wordt nog altijd uitgedragen door linkse politici.

In een recent essay en bijbehorend boek, steekt Harvard-filosoof Michael Sandel, wereldwijd bekend om zijn colleges over gerechtigheid, deze kritiek in een nieuw jasje. Hij betoogt dat de universele vermarkting van alle goederen het morele karakter en de waardigheid van mensen aantast. Hij geeft daarbij actuele voorbeelden uit Verenigde Staten en schetst een beeld van een samenleving waarin “alles te koop is”: mensen die hun voorhoofd verkopen voor reclame, die anderen betalen om voor hen in de rij te staan voor een kaartje, en die (illegaal) menselijke organen kopen.

Deze voorbeelden spreken weliswaar tot de verbeelding, maar is er systematisch bewijs dat markten morele deugdelijkheid ondergraven? Er zijn daadwerkelijk empirische aanwijzingen (pdf) dat monetaire prikkels intrinsieke vormen van motivatie kunnen verminderen. Een paar voorbeelden: kleine beloningen verminderden (pdf) de prestaties van vrijwilligers, kinderen die voor een taak beloond worden zijn nadien minder bereid (pdf) die taak zonder beloning uit te voeren dan kinderen die geen beloning ontvingen, een kleine boete voor te laat komende ouders in een kinderdagverblijf leidt tot meer laatkomers, en minder mensen (pdf) accepteerden een nucleaire afvalplaats in de omgeving als daar een substantiële beloning tegenover stond. In al deze gevallen lijkt het erop dat de monetaire beloning (of straf) de aard van de transactie verandert en niet-commerciële motivaties ondermijnt.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | Occupy Amsterdam vs Wall Street

COLUMN - In de documentaire ‘Don’t shoot the messenger’ zagen we hoe Occupy Amsterdam het pispaaltje van de crisis was. Twee uur eerder leerden we in de Tegenlicht-documentaire The Wall Street Code over het monster dat de financiële whizzkids hadden gecreëerd.

Ergens in september 1995 stond ik op de Dam te kijken naar een groepje bezopen koorballen die, biertjes in de hand, iedereen die langskwam uitscholden voor pauper, zwerver, sloeber of arbeider. De meeste mensen fietsten snel door, een stel autonome punkers stapten echter van hun bakfiets en begonnen er op los te meppen. Toch goed dat er een God is.

Dezelfde reactionaire koorballenagressie zag ik gisteren in Don’t shoot the messenger, een verslag van binnenuit over Occupy Amsterdam. Achter het Beursplein, op de Warmoestraat, zit het hoofdkwartier van de Amsterdamse Studenten Sociëteit. Dus het was een kleine moeite voor de corpsleden om, wanneer ze daar zin in hadden, even een bezoekje te brengen aan hun buren om ze voor vieze zwerver uit te schelden. Ze deden pogingen hun tenten te slopen. En hun camera te molesteren. “Misschien moet je een krantenwijkje nemen in plaats van hier op de kosten van de samenleving je tijd te verdoen. Hoeven wij twintig procent minder belasting te betalen. Is iedereen gelukkig.” Of woorden van soortgelijke strekking. U moet de blikken van pure minachting er zelf bij bedenken. Dit zijn ze dan, onze toekomstige bankdirecteuren en topambtenaren.

Vorige Volgende