De eerste barstjes zijn zichtbaar in Spotify, de nieuwe muziekdienst die ook hier aandacht kreeg. Volgens mij is het het beste initiatief op muziekgebied in jaren, of het gaat werken is de vraag. Sympathiek is het wel: onbeperkt alle muziek luisteren die er is, in ruil voor 10 euro per maand, of af en toe een reclame. Maar helaas, bij nadere inspectie kwam The Guardian toch wel wat smetjes tegen. Zo blijkt dat de grotere maatschappijen aandelen in Spotify (zo goed als) gekregen hebben, en dat is verontrustend. Het verklaart wel het grote enthousiasme van de platenbranche, maar de grote charme van het systeem voor mij is dat je precies kan zien welke artiest hoe vaak gedraaid wordt. En dat is dé voorwaarde om het geld nu eens eerlijk onder artiesten te verdelen. Zodra de grote labels een aandeel hebben in het bedrijf achter Spotify slaat bij mij direct de twijfel toe over deze verdeling. En niet onterecht, zo blijkt, want het grootste indie-label moet het doen met slechts 1% van de aandelen, terwijl 20% van de op Spotify gedraaide muziek van die maatschappij is. En wat als Spotify verkocht wordt? Krijgen de artiesten daar dan ook een deel van? De applicatie is dan een succes gemaakt met hun muziek, maar het lijkt erop dat dat gewoon in de algemene pot van de platenmaatschappijen zal gaan. Daarnaast is er een systeem opgezet waarbij niet elke artiest hetzelfde krijgt als zijn of haar liedje gedraaid wordt. Ik ben nog steeds enthousiast over Spotify, maar wel wat voorzichtiger geworden met de applicatie de hemel in te prijzen. Natuurlijk, je kan niet verwachten dat alles direct goed geregeld is, maar wat naïeve hoop mag wel, toch?
Republikeins alternatief gezondheidszorg: de buren
Christelijke naastenliefde is het antwoord, ook als het om ingewikkelde medische zorg gaat.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Regelmatig plaatst Sargasso gastbijdragen. Dit maal hier een stuk van Dirk Kloosterboer dat vandaag ook op het blog Vakbondsvernieuwing verscheen.
Nu het slecht gaat met de vakbeweging, moet links nadenken over een toekomst zonder vakbonden, stellen twee Amerikaanse journalisten. Dat brengt wel een risico met zich mee: links wordt elitair en biedt alle ruimte aan een populistische tegenbeweging.
Volgens Mark Schmitt van The American Prospect hebben de vakbonden slechts een beperkte rol gespeeld bij de verkiezing van Barack Obama (ander geluid hier). Tegenwoordig zouden de Democraten verkiezingen kunnen winnen zonder steun van de vakbonden, door zich te richten op jongeren, minderheden en professionals.
Schmitt vindt dit op zich positief, maar waarschuwt dat er ook gevaren aan zijn verbonden. “Een politieke coalitie die Joe the – nep – Plumber (John McCain’s mascotte van de blanke arbeidersklasse) niet nodig heeft, kan het zich ook veroorloven om de echte Joe’s, José’s en Josephine’s van de werkende middenklasse te negeren, degenen die $16 per uur verdienen, geen $250.000 per jaar. Ze kan het zich permitteren om luchtig te doen over het verdwijnen van werkgelegenheid in de verwerkende industrie terwijl ze ons terloops geruststelt dat meer onderwijs het antwoord vormt op alle economische ellende.”
In een reactie op het artikel van Schmitt verwoordt Michael Lind van Salon.com vergelijkbare zorgen. Hij zegt dat moderne linkse organisaties vooral afhankelijk zijn van subsidies en giften. Daarin verschillen ze van de klassieke ledenorganisaties, waarin leden het geld opbrengen en de leiders kiezen.
Ondertussen bestaat de achterban van de huidige linkse organisaties vooral uit blanke, hoog opgeleide professionals. Ze maken zich misschien wel druk om de minder bedeelden in de samenleving, maar ze doen dit niet uit solidariteit, maar uit liefdadigheid: We’re from Washington and we’re here to help.
“Ik vind dat Ronald fanatieker op de zeepkist van het onderwijs moet staan. Zet die hoed af en ga met de pet rond. Het onderwijs heeft je nodig.”
Frits van Oostrom, voormalig KNAW-president, heeft kritiek op het beleid van Ronald Plasterk (in NRC Weekblad, teaser hier). Aan het begin van de kabinetsperiode was hij, als atheïst in het kabinet van mannenbroeders, nog de hoop voor de vrijzinnigen en zou hij als eminent wetenschapper en opiniemaker ervoor zorgen dat het met het Hoger Onderwijs wel goed zou komen. Nu is de ijdeltuit in de beeldvorming verworden tot een Minister van Feest, belast met de bijzondere portefeuille Hollen en Stilstaan. ’t Kan verkeren.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Redding banken wordt (waarschijnlijk) koopje
Tot nu toe zelfs winst.
De zomervakantie loopt ten einde voor het Canadese gasbedrijf EnCana betekent dit dat hun kwelgeest weer aan het werk gaat, tenminste als de anonieme bommenlegger zich aan zijn woord houdt. Sinds oktober vorig jaar vonden in het Westen van Canada zes bomaanslagen plaats op gasleidingen van EnCana, daarna laste de bommenlegger -op wiens hoofd EnCana 1 miljoen dollar zette- een zomerstop in. Bomaanslagen op olie- en gasleidingen zijn dus niet voorbehouden aan het arme Nigeria maar gebeuren dus ook in het welvarende Canada? De winning van Canadees gas zorgt in sommige lokale gemeenschappen voor onrust, zoals de Cree indianengemeenschap van Kelly Lake in British Colombia. Zij zien miljoenen dollars wegvloeien door de pijpleidingen terwijl hun traditionele bestaansbronnen als jacht, visserij en het verzamelen van bessen door de gasindustrie worden aangetast.
Tegelijkertijd groeit er ook in de Verenigde Staten onvrede over Canadese pijpleidingen.
Alleen betreft het hier de nog aan te leggen leidingen voor de teerzandolie uit Alberta. De grote uitbreidingsplannen voor de Canadese teerzandwinning behoeven infrastructuur om de olie af te voeren (kaartje). Olie uit teerzand is omstreden omat het veel energie kost om het te winnen en er volledige landschappen voor worden afgegraven. Milieubewuste Amerikanen mobiliseren zich nu om de aanleg van leidingen voor teerzandolie én oplosmiddelen over Amerikaans grondgebied tegen te houden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek)
Videoclip van de Japanse band Sour, gemaakt door fans.
Meer voorbeelden in dit artikel.
Bouwvakkers op grote hoogte in Indonesië. Foto’s niet geschikt voor Nederlandse arbo-inspecteurs met een zwak hart.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.