Over ethische zaken moet de overheid zo weinig mogelijk bepalen. Geef mensen zoveel mogelijk de vrijheid om keuzes te maken. Op het eerste gezicht lijkt de weerstand tegen de nieuwe donorwet dan ook begrijpelijk. Natuurlijk wil je voor niemand dwingend bepalen wat er moet gebeuren met zijn/haar lichaam na overlijden, dat is iets waar iedereen zijn eigen gevoel bij heeft en respecteert iedereen. Weet je wat nou handig zou zijn? Als iedereen die er iets van vond, er ook gewoon eens iets over zou zeggen! Registreer gewoon je keuze stelletje apathische wezens! Of je nou voor of tegen bent, het is een persoonlijke keuze die niemand ter discussie zal stellen.
Nils Frahm is piano 2.0, zeggen ze. Het zijn in ieder geval 2 of meer piano’s, en hij bespeelt ze ook niet alleen met zijn handen. Verder is het vooral mooi, met een fantastische climax. Zet aan, HARD.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
COLUMN - Eigenlijk ging ik er vanuit dat meningengansje Marianne Zwagerman het monopolie had op het werpen van aparte drogredenen in de maatschappelijke discussie over klimaatverandering, maar in de kolommen van Trouw kan men er ook wat van. Literator, hovenier, ondertitelvertaler en schaatsinstructeur Gerbrand Bakker geeft daar enkele kronkelredeneringen ten beste die kunnen concurreren met de best hits van La Zwagerman.
En dat niet alleen: hij krijgt ook bijval van zijn collega’s. Pieter Waterdrinker twitterde dat Bakker precies had verwoord wat hij zelf ook al die tijd al dacht. Onze literatoren blijken gewoon natuurwetenschappelijk net zo zwak onderlegd en in logisch denken net zo onvaardig als Zwagerman, die van roeptoeteren haar beroep heeft gemaakt.
Geen wonder dat we ons in een post-truth samenleving bevinden: of je nou de hele dag op Facebook rondhangt om samenzweringstheorieën over Hillary Clinton en kattenfoto’s te consumeren, of Poesjkin en Tolstoi verslindt, uiteindelijk maakt dat voor het redeneervermogen niets uit.
Dat er een klimaatverandering gaande is, lijkt me inmiddels wel bewezen. Maar de oorzaak hiervan niet. In het verleden hebben er ook vele klimaatveranderingen plaatsgevonden, allemaal zonder mensen, zonder CO₂.
Ik vind dat dus een ironische uitspraak, uit de pen van iemand die toegeeft dat ‘ie de wetenschappelijke literatuur niet heeft gelezen, laat staan begrijpt, en daarom blijft hangen in ‘conflicterende berichtgeving’.
RECENSIE - Ze hadden het er liever helemaal niet over. En als het dat toch moest, spraken ze verhullend over ‘de huidige omstandigheden’. En over de dreiging van ‘de tiran’. De laatste Atheense filosofen voelden bij het woord ‘christendom’ alleen maar een diepe weerzin.
Het christendom, de tiran, had eeuwenoude tempels verwoest. De christelijke ‘gieren’ en ‘cyclopen’ hadden de beelden van de goden omvergehaald, ze hadden priesters vermoord, bibliotheken op straat gesmeten. En natuurlijk, dat tuig had in 415 de grote filosofe Hypatia vermoord. Na dat gruwelijke voorval waren tientallen Alexandrijnse filosofen hun toevlucht gezocht in het nog ‘heidense’ Athene. Maar ruim een eeuw later deelde de tiran ook dáár de genadeklap uit. Keizer Justinianus besloot dat de Academie, de laatste filosofische school, gesloten moest worden. Korte tijd later vertrokken Damascius, het laatste ‘hoofd’ van die school, samen met zes collega’s, naar het oosten, naar Perzië. Ze hadden gehoord dat de Perzische koning Khosru een tolerant en belezen man was.
De sluiting van de School van Athene, in 529, is ook het slothoofdstuk van Eeuwen van duisternis van Catherine Nixey. Met nauwelijks verholen woede beschrijft Nixey (dochter van een uitgetreden monnik en dito non) de ‘triomf’ van het christendom. Een triomf die gepaard ging met een ongekende vernietiging van cultureel kapitaal. Tempels, badhuizen, scholen, plus alles wat daarin aan ‘afgodsbeelden’ en ‘demonische kennis’ te vinden was, werd grondig vernietigd.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Ja, écht
COLUMN - ‘Jongens waren we, maar aardige jongens…’
Bij het kijken naar de vierde aflevering van ‘Door het hart van China’ van Ruben Terlou, schoot ineens dit zinnetje van Nescio door mijn hoofd. Ik keek naar een paar Chinese adolescenten die zich op een berg in een mistroostige en nogal vochtige omgeving hadden teruggetrokken in een vervallen huisje. Ze zochten ‘het rechte pad’, of ‘de juiste weg.’
In huis-tuin-keuken-Chinees: Tao.
Ze mediteerden wat, dronken sloten thee en lazen eeuwenoude geschriften. Het waren ongetwijfeld aardige jongens. Gevoelige jongens bovendien. Dat was vooral de reden dat ze daar op die berg in die mist zaten. Ze hadden namelijk moeite met de Chinese maatschappij en de druk die deze legt op haar leden. Het zoeken naar wijsheid en ‘het rechte pad’ leken welkome excuses om een terugtrekkende beweging uit die maatschappij te maken.
Op Wikipedia lees ik: ‘Men kan tao alleen bij benadering leren begrijpen.’
Dat klinkt niet echt veelbelovend als je van klare taal houdt en hunkert naar duidelijke antwoorden op complexe levensvragen. Op een website met als core business spirituele teksten lees ik zelfs: ‘De essentie van tao is dat het niet uitgedrukt kan worden. Als men denkt het wel te kunnen uitdrukken, dan is het niet tao.’
Leuker kunnen we het niet maken.
Zeker niet makkelijker.
De vaagtaal wel nog ondoorgrondelijker formuleren.
Maar dan: hoe kun je zo stellig zijn over iets waar niets met zekerheid over te zeggen valt?
Misschien ligt hierin wel de essentie van alle mysticisme: het wekt de indruk alsof we met iets heel speciaals te maken hebben, maar als we beter kijken zien we alleen een ezel die achter een wortel aan een stok loopt.
Laten we voor de verandering eens een kijkje nemen buiten de focus van de media. Focus is in dit geval een eufemisme voor de tunnelvisie dat goed nieuws geen nieuws zou zijn.
Het is mooi mee genomen als we er vrolijk van worden, maar goed nieuws is niet altijd leuk nieuws. Goed nieuws gaat vaak over ellende. De meeste mensen willen daar van af en het goede nieuws is dat er ook veel mensen aan werken er van af te raken. Kunstenaars dragen daar op uiteenlopende wijze aan bij. Ze zetten kunst in als wapen tegen, onder andere, oorlog.
Niet iedereen is er van gecharmeerd als kunst onrecht, ongelijkheid en onmenselijkheid als onderwerp heeft (getfer, kunst moet leuk zijn….). Maar juist heden ten dage, nu de media focussen op wat ‘alternatief rechts’ wordt genoemd, is pijnlijk duidelijk dat we nog lang niet kunnen spreken van ‘verworvenheden’ van de revolutionaire idealen die grof gezegd vallen onder ‘vrijheid, gelijkheid, broederschap’.
Dat is bij lange na nog niet bereikt en wie op die ‘revolutie’ afgeeft laat zich kennen als een oerconservatieveling, zich vastklampend aan stereotypische machtsverhoudingen. Onderwijl bepotelen ze begrippen als vrijheid en democratie. Afblijven!
Sorry, ik dwaal af, we moeten naar het goede nieuws.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een VVD-congres beweerde Zijlstra dat hij in 2006 met een Shell-delegatie was uitgenodigd in de datsja van Poetin, waar deze zou hebben gesproken over het verlangen Groot-Rusland weer op te tuigen.
Als minister van Buitenlandse Zaken komt die leugen ‘m nu in de kont bijten. Zijlstra zegt tegenover de Volkskrant dat hij het verhaal had van een kennis, die hij af wilde schermen van repercussies.
Dit is het Sargasso-café van zondag 11-02-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Wat iedereen als eerste schijnt te moeten melden over worriedaboutsatan is dat ze begonnen met post-rock, en vervolgens helemaal elektronisch zijn gegaan. En dat de naam heel erg metal klinkt, maar dat ze net zo soft zijn als de gemiddelde metalhead.