Zo! De kop is eraf. Het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw is voorbij. Een uniek decennium waarin u en ik voor het eerst de tools kregen om live and direct te participeren in zowel het 'maken van nieuws' als het 'voeren van het maatschappelijke debat' met als absurdistische apotheose een Minister van Buitenlandse Zaken die middenin de nacht op dikkevetteshit reageert. Een fraaie democratiserende ontwikkeling met soms ook nare scherpe kantjes. De internets fungeren als een emotionele snelkookpan voor miljoenen mensen en hebben onmiskenbaar hun invloed op politieke en economische processen. Hiervan kunnen we in het nieuwe decennium nog veel moois verwachten, maar ook nog meer lelijks. Het ressentiment van de Machtelozen tegen 'alles wat we hier ooit hebben opgebouwd' is groter en bedreigender dan ooit. Umwertung aller Werte zoals Nietzsche ooit voorzag, dreigt. Maar ook positieve CHANGE is in the air. Nadat de geopolitiek dit decennium definitief multipolair werd zal ook, dankzij toegang tot informatie, macht op andere niveaus eerlijker worden verdeeld ...mits we de slechte dingen nu achter ons laten en de goede uit het afgelopen decennium meenemen! Ik en enkele andere Sargasso bloggers geven hieronder een voorzet en wens u namens de Sargassoredactie een Gelukkig Nieuw Decennium!
Vanachter de oliebollen, al vuurwerkafstekend (of niet, natuurlijk) wil GeenCommentaar jullie allemaal – heel origineel – een gezond en voorspoedig 2010 wensen! En dat het komende jaar maar net zo discussieerbaar mag blijken als het voorgaande. Wij zullen in ieder geval ons best doen om op elke slak die we tegenkomen zout te leggen. Tot de Partij van de Dieren ons dat verbiedt, uiteraard.
Proost!
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tja, het vuurwerkverbod. Arno Bonte en David Rietveld stelden het vorig jaar voor en konden rekenen op een heleboel bijval, en vooral ook een hele hoop afkeuring: betutteling, waar bemoeiden ze zich mee, neem ons niet een jaarlijks stukje lol af! Ikzelf bevond me toen stevig in die laatste groep. Ja, het is slecht voor het milieu, en ja, er vallen een paar slachtoffers, maar dat gebeurt ook in het verkeer.
Maar na een aantal discussies met mensen in mijn omgeving die voor zo’n verbod zijn kom ik er steeds meer achter dat ik eigenlijk helemaal geen echte argumenten heb voor mijn standpunt, anders dan een sentimenteel beroep op ’traditie’. Ja, het hoort erbij en ja, het is leuk, maar als je naar de cijfers rondom vuurwerkgebruik kijkt, dan schrik je flink.
Bijvoorbeeld, een groot deel van de slachtoffers van vuurwerk is omstander. Dat zijn dus mensen die niet zelf vuurwerk afsteken, maar die geraakt worden door andermans spul. Dat heeft niets te maken met eigen verantwoordelijkheid en voorzichtig doen, wat een verbod betuttelend zou maken.
Daarnaast is er de schade. Uiteraard is dat de directe schade van die door jeugd opgeblazen brievenbussen, maar ook ziekenhuisopnames, extra politieinzet en de niet direct zichtbare milieuverontreiniging. Een Groningse econoom schatte de totale schade op bijna 1 miljard. Dat is 16 keer meer dan de totale verkoop van vuurwerk!
Hier wederom een gastbijdrage van Dimitri Tokmetzis. Het is ook te lezen op zijn eigen blog.
In het tweede deel van een korte terugblik op de jaren nul, zoom ik in op het idee van de risicosamenleving (deel 1 over de culture of control vind je hier). Dat idee is niet nieuw. De Duitse socioloog Ulrich Beck verwoordde het al in 1986 in zijn baanbrekende boek Risikogesellschaft – Auf dem Weg in eine andere Moderne. 1986 klinkt lang geleden, maar zijn boek is zeer actueel, juist in de jaren nul.
Centraal in zijn boek staat het idee dat de moderne samenleving voor een ander soort problemen is komen te staan. Hadden staten vroeger een belangrijke functie in de verdeling van welvaart, tegenwoordig is hun taak in toenemende mate het verdelen van risico’s. Die worden veroorzaakt door ondermeer de voortdenderende techniek, marktwerking en globalisering. Beck dacht in eerste instantie aan milieuvervuiling: na Tsjernobyl moesten niet alleen de inwoners van Kiev oppassen, maar ook wij moesten ineens onze spinazie extra goed wassen (of weggooien).
Becks idee reikt echter verder dan het milieu. De Amerikaanse socioloog Marshall Berman constateerde bijvoorbeeld al: ,,To be modern is to find ourselves in an environment that promises us adventure, power, joy, growth, transformation of ourselves and the World – and, at the same time, that threatens to destroy everything we have, everything we know, everything we are.’’
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“In een bodyscan kun je iemand echt niet herkennen.”
Aldus VVD-Tweede Kamerlid Fred Teeven die het plan van het kabinet steunt om op Schiphol de bodyscan in te voeren voor alle reizigers naar Amerika. Een parlementaire meerderheid van VVD-PvdA-CDA is al voorstander, maar een meerderheid van het Europees Parlement stemde in oktober 2008 nog tegen. Heeft u vertrouwen in de privacywaarborgen of laat u sowieso graag lichaamsvormen zien voor de veiligheid?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.