Schermschot #98

Tijd voor belangrijk nieuws. Tegenvallende cijfers bij Philips en veiligheidsrisico’s bij het Senseo koffiezetapparaat, hoe klein ook, luiden het einde in van de bandeloze Senseo-terreur. De machine, verkrijgbaar in vele banale kleuren, was ongekend populair. Maar waarom? Omdat het leuk staat als een woonaccessoire? Voor de ‘koffie’ hoefden we het niet te doen. Alstublieft, laat de Senseo net zoiets zijn als flippo’s, loloballen, Betamax en He-manpoppen. Zie het als een mislukte oorlogsmissie. Een vergissing. Woestijnzand erover.

Ja, ik ken ze. Senseodrinkers. Zelfs in mijn familie. ‘Maar Dark Roast is echt lekker hoor,’ is het veel gehoorde weerwoord. Zij kunnen er niets aan doen. Zij zijn blind. Vroeger dronken ze nooit koffie, of alleen met een kilo suiker en als er een parapluutje op zat. Als het naar chocomel smaakte. Thee met koffiesmaak, dat soort grappen. Senseodrinkers zitten inmiddels overal. Ze hebben de pads rectaal ingebracht gekregen van de zondaar uit Eindhoven die een monsterverbond met Douwe Egberts aanging.

Hé, was ik als alfa-koffiedrinker niet die snob die zelf Nespresso bullets prefereerde? Nee, inmiddels heb ik zelf een Gaggia Topazio voor een paar tientjes die uit het décor van RTL Veronique weggejat had kunnen zijn. Gruwelijk blauw met groen. Maar wat een koffie! En vieze koffie mag u natuurlijk van mij drinken. De eeuwige lauwe filterbak, bekend van ‘Mag ik u een kopje koffie aanbieden?’ in garage, meubelboulevard en ander oord met plavuizen. Ik zie altijd van die charmante potten Buisman Cappuccino staan in de supermarkt, die gretig worden ingeslagen door bejaarden. De sachets Wiener Melange? Ik zou ze ook inslaan bij de groothandel als ik een krantendepothouder was en ik voor mijn jongens en meisjes iets van bedenkelijk allooi wilde voorzetten. Maar weet u wel wat voor een opgeklopt kermisvertoon Senseo is?