Ik had er nog nooit van gehoord, van Lorna Shore, maar kwam ze toevallig tegen in een lijstje met ‘vette metal uit 2021’. Hoewel er puristen zijn die het daar niet mee eens zullen zijn, want het is deathcore en “is deathcore eigenlijk wel echt metal???” Maar goed, zoals wel vaker geldt: fuck de puristen. To the Hellfire is een vet liedje (en in ieder geval niet braaf en conventioneel).
Lang, héél lang geleden had ik een (metal)programma bij een lokaal radiostation, samen met een vriendin. Eén van de bandjes die ik daar graag langs liet komen was Death, en met name werk van hun rond die tijd uitgekomen CD The Sound of Perseverance. Mijn favoriet was Story to Tell.
Niet zozeer omdat het zoveel beter was dan de andere liedjes (ze waren en zijn vrijwel allemaal geweldig), maar vanwege de vele breaks, waardoor vriendin in kwestie minstens 5x gedurende het nummer een hartverzakking kreeg omdat ze (onterecht) dacht dat het nummer was afgelopen terwijl wij nog zaten te kletsen en nog geen nieuw plaatje hadden klaargezet.
Zwaarden. Draken. Tovenaars. Een episch intro! Koren! Een verteller met een diepe stem IETS DUISTERS AANKONDIGT!! Gitaren en powermetal en hoge zang en wat klassieke instrumenten en koortjes ALLEMAAL SAMENGESMEED TOT EEN MUZIKALE VERTALING VAN SWORDS & SORCERY PULP FICTION MIJN GOD MENSEN HOE KUNNEN JULLIE HIER NU NIET ENTHOUSIAST VAN WORDEN!1?!?!?1!?!1
Ahum, eh, ja, Rhapsody of Fire, dus, toen ze nog alleen Rhapsody heette, van hun derde album Dawn of Victory, volgens sommigen één van de beste power metal albums ooit. Voor mensen die bombast kunnen waarderen.
De zanger Burton C. Bell is een ontzettend belangrijke invloed geweest op heel veel metal uit de jaren 90 en later. Hij was één van de eerste, zo niet de eerste, die als zanger van de band Fear Factory een brute death grunt afwisselde met heldere, ‘normale’ zang (daar schreef ik hier eerder al wat over), wat sindsdien eindeloos is geïmiteerd (en . Inmiddels is Bell, na 10 studie-albums en een hoop ruzie, rechtszaken, gerommel, definitief(?) vertrokken en wat nieuws begonnen.
De laatste keer dat ik in Parijs was, en met mijn lief flaneerde langs die metalen toren van Gustav Eiffel, die grote letter A, die met moeren in mekaar zit, patrouilleerden daar militairen in volle uitrusting met automatische geweren. En je kon daar niet met je Peugeot of je Renault onder die vier poten van de toren doorrijden. Het was nu voetgangersgebied. En er werd op je gelet. Geen gekke dingen doen.
Tja, als ze er niet meer in het echt zijn, die feestjes, dan maar in je hoofd… Nieuw werk van Pain, het melodieus poppy industrial metal project van Peter Tägtgren, de Zweedse duizendpoot die we hier al vaker en in verschillende hoedanigheden langs hebben zien komen. Hij stelt, wederom, niet teleur.
Bam Bam was, als ik het goed begrijp, de band van Tina Bell, en één van de eerste, zo niet de allereerste, grunge band. We hebben het zelfs over de vroege jaren 80, Bam Bam werd opgericht in hetzelfde jaar dat debuutalbum Show No Mercy van Slayer het daglicht zag! Het zou nog een jaar of 10 duren voordat de grunge als stijl door zou breken (en allerlei gave metal terug in de periferie van de muziek zou drukken, omdat de industrie een nieuw lievelingetje had gevonden, grummel grummel).
Ok, we hebben ze nu twee keer gehad in en mashup, een keertje samen met Atari Teenage Riot, en ze staan in onze lijst van de beste live-albums… maar Slayer heeft zelf nog nooit een Closing Time gehad? Nooit? Het machtige Slayer, dat begin jaren 80 een enorme bijdrage heeft geleverd aan de (metal)muziek, en een ongelooflijke invloed gehad op talloze bands in het genre?
Dat we hier op Sargasso nooit aandacht aan hebben besteed, lieve lezers… hier past ons schaamte, diepe, diepe schaamte. Omdat ze zoveel goede muziek hebben (vooral uit de eerste tien jaar uit hun carrière gebiedt de eerlijkheid me te zeggen), begin ik maar waar het met mij mee begon: War Ensemble, het eerste nummer van hun vijfde studieplaat Seasons in the Abyss. Ik hoorde het voor het eerst op een langspeelplaat, geleend bij de lokale bibliotheek (nou ja, wel besteld in de dichtstbijzijnde stad, want Slayer, dat hadden ze niet in ons dorpje), en getrouw overgezet naar een vervolgens kapotgedraaid cassettebandje – die misdaad tegen de copyrightwetgeving is inmiddels wel verjaard, vermoed ik.
Love Missile F1-11 was de debuutsingle van de Engelse band Sigue Sigue Sputnik uit 1986. Maar ik wil het eigenlijk helemaal niet hebben over die plaat, ik vind ‘m ook niet leuk ofzo. En die band interesseert me eigenlijk ook niet bijzonder. Eigenlijk wou ik het hebben over teloorgang. Over wat ooit eens spectaculair en opwindend was, en nu verlopen en verlept is. Ooit fris en jong en vol energie en nu oud, afgedaan en treurig om te zien. En Sigue Sigue Sputnik is zo mooi als voorbeeld. Als schrijnend voorbeeld. Het doet gewoon pijn om die band van toen te vergelijken met hoe ze nu zijn. Gênant. Je wilt haast wegkijken. Omdat het niet om aan te zien is. Maar dat doen we vandaag juist wel. We gaan naar Sigue Sigue Sputnik kijken. We aanschouwen het verval, de teloorgang.
“I’m Not Right” van de band Tetrarch klinkt als een Linkin Park clone. Liefhebbers van laatstgenoemde zullen ook deze nu metal band wel kunnen waarderen.
Ze zijn al even bezig, maar Tetrarch uit Los Angeles heeft er momenteel de vaart in zitten. Ook omdat de band deel uitmaakt van een golf aan hippe en catchy nu metal, die je met een beetje fantasie nu nu metal zou kunnen noemen. Want de inspiratie komt uit de jaren nul en van bands als Linkin Park en Slipknot, die experimenteerden met pop en elektronische bijgeluiden. En dus van die frisse refreintjes, die ook op Unstable van Tetrarch domineren. Ze overheersen wat te veel, want de hese metalcorezang van Josh Fore begint na een track of vier eenvormig te worden.
Het is wel weer tijd voor wat Duits. En voor wat eclectisch samenspel van traditionele (middeleeuwse) instrumenten, poëzie uit de romantiek en, (natuurlijk), rock/metal. In Extremo is het gezelschap dat al deze zaken op een fraaie manier combineert. Het nummer Spielmannsfluch komt van het album waar ze mee doorbraken in 1999, Verehrt und Angespien. Het is uiteraard aan de lezer-luisteraar zelf of die ze wil bespugen of vereren (of iets daartussenin). O ja, als bonus nog wat sfeer van het onvolprezen Wacken Open Air festival, waar het in de jaren dat dit werd opgenomen vrij goed toeven was.
Goeie genade, wat een herrie. Dat is best even schakelen als je normaal andere shizzle gewend bent. Maar waarom dan nu ineens hardrock dan? Dat kwam, de NRC van afgelopen donderdag had anderhalve pagina ingeruimd voor de Franse technical deathmetal, thrashmetal, progressive deathmetal en groovemetal band Gojira. En dat overkomt niet elke technical deathmetal, thrash – eh, elke band die takkeherrie maakt. De muzikanten van Gojira zijn namelijk ook activisten, idealisten en een beetje wereldverbeteraars en predikers. Ze hebben een boodschap en een mening. Dus gaan songteksten over de vervuiling van de oceanen, over de plastic soep. En over de ontbossing van het Amazonewoud. En ze hopen dat de burger, de luisteraar kritischer wordt. Dat de metalfan thuis gaat denken, moet ik wel zo nodig dat broodje tonijn eten. De zanger, Joe Duplantier brengt in de praktijk wat hij preekt, hij is vegetariër en ik begrijp, ook vegan. Geen melk en geen Camembert en dat is voor een Fransoos best moeilijk. Een politieke band dus. En het persoonlijke is politiek, vandaar, fuck the system. De nieuwe plaat van Gojira, Fortitude, komt op 30 april uit.