Er zit veel psychologie in leuke groene maatregelen. Een steak tartare 50/50 die voor de helft bestaat uit watermeloen en paprika (en verder de stoffelijke resten van ‘natuurgrazers’). En een ‘Salade Biddinghuizen’ van groenten die in een straal van 20 kilometer rond Biddinghuizen kunnen worden aangetroffen. Twee onderdelen van de menukaart van ‘Brasserie 2050’ op Lowlands. Een ‘toekomstbestendige menukaart’, volgens de bedenkers. Dit menu kunnen we tot in het Einde der Tijden blijven eten. De bedenker van het restaurant, dat is de Rabobank. Die hiermee uiteraard een progressief-groen imago wil bereiken. Een imago dat verder nergens op gebaseerd is. Afgelopen week kreeg de bank vanwege deze pr-praat nog een oneervolle vermelding van Wakker Dier aan de broek omdat de bank ondertussen enthousiast blijft investeren in megastallen. Maar, zo denken ze in Utrecht, als je maar lang en hard genoeg blijft liegen, gaat iedereen je op den duur wel geloven. goed bezig Het is niet het cynisme van deze bank dat me zorgen baart, als wel het vermoeden dat veel Lowlandbezoekers wérkelijk denken dat dit the way forward is. Dat ‘toekomstbestendig’ bestaat uit festivals bezoeken en daar een half rund consumeren in plaats van een heel. Met een verantwoord aangepaste salade. Het is de mythe dat de scheurkalenderwijsheid ‘alle kleine beetjes helpen’ ook gelijk de oplossing is. Een bijenflat hier, een huurauto daar, een tiny forest, een kleine financiële bijdrage, een zonnepaneel, een slimme stroommeter, een salade, even stilstaan bij je ecologische voetafdruk – we zijn goed bezig, vinden velen. Van zichzelf. Dan kun je daarnaast nog best naar Thailand. En een nieuwe, zuiniger auto kopen is toch ook een goed besluit?
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 18-08-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
COLUMN - 
Ik vind dat je wijsgerige traktaten liever geen grappige titels moet geven, maar ik maak een uitzondering voor het essay On bullshit van Harry Frankfurter. Dat is inmiddels een van de bekendste Amerikaanse beschouwingen van de afgelopen decennia, en terecht. Het boekje lijkt mij verplichte kost voor iedereen die in de Westerse wereld woont en/of werkt.
De beste Nederlandse vertaling van bullshit lijkt me kletskoek (al komt bullshit natuurlijk ook wel voor in het Nederlands). In zijn essay maakt Frankfurter aldus onderscheid tussen liegen en kletskoek verkopen. Iemand die liegt, verdraait de werkelijkheid met de opzet om de ander in die verdraaide werkelijkheid te doen geloven. Een leugenaar trekt zich in die zin nog wel degelijk iets aan van de waarheid, en gaat uit van het contract dat er meestal tussen mensen is dat de spreker probeert de waarheid te zeggen en de luisteraar ervan uitgaat dat de spreker dit doet.
Iemand die kletskoek verkoopt, zegt zomaar wat: het gezegde kan waar zijn, of niet, het maakt niet uit, zoals het de spreker ook eigenlijk niet uitmaakt of de luisteraar het wel of niet gelooft. Het taalgedrag van bepaalde hedendaagse politici kan, enkele decennia na verschijnen van Frankfurters essay, uitstekend op die manier kan worden begrepen.
Voor zijn stage bij Fossielvrij NL toog Marco Dijkstra naar Groningen. Hij spreekt er in de aanloop naar de actieweek van Code Rood met slachtoffers van de aardbevingen en aanverwante ellende.
Twee huizen in Nieuwolda. Zelfde aannemer, zelfde bouwjaar. Eigenlijk zijn het dezelfde huizen en allebei de huizen hebben schade van dezelfde beving. Met enkele dagen tussenpoos wordt er een schademelding gedaan.
Het gedoe begint. Meermaals worden beide huizen bezocht door heuse schade-experts, destijds nog ingehuurd door de NAM. Na een minutieuze bestudering van de schades volgt hun deskundige oordeel. Ik vat het in mijn eigen woorden samen: “Van de twee dezelfde huisjes die tegelijkertijd door dezelfde aannemer op bijna exact dezelfde plek zijn gebouwd, is de schade die na dezelfde beving is gemeld in het ene geval inderdaad te wijten aan de beving en in het andere, helaas, door een bouwfout veroorzaakt.” Bevingschade wordt vergoed, zettingschade helaas niet.
“Het lijkt soms bijna willekeur”, sprak een politicus met meel in de mond.
Een echtpaar woont al decennia in Warffum. Na de grote beving van Huizinge, in 2012, ontstaan er scheuren in de huiskamer. Het echtpaar laat een expert komen die vaststelt dat het om bevingschade gaat. Het huis wordt leeggehaald om te worden gerepareerd. Een maand lang woont het echtpaar in een vakantiewoning. Gedurende die maand ontdekt de aannemer een nieuwe scheur in de muur. Er wordt opnieuw onderzoek gedaan, waarbij ook aan de buitenkant van het huis scheuren worden gevonden, die er eerder nog niet zaten. Er komt een tweede expert, weer via de NAM. Hij adviseert stilleggen van de hersteloperatie.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Hey, That’s No Way to Say Goodbye”, geschreven door Leonard Cohen, werd als eerste door Judy Collins uitgebracht in 1967. Een maandje later kwam Cohens debuutalbum uit, met daarop ook dit afscheidsliedje. Hier zingen ze het samen.
De strekking van het liedje: een mooie tijd samen gehad, maar er zijn redenen niet langer samen te zijn. Dat wil niet zeggen dat de liefde verdwijnt dus neem dan zonder verdriet afscheid.
Een bekend religieus fenomeen is dat mensen harder gaan geloven in het verhaal dat de boodschap ondersteunt dan in die boodschap zelf. Zo wordt het belangrijker om te geloven dat bijbelse wonderverhalen écht gebeurd zijn dan Jezus’ compassie voor hoeren, leprozen en andere sociale outcasts uit te dragen. Of dat het scheppingsverhaal bedoeld is als weerslag van fysieke gebeurtenissen. Het narratief overvleugelt de boodschap.
Er is dus hoop voor het pastafarisme. Ooit begonnen als een betoog tegen het verwarren van geloof en wetenschap op scholen, inmiddels vooral bekend als een strijdgroep voor het dragen van een vergiet als religieus symbool. Het narratief begint de boodschap te verdringen. Allicht een goede reden voor een schisma onder de volgelingen. Het zal nog wel even duren, maar het vliegende spaghettimonster is op weg naar erkenning.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
It is with immense sadness that the Annan family and the Kofi Annan Foundation announce that Kofi Annan, former Secretary General of the United Nations and Nobel Peace Laureate, passed away peacefully on Saturday 18th August after a short illness.
ANALYSE - Journalist Björn Soerens analyseert de strategie van de tegenstanders van Trump en de rol van de pers. Door de verkeerde aanpak maken ze hem alleen maar sterker.
De Democraten bekampen Trumps leugens met verontwaardiging, maar ze vergeten de kiezers voor zich te winnen met eigen beleidsvoorstellen.
Zo lang op elke mug wordt geschoten, zal de olifant blijven ontsnappen. Dàt is de grote Amerikaanse Tragedie.
Dit is het Sargasso-café van vrijdag 17-08-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
En weer is ons een muzikale held ontvallen. Gister overleed Queen of Soul Aretha Franklin op 76e jarige leeftijd aan kanker.
Hoewel haar carrière een paar keer flink inzakte, maakte ze altijd weer een comeback. Zoals met The Blues Brothers, een klassieker in huize Van der Stoop. Waarna het weer een tijdje stil was, tot ze met George Michael (voor wie een droom uitkwam met deze samenwerking) de knaller I Knew You Were Waiting maakte, overigens haar enige nummer-1 hit in Nederland. Ze werkte samen met de groten der aarde en heeft ook vele prachtige covers gezongen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.