Voorpagina

Zoekresultaten voor

'metal'

Foto: Tom Davidson (cc)

Closing Time | Skid Row

, door

Nu we het toch over ondergewaardeerde genres hebben, moeten we het ook eens hebben over glam metal. Hair metal, als je wil. Ooit was het genre overweldigend groot aan de overkant van de grote plas, maar het zakte in elkaar in de jaren negentig. Het moest plaatst te maken voor ’the next big thing’: de grunge. Door de opkomst daarvan (en andere ‘alternative rock’) kreeg de hele metal scene een flinke dip, maar dat is een ander verhaal. In Europa zijn de Mötley Crue’s en Poison’s sowieso nooit zo groot geweest. Op Sargasso trouwens ook niet, slechts incidenteel kwam hier een nummertje voorbij.

Closing Time | Satan

, door

De gitarist van Metallica (geen verdere duiding nodig mag ik aannemen) in combinatie met het een electro/house/trance gezelschap Orbital, dat levert een mooie kruisbestuiving op – zoals jullie kunnen horen in het nummer “Satan”. De soundtrack van de film Spawn uit 1997 bestond uit alleen maar dit soort kruisbestuivingen tussen rock/metal en elektronische muziek, en daar zaten best mooie dingen tussen (zie ook de samenwerking tussen Slayer en Atari Teenage Riot die eerder bij ons langskwam in de Closing Time). Als ode aan de ruimdenkendheid, niet vastzitten in je eigen muzikale hokje, bla bla bla.

Closing Time | Death

, door

Lang, héél lang geleden had ik een (metal)programma bij een lokaal radiostation, samen met een vriendin. Eén van de bandjes die ik daar graag langs liet komen was Death, en met name werk van hun rond die tijd uitgekomen CD The Sound of Perseverance. Mijn favoriet was Story to Tell.

Niet zozeer omdat het zoveel beter was dan de andere liedjes (ze waren en zijn vrijwel allemaal geweldig), maar vanwege de vele breaks, waardoor vriendin in kwestie minstens 5x gedurende het nummer een hartverzakking kreeg omdat ze (onterecht) dacht dat het nummer was afgelopen terwijl wij nog zaten te kletsen en nog geen nieuw plaatje hadden klaargezet.

Closing Time | Rhapsody (of fire)

, door

Zwaarden. Draken. Tovenaars.  Een episch intro! Koren! Een verteller met een diepe stem IETS DUISTERS AANKONDIGT!! Gitaren en powermetal en hoge zang en wat klassieke instrumenten en koortjes ALLEMAAL SAMENGESMEED TOT EEN MUZIKALE VERTALING VAN SWORDS & SORCERY PULP FICTION MIJN GOD MENSEN HOE KUNNEN JULLIE HIER NU NIET ENTHOUSIAST VAN WORDEN!1?!?!?1!?!1

Ahum, eh, ja, Rhapsody of Fire, dus, toen ze nog alleen Rhapsody heette, van hun derde album Dawn of Victory, volgens sommigen één van de beste power metal albums ooit. Voor mensen die bombast kunnen waarderen.

Closing Time | Ascension Of The Watchers

, door

De zanger Burton C. Bell is een ontzettend belangrijke invloed geweest op heel veel metal uit de jaren 90 en later. Hij was één van de eerste, zo niet de eerste, die als zanger van de band Fear Factory een brute death grunt afwisselde met heldere, ‘normale’ zang (daar schreef ik hier eerder al wat over), wat sindsdien eindeloos is geïmiteerd (en . Inmiddels is Bell, na 10 studie-albums en een hoop ruzie, rechtszaken, gerommel, definitief(?) vertrokken en wat nieuws begonnen.

Closing Times | Dreams

, door

 

De laatste keer dat ik in Parijs was, en met mijn lief flaneerde langs die metalen toren van Gustav Eiffel, die grote letter A, die met moeren in mekaar zit, patrouilleerden daar militairen in volle uitrusting met automatische geweren. En je kon daar niet met je Peugeot of je Renault onder die vier poten van de toren doorrijden. Het was nu voetgangersgebied. En er werd op je gelet. Geen gekke dingen doen.

Closing Time | Bam Bam

, door

Bam Bam was, als ik het goed begrijp, de band van Tina Bell, en één van de eerste, zo niet de allereerste, grunge band. We hebben het zelfs over de vroege jaren 80, Bam Bam werd opgericht in hetzelfde jaar dat debuutalbum Show No Mercy van Slayer het daglicht zag! Het zou nog een jaar of 10 duren voordat de grunge als stijl door zou breken (en allerlei gave metal terug in de periferie van de muziek zou drukken, omdat de industrie een nieuw lievelingetje had gevonden, grummel grummel).

Closing Time | Slayer

, door

Ok, we hebben ze nu twee keer gehad in en mashup, een keertje samen met Atari Teenage Riot, en ze staan in onze lijst van de beste live-albums… maar Slayer heeft zelf nog nooit een Closing Time gehad? Nooit? Het machtige Slayer, dat begin jaren 80 een enorme bijdrage heeft geleverd aan de (metal)muziek, en een ongelooflijke invloed gehad op talloze bands in het genre?

Dat we hier op Sargasso nooit aandacht aan hebben besteed, lieve lezers… hier past ons schaamte, diepe, diepe schaamte. Omdat ze zoveel goede muziek hebben (vooral uit de eerste tien jaar uit hun carrière gebiedt de eerlijkheid me te zeggen), begin ik maar waar het met mij mee begon: War Ensemble, het eerste nummer van hun vijfde studieplaat Seasons in the Abyss. Ik hoorde het voor het eerst op een langspeelplaat, geleend bij de lokale bibliotheek (nou ja, wel besteld in de dichtstbijzijnde stad, want Slayer, dat hadden ze niet in ons dorpje), en getrouw overgezet naar een vervolgens kapotgedraaid cassettebandje – die misdaad tegen de copyrightwetgeving is inmiddels wel verjaard, vermoed ik.

https://www.youtube.com/watch?v=PfHxsjH0bUI

Closing Time | Love Missile F1-11

, door

Love Missile F1-11 was de debuutsingle van de Engelse band Sigue Sigue Sputnik uit 1986. Maar ik wil het eigenlijk helemaal niet hebben over die plaat, ik vind ‘m ook niet leuk ofzo. En die band interesseert me eigenlijk ook niet bijzonder. Eigenlijk wou ik het hebben over teloorgang. Over wat ooit eens spectaculair en opwindend was, en nu verlopen en verlept is. Ooit fris en jong en vol energie en nu oud, afgedaan en treurig om te zien. En Sigue Sigue Sputnik is zo mooi als voorbeeld. Als schrijnend voorbeeld. Het doet gewoon pijn om die band van toen te vergelijken met hoe ze nu zijn. Gênant. Je wilt haast wegkijken. Omdat het niet om aan te zien is.  Maar dat doen we vandaag juist wel. We gaan naar Sigue Sigue Sputnik kijken. We aanschouwen het verval, de teloorgang.

Closing Time | I’m Not Right

, door

“I’m Not Right” van de band Tetrarch klinkt als een Linkin Park clone. Liefhebbers van laatstgenoemde zullen ook deze nu metal band wel kunnen waarderen.

Ze zijn al even bezig, maar Tetrarch uit Los Angeles heeft er momenteel de vaart in zitten. Ook omdat de band deel uitmaakt van een golf aan hippe en catchy nu metal, die je met een beetje fantasie nu nu metal zou kunnen noemen. Want de inspiratie komt uit de jaren nul en van bands als Linkin Park en Slipknot, die experimenteerden met pop en elektronische bijgeluiden. En dus van die frisse refreintjes, die ook op Unstable van Tetrarch domineren. Ze overheersen wat te veel, want de hese metalcorezang van Josh Fore begint na een track of vier eenvormig te worden.

Vorige Volgende