De export-WW: dat klinkt niet goed. Maar wie er even langer over nadenkt ziet in dat Nederland dit juist zou moeten willen. Het was weer flink heibel op mijn social-media-tijdlijnen de afgelopen week. Dit keer ging het over de zogenaamde “export-WW”. De Europese Unie had het namelijk in haar botte hersens gehaald om iets te willen zeggen over ons sociale stelsel. Zo zou Nederland gedwongen worden werkloze Polen wel zes maanden geld over te maken. Met die doekoe uit Holland komen ze natuurlijk nooit uit hun Poolse hangmat! Bovendien is het natuurlijk weer een uitnodiging tot fraude.
Dit is het Sargasso-café van zondag 21-04-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De vorige zondagen lieten we de grote, bekende musea links liggen en gingen in Zundert, Amsterdam en Schiedam op bezoek bij kleinere musea en bijzondere galeries en expositieruimten. Zo rondtrekkend kwamen we ineens langs het tuinpad van iemands vader en troffen daar museum De Wieger.
Museum De Wieger was ooit de woning en werkruimte van huisarts/kunstenaar Hendrik Wiegersma. De man liet behalve een prachtig pand en fraaie kunst, ook vijf zonen na van wie één de tekstschrijver werd van ‘Het Dorp’, een stukje weemoedige nostalgie dat door Wim Sonneveld onsterfelijk is gemaakt.
In dat lied wordt ‘het tuinpad van mijn vader’ bezongen, dat dus pal naast het museum ligt, en in Deurne zijn ze daar zo trots op dat het paadje officieel is opgenomen in het straatnamenregister en men het niet kan nalaten Deurne te promoten zonder naar dat chanson te verwijzen.
De Wieger is een van de vele lokale musea die de bezuinigingen op kunst en cultuur niet zonder kleerscheuren heeft doorstaan en het is afwachten hoe de toekomst er na 2019 uit zal zien. Want ook al heeft de gemeente een eenmalige fooi toegekend, structurele bestaanszekerheid is er (nog?) niet.
Van belang daarbij zijn o.a. de komende bezoekersaantallen. Zo gaat dat tegenwoordig en dus een reden voor u om De Wieger en soortgelijke musea met uw bezoek te vereren. Is dat de moeite waard?
RECEPT - Dit is een bijgerecht en daar zul je er nog meer van voor je kiezen krijgen. Ik ben namelijk dol op het tapas-principe; vele liflafjes op tafel met brood, sausjes en smeersels. Een deel daarvan is altijd zelfgemaakt, maar ik ben niet te beroerd om het nodige kant en klaar te kopen. Mag best af en toe.
De maaltijd waar ik deze paprikasalade voor maakte bestond verder uit: aardappeltortilla (recept volgt), falafel, zelfgemaakte uiensaus, Turks brood, zelfgemaakte tapenade en maïskolven met zelfgemaakte sinaasappelboter. Mijn vriend was er de volgende dag van overtuigd dat hij een kilo was aangekomen haha. Die saus, tapenade en boter kosten trouwens luttele minuten om te maken. Die zal ik onderaan nog wel even uitschrijven.
Dat geldt niet voor de geroosterde paprikasalade. Die is behoorlijk bewerkelijk, maar heel puur en overheerlijk. Als je er een middagje voor uittrekt kun je een flinke hoeveelheid maken. Die je eventueel kunt bewaren onder een laag olie, dan blijft het vrij lang goed. Dit geldt overigens voor zowat alles dat je onder olie bewaart, het is een uitstekend conserveermiddel.
Die olie doet naar mijn idee een beetje af aan de puurheid en afhankelijk van de olie ook aan de smaak, maar sommige mensen vinden het juist lekker. Ook zonder olie blijft het in de koelkast een tijdje goed, een week haal je wel. Je moet dit sowieso van te voren maken, want warm is het niet te hachelen. Vind ik.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Volodymyr Zelenskiy speelde tot nog toe al de president in een bekende Oekraiense tv-komedie.
Zijn voorganger Petro Porosjenko waarschuwde dat Zelenskiy geen enkele politieke ervaring heeft. ‘Het kan even grappig zijn, maar de pijn komt later.’
Toch stemde bijna driekwart van de Oekraiense kiezers op de komiek. De bevolking is ontevreden over stijgende prijzen en een stagnerende economie. Zelenskiy belooft de corruptie uit te bannen en de oorlog in de Donbas te beëindigen.
COLUMN - In de bijdrage van 4 februari 2019 op Bij Nader Inzien, concludeert politiek filosoof Teun Dekker dat de Nederlandse politiek zich de afgelopen twintig jaar heeft bewogen “tussen de regenten van het tweede Paarse kabinet en het populisme van ‘de nieuwe politiek’”, waarmee “de relatie tussen burgers en bestuurders ernstig verstoord” is geraakt. Hiermee probeert Dekker de veelbesproken kloof te verklaren. Uit deze verklaring volgt een remedie: wederzijds respect tussen burgers en bestuurders. Of eigenlijk, als eerste stap, wederzijds begrip. Het betoog is echter gebaseerd op een inconsistente analyse van het – vermeende – probleem van de kloof tussen burgers en bestuurders.
Dekker heeft het enerzijds over het gebrek aan vertrouwen in de ‘hoge heren’ van het bestuur en anderzijds over het gebrek aan de wil bij bestuurders om hun beleid uit te leggen aan de mensen. Die tweede component heeft meer onderbouwing nodig dan de stellige bewering dat het zo is. Op welke manier zijn bestuurders nu minder bereid hun beleid uit te leggen dan twintig jaar geleden? Of minder open wat betreft dat beleid? Een meer principieel probleem schuilt echter in de eerste vermeende component: het gebrek aan vertrouwen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Nah dit is geinig zeg! Totaal van de pot gerukte clip en best een lekker liedje. En rijmen dat die meid kan. En pas 17 jaar! Ik denk wel dat ze redelijk verknipt is. Dat mag ik zeggen, want dat vindt zij ook; de bad guy waar het over gaat is ze zelf. Duh.
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 20-04-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Meestal pakken elektronische producers zonder veel vragen vooraf een origineel nummer en geven daar een draai aan. Muzikant Rodrigo Gallardo en producer Nicola Cruz werkten juist innig samen, wat leidde tot een plaat waarop de nummers twee keer staan, één originele en één bewerkte versie. De video is een ingekorte versie van dit Deense project.
NIEUWS - Het wordt een warm Pasen. Terwijl hogere temperaturen en gebrek aan neerslag nu al een bedreiging vormt voor graanoogsten en kievitskuikens, zijn klimaatsceptici wonderbaarlijk stil over hoe klimaatopwarming een actuele bedreiging vormt voor eeuwenoude Nederlandse tradities.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.