Uit angst voor de opstand

In de jaren zestig kreeg BVD-medewerker Marinus de Meijer het verzoek om de geschiedenis van de voorgangers van de geheime dienst vast te leggen. De Meijer zat vlak voor zijn pensioen en hij was de enige van zijn collega’s die de vooroorlogse inlichtingendiensten uit eigen ervaring kende. Voor de oorlog was hij medewerker van de inlichtingendienst van de Rotterdamse politie en in die functie had hij veel te maken met de Centrale Inlichtingendienst (CI). Toen de oorlog aanbrak en het hele CI-archief vernietigd moest worden, begroef hij in zijn achtertuin een kist met stapels rapporten over communisten en trotskisten. ‘Mijn archief’ noemde hij dat. Het werd direct na de oorlog de basis voor de cartotheek van de BVD aan de hand waarvan in de Koude Oorlog een groot deel van links Nederland werd gevolgd. Het rapport van De Meijer was in 1968 klaar, maar het bleef –uiteraard– intern. Het is onlangs alsnog, deels gewit, vrijgegeven na een inzageverzoek aan de AIVD. Medewerkers van de Radboud Universiteit hebben het rapport in leesbare vorm online gezet. Een lofwaardig initiatief. Het rapport was de aanleiding voor een bundel beschouwingen over het werk van inlichtingen- en veiligheidsdiensten onder de titel Uiterst Vertrouwelijk; achter de schermen van de Nederlandse geheime diensten. Die ondertitel suggereert meer dan waargemaakt kan worden in het geval van een geheime dienst. De auteurs gebruiken de geschiedschrijving van De Meijer om te reflecteren op hedendaagse ontwikkelingen op dit gebied. Maar het is duidelijk dat De Meijer in zijn interne rapportage meer kwijt kon over het verleden dan de experts van nu over het heden. Daarom is zijn rapport interessanter dan veel in zeer algemene en neutrale termen geschreven bijdragen over de huidige praktijk van de geheime dienst. 'In nevelen gehuld' De Meijer bevestigt in zijn verhaal dat de geheime dienst zijn oorsprong vindt in de angst bij de burgerij voor een opstand van het volk. De vooroorlogse Centrale Inlichtingendienst is in 1919 opgericht direct na Troelstra’s mislukte revolutieoproep in november 1918. Een al enkele jaren in het diepste geheim bestaande afdeling van de Generale Staf werd uitgebouwd tot een al even geheime dienst die gegevens moest verzamelen over de georganiseerde arbeidersbeweging en alles wat communistisch, sociaaldemocratisch of anarchistisch was. Pas vanaf de jaren dertig kwamen daar ook de fascisten. bij, maar die stroming kreeg zeker in het begin duidelijk veel minder aandacht. Niet in de laatste plaats omdat de hoogste militaire baas generaal Seyffardt sympathiseerde met de NSB en zichzelf en veel van zijn kompanen wilde beschermen tegen gesnuffel van de CI (de generaal trad in de oorlog in dienst van de bezetter; hij werd in 1943 door het verzet geliquideerd). De CI volgde op aangeven van de gemeentelijke politie-inlichtingendiensten ongeveer driehonderd organisaties, het overgrote deel daarvan was links. Daaronder ook vredesgroepen, zangverenigingen en antifascisme comités. Het lijstje van rechtse clubs dat De Meijer in zijn rapport heeft opgenomen telt 25 namen. Staatsrechtelijk was de CI, zoals Rowin Jansen in Uiterst Vertrouwelijk schrijft, ‘in nevelen gehuld’. Het bestaan van de dienst was geheim, ook voor de volksvertegenwoordiging. ‘De ministers besloten de dienst onvindbaar te maken op de begroting.’ Deels kwam de financiering uit het bedrijfsleven dat in ruil daarvoor mocht delen in de inlichtingen die de dienst van de gemeentelijke politie kreeg. Zo kon een bedrijf als Philips de arbeidsrust bewaren en verkeerde elementen van de werkvloer weren. Zaanstreek De CI was een politieke inlichtingendienst, net als de BVD na de oorlog. De neutrale insteek van nogal wat bijdragen in deze bundel over het optreden van de dienst in heden en verleden verhult dat jammer genoeg. Je kunt een geheime dienst omschrijven als een ‘dienend of ondersteunend apparaat binnen de uitvoerende macht’. Maar daarmee blijft de maatschappelijke en politieke betekenis van het daadwerkelijke optreden van zo’n apparaat buiten het zicht. Totdat journalisten daarover gaan schrijven. Zoals het onlangs verschenen boek van Erik Schaap over de geheime dienst in de Zaanstreek. Het geeft een inkijkje in het optreden van de Zaanse politie-inlichtingendienst die geen problemen had met de inzet van een drugsverslaafde crimineel tegen communisten, anarchisten en krakers. De precieze rol van de BVD ligt helaas nog verborgen in de archieven van de AIVD. Datzelfde geldt ook voor het verhaal van Schaap over de CPN-wethouder van Oostzaan die betrokken was bij de fake-partij die de BVD enkele jaren in stand hield om maoïsten in de gaten te houden. Veel aanwijzingen, geen onomstotelijk bewijs. Daarom is het de hoogste tijd dat de AIVD na de persoonsdossiers ook de beleidsdocumenten van de BVD openbaar maakt. De 'onvermijdelijke politisering' In Uiterst Vertrouwelijk schrijft de Utrechtse historicus Eleni Braat een interessante bijdrage over ‘de onvermijdelijke politisering van de inlichtingendiensten’. Zij biedt terecht een tegenwicht tegen de neutrale, ambtelijke insteek bij de beschrijving van het werk van onze spionnen. Braat noemt die politisering overigens ‘niet perse negatief’. Je mag hopen dat de dienst die de democratie moet beschermen doordrenkt is van een democratisch ethos en politiek gesproken niet de verkeerde richting in wandelt. Waar het om gaat is de erkenning van het feit dat een geheime dienst door zijn aard risico’s loopt op tunnelvisies, groepsdenken, eenzijdige werving van medewerkers en gebrek aan reflectie. En dat verantwoording moet worden afgelegd over de wijze waarop de dienst daarmee omgaat. Want dat het ook een verkeerde kant op kan gaan, heeft de geschiedenis van zowel CI als BVD wel geleerd. Uiterst vertrouwelijk; achter de schermen van de Nederlandse geheime diensten. Constant Hijzen, Bart Jacobs, Rowin Jansen & Florentijn van Kampen (red.). Querido, €23,50 De geheime dienst en de Zaanstreek 1945-2002, Erik Schaap. Brave New Books, €17,95

Door: Foto: Emory Allen (cc)
Foto: Andrea Pax (cc)

Reclame als spiegel?

, door

COLUMN - In het boek Wat mocht, wat mag, what’s next schrijven Wilbert Schreurs en Doortje Smithuijsen over veranderende normen in de reclame. Reclame is een barometer van de tijdgeest. Als spiegel van verandering zien we via reclame de normen over goede smaak en fatsoen verschuiven, schrijven zij. Dat wordt duidelijk als we naar de jaren negentig kijken. De val van de Muur en de groei van de winsten in de neoliberale economie verleggen de grenzen. Reclamemakers kunnen zich meer permitteren. De angst voor negatieve effecten van reclames die voor sommige mensen te ver gaan is verdwenen.

Het bekende voorbeeld is Benetton. Dat kledingbedrijf adverteert met foto’s van maatschappelijk actuele thema’s en gebeurtenissen. Er wordt geen kleding getoond, alleen de tekst ‘United Colors of Benetton’. Voorbeelden: een priester en een non die elkaar kussen, een pasgeboren baby die bebloed en wel nog aan de navelstreng hangt, een shirt van een soldaat die in Bosnië heeft gevochten, een advertentie met een stervende aidspatiënt: het zijn uitingen die onmiskenbaar bedoeld zijn om te prikkelen.

En daar is het Benetton natuurlijk om te doen. Reclame is een kwestie van aandacht vragen, opvallen en emoties opwekken. Zo probeerde Mazda naar het voorbeeld van Benetton op te vallen en te prikkelen met het billboard met een close-up van een vrouw met een dichtgeslagen oog. In kleine letters staan, naast het oog, de verschillende kleuren van de nieuwe Mazda-modellen vermeld, met daaronder ‘United Colors of Mazda’.

Foto: -JvL- (cc)

Het kabinet Schoof extraparlementair of parlementair?

, door

ANALYSE - van Prof.Dr. Bert van den Braak

Tijdens eerdere fases in de huidige formatie werd benadrukt dat het nieuwe kabinet een extraparlementair karakter zou krijgen. Over wat dat precies inhoudt, valt te discussiëren. Dat geldt echter minder voor de vermoedelijke uitkomst. Het kabinet is parlementair.

Er zijn staatsrechtgeleerden die menen dat ieder kabinet dat op parlementaire steun kan rekenen, door een binding of gedogen, parlementair is. Tot midden negentiende eeuw was de enige andere vorm een koninklijk kabinet. In 1868 werd echter definitief uitgemaakt dat een kabinet niet tegen de zin van het parlement (Tweede Kamer) kan optreden.

Dat er toch soms van een extraparlementair kabinet wordt gesproken, komt door de wijze van formeren en eventuele binding van partijen aan het regeerakkoord (als dat er al is).

1. Wat is extraparlementair?

Wijze van formeren

Er zijn formaties geweest, die grotendeels of zelfs geheel buiten het parlement omgingen. Dat was bijvoorbeeld zo met het kabinet-De Geer I in 1926. Dat kabinet had echter het karakter van een interim-kabinet, omdat er na de val van het kabinet-Colijn I geen kabinet kon worden gevormd, dat kon rekenen op steun van een meerderheid.

Binding

In de jaren 1946-1963 waren fracties vooral via hun voorzitter betrokken bij de formatie. Partijen maakten – zeker op hoofdlijnen – afspraken over het te voeren beleid. Formeel bonden fracties zich niet, maar afwijken van een door de eigen fractievoorzitter gesloten akkoord lag niet voor de hand.

Doe het veilig met NordVPN

Mededeling

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Mikael Korhonen (cc)

Diversiteit in Europese verkiezingsuitslagen

, door

In de berichtgeving over de uitslagen van de Europese verkiezingen afgelopen weekend overheerste de (verwachte) winst van radicaal rechts en de (onverwachte) blufpoker van de Franse president die meteen nieuwe parlementsverkiezingen uitschreef. Frankrijk en Duitsland zijn de grootste landen in Europa. Niet gek dat daar eerst naar gekeken wordt. Maar hoe zit het in de rest van Europa? Hier volgen enkele verkiezingsuitslagen uit landen die minder vaak in het nieuws komen.

Om te beginnen is het opmerkelijk dat er donderdagmiddag bij het schrijven van dit artikel nog steeds geteld werd in meer dan tien van de 27 staten. Dit als voorbehoud bij dit rondje Europa. Plusjes en minnetjes bij de resultaten zijn ten opzichte van 2019. De beoogde partijfamilie heb ik voor zover nodig toegevoegd. Een overzicht van de resultaten per Europese partijfamilie vind je hier bij Reuters.

Ierland

Dit is een van de staten waar nog geteld wordt. Ierland heeft een ingewikkeld kiessysteem en er waren tegelijkertijd ook locale verkiezingen. De nog niet officiële uitslag voor het EP is daar: 3 zetels voor onafhankelijke kandidaten (+2),  Sinn Féin 3 (Left, +2), Fine Gael 3 (EPP, -2), Fianna Fáil 3 ( Renew, +2), Greens 1 (Greens/EVA, -1), Aontú 1 (een conservatieve afsplitsing van SF, +1). Bij de locale verkiezingen behaalden de kandidaten van Sinn Féin een minder fraaie uitslag . The Guardian: ‘Kiezers in Ierland hebben de centristische regering gesteund, Sinn Féin de les gelezen en bij lokale verkiezingen een handvol extreemrechtse kandidaten gekozen.‘

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Closing Time | Funk No.1

, door

Tokyo Groove Jyoshi is een Japanse Jazz/Funk Groove-band die uit drie vrouwelijke studiomuzikanten bestaat.

De band werd in 2018 opgericht en speelt hoofdzakelijk in Japan, maar heeft inmiddels ook Taiwan en Australië aangedaan.

Closing Time | Stripped

, door

Het nummer ‘Stripped’ stamt van het Depeche Mode-album Black Celebration uit 1986, alweer bijna vier decennia geleden. Onlangs voorzag muziekfröbelaar Maxiblues het van een muzikale revamp.

Oordeelt u zelf.

Waan van de dag

Kan een Likoedman in Nederland vice-premier worden?

, door

PVV’er Markuszower: oud geval van wapenbezit en een AIVD-melding hoeven ministerschap niet te blokkeren

Hij staat bekend om radicale teksten over vluchtelingen en ‘gestoorde’ rechters, de AIVD omschreef hem ooit als integriteitsrisico. En toch zou PVV-Kamerlid Gidi Markuszower (46) minister van Asiel en Migratie kunnen worden. Hoe zit het met de screening van kandidaten voor het kabinet?

Een terechte vraag van Het Parool. De AIVD waakt over de democratie en de rechtsstaat en let op mogelijke dreigingen uit het buitenland. In het verleden heeft de dienst in dat kader ook Geert Wilders gevolgd vanwege zijn intensieve contacten met Israëlische diplomaten en politici.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende