Percussionist en componist Ches Smith maakte met andere muzikanten het nummer ‘Interpret It Well’ dat op het gelijknamige album staat. Voor filmmaker Frank Heath klinkt het nummer alsof je langzaam in een geweldig verwoestende storm terechtkomt. Met fragmenten van reclames, voorlichtingsfilms en amateuropnames over beveiliging tegen grote en kleinere rampen rondom en in huis, weet hij de spanning en de opbouw van het nummer te vertalen naar een korte film.
Ruim twintig jaar geleden bracht pianist en componist Ryuichi Sakamoto het collectief No More Landmines bij elkaar om aandacht te vragen voor de vele landmijnen die wereldwijd begraven zijn in de grond en geld op te halen voor het verwijderen ervan. Ze maakten het nummer ‘Zero Landmine’, waarvan een lange versie bestaat met muzikale invloeden uit de landen waar veel landmijnen liggen, en een versie met zang van David Sylvian. Over het project schreef Sakomoto:
Nederpop uit 1980, toen Bram Vermeulen na de breuk (Fram & Breek, grapten de media, als varatie op Dram & Preek) met Freek de Jonge, solo ging, nou ja solo, met de band De Toekomst, waarin onder andere gitarist Jan de Hont, met Nederlandstalige pop. Mooie toetsen, verschrikkelijk koortje.
De tekst is toepasbaar op Mark Rutte. Men zou van minder cynisch worden.
Als ik niet praat
Heb ik het niet gezegd
Heb ik het niet gezegd
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik praat nietAls ik niet luister
Hoor ik het niet
Hoor ik het niet
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik luister niet
Antony achter de piano en een klein beetje viool en cello. Dat is het. Maar dan die stem. En die tekst. Het verassende is dat die tekst niets aan de verbeelding overlaat, het is wat het is, er staat wat er staat, niks in de mouwen, en toch werkt het.
Ik vermoed dat dat komt omdat het echt is, gemeend is. Dat hij die ‘ik’ is in de tekst. En het particuliere kon wel ‘ns universeel zijn als het om dit thema gaat. Vandaar dat het overkomt.
‘Pace’ is het openingsnummer van Kilumi, de debuut-EP van de Keniaanse dj en artieste Coco Em. Ze beschrijft haar (dj-)stijl zelf als een “afro-cocktail”, waarmee ze een van de weinigen is die verschillende Oost-Afrikaanse stijlen verwerkt tot house en andere elektronische stijlen, en al helemaal een van de weinige vrouwen die dat doet.
Poly Styrene, oftewel, Marianne Joan Elliott-Said, Somalische vader, Schots/Ierse moeder, zangeres van de punkband X-Ray Specs. Toen ze 18 jaar oud was, zag ze een optreden van The Sexs Pistols, en dat inspireerde haar om ook een band te beginnen: X-Ray Specs. En die hadden in ieder geval één song, die decennia later,
(Oh Bondage! Up Yours! komt uit 1977), nog steeds staat als een huis, klinkt als een klok..
Vandaag een iets andere Closing Time dan u van ons gewend bent. Geen muziekstuk dat geplaatst wordt omdat het mooi gevonden wordt door een van onze redacteurs, maar keiharde propaganda.
En ja, dat van het slachtoffer van een brute oorlog bekijk je uiteraard iets meer welwillend, maar het blijft natuurlijk wel propaganda. Onderstaand nummer, met stevige beat en ditto boodschap is een goed voorbeeld. Mooi detail: let ook op het Iwo Jima vlagmoment (op 1 minuut), wat zelf ook al een van de meest succesvolle propagandamomenten was van de Tweede Wereldoorlog.
Drs. P, oftewel Heinz Polzer met een ijzingwekkend, dystopisch lied. En zo precies onder woorden gebracht: steeds die vier lettergrepen. Niet meer dan dat. Dat ritme, maakt het naargeestige lot dat wacht, ondanks dat er wat luchtige elementen in zitten, helemaal onontkoombaar en dramatisch.
Het land is moe, de hemel grijs
De wind is koud, zo koud als ijs
Mijn jas is dun, de kleur is vaal
De weg is lang, de boom is kaalMijn rug is krom, en macht is recht
De lucht is vuil,het brood is slecht
De vloer is rot, het dak is lek
De ruit is stuk, het kind is gekLa la la la, la la la la
La la la la, et cetera
Omdat de boog niet altijd gespannen kan staan, vandaag een flauwigheidje, maar wel een flauwigheidje dat niet zomaar is ontstaan, en wel een flauwigheidje waar ik wel soms om moet lachen.
De literal video is ontstaan omdat de echte, originele video’s er ook wel om vroegen. Man, wat een pretentieuze onzin kan er soms in een clip gepropt worden. Mysterische sfeertjes, suggesties. Dat je denkt, het zal wel symbolisch, zijn, of verwijzen naar een diepere laag, iets literairs ofzo wat mij ontgaat. En sommige artiesten of clipmakers nemen zichzelf, en de clip dus, zo serieus, tsja, en dan krijg je van die kitsch.
Van het album ‘Moondawn’ uit 1976, de ‘song’, tussen aanhalingstekens, Floating Sequens, want er wordt niet op gezongen. Er staat geen taal in de weg, er is alleen klank, ritme (niet altijd), muziek, elektronica.
Ambient, toen ambient nog niet bestond. Elektronica, synthesizers, piepjes hier, piepjes daar, herhalingen, drumcomputer – en misschien een blowtje, het heeft een hypnotiserend effect, laat je meevoeren, dobber mee op die rivier, geef je over en zweef mee op die klanktapijten, droom weg en space out. Het is geen doorsnee popsingletje van drie minuten, neem de tijd, ontspan, heb geduld. Laat de geest waaien.
Als je koning bent, dan hoef je niets te doen.
De vogels zingen voor je,
Je krijgt geschenken.
Overal waar je gaat
Buigen mensen diep voor je.
En koetsen dragen je,
Je hoeft niet te lopen als je koning bent
En je hoeft niets te doen
Als je koning bent,
Want je bent de koning.
Koloah is Dmitriy Avksentiev. Eind maart ontvluchtte hij met zijn kat en laptop Kiev. Het album Serenity bestaat uit muziek die hij voor en na het uitbreken van de oorlog maakte.
“In daily hell, music became my support, my therapy. Now I want to share my strength and support with others. I created this album to reflect on what is happening to us: tears, nostalgia, dreams of the future, and faith in a bright tomorrow. We will survive, return to our hometowns, and rebuild the country when the war is over.”