Voorpagina

Zoekresultaten voor

'privacy'

Foto: Tom Davidson (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Betalen voor openbare stukken

, door

De gemeente Hardinxveld-Giessendam wil Sargasso 120 euro in rekening brengen voor het afhandelen van een verzoek op basis van de Wet openbaarheid van bestuur (Wob). De gemeente Nederweert wil ook geld zien. Dit is een principeel verkeerde opstelling van de gemeenten, die ook nog eens indruist tegen nationale en internationale ontwikkelingen op het gebied van openbaarheid van bestuur.

Wat is er aan de hand?

Met behulp van 25 vrijwilligers heeft Sargasso een Wob-verzoek gedaan aan alle gemeenten in Nederland. Het is een betrekkelijk eenvoudig verzoek waarin we alle geografische posities opvragen van camera’s die onder het beheer van de gemeente vallen. We gebruiken die informatie voor een online applicatie waarin het cameratoezicht in Nederland in kaart wordt gebracht.

Met die informatie kunnen we analyses maken, bijvoorbeeld over effectiviteit van cameratoezicht en de gevolgen van beleidsvoornemens zoals de landelijke invoering van kentekenherkenning. De database en de software worden vrijgegeven aan niet-commerciële partijen. Gemeenten en andere overheidsinstellingen kunnen de data ook gebruiken. Dat scheelt mogelijk veel geld – nu moeten gemeenten dure onderzoeksbureau’s inhuren.

Tot nu toe werken de meeste gemeenten goed mee aan het verstrekken van de gevraagde gegevens. Een paar gemeenten gooit echter de kont in de krib, waaronder vooral, Hardinxveld-Giessendam en Nederweert. Zij zullen kosten in rekening brengen voor het voldoen aan ons Wob-verzoek, variërend van 7 tot 22 euro per kwartier speurwerk. Capelle a/d IJssel wilde ook kosten in rekening brengen, maar aangezien ze geen camera’s heeft en geen documenten zal verstrekken, ziet ze er toch vanaf.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

iTunes voor ebooks

, door

<Webwereld column>

In 1996 kreeg ik mijn eerste MP3’s. Opslagcapaciteit was duur, dus bewaren ging op gebrande cd-roms. Er konden 10-12 audio-cd’s op een cd-rom. Conversie van een audio-cd naar een serie mp3’s duurde uren en ging met een encoder vanaf de commandline. Afspelen kon alleen met een PC (of erg dure laptop) dus op de vraag ‘wat heb je daaraan?’ van familie en vrienden had ik geen goed antwoord. Behalve dat ik stilletjes inschatte dat harddisks groter zouden worden en laptops met geluid goedkoper en lichter. In 2000 had ik voor het eerst een PDA met audio. Op een geheugenkaart van 256Mb konden een paar albums. Ik ben vergeten wat dat allemaal gekost heeft. Waarschijnlijk maar beter ook.

Een jaar later kwam Apple uit met iTunes om het eenvoudig te maken digitale muziek verzamelingen te beheren. Niet veel later volgde de eerste iPod en dit soort apparaten in combinatie met grafische software maakte mp3’s bruikbaar voor een breed publiek. Het gevolg is dat vrijwel alle muziek die bestaat nu eenvoudig ergens te downloaden is. Het is aan het individu of er voor betaald wordt, want downloaden is in veel landen niet illegaal en waar het dat wel is heeft dat nauwelijks effect op het gedrag van mensen. En met Kafkaëske wetgeving is dat m.i. volkomen terecht.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

KSTn | Registratie etniciteit

, door

Registratie van etniciteit in het kader van gezondheidszorg schijnt al te kunnen. Maar nu komen er een twee kamerstukken voorin de deur hiervoor wagenwijd open gezet wordt. Is dat wel verstandig?

In een brief van het Centrum voor Ethiek en Gezondheid (CEG) legt men uit dat het registreren van etniciteit in een patientendossier zowel ethisch alsmede wetenschappelijk alsmede rechtstatelijk mag en in gevallen wenselijk is. De minister neemt dat vrolijk over en ziet er ook nog eens een bevestiging in van een eerdere uitspraak in het voorjaar dat registratie van etniciteit allemaal prima geregeld is en dat er niets hoeft te veranderen. De overheid waakt immers goed over de gegevens.
Citaat uit brief:
“Het advies doet mij concluderen dat de overheid op dit moment noch nieuw beleid, noch nieuwe regelgeving hoeft te formuleren in verband met het op het
terrein van de zorg kunnen verwerven en gebruiken van gegevens over etnische herkomst en daarmee verband houdende genetische aanleg voor ziekten of aandoeningen.”

Het is dus wederom een gesloten discussie binnen een enkel domein met de veronderstelling dat opslag altijd veilig gemaakt kan worden die tot deze verdere verschuiving m.b.t. gebrek aan privacy leidt.
Als er nou iets de afgelopen maanden duidelijk is geworden, is het toch wel dat dat overheid zo lek als een mandje is.
Maar minstens net zo belangrijk is vergaande kortzichtigheid te denken dat als je iets alleen maar om gezondheidsredenen opslaat dit nergens anders ooit voor gebruikt (misbruikt) zal worden. Hoe naïef kan je zijn.

Foto: copyright ok. Gecheckt 01-03-2022

De snelle route naar digitale lijfeigenschap

, door

As I have argued before, web 2.0 technologies have extended the reach and depth of the surveillance society, as public-private partnership. In that sense, I’m a cyber-crank of the Morozov kind. But my analysis of this is only confirmed by what transpires in the a variety of source.

First, someone actually used the term feudalism, which kinda gave me the idea for the title, even though I have wanted to use it for a while as a way of thumbing my nose at the libertarian crowd.

Anyhoo:

“To use Google+ and Facebook, people yoke themselves to the providers by handing over their data in exchange for use of the services. It’s like a feudal system: the social-networking companies are sustained by the data flooding into them, and gain in power from the exchange. People upload their photos, their messages and other data from their personal life, but the service providers control how that information is presented to the world.

“The users contribute their own content to you for free. You sell it back to them with banner ads put on there. And on top of that, you spy on them to gather profiling data,” says Michiel de Jong, of the Unhosted project to decentralise user data.

Compare this with feudal lords in the Middle Ages — ‘the castles’ — who took in taxes in the form of wheat, cattle and other resources, consumed them and then demanded more. The castles held all the political power and could talk to other castles, while the peasants who lived on their land had little influence, even though the resources they produced kept the castles going.

The online form of feudalism is more insidious. With Google and Facebook, the resources these castles take in — images and search terms, for example — are not used up, as they were in the original system. Instead, the data is analysed again and again, and the castle grows in power with each bite of information.

(…)

What makes this modern feudalism powerful is that the key parties are keeping their methods of control from the users.”

Foto: Brenno de Winter, Right to Know Day 2011 foto Flickr - Sebastiaan ter Burg copyright ok. Gecheckt 20-09-2022

Lacktober

, door

Lektober, de maand waarin Webwereld elke dag een privacylek blootlegde, is vandaag ten einde gekomen. Een spetterend einde mag wel gezegd worden: op de valreep werd de persoonlijke server van Lektober-voorman Brenno de Winter zelf gehackt. Sommigen vinden het ‘boontje komt om zijn loontje’, maar als je het mij vraagt, laat het vooral zien dat iedereen enorm goed op zijn hoede moet zijn. Zelfs bij een zeer oplettende hacker die veel om beveiliging geeft, zijn er lekken te vinden.

Lektober had ook Lacktober had kunnen heten. Tientallen gemeentesites bleken niet goed beveiligd, maar in plaats van dat alle gemeenten direct hun eigen beveiliging gingen checken, wachtten ze totdat ze terechtgewezen werden. Hetzelfde gold voor bedrijven. Talloze malen werd al duidelijk dat hackers tamelijk eenvoudig klantinformatie kunnen achterhalen. Zelf alvast kijken of het met de eigen beveiliging wel goed zat was blijkbaar te veel voor bedrijven als CheapTickets, de BOVAG, de vliegschool van Lelystad en een escortservice.

Oktober telt 31 dagen, 31 lekken zijn er naar voren gekomen. 32 als je het lek van Brenno’s eigen site meetelt. Het punt leek op dag 3 al wel gemaakt. Waarom lieten zoveel beheerders na hun eigen website te checken, zodat de 28 overige dagen niet meer nodig waren? Natuurlijk denkt iedereen dat het bij zijn eigen website of bedrijf in zo’n vaart niet zal lopen. En er is wellicht een te groot vertrouwen in de techniek of gebrekkige kennis erover. Maar blijkbaar maakt men zich ook niet zo druk om de gegevens van zijn klanten, anders zou iedereen die (klant)gegevens bijhoudt zich wel goed verdiepen in beveiliging.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De fallout van Fukushima

, door

De aardbeving, tsunami en kernramp die Japan afgelopen maart troffen, zijn in dit roerige jaar alweer ondergesneeuwd door de Arabische Lente en de schulden- en eurocrisis. Maar de gevolgen van ‘Fukushima’ laten zich zowel in Japan als wereldwijd niet zo gemakkelijk wegpoetsen.

De schrik in Japan is groot, maar van een groot protest tegen kernenergie is nauwelijks sprake. Japan lijkt nu eenmaal niet zonder te kunnen, zo is de communis opinio.

Volgens The Economist spelen er ook andere belangen mee. De kernlobby wordt gefinancierd door de vakbonden en die willen niet dat de banenmachine van de kernindustrie verdwijnt.

Normal Accident Theory

Kunnen we nog eens een ongeluk verwachten à la Fukushima? Volgens de berekeningen van voorstanders van kernenergie is die kans erg klein. Theoretisch gezien kan er maar één ongeluk in de zoveel miljoen jaar plaatsvinden. Toch gebeuren ze vaker. En ze zijn niet te voorkomen, schrijft de Normal Accident Theory voor.

De Normal Accident Theory is het geesteskind van de Amerikaanse socioloog Charles Perrow. Hij schreef de nucleaire bijna-ramp in Three Miles Island (Pennsylvania) niet toe aan een menselijke onoplettendheid, maar aan het falen van het systeem. Zeer complexe systemen, waarbij veel verschillende onderdelen interacteren, zijn gevoelig voor kleine verstoringen. Die treden onverwacht op en lopen snel gierend uit de hand.

Foto: copyright ok. Gecheckt 27-09-2022

7.000.000.000 (Deel 3)

, door

Deze week heeft onze planeet haar zeven miljardste bewoner erbij gekregen. Een mooie aanleiding om een oud artikel over Robert Malthus (1766-1834), demografie en het ontstaan van de sociale wetenschappen af te stoffen. Malthus is als een van de weinigen erin geslaagd het natuurwetenschappelijke, wetmatige verklaringsmodel toe te passen in de menswetenschappen. Dit stuk bestaat uit zeven delen en verscheen eerder in 2007 in Filosofie en bedrijf.

De empirische basis

Tegenover Malthus’ enorme wetenschappelijke triomf staat een even grote misser. Zijn stelling dat de voedselproductie toeneemt volgens de reeks 1, 2, 3, 4, 5… is namelijk uit de lucht gegrepen. In werkelijkheid blijkt economische groei een grillig proces te zijn, dat zich niet met een eenvoudige of complexe vergelijking laat beschrijven: het ene jaar kan de economie met twee procent groeien, het volgende jaar met een procent krimpen. Malthus zat er dus naast, maar hij kon weinig anders kon doen dan een ongegronde hypothese ventileren, want het voor een gefundeerde analyse benodigde cijfermateriaal was destijds niet beschikbaar.

Daardoor kon Malthus niet scherp zien dat juist in zijn eigen tijd de productie in de landbouw en industrie sterk toenam. Tijdens zijn jeugdjaren was in Europa voor het eerst de aardappel op massale schaal ingevoerd, een gewas dat veel voedzamer is dan het toenmalige volksvoedsel graan. Door het nieuwe dieet kon de bevolking groeien terwijl er minder boeren nodig waren, zodat talloze werkloze boerenknechten op zoek naar werk naar de steden trokken. Daar kwamen ze dikwijls terecht in een fabriek, waar ze tegen een hongerloontje spinmachines en weefapparaten moesten bedienen die werden aangedreven door stoommachines (de eerste goed functionerende stoommachine was gebouwd toen Malthus drie jaar oud was). De industriële productie vereenvoudigde de vervaardiging van chemicaliën, zodat op grote schaal kunstmest kon worden gemaakt en de agrarische rendementen nog verder toenamen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-11-2022

Meer open rechtspraak, betere verslaggeving

, door

De rechtspraak moet zich meer open stellen voor media, maar de media zijn op hun beurt dan wel verplicht prudent verslag te doen van strafzaken, stellen gastauteurs Nel Ruigrok (Nederlandse Nieuwsmonitor) en Bernadette Kester (Universitair docent Communicatie en Media, Erasmus Universiteit).

De Raad van de Rechtspraak publiceert binnenkort het onderzoek Rechtbankverslaggeving in een veranderend medialandschap, uitgevoerd door de Nederlandse Nieuwsmonitor en de afdeling Communicatie en Media van de Erasmus Universiteit te Rotterdam. De onderzoekers pleiten voor meer openheid vanuit de Rechtspraak en prudentie van de kant van de (burger)journalistiek waar het gaat om de zogenaamde trial by media nog voor het rechtsproces is begonnen.

De Rechtspraak vormt een belangrijk fundament van onze samenleving en is, evenals de samenleving zelf, onderhevig aan veranderingen. Zo schuiven we steeds verder op van een representatieve naar een deliberatieve democratie, waar urgementatie centraal staat. Het publieke debat speelt daarin een  cruciale rol en iedere burger moet in staat worden gesteld aan dit debat deel te nemen.

Met deze ontwikkeling zijn ook andere opvattingen over openbaarheid en informatievoorziening ontstaan. In de representatieve democratie verschafte de overheid informatie wanneer burgers daarom vroegen, als was het een gunst. Tegenwoordig beschouwen burgers de informatievoorziening als een recht waarop zij op ieder moment een beroep  moeten kunnen doen. Hierbij zijn media – als intermediair tussen politiek en burger –  meestal de recht opeisende partij.

Foto: copyright ok. Gecheckt 20-09-2022

Het tirannieke gevaar van sociale media

, door

Sociale media ondermijnen het onderscheid tussen de privésfeer en het publieke domein. Het persoonlijke verwordt tot publiek bezit en publieke zaken worden steeds meer in het privaat-persoonlijke domein getrokken. Het is de vraag wat dit betekent voor een levensvatbare democratie, zegt Hans Schnitzler, sociaal-cultureel filosoof.

Hyves, Twitter en Facebook produceren aan de lopende band intiem kapitaal: de stilering van het persoonlijke profiel, het uiten van particuliere gedachten of interesses wordt in toenemende mate het product waarmee men zich een plekje op de publieke markt tracht te veroveren. Aan het Facebook-profiel, en aan het aantal volgers of vrienden natuurlijk, leest men het maatschappelijke aanzien en het succes van iemand af. Daar komt bij dat zodra men zich in de virtuele ruimte begeeft, al dan niet met webcam, er nog weinig obstakels schijnen te bestaan ten aanzien van het prijsgeven van intieme informatie aan een potentieel miljoenenpubliek. Particuliere ervaringswerelden krijgen zo publiek gewicht en ondermijnen daarmee de sfeer die van oudsher, en niet zonder reden, het al te persoonlijke buiten de deur hield: de publieke ruimte. Het gebruik van mobiele telefoons is een voorbeeld bij uitstek van een vorm van privaat verwijlen in de publieke ruimte. Men is niet meer betrokken op de ander, maar trekt zich als het ware terug in de eigen privésfeer. Zodra iemand een twitterende scholier in de klas of bellende burger in de trein op zijn of haar gedrag aanspreekt, blijkt men dit meer dan eens als een inbreuk te ervaren. Er bestaat welhaast geen betere illustratie voor de teloorgang van en verwarring over de merites van een publiek domein.

Foto: foto: Roel Wijnants, flickr.com

Foto van je beste vriend, mag dat?

, door

De Franse website Copwatch moet volgens een rechterlijke uitspraak worden geblokkeerd door de internetserviceprovider. Op de site staan foto’s van agenten met links naar profielen op sociale netwerken. Aanleiding voor deze blokkade zijn klachten van agenten die zich niet meer veilig voelden nadat een collega die ook met naam en toenaam op de site stond een kogelbrief had ontvangen.

Copwatch wordt gemaakt naar Amerikaans voorbeeld. De Amerikaanse Copwatch bestaat al langer. Het doel is burgers die zich benadeeld voelen de mogelijkheid te geven klachten in te dienen. Zoals de oprichters het zeggen: to promote public safety and to ensure that police officers remain accountable for their actions. Op grond van de Amerikaanse opvattingen over vrijheid van meningsuiting is een verbod van Copwatch in de VS niet mogelijk.

Frankrijk heeft op dit punt minder scrupules. De Franse politievakbond is blij met het verbod en spreekt van “illegale spionagepraktijken”. De minister van binnenlandse zaken spreekt over smaad en laster. Hij wilde de service providers verplichten om de inhoud te filteren. De providers vinden dat veel te veel werk en leggen zich graag neer bij een algeheel verbod van Copwatch. Overigens is dit moeilijk door te voeren. De site is nog steeds in de lucht omdat de servers in de VS staan.

Foto: Adventures of Huckleberry Finn. (Tom Sawyer’s comrade). By Mark Twain. With one hundred and seventy-four illustrations. New York, Charles L. Webster and Company, 1885. SPECIAL COLLECTIONS: PS1305 .A1 1885c: Copy 1: Original pictorial green cloth. Numerous newspaper clippings pasted inside both covers. Gift of Dr. Wilbur P. Morgan of Baltimore. Small Special Collections Library, University […] copyright ok. Gecheckt 09-11-2022

Primitieve reactie Opstelten in zaak zakkenrolster

, door

We zouden het bijna vergeten, maar Nederland is nog steeds een rechtsstaat. Iemand is pas schuldig als een rechter uitspraak doet. En iedere verdachte heeft recht op een fatsoenlijk proces en bescherming van de privacy. Tenminste, de laatste keer dat ik in de materie dook was dat zo.
Maar deze minister van Justitie en Veiligheid is kennelijk van mening dat die regeltjes verouderd zijn en laat zijn oren hangen naar de populistische meute.

Dus in plaats van de politie een stevige tik op de vingers te geven voor het op het publieke schavot zetten van een vermeend zakkenrolster, die toevallig de duizendste zou zijn, valt hij Justitie aan omdat deze de zaak seponeert.

Het mag dan wel zo zijn dat de onderbouwing van Justitie wat zwak is (de vrouw was naar ik begreep nergens herkenbaar in beeld en is dus persoonlijk niet geraakt door deze zaak), toch is het besluit van Justitie toe te juichen. Ze gaan immers voor de rechtsstaat staan en zeggen luid en duidelijk: veroordelen doet de rechter, niet de politie en iemand aan publiekelijke te schande maken is een barbaarse praktijk waarvoor je beter in Iran kunt zijn.

Opstelten echter gaat mee met de huilende wolven die vinden dat je zakkenrollers het beste zonder proces gelijk op een schavot op de Dam kunt zetten. Als de minister van Justitie niet meer voor de rechtsstaat gaat staan, wie voorkomt er dan dat we terug gaan naar de middeleeuwen? Is het adagium nu soms Veiligheid über alles geworden?

Vorige Volgende