Sargasso goes lifelogging- Paddy

Vanochtend werd ik vroeger wakker dan normaal, om 13:00 uur om precies te zijn. Juist toen ik me nog een keer gelukzalig wilde omdraaien, bedacht ik me dat ik om 14:00 uur een belangrijke afspraak had. Fier sloeg ik de dekens van mij af, zoals een man dat doet wanneer hij zich realiseert dat hij belangrijker zaken heeft dan slapen.

Voor de spiegel ging ik er eens goed voor staan. Ik keek naar mijn naakte evenbeeld en constateerde dat mijn baard drie knopen rijker was, mijn vlassige haren inmiddels schouderlengte hadden, en alle haargroei daaronder ernstig achterbleef om vanaf de bil- en schaamstreek tot aan de enkels weer een stevige opleving te beleven. Een man zoals Marx de man bedoeld heeft, stelde ik tevreden vast. Op mijn geslachtsdeel na dan, een nogal gemankeerd apparaat. Het zou mij verbazen als Marx dat ook zo bedoeld heeft, maar misschien vergis ik mij daarin.

Eenmaal aangekleed en in de keuken aangekomen kon ik bij de aanblik van drie maanden afwas een zekere treurigheid maar moeilijk onderdrukken. Het is dat ik nu geen tijd heb, zei ik tegen mijzelf, maar anders zou ik het zakie eens grondig onder handen nemen, waarbij ik maar al te goed besefte dat het dit soort excuses zijn die tot drie maanden afwas leiden.

Toen ik de ijskast opentrok vleide Fidel zich luid miauwend tegen mijn benen. Blijkbaar hadden we allebei honger. Haastig opende ik voor hem een blik Whiskas en voor mij het laatste pak tofuburgers. ‘Nothing beats the smell of tofu in the morning, Fidel. Nothing!’, zei ik lachend. Tegelijkertijd besefte ik dat als die uitkering niet snel binnenkomt, ik na deze burgers de komende dagen weinig eten zal. Mijn aanvankelijke monterheid verdween.

Ik begaf mij naar de eettafel, ging zitten, en schoof een stapel oude VPRO-gidsen opzij om ruimte te maken voor mijn bord tofu. Plots viel daardoor mijn oog op een foto, een foto waarvan ik dacht dat ik hem kwijt was. Het was een foto van Klaartje, mijn ex, de enige vrouw die mijn leven rijk is geweest. Direct werd ik overvallen door een intens droef gevoel. Niet dat Klaartje nou zo knap was, oh nee: ze had een muizig gezicht, haar dat meer op schaamhaar leek en een bleke en vlekkerige huid. Nee, knap was ze geenszins. Nooit geweest ook. Maar ze was wel mijn vrouw. Nou ja, even dan. Maar in mijn leven is even heel veel waard. En dat zeg ik in alle eerlijkheid.

Zo stond ik me daar een moment zielig te voelen, maar net voordat ik in een onomkeerbare depressie verzandde, herinnerde ik mij de afspraak. 13:15 was het reeds, ik moest opschieten!

Precies een kwartier later stond ik op de afgesproken plek, de hoek van een plein bij mij in de buurt. Vijf minuten later keek ik eens op mijn horloge, en vijf minuten daarna nog eens. Een ijzige windvlaag vond een ingang onder mijn jas en kroop tergend langzaam langs mijn rug omhoog. Ik begon te blauwbekken, zwaar te blauwbekken. Net toen ik nog eens wilde kijken hoe laat het was maar daar door de nakende onderkoeling de kracht voor mistte, stopte een zwarte Mercedes voor mijn neus. Een deur zwaaide open, op de lederen achterbank zat een man, strak in het pak, met daar overheen een smetteloos witte bontjas. Het was Carlos.

‘Je bent laat’, mompelde ik, maar eigenlijk was ik al lang blij dat ik niet meer in die kou hoefde te staan.
‘Ga zitten Paddy, ga zitten.’ Carlos sloot de deur, blafte iets onverstaanbaars tegen de chauffeur en keek mij even vertwijfeld aan. ‘Gatverdamme man, je stinkt naar tofu! Weet je dat je naar tofu stinkt?!’
Ik wilde zeggen dat ik drie keer per dag tofu eet en dat al jaren doe, maar dat ik niet wist dat anderen dat ook konden ruiken, maar Carlos wachtte niet op antwoord.
‘Laat maar, je bent een smerige tofuvreter, dat is wat je bent, maar laat maar. Weet je waarom ik je wilde zien, Paddy, weet je dat?!’
Ik zei dat ik het niet wist.
‘Ik wilde je zien om je te zeggen dat je meer stukjes moet schrijven, Paddy. Je moet meer stukjes schrijven.’
‘Maar Carlos, ik…’
‘Niks maar Carlos! Bovendien is het Carl Jan voor jou. Carl Jan, ja?! Kan je dat zeggen, Carl Jan?’
Ik knikte van ja.
‘Zeg het eens. Zeg eens Carl Jan, ik wil horen dat je het zegt. C..a…r..l…J…a…n. Toe maar.’
‘Carl Jan’, zei ik.
‘Goed zo. Zie je wel dat je niet zo achterlijk bent als je denkt.’
Hij haalde een sigaar tevoorschijn. ‘Eward!’, riep hij naar de chauffeur. ‘Edward, geef me vuur!’ De chauffeur reikte hem een zippo aan. Carlos trok zijn portemonnee. ‘Zie je dit’, zei hij, wijzend op de portemonnee. ‘Dit is krokodillenleer. Dat is duur. Dat kan jij nooit betalen.’ Hij haalde er een biljet van 50 euro uit en stak het aan met de zippo. Hij hield het brandende biljet bij zijn sigaar en toen die aan was bracht hij het biljet voor mijn gezicht en blies het uit.

Terwijl ik de brandende deeltjes uit mijn ogen sloeg, constateerde ik met lichte paniek dat mijn jas inmiddels vlam had gevat. Carlos doofde met een paar welgemikte klappen het beginnende brandje.
‘Dat krijg je met die Fair Trade-kleren van je, daar zit te weinig zweet van Filippijnse kinderhandjes in’, doceerde hij. ‘En niets impregneert meer dan Fillipijns kinderzweet. Zelf draag ik trouwens het liefst nertsenbont. Dat fikt als de tering, maar ik ben niet zo dom om mezelf in brand te steken, HAHAHA! Waar waren we. Oh ja, je moet meer stukjes schrijven. En weet je waarom je meer stukjes moet schrijven?’
Ik schudde van nee.
‘Omdat ik ze anders moet schrijven, Paddy. Daarom.’
Ik knikte nog maar eens, dat leek me verstandig.
‘Nou schrijf ik op zich betere stukjes dan jij’, ging hij verder, ‘daar gaat het niet om, maar ik heb meer te doen dan stukjes schrijven, snap je dat? Ik heb een vrouw, kinderen, een baan vooral. Snap je dat?! Snap je dat ik daardoor meer te doen heb?’
Ik zei dat ik het snapte.
‘Goed zo. Heel goed. Weet je Paddy, je mag dan naar tofu stinken, ik denk dat wij mekaar best heel goed begrijpen, denk je ook niet?’
Ik zweeg.
Carlos knikte en trok aan zijn sigaar, even werd zijn blik dromerig. Toen draaide hij wild zijn pols voor zijn gezicht. Vanonder een mauwhemd met gouden manchetknopen kwam een Rolex tevoorschijn. ‘Kut, bijna drie uur al! Ik heb zo een lunchafspraak met Dominique Weesie in het Amstel! Edward, stop hier maar! Paddy, jij loopt verder wel, niet? Goed zo. Grote jongen.’

Voordat ik iets kon zeggen, zwaaide de deur open en duwde Carlos me naar buiten. Ik struikelde half, toen helemaal en viel met mijn knie tegen een stoeprand. Vanonder gierende banden steeg een dikke roetwolk op en de Mercedes verdween om de hoek van de straat. Ik kuchte en voelde een branden pijn in mijn knieschijf. Het duurde even voor ik voldoende kracht had om op te staan. Een jonge vrouw liep langs, zag mij liggen en keek afkeurend. ‘Tuig’, mompelde ze. Ik voelde tranen opwellen en begon te rillen. Het regende nu.

Ik strompelde naar huis. Nat en verdrietig. Onderweg kwam ik langs een Albert Heijn. Inmiddels was ik behalve nat en verdrietig ook behoorlijk hongerig. Ik voelde in mijn zakken, op zoek naar geld, maar mijn handen vonden niets. Er stond een vrolijk dronken straatkrantverkoper naast de deur van de supermarkt. Er kwamen mensen naar buiten, mensen met volle boodschappentassen, lachende mensen. Sommigen kochten een krantje.

Plotseling voelde ik me verschrikkelijk moe. Ik voelde me zo moe, dat ik besloot dat ik moest zitten, daar, ter plekke. Zo zat ik even, voor die Albert Heijn, naast die straatkrantverkoper. Misschien was het mijn verbeelding, misschien ook niet, maar het leek alsof de wind opeens ging liggen, het ophield met regenen en er een warm winterzonnetje doorbrak. Mijn hele gezicht begon aangenaam te gloeien en een heerlijke, zalvende rust maakte zich van mij meester. Ik kan best gelukkig zijn, dacht ik nog. Ik kan het best.

Opeens pakte een hand ruw mijn schouder vast.
‘Gozer, hé gozer!’
Ik keek op, in de bloeddoorlopen ogen van de straatkantverkoper, die zich over mij heen had gebogen.
‘Wat?! Wat is er?’, vroeg ik verstoord.
‘Gozer, vind je ook dat het hier zo naar tofu stinkt?’