Wim Opbrouck is een gulzigaard: een man van duizend liefhebberijen; zoals hij bourgondisch eet en de taal zuipt als een liefhebber van de sterke drank, zo is hij ook een gretig verteller. En vertellen deed de Vlaamse acteur honderduit, maar het leek allemaal een spel waar hij vooral zelf schik in had. Aan het begin van het gesprek bracht Janine Abbring in herinnering hoe Opbrouck als enige had gestraald toen ze hem sprak ter voorbereiding van de avond. Opbrouck onthulde hoe Zomergasten altijd al een van zijn favoriete programma's en inspiratiebronnen was geweest: zijn eerste fragment was zelfs van Jan Wolkers in Zomergasten, ook al zo'n gulzig verteller, die smakelijk verhaalde hoe hij het graf van dichter Dylan Thomas had bezocht en zich uiteindelijk een kies had gebroken op een van de groene steentjes die zijn reisgenoten daar vanaf hadden geplukt.
The Black Heart Procession is een Californische Indieband, die dankzij de openingstune van de Griekse politiethrillerserie Het Tiende Gebod nogal populair is geworden in Griekenland.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Voor de boekenpodcast Het verhaal praat Monique Huijdink met schrijvers over hun boek, in deze aflevering met Lidy Nicolasen over haar historische roman De geuzendochter – De legende van Kiste Trui en de Slag op de Mookerheide.
Over het boek
In het dorp Mook staat een huis, dat de naam ‘Die swaere noodt’ draagt. De zware nood tekent de Slag op de Mookerheide, een veldslag aan het begin van de opstand tegen de Spaanse koning. Na een wedloop aan weerszijden van de Maas stonden in 1574 twee legers in Mook tegenover elkaar: de Spanjaarden aan de ene kant, de opstandige geuzen, onder leiding van Hendrik en Lodewijk – de broers van Willem van Oranje – aan de andere kant.
In De geuzendochter kruipt Lidy Nicolasen – die opgroeide in de buurt van Mook – in de huid van de legendarische Kiste Trui die jarenlang over de hei zou hebben gezworven, op zoek naar een legerkist met kostbaarheden, die door de broers van Willem van Oranje voorafgaand aan de strijd zou zijn begraven.
Nicolasen verweeft op meeslepende wijze de militaire veldslag met de godsdiensttwisten in het land, de ongelijke sociale verhoudingen in de zestiende eeuw en de tragische gevolgen van de oorlog voor een kleine gemeenschap.
De Verenigde Naties hebben deze dagen weer eens de handen vol aan oorlog en mensenrechten. Wellicht kunt u de VN helpen de nobele doelstellingen te halen door deze vacature te vervullen.
Dat “verenigde” slaat vooral op de vergaderingen. De lidstaten zijn vaak in vergadering bijeen. Verenigd zijn, in de zin van eensgezind, dat gaat de leden een stuk minder goed af. Hoe goed de lidstaten de essentie van de VN begrijpen, valt misschien af te lezen aan de kunstvoorwerpen die ze de VN cadeau hebben gedaan.
Nu is het niet allemaal echt kunst dat u nu gaat zien, maar we kunnen er wel aan af zien hoe we de houding van de gulle gever ten opzichte van de VN kunnen interpreteren. Een selectie uit de United Nations Art Collection (ook hier te vinden).
Meest bekende en iconische beeld is natuurlijk ’Non Violence’, of ‘The Knotted Gun’ van de Zweedse kunstenaar Carl Fredrik Reuterswärd. Hij maakte het in reactie op de moord op John Lennon. Er staan in negen landen exemplaren en Luxemburg deed in 1988 er een cadeau aan de Verenigde Naties.
U bent nieuwsgierig naar de Nederlandse bijdrage? Geen kunst, maar de ‘Slinger van Foucault’, in de ontvangsthal van de ‘General Asembly’.. Destijds (1955) gemaakt door het Philips natuurkundig Laboratorium. Typisch Nederlands VN-cadeautje: we slingeren wel mee met hoe het draait. Of andersom natuurlijk.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dit is het Sargasso-café van zondag 13-08-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Beeldtaal is de overdracht van gedachten waarbij het geschreven woord – geheel of gedeeltelijk – vervangen is door beeld. In de maanden augustus en september publiceert Willem Visser (beeldend kunstenaar, psycholoog en tekstschrijver) op zaterdagochtend artikelen over beeldtaal aan de hand van voorbeelden uit kunst, psychologie en alledaagse waarneming.
Taal roept wel beelden op, maar beelden zelf geen taal. Het woord ‘rood’ leidt tot allerlei associaties. Denk maar aan liefde, hartstocht, bloed, rozen, Ferrari en wat al niet meer. Maar als we iets roods zien, gebeurt niet het omgekeerde: voor ons (geestes)oog verschijnen niet automatisch de letters R-O-O-D.
Psychologen van de Universiteit Leuven doen al enkele jaren onderzoek naar ‘semantische associatieve netwerken’ onder de noemer ‘Dutch Word Associations’.
Semantiek is de wetenschap van de bouwstenen van natuurlijke talen.
Tijdens dit onderzoek krijgen respondenten een woord (het kernwoord) voorgelegd met de vraag drie woorden te geven die ze bij dat woord als associaties krijgen. Al die woorden vormen een netwerk rond dat kernwoord. Bepaalde woorden worden dan natuurlijk vaker genoemd als andere. Dat zegt iets over de kracht van de associatie.
Om op ‘rood’ voort te borduren: in het Leuvense onderzoek gaven van de 262 respondenten die ‘rood’ als kernwoord kregen 40 ‘bloed’, 26 ‘liefde’, 21 ‘kleur’ en 18 ‘hart’ als associatie. Daarna volgden ‘groen’, ‘blauw’, ‘geel’ (kleur zoekt blijkbaar kleur), ‘tomaat’, ‘vuur’ en ‘warm’.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
We blijven nog even bij jaren tachtig retromuziek met deze ode aan Jean Michel Jarre.
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 12-08-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Konrad Célinski is een relatief onbekende Poolse retrocomponist. Z’n zwaar op de synthesizer leunende muziek voert je direct terug naar de jaren tachtig. Denk: Miami Vice, Manhunter, etc.
Hij maakt veel gebruik van samples uit films, tv-series e.d. Voor wie af en toe in een nostalgische bui is, is z’n bandcamppagina wel de moeite waard.
Dit is het Sargasso-café van vrijdag 11-08-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.