De volgende bijdrage is van schrijver / columnist Hassan Bahara. Zijn roman Een verhaal uit de stad Damsko verscheen in 2007 en gaat over een Marokkaanse jongen die opgroeit in Amsterdam. Bahara was gastredacteur van Propria Cures. Rapper Appa vroeg Bahara ooit om zijn biografie te schrijven. Bahara is overigens net zo islamitisch zoals Adolf Hitler een geslaagd kunstschilder was. Anderhalve week geleden riep Tweede Kamerlid Tofik Dibi in de Volkskrant het PVV-electoraat op om het debat met hem aan te gaan over de toekomst van Nederland als multiculturele samenleving. Inmiddels zijn er op verschillende internetfora en op de site van de Volkskrant enkele replieken verschenen waaruit een redelijk coherent beeld gedestilleerd kan worden van een gemiddelde PVV'er. Gisteren las ik een bijdrage van ene Ronald Lermer op de opiniepagina van de Volkskrant. Laten we die brief eens nader bekijken.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Het veld potentiële Republikeinse uitdagers voor de presidentsverkiezingen van 2012 is lekker bezig zichzelf uit te dunnen. Nadat we vorige maand een overzicht gaven van de Republikeinen wannabees die in Iowa gespot waren, zijn de eerste twee kanshebbers door middel van sexschandalen geëlimineerd en werd een van de topfavorieten, gouverneur Sarah Palin, eerst beschadigd door onthullingen uit de campagne eind vorig jaar, voordat ze zichzelf helemaal elimineerde.
De eerste van de rij kaboutertjes die zichzelf in de voet schoot, was senator John Ensign uit Nevada. Deze aartsconservatief had het aangelegd met een campagnemedewerkster. Saillant detail hierbij was dat hij in de jaren negentig één van de grootste criticasters van Bill Clinton was. Toch zou Ensign nog wel een politieke toekomst kunnen hebben. De conservatieven zijn minder haatdragend ten opzichte van echtelijke ontrouw indien het er eentje van de eigen club betreft en de baantjes die hij regelde voor zijn liefje hebben allemaal alleen te maken met zijn eigen campagnes. Hij lijkt vooralsnog dus geen voordeeltjes met belastinggeld uitgedeeld te hebben.
Sanford’s jammerlijke tango
Dat ligt bij de gouverneur van South Carolina, Mark Sanford, wel anders. Die heeft het enkele jaren geleden met een Argentijnse aangelegd. De nationaliteit van de bedpartner in kwestie hoeft natuurlijk niet echt ter zake te doen, totdat Sanford besloot deze dame in Buenos Aires op te zoeken, maar verder aan niemand liet weten dat hij het land uit was. Hij beweerde zelf op trektocht in de Appalachen te zijn, maar kon dat moeilijk volhouden toen hij bij terugkomst op het vliegveld gesnapt werd. Een dag later moest Sanford op een persconferentie wel toegeven dat ook hij naast de huwelijkse pot gepiest had. Hij lijkt er politiek echter een stuk meer last van te hebben dat men hem vanwege zijn onvindbaarheid verwijt onverantwoordelijk te zijn, dan dat hij een bezoek aan Argentinië organiseerde, voornamelijk om zijn minnares te ontmoeten, op kosten van de belastingbetaler (hij heeft beloofd de kosten terug te betalen).
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sorry Noord-Holland, het is fout gelopen. We hadden beter op moeten letten. We hebben geld verloren, maar geef ons de kans de fouten te herstellen.
Aldus het nieuwe oude bestuur van de provincie Noord Holland. Maar hoe het “fouten herstellen” er dan uit ziet, wordt niet duidelijk. Storten ze soms die tientallen miljoenen persoonlijk in de kas?
Sorry zeggen was nog nooit zo vrijblijvend.
Wij hebben echt wel een goed zorgsysteem!
Amerikanen zijn maar wat jaloers!
De nieuwe uitdaging is overvloed
Maar daar zijn we van nature niet zo geschikt voor….
en hier
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.