Overzicht

serie

Closing Time

Foto: Ted (cc)

Closing Time |  It’s All So Incredibly Loud

, door

Plaat van The Glass Animals om onrustig van te worden. Zit je toch steeds te wachten op die dreun, die drums, dat moment dat die eronder gaat komen. Wanneer het intro overgaat in het dans gedeelte. Want zo doen ze dat bij die danceplaten: langzaam, beloftevol beginnen, en dan langzaam toewerken, beetje publiek plagen, naar de verlossende break. Maar dat komt dus niet. De beat versnelt niet. De dreun wordt niet harder en opzwepender. Het volume gaat niet omhoog. Wat je nu hoort, zo blijft het. Smooth. En dat is goed want zo is het af, niks meer aan doen.

Closing Time | National Song

, door

Die vier tonen blijven dan de rest van de dag in mijn hoofd janken, duiken op als ik de trap op loop, als ik fiets, als ik buiten loop, dan vooral. Ze blijven slepen, ze dreigen er steeds naast te gaan, vals te worden. Dat je gaat denken, laat de rest van dat nummer maar zitten, kom maar gelijk weer met die vier noten. Haast het kenmerk van een verslaving: je ontspant pas als je krijgt waar je zo naar verlangt. Dan pas wordt de boel weer gesust.

Closing Time | Opstaan

, door

Humanisme is eigenlijk gewoon geseculariseerd christendom, stelt de wereldberoemde geschiedsverteller Tom Holland. Oud-tweedekamerlid (D66) en voormalig voorzitter van het Humanistisch Verbond Boris van der Ham geeft daar nog maar eens blijk van in bovenstaand poplied, dat veel weg heeft van een seculier kerkgezang.

Van der Ham schreef het lied vier jaar geleden tijdens een treinreis, maar uitgerekend vandaag is het wel toepasselijk – op Paaszondag, midden in de coronacrisis, met een vaccinatieprogramma dat niet loopt en een formatie die op z’n gat ligt. In het kader van de Lijdensweek bracht hij het afgelopen woensdag ter gehore bij een viering van de Remonstrantse Broederschap in Amsterdam.

Closing Time | Goede Vrijdag

, door

De musical/film Jesus Christ Superstar begint met de Overture en eindigt met John Nineteen: Forty-One. Oftewel, Johannes 19 vers 41. Muziek: Andrew Loyd Webber en, altijd een beetje ondergewaardeerd gebleven, tekst van Tim Rice. Er is dus besloten om het verhaal over Jezus te laten stoppen op Goede Vrijdag, bij de dood van Jezus. Bij de dood van Jezus aan het kruis. Terwijl met Pasen de opstanding gevierd wordt. Maar die zit er dus niet bij. Misschien komt er ooit nog een Part Two – Jesus The Ressurection.

Closing Time | Odetta In Paris

, door

Toen ik de eerste keer dit filmpje zag, Odetta in Paris, dacht ik, waar zijn de microfoons,  waar is de snoerenspaghetti op het podium? Waar zijn de pedalen, de kastjes, de boxen, de knopjes? Is het wel live? En wat een vreemd zaaltje, zo met al die losse houten stoelen. En wat een net publiek, jong oud, maar allemaal netjes met bloesje, stropdas, colbertjasje, haar netjes geknipt, en heerlijk, een paar dames met de tas op schoot. En niemand die joelt, roept of op zijn vingers fluit tussen de nummers door. En tijdens de nummers houden ze ook heel netjes hun bakkes. Moet je tegenwoordig ‘ns horen tijdens een concert. Enfin. Toen ik het filmpje nog een keer bekeek zag ik toch een microfoon op een standaard een eindje voor de bas staan. Idem bij de gitaar. Maar waar zingt Odetta in?

Closing Time | Rakaya Fetuga, Windrush DAY 2020

, door

Poëzie, park, podium, zomer, blazers, trommeltjes, reggae, kinderen, zon, zeepbellen, gras, picknick, hoedjes, dansen, giga-oorringen, drankje – feest ter gelegenheid van Windrush Day. The Windrush was een passagierschip dat in 1948, 1017 passagiers vervoerde van The British West Indies, onder andere Jamica, toen nog onderdeel van het Britse Rijk, naar Engeland. Ze waren welkom als arbeidskrachten om de economie te helpen opbouwen. De Onafhankelijkheidsdag binnen die koloniën verschilt van eiland tot (ei-)land. De spoken word artiest Rakaya Fetuga zegt hier een, misschien wat erg direct gedicht, maar hoe ze het brengt, maakt dat weer goed.

Closing Time | Wading Through The Waters Of My Time

, door

Richard Hawley speelde gitaar in de jaren negentig popband Pulp, maar kennelijk ligt zijn hart toch meer bij de oude klassieke country, zeg Jim Reeves. En als je zo’n stem hebt als Richard Hawley, zacht, rijk, warm en in brons gedoopt, dan is de vergelijking met Roy Orbison zo gemaakt. Retro tot he max, las ik ergens. En dat klopt wel, hij was in de jaren vijftig beslist niet uit de toon gevallen. Hij kent zijn klassiekers. De liedjes op de plaat Coles Corner, gaan over verlies, liefde, romantiek en heimwee – ah, als ik het niet dacht.

Closing Time | Isolation

, door

Het gaat niet goed met Aleksej Navalny.
De Russische oppositieleider verblijft in Pokrov,
een strafkolonie waar hij een straf uit moet zitten
van tweeënhalf jaar. De strafkolonie is berucht vanwege
haar strenge regime en mishandeling van gedetineerden.
Navalny wordt medische zorg onthouden en hij wordt
gemarteld door slaaponthouding. De woordvoerder
van president Poetin, Dimitri Peskov,
wijst de aantijging van de hand: Navalny
wordt net als alle andere gevangen in Pokrov gewoon
’s nachts elk uur gewekt, o.a. door met een zaklamp recht
in het gezicht schijnen. En dan is er die man die hem
dan filmt en hardop de tijd noemt. Dit gebeurt elke nacht,
elk uur, continu, nacht in, nacht uit, altijd. Tot het ochtend wordt.
‘Om de orde en discipline te handhaven.’
Dus ja, wat is het probleem precies?

Closing Time | Noname

, door

 

Rapper Noname radicaliseerde in de afgelopen jaren, wat niet alleen uitmondde in een antiracistische boekenclub maar ook in het antikapitalistische nummer ‘Rainforest’.

“Only animal that ravage everything in its path/They turned a natural resource into a bundle of cash”

Closing Time | Blue

, door

 Je hebt zingen, je hebt samenzang, je hebt close harmony, en er is kwelen. En dat is wat The Jayhawks hier doen in deze song. Bestaat er eigenlijk een neutraal gebruik van het begrip kwelen? Want zo bedoel ik het eigenlijk nu. Want wat doen ze dat mooi. En hup, daar glijden die stemmen weer gezamenlijk de hoogte in, op naar die uithaal: bluehuehuehuehuehue, jank dat verdriet en die eenzaamheid er maar uit mannen, geef het een stem.

Closing Time | Under A Stormy Sky

, door

Ik heb iemand gekend die oud klooster- en kerkmeubilair zocht en kocht. Dus de altaren, de kansel, de kerkbanken, doopvont, lambrisering, biechtstoelen – alles ging mee in de vrachtauto naar zijn werkplaats, waar alles bij elkaar kwam, en waar de geur van wierook, boenwas en heiligheid hing. Hij verzaagde en schaafde het houtwerk om er interieurs voor restaurants en cafes van te maken. De kansel werd de receptiebalie, het altaar werd de bar, zoiets. Maar, zei hij, ik maak en verkoop geen interieurs, ik maak en verkoop sfeer.

Vorige Volgende