De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Titmice is een nummer van het album Nocturnal Birding, dat gaat over… vogels? Denk ik? Hoe dan ook, A&P is een éénmansproject van Tristan Shone. Meer dan welkom. We doen hier zelden industrial doom. Ik luister er ook niet naar. Of telt dit? Geen idee, sowieso niet vaak, en afwisseling is goed!
Infernäl Mäjesty (met metal-umlaut, dubbele metal-umlaut zelfs!) is een band die in de jaren 80 het grensvlak tussen de death en thrash metal verkende. Debuut ‘None Shall Defy’ geldt als cult klassieker.
Those Winter Sundays
“Deze video heeft meer likes dan pixels”, merkt iemand op in de comments. Eh, ja, om de beeldkwaliteit hoeft u dit clipje van Therion niet te bekijken. Maar de muziek, oh, die muziek! Een heerlijke eclectische mengelmoes van klassiek en metal, door een band die ooit begon als death metal – maar daar is ten tijde van dit nummer heel weinig meer van over. Heel fijne muziek.
En hier kunnen jullie ze ook nog live bewonderen op het Wacken Festival:
Zat ik dus 2 dagen naar de chagrijnige kop van Billy Idol te kijken en te dubben welk nummer een CT’je verdient…toen dacht ik; fuck it, skip it, let’s do Jeff Healey! Daar heb ik wel 2 cd’s van, dus dat die ooit een plek in mijn hart had is evident. En terecht; lieve, blonde, blinde Jeff. Hij lijkt een beetje op een voormalig vriendje die ook gitaar speelt…of uh, die is nog steeds een vriend maar niet meer in romantische zin…never mind.
We kennen Extreme natuurlijk vooral van More Than Words, maar ik vind hun stevigere nummers toch lekkerder. Rest In Peace is een goeie, maar Holehearted is wel mijn favoriet. Ik hou van die tweede stem en je kan er nog lekker op dansen ook.
Tot nu toe heb ik nog niet 1 cd verkocht…omdat ik ze nog niet te koop heb aangeboden. Ik vind het toch lastiger afscheid nemen dan ik dacht. Terwijl het best wat oplevert, en ik heb ook al wel een aantal DVD’s verkocht. Het moet nog even broeien denk ik, daarom ga ik de lijst verder af voor Closing Time, om mijn muzieksmaak van nu en ooit nog eens goed te proeven. Er zitten echt wel dingen tussen waarvan ik denk; whut? Why? En andere die ik ook vergeten was, blijken dan weer pareltjes te zijn.
Even een uitstapje van mijn kant. Ik hou helemaal niet zo van rap muziek, maar ik buig diep voor dit samenwerkingsverband. De tekst en clip spreken voor zich.
Herinneren we ons nog het meldpunt tegen Polen, Bulgaren en Roemenen van de PVV ?
Nu kunnen we helemaal NSB stijl gaan tegen AZC bewoners. AZC op komst ? Wilders nodigt u uit om uw 2025 voorraad vuurwerk helemaal af te laten gaan richting gemeenteraadsleden…
D66, CDA en fokking VVD, ach CDA en D66 zijn ook opportunistische ..beep.. zitten gezellig koffie te drinken, en wij bereiden ons voor op Fascisme the Sequel, dat schijnt een nieuw Kamerlid van de VVD te zijn.
Télépopmusik is een Franse band met drie bandleden: Fabrice Dumont, Stephan Haeri en Cristophe Hertier. Hun bekendste nummer is Breathe, gezongen door Angela McCluskey van het album Genetic World uit 2001.
Het nummer zullen de meeste mensen wel kennen, van een autoreclame, een verzekeringsreclame, tot aan whatever reclame want als we het dan hebben over overkill…
Het nummer luistert makkelijk, ontspannen maar meer interessant is het filmpje. De videoclip voor Breathe werd in 2001 opgenomen in Hollywood, Los Angeles. De regie was in handen van Jordan Scott, dochter van filmregisseur Ridley Scott, Bladerunner, Gladiator.
5 december is de dag dat kinderen helemaal opgefokt van de suiker of juist uitzinnig van woede een onschuldige ouder met een verantwoorde haverreep traktatie aanvallen, en tot pulp trappen. De haverreep dan, in de meeste gevallen.
Mijn pedagogisch advies is om uw kinderen op die dag zoveel mogelijk vol te proppen met suiker, en ja het is even afzien en breekbare spulletjes even aan de kant, máár er komt dan die verlossende suikercoma wat net zo goed werkt als een valiumpje in de limonade siroop.
Hasta Siempre Comandante is een lied uit 1965 van de Cubaanse componist Carlos Puebla. De tekst van het lied is een antwoord op de afscheidsbrief van revolutionair Che Guevara toen hij Cuba verliet om een revolutie te ontketenen in Congo en later Bolivia, waar hij gevangen werd genomen en gedood.
Guevara was in zijn jonge jaren een racist, daar zijn teksten van, en op latere leeftijd hielp hij mee in de onafhankelijkstrijd in Congo in de hoop een socialistisch regime te verwezenlijken. En misschien dan nog steeds een racist, de mens is dualistisch. Hij was ook homofoob, ik ben homo en kies toch voor het grote geheel. Zijn cultuur was en is nog steeds onder de invloed van machismo, en dat is mijn strijd om de rechten van lhbtq+ te bevorderen, maar ik ben zelf een sexist naar jonge mannen.
