Quack?! De tijd van treuzelen is voorbij

Staat u mij toe een tweede bijdrage te leveren in deze serie Quack?! Na Jona’s eerste vraag en mijn eerste voorzet is er in deze reeks al veel moois geschreven (en hier en daar gescholden), maar ik wil graag weer even aanhaken, en wel op een opmerking van Christian Jongeneel, in zijn bijdrage van 20 januari. Ik citeer: Wat de wetenschap zich nauwelijks realiseert is dat ze steeds meer daadwerkelijk trekken van een religie heeft gekregen. Dat heeft wél te maken met ontwikkelingen in de wetenschapspraktijk zelf. Albert Einstein was zo’n beetje de laatste representant van de klassieke wetenschapper, de (doorgaans) man die in zijn eentje experimenteerde en/of met een theorie kwam. Sindsdien is vanuit de astronomie en deeltjesfysica een complex wetenschapsmodel uitgerold waarin resultaten groepsinspanningen zijn, gecontroleerd in een internationaal web van peer reviews. Anders gezegd: het wetenschappelijke proces is zo ingewikkeld dat ook wetenschappers zelf soms moeite hebben om bij te blijven. De specialisaties raken steeds verder verkokerd. Vanuit methodologisch oogpunt is er niks mis met deze ontwikkeling. Je kunt zelfs stellen dat het internationale web van checks and balances een extra garantie is dat wetenschappelijke resultaten aan de hoogste standaarden voldoen. De consequentie is echter wel dat het voor mensen buiten de wetenschappelijke klasse in het betreffende vakgebied steeds ingewikkelder wordt zich een oordeel te vormen. De wetenschapper wordt zo inderdaad meer een meer een priester die bemiddelt tussen het volk en het hogere.

Door: Foto: © Sargasso logo Quack?!

Closing Time | Hard To Handle

Mijn vriendin vertrok voor een maand naar een ver buitenland en ik wist niks van Otis Redding. Bijna niets dan. Ik kende dat hitje van hem Sitting On The Dock Of The Bay, met dat gefluit. Zo’n Arbeidsvitaminennummer. Maar ik had dingen over hem gelezen. Dat hij zo goed was in de jaren zestig. Dat als je met je bandje na Otis gepland stond op een festival, dan wist je dat je het heel moeilijk zou krijgen. Want Otis had de lat heel, heel hoog gelegd. Kwam je niet meer overheen. Dus ik kocht de 3 cdelige box The Otis Redding Story, dat zijn 60 songs. En die heb ik die hele maand gedraaid. Ik was alleen thuis en niemand had last van mijn monomanie. En elke keer maar weer proberen om tenminste dat refrein van Hard To Handle mee te zingen. Lukte niet.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sloop 2e Carnissestraat, Rotterdam. Foto van Gwen van Eijk, gebruik op Sargasso met toestemming

Een stukje Rotterdam claimen voor gelijkheid

Een groep Rotterdammers heeft vanochtend een pand gekraakt in Delfshaven om actie te voeren voor een betaalbare woningen en een hoger minimumloon.

Wij Rotterdammers hebben dit pand in bezit genomen, want we streven naar een betere voorziening van onze huizen. We strijden #Voor14 minimumloon en we willen een beter leven in plaats van overleven. Daarom doen wij mee aan deze actie”, zegt een van de actievoerders.

De actie wordt gesteund door Aktiegroep Oude Westen, Recht op de stad Rotterdam, Bond Precaire Woonvormen, Rotterdamse Sociale Alliantie, Stichting Huurders Rotterdam Vestia, FNV Lokaal Rotterdam, Rotterdam Voor 14, SP Rotterdam, ROOD Rotterdam, NIDA Rotterdam, Rotterdam BIJ1, Arbeiderspartij van Turkije – afdeling Nederland en Cultural Workers Unite.

In een statement zeggen zij:

De ongelijkheid in Rotterdam wordt steeds groter en zichtbaarder. Overal in de stad worden sociale huurwoningen slecht onderhouden en gesloopt om plaats te maken voor dure woningen. De huurprijzen blijven maar stijgen in onze stad en het inkomen van Rotterdammers met een minimumloon of een uitkering blijft achter. Ook is er steeds minder ruimte voor hun sociale activiteiten en initiatieven. Zij worden onze stad uit geduwd. Er lijkt geen plek meer voor hen te zijn.

Wij accepteren dit niet. Daarom steunen wij de Rotterdammers die zijn ingetrokken in het pand aan de Havenstraat in Delfshaven. Zij claimen een stukje Rotterdam terug om aandacht te vragen voor de strijd van vele Rotterdammers. Met hen willen wij dat de rijkdom en de ruimte in onze stad eerlijker worden verdeeld. Alleen dan kan iedere Rotterdammer meedoen en een plekje hebben. Dit kan door het minimumloon in 2022 naar 14 euro per uur te verhogen en door sociale huurwoningen goed te onderhouden en te renoveren.

Onze gemeenteraad wilde eerder niet luisteren. Nogmaals roepen wij hen op ervoor te zorgen dat iedere Rotterdammer betaalbaar kan wonen en een fatsoenlijk inkomen heeft. Wij roepen Gemeente Rotterdam op te kiezen voor ons.

Wij willen een bloeiende, kleurrijke stad waarin iedereen kan wonen en leven in plaats van overleven.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Muren en bruggen

In Den Bosch krijgen winkeliers steun van street art kunstenaars. Onder het motto ‘Using Walls to Build Bridges’ (muren voor bruggen) gaat Frank Willems van Kings of Colors er voor zorgen dat de dichtgetimmerde winkels er niet zo troosteloos uitzien.

De winkeliers hebben uit voorzorg hun zaken dichtgetimmerd na de rellen van vorige week. Nu afwachten of het rustig blijft in Den Bosch en de kunstwerken het overleven. Dat zou wel zo aardig zijn, want als de panelen er weer af kunnen, worden ze geveild en gaat de opbrengst naar de winkeliers.

Het street art platform ‘King of Colors’ kennen we onder andere van de silo’s aan de Bossche Tramkade.

bruggen Flickr Henk-Jan van der Klis Silo's Tramkade 's-Hertogenbosch 2 CC BY-NC-ND 2.0

Flickr Henk-Jan van der Klis Silo’s Tramkade ‘s-Hertogenbosch 2 CC BY-NC-ND 2.0

Bruggen en muren. Daar weten ze in Den Bosch meer van. Bijvoorbeeld in de muurgedichten. Dit gedicht van een anonieme 14e eeuwse dichter, is uiterst toe[passelijk bij wat veel Bosschenaren voelden na de rellen: ‘Ghequest’.

bruggen Flickr Blinde Schildpad GeQuetst CC BY-NC-SA 2.0

Flickr Blinde Schildpad GeQuetst CC BY-NC-SA 2.0

Een  gedichtje van Jan Emmens mag misschien enige troost bieden. Een nachtje er over slapen en dan met goede moed weer verder: ‘De slaap is als een brug’.

Flickr Metro Centric DE SLAAP is als een brug CC BY 2.0

Flickr Metro Centric DE SLAAP is als een brug CC BY 2.0

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Stop de behandeling van de Wet Gegevensverwerking

Een verzoek tot het controversieel verklaren van het wetsvoorstel Gegevensverwerking door Samenwerkingsverbanden (35447)  (WGS) is ingediend bij de Eerste Kamer door het Platform Burgerrechten, het Nederlands Juristen Comité voor de Mensenrechten (NJCM), de FNV en anderen.

De organisaties achten het onjuist dat een voor de privacy ingrijpend wetsvoorstel verder wordt behandeld na de Toeslagenaffaire, de recente berichtgeving over het Inlichtingenbureau en een kritisch rapport van de Algemene Rekenkamer over het gebruik van algoritmes in de dienstverlening van de overheid.

Foto: Abhi Sharma (cc)

Dit Amerika

RECENSIE - Laat ik beginnen met een waarschuwing. Wie ‘Dit Amerika’ van Jill Lepore koopt op basis van de ondertitel, ‘Pleidooi voor een betere natie’, komt bedrogen uit. Want dat pleidooi ontbreekt. Het boekje is wellicht een pleidooi te noemen, maar dan wel een warrig pleidooi voor heel iets anders. Namelijk dat de Amerikaanse liberal historici de geschiedenis van de Verenigde Staten niet langer moeten negeren. Want zoals de door Lepore geciteerde historicus Carl Degler 35 jaar geleden al opmerkte: als zij geen nationale geschiedenis meer willen schrijven, omdat dat idee hen tegenstaat, dan zullen anderen dat gaan doen. En dan zijn historici (en de hele Verenigde Staten) nog verder van huis.

Lepore’s pleidooi is in wezen een warrige beschrijving van hoe Amerikaanse historici of gewoon denkers van diverse pluimage zijn omgegaan met begrippen als natie en nationalisme. Het is geen gemakkelijk leesvoer. Lepore schrijft nogal ploeterend,  zoals we al wisten dankzij haar vorig jaar verschenen, vuistdikke geschiedenis van de Verenigde Staten, ‘Deze waarheden’. Daar komt bij dat ze veel te veel als bekend veronderstelt, en veel te vaak bronnen citeert zonder dat de lezer enig idee krijgt waaróm dat boek en dat citaat nu juist hier opduikt. Ze hanteert de omgevallen-boekenkast-stijl, kortom. En het gebodene maakt alles bij elkaar nu niet bepaald een doordachte indruk.

Closing Time | The Soft Pink Truth

Het album Shall We Go On Sinning So That Grace May Increase? is duidelijk gemaakt met de bedoeling om het in een keer te luisteren – het album is voor de artiest dan ook een vorm van self-care in reactie op Trump, en dan heb je aan een nummer niet genoeg. Maar ja, de artiest maakte nu eenmaal alleen bij dit nummer een video, dus hier enkel dit fragment. Zoals dit ene nummer kabbelt ook het album lekker voort, zonder saai te worden. Er valt genoeg boeiends in te ontdekken en soms neemt het ineens een onverwachte wending. The Soft Pink Truth is een helft van Matmos, die hier al eens voorbijkwam.

Closing Time | Lost girls

Eigenlijk stelt het nummer ‘Drive’ niet zoveel voor: een rustige, herhalende percussie, een constante drone op de achtergrond die soms wat aanzwelt, en Jenny Hval die iets vertelt alsof ze iemand een brief schrijft (“Dear so and so”…). Maar wat is het een heerlijke opbouw naar een explosie van… (als ik zeg gesnik van Hval, zou je dan nog luisteren?). Lost Girls zijn Jenny Hval en Håvard Volden, ze maakten samen de EP Feeling.

Rechter scheldt huur horeca deels kwijt

Twee horacazaken in Den Haag hoeven van de rechter nog maar de helft van de huur te betalen over de periode dat het bedrijf dicht moest zijn, en 75% tijdens de beperkende maatregelen.

De zaak was aangespannen door de verhuurder, die de achterstallige huur wilde zien. De rechter ging daar echter niet in mee. Volgens hem konden beide partijen de Coronacrisis niet zien aankomen en zit deze dus niet besloten in de contractovereenkomst. De pijn moet, aldus de rechter, daarom eerlijk worden verdeeld over beide partijen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende