De biennio rosso, ‘de twee rode jaren’. Zo noemt men in Italië de periode direct na de Eerste Wereldoorlog. Bloedrode jaren, wel te verstaan. Het was een periode van chaos en economische neergang, van stakingen en grof geweld om stakingen te breken. Van gevechten tussen communistische knokploegen en groepen teruggekeerde frontveteranen waarbij tientallen doden vielen. Italië, zo luidde de overtuiging van de communisten, was rijp. De wereldoorlog had alleen maar teleurstelling gebracht (en misschien was die nergens zo groot als in Italië), ze had bourgeoisie uitgeput en de arbeidersklasse rijp gemaakt voor de Revolutie. Na Rusland en Duitsland gold ook in Italië: nu of nooit. En de heersende klassen begrepen dat ook. In die chaotische jaren speelde Antonio Gramsci een hoofdrol. De zinloze orgie van geweld verscheurde de socialistische partij en in 1921 trad Gramsci, ‘die manke uit Sardinië met een goed stel hersens’ (aldus Mussolini) toe tot de kersverse communistische partij, die strijd tot het bittere einde wilde voortzetten. Lenin was Gramsci’s held, Rusland was zijn grote voorbeeld. In oktober 1921 was Gramsci in Moskou voor een onderhoud met de grote leider, om van hem te horen hoe Italië tot het revolutionaire kookpunt kon worden gebracht. Maar een paar dagen later was alles voorbij. Benito Mussolini, ooit socialist, nu leider van de oproerige veteranen, organiseerde een ‘Mars op Rome’. Een kleurrijke operettevoorstelling die ertoe leidt dat de heersende partijen de macht overdroegen aan de duce van deze ‘fascisten’. Gramsci had het nakijken. Anderhalf jaar bleef hij in Moskou, om daarna op bevel van Lenin terug te keren en de leiding op zich te nemen van het zinkende schip van de communistische partij.
Dit is het Sargasso-café van woensdag 23-10-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Nog ruim een halve week heeft u om te stemmen voor wat in de wandelgangen nu al dé award van 2019 wordt genoemd: de Gouden Hockeystick. Want wie gaat de ergste klimaatontkenner van Nederland worden? We zijn er trots op dat de award nu al internationaal gewaardeerd wordt, want de stemmen stromen uit tientallen landen binnen. Aangezien we ons realiseren dat de spanning nu bijna ondraaglijk wordt lichten we graag een tip van de sluier op door wat tussenstanden te geven. Wat zegt u? Onverantwoord? Sturend? Zeik niet. Dus van waar komen de douze points?
De stemming tot nu toe laat zien dat vooral IJsland het ziet zitten met Shell. Het eiland heeft natuurlijk veel te vrezen van klimaatverandering en zet daarom vol in op fossiel.
De jury van Zuid-Korea gaat 100% voor Baudet. Waarom? Geen idee, maar we waarderen het feit dat dit land de moeite heeft genomen te kiezen, ondanks de constante dreiging van het boreale broertje.
De punten van het Zuid-Amerikaanse Colombia gaan naar Clintel, maar het zou iets te maken kunnen hebben met dat het woord nogal wat weg heeft van het Spaanse ‘cartel’ en dat zijn ook al geen lieverdjes. Een begrijpelijke fout.
RECENSIE - Door geweldig spel van HNT Jong wordt het boek van Astrid Lindgren ook op toneel een avontuur om je met basale emoties mee te laten slepen in moed, strijd, broederliefde, wat politiek en de dood.
De jongens Jonathan (Rick Paul van Mulligen) en Karel Leeuw (Teun Luijkx) en alleenstaande moeder (Hannah van Lunteren) leiden een armoedig bestaan, dat wordt gekweld door de ziekte van Karel (‘Kruimel’) die niet lang meer te leven heeft.
Hun angst voor de naderende dood weerstaan ze met de fantasie van Jonathan van een beloofd land na de dood, Nangijala. Waar ze in de avontuurrijke omgeving een beter en enerverend leven zullen leiden.
Echter, het is Jonathan die als eerste Nangijala binnentreedt, nadat een redding van Kruimel uit hun brandende huisje hem noodlottig wordt.
In een brief over de heldhaftigheid van zijn broer schrijft Kruimel dat ‘Leeuwenhart’ een betere naam voor hem kan zijn dan Leeuw. Niet lang erna worden de broers herenigd na de dood van Kruimel aan z’n ziekte.
Van de moeder vernemen we niets meer, want het (strijd)toneel verplaatst zich geheel naar Nangijala. Het vredig verblijf in hun nieuwe huisje – nog steeds rond hetzelfde bed – is van korte duur. In de herberg van dit ‘Kersendal’ ontmoeten ze hun nieuwe kompanen Hubert de norse boogschutter (Viktor Griffioen), duivenhoudster Sofia (Ayisha Siddiqi) en de vrolijke allemansvriend Jossie de herbergier, ook bekend als De Goudhaan.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dit is het Sargasso-café van woensdag 23-10-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Op 24 juni 2009 startte Internetconsultatie als experiment. Belanghebbenden konden reageren op regelingen die een kabinet van plan is in te voeren. Na twee jaar proefdraaien besloot men er een blijvende voorziening van te maken.
Inmiddels is Internetconsultatie uitgegroeid tot een instrument waar niet alleen wetsvoorstellen, AMvB’s (algemene maatregel van bestuur) en ministeriële regelingen aan het publiek worden voorgelegd, maar ook beleidsnota’s, initiatiefwetsvoorstellen van Tweede Kamerleden en Europese regelgeving.
Het jubileum lijkt geruisloos voorbij te gaan en dat is jammer, in aanmerking genomen dat de overheid nog steeds vindt dat het bereik vergroot kan worden.
Uit de eerste evaluaties van 2010 en 2011 viel op te maken dat het bezoek en aantal bezoekers snel en redelijk flink groeide. Cijfers hierover zijn in latere berichtgeving niet op internet te vinden.
Een onderzoek uit 2016 wijst op toename van het aantal Internetconsultaties en het totaal aantal mensen dat er gebruik van maakte. Het aantal deelnemers per consultatie was niet toegenomen. Het onderzoeksrapport vermeldde echter geen concrete cijfers.
Internetconsultatie was volgens de onderzoekers beperkt bekend: “In een internet panelonderzoek bleek 18 % van de burgers die de vragenlijst over bekendheid hadden ingevuld (N=675) bekend te zijn met Internetconsultatie. Onder betrokkenen van organisaties lag dit percentage op 38% (N=385). Bekend zijn met is nog geen gebruik maken van.”
Het nieuws staat weer bol van de perikelen in de VS. De president heeft inmiddels meer dan 15.000 leugens de wereld in geslingerd, sinds zijn aantreden. Er is een impeachment onderzoek gaande, omdat hij de Oekraïense regering onder druk heeft gezet om zijn politieke rivaal Joe Biden van corruptie te kunnen beschuldigen. Uiteraard is dat ook een staaltje compleet gelul. En met deze actie (die overigens door zijn aanhangers gelijk wordt gesteld aan de actie van Biden, wat alleen maar hun ongelooflijke nitwitterigheid benadrukt, want het ene is diplomatie, en het andere júist corruptie), zou hij zomaar zijn eigen graf gegraven kunnen hebben.
Maar je weet het nooit, in deze vreemde tijden. Al die leugens, al die rechtszaken tegen het beleid van Trump, al die ontslagen van zijn personeel, de eindeloze stroom lekken uit het Witte Huis, het Twittergedrag; het aantal schandalen is duizelingwekkend. En dan zou dit hem de nek om draaien? Ik weet ’t niet hoor.
Veel mensen zijn Trump-moe. Ik ook. En Bill Maher ook. Nu had die laatste altijd al een bloedhekel aan de man. In 2013 grapte hij dat hij Trump 5 miljoen dollar zou betalen als die kon bewijzen dat hij geen afstammeling is van een oerang-oetan, ik meen naar aanleiding van de belachelijke beschuldiging aan Obama’s adres dat die geen Amerikaan is.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Harri Agnel is een Griekse dj met een voorliefde voor deep house tracks waar hij oude Griekse platen doorheen mixt. Prima muziek voor als je toch al van plan was niks te gaan doen.
Dit is het Sargasso-café van dinsdag 22-10-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Nitty Scott is een rapper met Puertoricaans bloed uit Brooklyn. Het fascinerende aan bovenstaand clipje is dat een witte regisseur tegenwoordig niet meer weg zou komen met dit vertoon van clichématig exotisme, maar dat het kennelijk aansluit bij de belevingswereld van jonge zwarte Amerikanen die zich een oude culturele traditie proberen voor te stellen.