serie

Vaste Gasten

Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je weer wakker met hun scherpe pen.


Foto: daisy.images (cc)

Duopolie | Welke robot schrijft de volgende Duopolie

COLUMN - Technologische vooruitgang zorgt ervoor dat we onze banen verliezen. Dat is de strekking van een recent artikel in Trouw, en was even daarvoor ook al de focus van een special issue van the Economist. Tegelijkertijd is het einde van de werkgelegenheid al vaker aangekondigd, zodat je je af kan vragen waarom nu ineens alle banen zouden verdwijnen terwijl dit eerder niet is gebeurd.

Op zich klinkt het logisch: machines worden steeds efficiënter en zijn steeds beter in staat om taken van mensen over te nemen, zodat mensen hun baan verliezen. Het gaat hier echter vooral om de verdeling van banen tussen sectoren in plaats van de totale werkgelegenheid. Nobelprijswinnaar Paul Krugman illustreert dit aan de hand van een modeleconomie: Stel dat je een economie hebt met zes miljoen inwoners, die elke dag een worstje of een broodje produceren. De helft van de inwoners maakt worstjes en de andere helft broodjes, zodat deze economie elke dag drie miljoen hotdogs produceert.

Nu vindt er een technologische doorbraak plaats in de broodjes-industrie, waardoor het maken van een broodje nog maar een halve dag kost. Als twee miljoen mensen in de broodjes-industrie blijven en vier miljoen in de worstjes-industrie gaan werken, produceert deze economie nu vier miljoen hotdogs, een miljoen hotdogs meer dan voor de technologische vooruitgang. In de broodjes-industrie werken minder mensen, en door alleen naar deze sector te kijken is het makkelijk te concluderen dat banen verdwijnen door technologische vooruitgang. Maar hier is alleen sprake van een verschuiving van arbeid naar andere sectoren, terwijl de gehele productie is toegenomen. Als je de broodjes-sector in dit model vervangt voor de industrie, en de worstjes-sector voor dienstensector, kom je ongeveer op het patroon waar in een groeiende economie de dienstensector steeds groter wordt ten koste van de industrie.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | Derek

Hoe noem je iemand als Derek? Een Duitser, roept u nu wellicht. Maar die heette Derrick. Ik heb het over Derek. Namelijk de Derek uit de gelijknamige Channel 4-serie van Ricky Gervais, tevens op Netflix te zien. Derek heeft, zoals dat heet, een verstandelijke beperking. Zijn mond staat altijd open, hij heeft een raar loopje, hij heeft onhandige omgangsvormen. Ach, zult u zeggen, dat zijn allemaal kenmerken die je ook op onze huidige koning kunt plakken, maar met Derek is er toch net iets meer aan de hand. 

Nu is het altijd riskant als een acteur iemand neerzet met een verstandelijke beperking. Leonardo DiCaprio deed het met verve in What’s Eating Gilbert Grape. John Malkovich sloeg de plank net mis in Of Mice and Men, maar net mis is uiteindelijk toch finaal mis: je bleef naar John Malkovich kijken die een retard speelde, om met Being John Malkovich te spreken. Tom Hanks sloeg de plank net raak. En net raak is dan toch weer volledig raak. Afijn, zoals ik al zei: het is een riskante business.

Maar laat ik eerst even kort uitleggen wie Derek is en waarom. Derek werkt in een klein bejaardentehuis, dat wordt gerund door de heilige Hannah, die zichzelf totaal heeft weggecijferd ten faveure van de bejaarde oudjes. Naast de bewoners, wordt het bejaardentehuis bevolkt door de cynische klusjesman Dougie (inclusief monnikenkapsel met een kaal hoofddak en een behaarde rand) en diens beste vriend slash grootste vijand Kev, wiens perverse geest de gemoederen zo nu en dan alleraardigst weet op te schudden.

Foto: daisy.images (cc)

Post-atheïst | Een academische kwestie

COLUMN - Van mij mag kerstmis worden afgeschaft. En pasen, pinksteren en hemelsvaartdag eveneens. Ik zie geen enkele reden om christelijke feestdagen dwingend aan de gehele samenleving op te leggen. Dat geldt ook voor het zevendaagse weekritme: een antieke erfenis die wat mij betreft mag verdwijnen. Als iemand een eed aflegt en vraagt om de hulp van God Almachtig, mogen van mij alle aanwezigen blijven zitten. Ik ben ook blij, trouwens, dat er geen ‘god zij met ons’ meer staat op onze munten.

Dit meen ik allemaal vrij serieus. Ik stoorde me er wat aan toen ik vorig jaar een naturalisatieplechtigheid bijwoonde waar de aanwezigen mochten blijven zitten wanneer een nieuwe Nederlander een belofte aflegde, maar moesten staan als iemand een eed aflegde. Ik heb geen hekel aan religie, maar het stoort me als ik er deelgenoot van word gemaakt. Vier gerust religieuze feestdagen, maar dwing mij niet ze mee te vieren.

Omdat ik me niet stoor aan religie maar aan de dwang, zal ik geen Comité tot Afschaffing van de Christelijke Erfenis oprichten. Dan zou ik me immers schuldig maken aan dezelfde dwang waar ik me aan erger. Ik verander dus niets en laat het zoals het is. Er zijn urgentere zaken om je zorgen om te maken.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | weg met het UWV

COLUMN - De uitvoering van de WW kost de belastingbetaler meer dan 2000 euro per jaar per uitkeringsgerechtigde. Maar enig positief effect van de inspanningen van het UWV is nooit aangetoond. Schaf het af.

In een vorig werkzaam leven heb ik wel direct zaken met het UWV mogen doen. Het kwam op mij over als een volledig kapot gereorganiseerde organisatie. Een bureaucratisch woud met ontelbare afdelingen. Een bijzonder hiërarchische structuur maakte veranderen bijna onmogelijk: onderhandelen ging alleen met de topmensen, die rustig jaren deden over het nemen van een beslissing.

Twee jaar geleden belande ik zelf een korte tijd part-time in de WW. Mijn ‘werkcoach’ functioneerde voor geen meter. Ik moest haar continu attent maken op het verstrijken van termijnen en administratieve benodigdheden. Zij kwam op iedere afspraak drie kwartier te laat en wist aan het eind van onze gesprekken duidelijk niet meer wat aan het begin van het gesprek gemeld was.

Gênant, want als ik zelf één keer zo een fout gemaakt had, had ik naar mijn rechten kunnen fluiten.

Een vriendin van mij wees mij erop dat ik een klacht kon indienen over mijn coach. Ik keek wel link uit. Ik was immers afhankelijk van de grillen van dat mens. Maar zo ontbreekt bij de medewerkers van het UWV dus iedere kwaliteitsprikkel.

Foto: daisy.images (cc)

Van die dingen | Blogbal

COLUMN - Ik mocht ooit lang geleden naar het boekenbal omdat de jongens van Jiskefet niet gingen. Gekregen kaarten voelt toch anders dan een persoonlijke uitnodiging. Ik vond aan het hele boekenbal geen barst aan. Iedereen zwierf van zaal naar zaal om te zoeken naar waar het nou wel leuk was. De enige vrolijke noot was Midas Dekkers die achter de rug van Michael Zeeman rare bekken aan het trekken was en de openingsact van Jaap Fischer was weergaloos. Maar voor mij was het boekenbal na het horen van alle legendarische verhalen een stevige deceptie.

Het Blogbal kwam wat jaren later, daar mocht ik komen omdat IK leuke blogs schreef. Ik vond het er top! Samen met mijn lief toog ik naar Amsterdam en liet al die literaire hoogstandjes voorbijgaan richting Schouwburg. Wij namen de afslag richting De Balie. ‘Podium voor het vrije woord, eigentijdse kunst, debat en cultuur.’ Prima stek, want als er nou een groep mensen nooit om een creatieve mening verlegen zit, zijn het de bloggers wel. Het was een topavond. Ik ontmoette mensen waar ik nog nooit eerder van had gehoord. Bloggers schrijven toch vaak onder een alias. Ik sloeg de namen goed in me op, zocht de dag erna op het net en vond een berg boeiende teksten. Daarnaast was het was het begin van een aantal leuke online-vriendschappen.

Nu staat het volgende Blogbal voor de deur. Wegens omstandigheden heb ik twee jaar voorbij moeten laten gaan, maar dit jaar ben ik weer van de partij. Het mooie is dat die paar mensen die ik drie jaar terug heb leren kennen inmiddels een olievlek hebben gevormd op Twitter. De leuke mensen van die avond leverde nieuwe leuke mensen aan en zo bouwde ik een comfortabel twitternetwerk op. Ik ben ontzettend benieuwd naar een aantal mensen achter de 140 tekens, het kan er alleen maar leuker door worden. Daarom vind ik het ook al een feestje; als je komt, kun je ineens je halve tijdlijn voorbij zien lopen.

Foto: daisy.images (cc)

Duopolie | Wietoogst

COLUMN - Opstelten hield vorige week voet bij stuk in het debat over legalisering van wietteelt: het gebeurt niet. Duopolie schreef twee weken geleden al dat Opsteltens belangrijkste argument, nakoming van internationale verdragen, is achterhaald door recente legaliseringen in de V.S. en elders. De Amerikaanse staat Colorado onderstreepte dit afgelopen vrijdag door de verwachte belastingopbrengsten op cannabis te publiceren. Op basis van de eerste verkoopcijfers verwacht de staat het komende jaar 133 miljoen dollar aan btw en accijns op te halen, 50% hoger dan eerdere verwachtingen.

Dit vestigt de aandacht op een aspect dat in het Kamerdebat nauwelijks werd belicht, namelijk de aanzienlijke inkomsten die legalisering van wietteelt voor de schatkist genereert. Niemand weet hoe groot die opbrengsten zijn: het is niet duidelijk hoeveel cannabis precies in Nederland wordt geconsumeerd en geproduceerd. En tot vorige week waren er geen cijfers over de effecten van legalisering op de prijs en consumptie. Een rapport van de Rand Corporation laat zien dat geschatte opbrengsten sterk afhangen van de aannames over deze effecten.

Toch zijn er enkele schattingen voor Nederland in omloop. Het KRO-programma Reporter International ontdekte in 2012 een schatting van het Ministerie van Financiën. Het ministerie denkt dat in Nederland per jaar ongeveer 525 ton softdrugs wordt verkocht. Uitgaand van een totale heffing van 60% onder legalisering (vergelijkbaar met de lasten op sigaretten), en een daarop volgende consumptiedaling van 20%, schat het ministerie dat legalisering de schatkist 260 miljoen oplevert. Dat komt bovenop een geschatte besparing op handhavingskosten van 150 miljoen.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | The Beatles 50 jaar later

COLUMN - Sean Lennon stond naast zijn moeder, Yoko Ono. Te kijken naar Paul McCartney en Ringo Starr die met Hey Jude hun optreden in The Night That Changed America afsloten, een ‘Grammy salute’ ter gelegenheid van de vijftig jarige verjaardag van het eerste optreden van The Beatles in The Ed Sullivan Show.

Tijdens een eerder nummer, Get Back om precies te zijn, had zijn moeder Yoko Ono de dansvloer opgeëist op een manier die mij ergens aan deed denken. Op het moment zelf wist ik niet precies waaraan, maar inmiddels is het kwartje gevallen: het deed me denken aan de dansmoves van Elaine Benes uit Seinfeld. Yoko Ono wist zich omgeven door mensen die niet zo heel goed wisten hoe ze moesten reageren op Yoko Ono die uit d’r plaatje ging. 

Ze was al de hele avond overdreven enthousiast geweest. Paul McCartney ook trouwens. De meeste aanwezigen waren overdreven enthousiast geweest. Dat hoort nu eenmaal bij dit soort gelegenheden. Overdreven enthousiasme. Presentatoren zijn overdreven enthousiast en proberen elkaar te overtreffen in lyrische superlatieven. Het publiek is overdreven enthousiast. De muzikanten zijn overdreven enthousiast. En al dat overdreven enthousiasme maakt mij dan weer wat neerslachtig.

Onlangs, tijdens de Grammy Awards (waar Paul McCartney en Ringo Starr voor het eerst sinds tijden samen op één podium speelden), viel me het overdreven enthousiasme ook al op. Het komt doordat werkelijk elke aanwezige enig aanzien heeft. Iedereen loopt elk moment het risico door camera’s gevangen te worden. Dat schept verplichtingen. Bij Ringo Starr overigens niet. Die wist zijn wat nerdy schijt-aan-alles-cool wel te behouden en stond soms een potje te luchtdrummen op drumpartijen die hij zelf ooit had bedacht.

Foto: daisy.images (cc)

Post-atheïst | Strijdige grondrechten

COLUMN - Sinds ik in The Independent een juichende bespreking las van een absoluut flutboek, geschreven door iemand die aan dat boek had meegewerkt, vind ik het wat lastig de Britse krant serieus te nemen. Toch staat er wel eens iets in dat de moeite waard is, zoals een uitspraak van een Deense minister, Dan Jørgensen, dat rituele slacht kon worden verboden omdat dierenrechten gaan vóór religie.

Ook al lijkt het erop, het gaat hier niet om de vrijheid van godsdienst. Ik neem althans aan dat Denemarken deze erkent en dat de minister geen vernieuwende visie op het Deens constitutioneel recht ontvouwt. Hij zal hebben gedoeld op bepaalde geloofspraktijken. Evengoed begeeft hij zich in een mijnenveld.

Om te beginnen is hij vanzelfsprekend uitgemaakt voor antisemitisch en anti-islamitisch. Dat zal ook eens niet gebeuren. Ook kon je er de klok op gelijkzetten dat journalisten, zoals die van The Independent, het bericht zouden contrasteren met giraffe Marius en met wat tweets zouden proberen te bewijzen dat in Denemarken het een samenhangt met ander. De minister zal daarmee wel kunnen omgaan. Het eigenlijke mijnenveld is juridisch: is er zo’n rangorde in rechten?

Dit is een discussie die best eens gevoerd zou mogen worden. Het is onvermijdelijk dat onze grondrechten botsen. Ik ken een wetenschapper die een aantal (voor zover ik kan beoordelen) goede argumenten heeft waarom vrouwen beter geen topfuncties kunnen bekleden, en die ervan afziet ziet hierover een opiniestuk te schrijven omdat hij denkt dat er een hoop gedoe van komt. Dat gedoe is echter wel belangrijk, want zo trekken we de grenzen tussen zijn vrijheid een mening te uiten en het discriminatieverbod.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Onvolbracht

COLUMN - Deze week werd Els Borst herdacht. Ze gaat de geschiedenis in als de vrouw die de euthanasiewet mogelijk heeft gemaakt. Daarmee heeft ze vele christenen een lesje menslievendheid geleerd.

Het nieuws van het overlijden van Els Borst kwam op een walgelijke manier tot mij. Nauwelijks was haar overlijden aangekondigd of een aantal twitteraars dansten al op haar graf.

De volgende dag kwam daar het nieuws over haar gewelddadige dood nog bij. Daar zat ik tijdens mijn vakantie toch even met een brok in mijn keel naar de zee te staren.

Niet lang geleden maakte iemand van wie ik heel veel hield gebruik van de euthanasiewet. Een ontzettend lieve en bescheiden man, die altijd eerst aan anderen dacht: mijn vader. Hij heeft een jaar lang moeten vechten tegen een afschuwelijke ziekte. Soms is het leven ontzettend oneerlijk. Als onverbeterlijke optimist geloofde hij echter tot bijna het einde aan toe dat het allemaal wel meeviel. Maar het viel niet mee. Helemaal niet. Euthanasie heeft hem, en daarmee ook degenen die om hem gaven, uiteindelijk slechts zijn laatste restje ondraaglijk en uitzichtloos lijden bespaard. Een bijzonder schrale troost. Maar een troost.

Gelukkig leven we in Nederland, het eerste land waar euthanasie volgens de wet geregeld werd. Naast Nederland is euthanasie anno nu echter nog slechts legaal in België, Luxemburg, Zwitserland en twee van de Verenigde Staten. That’s it. In de rest van de westerse wereld wordt deze daad van menslievendheid tot op de dag van vandaag strafrechtelijk vervolgd. En ook wie in Nederland gebruik wil maken van zijn recht om zijn leven te laten eindigen moet een hele papiermolen door.

Foto: daisy.images (cc)

Van die dingen | Sorry

COLUMN - Je doet het goed of je doet het niet. Excuses aanbieden. Het blijkt niet voor iedereen weggelegd. Een welgemeend sorry is voor sommige mensen onmogelijk om uit de strot te persen. Van die mensen die je tijdens het aanbieden van hun excuses toch nog even het gevoel geven dat je om hun lompe gedrag hebt gevraagd.

“Het spijt me dat je mijn kritiek zo persoonlijk hebt opgepakt, maar je kunt gewoon echt niet koken.”
“Ik vind het naar dat wat ik heb gezegd zo gevoelig bij je ligt. Sorry daarvoor. Daar zou je misschien aan moeten werken hoor, want dit zal je nog vaker tegenkomen.”
Of: “Het spijt me dat je je gekwetst voelt, ik zeg dit altijd zo, maar jij kunt daar blijkbaar wat moeilijk mee overweg.”

Dat zijn geen excuses mensen, dat is een trap na.Sorry met een maar is geen sorry. Een goede sorry is solo, met uitleg over waarom je sorry zegt. Sorry met direct een vergoelijking voor je eigen lompe gedrag is geen excuus en telt dus niet. Dat is gewoon neerbuigend. Een extra reden voor een excuus. Als je geen sorry kunt zeggen, zeg dan niets. Sta dan gewoon achter je belediging, je grove opmerking, je lompe actie of wat het ook mag zijn geweest waar je iemand mee overstuur hebt geholpen.

Foto: daisy.images (cc)

Duopolie | Minimumloon

COLUMN - De Wet Minimumloon is aangepast zodat nu iedereen die ouder is dan 23 tenminste het minimumloon moet verdienen. Dit tot verdriet van sommigen, zoals folderbezorgers die voorheen een vast (laag) bedrag kregen via een zogenaamde overeenkomst van opdracht en nu ontslagen worden omdat ze te duur zijn.

Voor een econoom lijkt dit in eerste instantie weinig verrassend. Al in je eerste college micro-economie leer je dat een minimumprijs leidt tot een aanbodsoverschot. In termen van de arbeidsmarkt: veel mensen willen werken voor een hoog minimumloon, maar weinig bedrijven willen mensen aannemen voor een hoog minimumloon, zodat werkloosheid ontstaat.

Bij deze abstracte weergave van de werkelijkheid past enige nuance. Tegenwoordig bestaat er onder economen geen consensus over wat de effecten van kleine verhogingen van het minimumloon op de werkloosheid zijn. Een van de meest aangehaalde studies op dit gebied is die van David Card en Alan Krueger, die werkgelegenheid vergelijken tussen fastfoodrestaurants in New Jersey en het oosten van Pennsylvania. Zij laten zien dat de werkgelegenheid in New Jersey en Pennsylvania gelijk blijft nadat New Jersey in 1992 het minimumloon verhoogt. Waarom er geen werkloosheid ontstaat is moeilijk aan te wijzen, en waarschijnlijk gaat het om een combinatie van factoren, zoals doorberekening in de prijs, productievere werknemers en minder verloop.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | De dwaze zoon

COLUMN - Laat ik maar niks verkeerds zeggen over de manier waarop onze koning en koningin zich presenteren op het NK Schaatsen in Sotsji. Voor je het weet staat er een lynchmob voor je deur. Zo schijnt ene Roelien Dekker, na haar ingezonden brief aan de Volkskrant waarin ze Koning Willem-Alexander vriendelijk doch dwingend verzocht zich naar zijn ambt te gedragen, haar leven niet meer zeker te zijn in haar Leidsche flatje.

De boodschap is duidelijk. Kom niet aan onze juichende koning. Het zal wel het Lucky TV-effect zijn. Iedereen ziet daar die gezellige Willy op de tribunes staan, die in dat sympathieke Haagse accent van ‘m ‘gekkenhuis’ en ‘ik zei het toch’ en ‘Max we gaan naar beneje’ schreeuwt. 

De beelden van het uitzinnige koningspaar hadden niet misstaan als einde van de documentaire ‘De Dwaze Zoon’, waarin filmmaker Matte Mourik zich afvraagt of hij in de voetsporen van zijn vader moet treden. Het was deze Maarten Mourik, dichter en diplomaat, die in 2001 Jorge Zorreguieta aanklaagde, wat ervoor zorgde dat papá niet aanwezig kon zijn bij het huwelijk van zijn dochter. De reden dat Mourik de strijd destijds aanging was de morele verontrusting bij het idee dat ons koningshuis een verbintenis aanging met een oorlogsmisdadiger. Hij wilde laten zien dat je als eenvoudige burger in staat was vragen te stellen die de macht in verlegenheid bracht.

Vorige Volgende