Eigenlijk had dit deel het slotdeel van het drieluik over Zwarte Piet (en Sinterklaas) moeten worden, maar om de complexe stof enigszins tot zijn recht te laten komen moet ik er volgende keer toch nog een deel aan vast plakken. Het tweede deel ging over de twee sporen die het sinterklaasfeest bewandelt: het bekende spoor van het huidige feest ('nieuwe sinterklaasfeest') dat zijn wortels heeft in de volle Middeleeuwen en een veel ouder spoor dat volgens mij zijn wortels heeft in de aloude seizoensfeesten en bijbehorende vruchtbaarheidsriten ('oude sinterklaasfeest'). Maar er is nog een derde spoor - beter gezegd spoor 2b - en dat is het spoor van dodencultus, voorouderverering en Germaanse mythologie. Is de huidige zwartepietendiscussie bijna uitsluitend politiek en maatschappelijk van aard, de terugvoering van Sinterklaas op de Germaanse mythologie is een wetenschappelijke discussie, maar niet minder fel.
Dit is Voy Fance, met een prachtige akoestische uitvoering van Burden. Visueel word ik altijd een beetje naar van deze man. Wegens bizar gezichtshaar. En dan ook nog die gast op de achtergrond. Maar ik kijk gewoon niet, want muzikaal is dit een sterk staaltje. Ogen dicht en luisteren.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
RECENSIE - Let op: Spoiler alert!
Ik zit genoeglijk fröbelend de eerste aflevering van seizoen 5 van Madam Secretary te kijken, het is weer erg spannend. Deze serie slaagt erin feit en fictie op een bijzondere manier te vermengen. Alles wat er in de wereld gaande was en is, wordt behandeld. Je herkent de gebeurtenissen ook meteen, alleen zijn de bijbehorende politici en andere prominenten vervangen door fictieve personages.
Natuurlijk zijn er ook allerlei fictieve situaties, anders krijg je nooit al die afleveringen vol (inmiddels zitten ze op 93, seizoen 5 is nu 3 afleveringen ver. Afgaande op voorgaande seizoenen komen er nog zo’n 20 aan). Zowel de hoofdpersoon zelf, gespeeld door Téa Leoni, als de president waar ze voor werkt, gespeeld door Keith Carradine, hebben een CIA-verleden. Haar man zit nog altijd in de intelligence-business. Het gaat er dus nogal heftig aan toe, de kogels en bommen vliegen je om de oren. Al is het ook niet allemaal kommer en kwel. Het gezinsleven van Madam Secretary en haar staf brengen de nodige luchtigheid. Al met al een zeer onderhoudende serie.
Terwijl ik dus luister naar wat er gaande is en mijn ogen geconcentreerd op mijn laatste kralenproject heb, hoor ik opeens een wel heel bekende stem. Mijn ogen schieten naar het scherm en wat ik zie is nog verrassender dan wat ik hoorde. De context: Er is net een aanslag geweest. Madam Secretary is net haar kantoor binnen gekomen, waar drie mensen op haar wachten.
DATA - Door digitalisering worden in veel bedrijven processen steeds complexer. Dat maakt de rol van toezichthouders – commissarissen, accountants, auditors – lastiger. De toepassing van algoritmen die op basis van machine learning werken, vergroot deze uitdaging. Ook auditors maken tegenwoordig gebruik van slimme systemen om andere slimme systemen te controleren. Wie controleert wat?
Yuval Harari, auteur van 21 Lessons for the 21st Century, is ervan overtuigd dat in de toekomst ons brein wordt gehacked door kunstmatige intelligentie. Hij verwacht dat biotechnologie en kunstmatige intelligentie naar elkaar toe zullen groeien en vraagt zich af wie deze ontwikkeling aanstuurt en bepaalt. Zijn dat burgers, overheden of juist de grote bedrijven? Het antwoord laat zich raden. Overheden zullen ontwikkelingen op dit snijvlak vooral aangrijpen voor nationale belangen zoals defensie en daarnaast liggen de mogelijkheden bij bedrijven, niet bij burgers.
Dat hacken van ons brein is een goed voorbeeld van de tegenstrijdige wereld waar we naar toe gaan: technologie kan problemen oplossen en onze levens verbeteren, maar per saldo krijgen we steeds minder vat op ons leven. Hoe groter de rol van kunstmatige intelligentie wordt, hoe minder onze eigen hersenen een bepalende rol blijven spelen.
Wat ons mogelijk te wachten staat, laat het meest recente debacle van ING zien: de witwas-affaire. Bij banken is uitgebreide monitoring van transacties verplicht volgens de wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme. Voor een grootbank is dat monitoren een proces dat ingericht en uitgevoerd wordt met behulp van software, die doorlopende grote hoeveelheden data moet analyseren. Deze software programmeer je in eerste instantie natuurlijk om het proces dat de wet voorschrijft, uit te voeren. Hierbij worden zowel medewerkers als beslissers voorzien van feedback uit systemen: beslissingen op bestuursniveau worden genomen op basis van data. Of die systemen integer zijn ontwikkeld en doelmatig functioneren (doen waarvoor ze zijn ontworpen) is niet gemakkelijk te zien, laat staan doorlopend zichtbaar. Toetsing door middel van interne en externe audits moet aantonen dat de software zijn werk goed doet en dat de software ook goed wordt ingezet. Bij ING was ergens in dit monitoringproces besloten om de software aan te passen. “Het systeem om transacties te monitoren was – mede vanwege de beperkte personele capaciteit – door de bank zo ingesteld dat slechts een beperkt aantal witwassignalen werd gegenereerd”, aldus het Openbaar Ministerie.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Jair Bolsonaro is de nieuwe president van Brazilië. Ruim tien procent van de kiezers, die verplicht moesten opkomen, maakte zijn biljet ongeldig of stemde blanco. Minder dan de helft van de Brazilianen ziet Bolsonaro dus zitten als president.
Jairs zoon Eduardo werd voor Sao Paolo gekozen in het federale parlement, met het hoogste aantal stemmen dat een afgevaardigde ooit haalde (zelfs als u het Portugees niet machtig bent, snapt u uit zijn wiki dat het lemma “politiek leven” korter is dan het lemma “controverses”). Een andere zoon, Flávio, komt in de senaat voor de staat Rio de Janeiro. De partij van de Bolsonaro’s, de Partido Social Liberal, heeft overigens bij lange na geen meerderheid in het parlement.
Kunst vernietigen is een ambacht apart. Beheers je dat niet, dan faal je als destructie-kunstenaar. Dat is sinds kort wel van toepassing op Banksy. Vijf oktober jl. presenteerde hij in veilinghuis Sotheby’s zijn wellicht grootste mislukking.
Wat een vernietigende daad als kritiek op de kunsthandel heette te zijn, werd een succes voor diezelfde handel. De voor een vette miljoen euro geveilde Banksy is door de halfslachtige vernieling waarschijnlijk een paar miljoen meer waard geworden.
Of was dat tóch de bedoeling van de kunstenaar? Volledige vernietiging of opzettelijke beschadiging van eigen werk is geen onbekend fenomeen in de kunstgeschiedenis. Het kan onderdeel zijn van het scheppingsproces.
De papiervernietiger, de ‘shredder’, speelt wel vaker een rol. Meestal om materiaal te verkrijgen waarmee een nieuw kunstwerk wordt gemaakt, soms ook als symbool voor de een of andere boodschap. De kunstenaar kan zelf de ‘shredder’ zijn en materiaal aan reepjes snijden.
Nathalie Boutté – portret Esther, 2014.
Detail van portret Esther.
Ivano Vitali scheurt krantenpapier aan reepjes en slaat er mee aan het breien.
Ivano Vitali – performance/modeshow, 2015.
Georgia Russel versnijdt soms ook de complete kunstgeschiedenis. Of dat een middel is tegen de strapatsen van de kunsthandel?
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
NIEUWS - Bij Vroege Vogels werd Sargasso redacteur Krispijn Beek gisteren geïnterviewd over het varend ontgassen door binnenvaartschepen. Het gesprek is hier te beluisteren. Het Sargasso-dossier over de problematiek vind je hier.
Dit is het Sargasso-café van zondag 28-10-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Dat de papiervernietiger een bijzondere rol in de beeldende kunst kan spelen, las u vanmorgen hier al. Is er ook papiervernietigermuziek? Jazeker! Welk document John Hiatt precies bedoelt is niet duidelijk, maar hij hoopt wel verdwenen te zijn als het document door de shredder is gegaan (tekst hier te lezen).
Als toegift een papiervernietigerliedje van zangeres en cabaretière Lorraine Bowen:
“Look it’s teeth can shred two lives together…”
(klik verder)
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 27-10-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.