Catalaanse ballingen in Brussel onder vuur

De Commissie voor Juridische Zaken in het Europarlement stelt voor de onschendbaarheid van drie Catalaanse leden op te heffen. Carlos Puigdemont, Toni Comin en Clara Ponsati, voormalige leden van de regionale regering in Barcelona, worden door de Spaanse Justitie vervolgd vanwege de organisatie van het referendum voor onafhankelijkheid van Catalonië in 2017. De politici leven in ballingschap in Brussel. In 2019 zijn zij door hun aanhangers gekozen als lid van het Europese Parlement. Spanje probeerde nog te voorkomen dat ze hun zetels konden innemen, maar daar was geen goede grond voor te vinden. Het Spaanse Europarlementslid Esteban González Pons, lid van Juridische Commissie, meent nu alsnog dat er in het Europarlement geen plaats is voor 'voor degenen die de rechtsstaat in een EU-lidstaat aanvallen, waardoor de stabiliteit van de Unie als geheel wordt geschaad.' Als de meerderheid van het voltallige parlement hiermee akkoord gaat zal Spanje bij België waarschijnlijk het uitleveringsverzoek van de drie politici herhalen. Of België dat dan gaat inwilligen is de vraag, omdat er in dat land veel steun is voor regionale onafhankelijkheidsbewegingen. Puigdemont speelde daarop in bij zijn aankondiging de strijd voort te zetten na het besluit van de parlementscommissie: 'Dit gaat niet over het steunen van de onafhankelijkheid van Catalonië, maar over het steunen van politieke minderheden en hun recht om zich te uiten en net als grote meerderheden vertegenwoordigd te worden.' Separatisten winnen Advocaat González Pons is lid van de conservatieve Spaanse Partido Popular (PP). Sinds de laatste landelijke verkiezingen zit de PP in de oppositie tegen de regering van de socialistische PSOE en Unidos Podemos. Maar inzake Catalonië zijn de verschillen tussen de PP en de PSOE niet erg groot. Beide partijen verzetten zich tegen de afscheiding van een regio en komen op voor de centrale staat. Terwijl de PP aanstuurt op een keiharde confrontatie met de separatisten probeert de PSOE de Spaanse eenheidstaat te redden door overleg. Daarbij speelt mee dat de minderheidsregering de steun nodig heeft van de Catalaanse Linkse Republikeinen (ERC) die ook deel uitmaken van het afscheidingsfront. Vorige week zondag waren er verkiezingen in Catalonië. De steun voor de separatisten blijkt nog even groot als voorheen. De socialisten werden maar net de grootste met 33 zetels in het regionale parlement. De Linkse Republikeinen veroverden met net iets minder stemmen ook 33 zetels, de rechtse Junts van voormalig premier Puigdemont kreeg 32 zetels en de linkse CUP, ook voorstander van afscheiding, kreeg 9 zetels. Kortom: de centrale regering blijft het moeilijk houden met de separatisten. Rapper in de cel Daarbij komen de problemen in eigen kring tussen de PSOE en Unidos Podemos, het samenwerkingsverband van Podemos, Verenigd Links en Equo, de Spaanse Groenen. Na een moeizame coalitievorming zijn de spanningen tussen de PSOE en zijn junior-partner in de regeringscoalitie nooit verdwenen. Vorige week bereikten de onderlinge tegenstellingen een hoogtepunt na dagenlange rellen van jongeren die protesteerden tegen de arrestatie van rapper Pablo Hasél. Bij de rellen vielen vele gewonden. Er werden ook winkels geplunderd. Rapper Pablo Hasél moest zich vrijdag 12 februari melden bij de gevangenis, maar hij probeerde aan zijn straf te ontkomen en hield zich verborgen in de universiteit van Lleída. Hasél was eerder veroordeeld tot een gevangenisstraf van negen maanden vanwege het beledigen van het koningshuis en het verheerlijken van terrorisme. Vorige week dinsdag werd hij alsnog gearresteerd. Terwijl de PSOE de rellen veroordeelde verdedigden politici van Unidos Podemos de vrijheid van meningsuiting van de rapper en veroordeelden zij het keiharde politieoptreden tegen de demonstranten. Monarchie onder druk Van de kant van het beledigde Spaanse koningshuis leverde Koning Felipe juist deze week een opvallende bijdrage aan het debat over de monarchie. Hij prees zijn door schandalen geplaagde vader Juan Carlos voor zijn optreden tegen de franquistische putschpoging van Antonio Tejero, woensdag precies veertig jaar geleden. Enkele jaren na het einde van de dictatuur, hield deze luitenant-kolonel het parlement en de regering achttien uur met zijn dienstpistool in gijzeling. Juan Carlos, die na de dood van Franco weer als monarch was aangetreden, veroordeelde de coup op de televisie en sprak zijn steun uit voor de rechtsstaat. De credits die hij er mee verdiende is hij de afgelopen jaren echter kwijtgeraakt door onthullingen over corruptie, waarvoor hij nu na zijn abdicatie wordt vervolgd. Reden voor de 83-jarige ex-koning om vorig jaar ook in ballingschap te gaan. Sinds deze week moeten de nog altijd talrijke aanhangers van Franco het doen zonder standbeelden van hun held op Spaanse grondgebied. 'Een historische dag' tweette de regionale regering van de in Marokko gelegen enclave Melilla nadat het laatste standbeeld onttakeld was van de generaal, die daar ooit als commandant van de Spaanse strijdgroepen vocht tegen de opstandige bewoners van het Rif-gebergte. Het standbeeld was uit 1978, dus drie jaar na de dood van de dictator. Niet iedereen was daar kennelijk even blij mee in die tijd. Voor sommigen geldt dat nog steeds.

Door: Foto: Fotomovimiento (cc)
Quote du Jour

Quote du Jour | Niemand heeft kunnen bevroeden dat we het zo lang zouden moeten volhouden.

, door

Als we hadden geweten dat we een vol jaar in crisisstand zouden moeten staan, zou iedereen hebben gezegd: dat gaat niet, trekken we dat wel? Niemand heeft kunnen bevroeden dat we het zo lang zouden moeten volhouden.

Minister Hugo de Jonge in Trouw, 21 februari.

Heel merkwaardig, dit. In april vorig jaar verschenen er al volop wetenschappelijke artikelen waarin uiteengezet werd dat de coronacrisis op z’n minst een jaar zou duren, en waarschijnlijk veel en veel langer. Maar kennelijk is dit allemaal langs Hugo heen gegaan.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Département des Yvelines (cc)

Terug naar wiens normaal?

, door

COLUMN - In het Verenigd Koninkrijk werd deze maand bekend dat 60 procent van de coronadoden in dat land mensen met een handicap waren, terwijl zij iets meer dan 17 procent van onderzochte populatie uitmaakten. Laat het eens tot u doordringen: Bijna tweederde van alle cornadoden vielen in een groep die nog geen vijfde deel van de bevolking beslaat.

De cijfers komen van het Office for National Statistics, het Britse CBS. Dat koppelde gegevens van de meest recente volkstelling – die van 2011 – aan die van de officiële coronadoden. Mensen die zichzelf bij de volkstelling als ‘redelijk gehandicapt’ hadden omschreven, bleken ruim drie keer zo vaak aan corona te zijn overleden als gezonde mensen (bij vrouwen was dat zelfs 3,5 keer zo vaak); onder de mensen die zichzelf indertijd hadden getypeerd als ‘enigszins gehandicapt’, was de kans op overlijden twee keer zo groot.

Het ONS heeft gepuzzeld tot het erbij neerviel, maar ook gecorrigeerd naar bekende factoren als opleiding, sociaaleconomische status, demografische factoren en geografie bleef een keihard verschil over: deze groep ging 1,7 keer vaker dood aan corona.

Terecht dat zoveel mensen met makke zich al een jaar afzonderen en nog amper op straat durven: corona kunnen ze er écht niet bij hebben.

Foto: © Sargasso

Kan de Tweede Kamer meer volksvertegenwoordiging zijn?

, door

ANALYSE - Onze democratie noemt men wel een representatieve, of indirecte democratie. Onze regering legt wetsvoorstellen niet direct aan de bevolking voor, maar aan de Tweede Kamer die ons representeert. Geen directe, maar indirecte democratie. Of eigenlijk toch niet, want er zit nog een laagje tussen. Een laagje dat nog meer afstand schept tussen de kiezer en dat wetsvoorstel: de politieke partij. Daarover dit tweede deel in de serie politiek zonder partijen.

Politieke partijen bepalen wie er op de kieslijsten komen en spelen dus een centrale rol bij de vraag wie het woord voert in de Tweede Kamer. Partijen zetten vacatures uit, stellen profielen op, selecteren de mensen en bepalen de lijstvolgorde.

Dat ook de politieke partij nog een rol speelt in de overdracht van de ‘wil van het volk’ betekent dat we eigenlijk over een indirecte indirecte democratie moeten spreken. Het betekent ook dat we de Tweede Kamer beter een partijvertegenwoordiging kunnen hebben. Kamerleden zitten daar namens hun partij. Het is geen volksvertegenwoordiging.

Pieter Omtzigt

Toch kun je best betogen dat zich onder die partijvertegenwoordigers, kamerleden bevinden die ook volksvertegenwoordiger zijn. Het klassieke hedendaagse voorbeeld is Pieter Omtzigt. Hij kwam in 2003 de Tweede Kamer binnen als partijvertegenwoordiger op nummer 51 op de lijst. Met een schamele 1010 stemmen. Hij kroop omhoog op de lijst, naar 37 in 2006, naar 29 in 2010. En toen vond de partij het genoeg.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Closing Time | Bad Grades

, door

 

Zoiets blijft toch een vreemde gewaarwording, dat iets er anders uitziet dan je verwacht. Ik dacht dus een mannenstem te horen, dat timbre, een stem van kleur, gokte ik. En dat lome ritme doet me denken aan Ben Harper, en dan zijn er nog die twee rond elkaar draaiende gitaren. Wat voor bandje is dit? En dan blijkt  dat de muziek wordt gemaakt door Kids with Buns: Amber Piddington en Marie Van Uytvanck. En dat zijn twee jonge Vlaamse vrouwen met knotjes, helemaal wit.

Foto: © Sargasso logo Quack?!

De betekenis en de grenzen van de academische vrijheid

, door

‘Academische vrijheid is essentieel voor goede wetenschap, maar niet onbegrensd: wetenschappers moeten steeds een goed evenwicht zoeken tussen academische vrijheid en onafhankelijkheid aan de ene kant, en hun maatschappelijke verantwoordelijkheid aan de andere kant.’ Dat schrijft de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW) bij een vorige week verschenen rapport dat bedoeld is als voorzet voor nadere discussie over dit onderwerp.

‘Academische vrijheid definieert de KNAW als het beginsel dat medewerkers aan wetenschappelijke instellingen in vrijheid hun wetenschappelijk onderzoek kunnen doen, hun bevindingen naar buiten kunnen brengen en onderwijs kunnen geven. Dat gaat dan onder meer over:  de keuze van te onderzoeken thema’s, de keuze en toepassing van de eigen onderzoeksvragen en -methoden, de toegang tot informatiebronnen, het publiceren en delen van informatie via conferenties, lezingen en lidmaatschap van wetenschappelijke groepen, de keuze om samenwerking met wetenschappelijke partners aan te gaan, en de invulling van het wetenschappelijk onderwijs. De wetenschappers zelf en de instellingen waar zij werken zijn als eerste verantwoordelijk voor de academische vrijheid. Maar ook de overheid, als opdrachtgever en financierder, en de samenleving, inclusief het bedrijfsleven, dragen bij hun betrokkenheid met wetenschap verantwoordelijkheid. De grenzen van academische vrijheid worden in belangrijke mate bepaald door professionele normen van wetenschapsbeoefening. Deze zijn voor het wetenschappelijk onderzoek vastgelegd in de Nederlandse Gedragscode Wetenschappelijke Integriteit. Daar vinden we dan ook de criteria voor het onderscheid tussen integere wetenschapsbeoefening en pseudowetenschap.

Doe het veilig met NordVPN

Mededeling

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Waan van de dag

‘Als het misgaat gaat het ook écht mis, tragisch mis’

, door

Ombudsman Reinier van Zuthen in een interview in het FD:

U zegt dat de overheid voor 80% van de burgers goed werk doet en voor 20% niet altijd, en soms dramatisch slecht. Moet je de hele overheid inrichten op die 20%?

‘Ja, want als het stelsel eenvoudiger wordt, heeft ook die 80% er profijt van. Dat scheelt ook in de controle. Met 20% heb je het wel gewoon over drie miljoen Nederlanders, jong en oud. Het zijn ook vaak de mensen die niet digitaal vaardig zijn, niet goed kunnen lezen en schrijven, die de laagste inkomens hebben en die de overheid juist heel hard nodig hebben.’

Closing Time | The Chemical Brothers

, door

Ik weet niet waarom ik Daft Punk en The Chemical Brothers verwar, misschien omdat ze in dezelfde jaren populair werden en omdat ik hun muziek niet zo boeiend en vaak ronduit irritant vind, maar ze wel allebei een video maakten die me aan de buis gekluisterd hield. In het geval van The Chemical Brothers de video bij het nummer ‘Star Guitar’ dus.

Quote du Jour

Quote du Jour | Werk voor robots en stofzuigers

, door

‘De teamleider staat toe dat mensen drugs gebruiken om sneller te werken’, zegt de Poolse Karolina via Facebook-chat. ‘Cocaïne en amfetamine.’ Karolina nam ontslag en zocht een andere baan. ‘Dit was geen baan voor normale mensen maar werk voor robots en stofzuigers.’ Stofzuigers – dat zijn werknemers die amfetamine gebruiken, vertelt ze. ‘Wij herkennen ons niet in deze getuigenis’, schrijft Jumbo.

De Groene Amsterdammer schrijft op basis van onderzoek van het platform voor onderzoeksjournalistiek Investico over drugs op de werkvloer, wat “een gigantisch probleem” is onder vooral arbeidsmigranten. Vooral “flexmigranten” die vaak in distributiecentra, kassen en voedselverwerkende fabrieken werken zijn kwetsbaar voor een problematische verslaving. Soms dus aangemoedigd door de werkgever of uitzendbureaus. “De uitzendbureaus beschermen de mensen die drugs gebruiken. Want zij zijn sterker, sneller en kunnen langer door”, zegt een Slowaakse man in Trouw.

Closing Time | Daft Punk

, door

Met het afscheid van Daft Punk nemen we ook afscheid van een vernieuwend duo op het gebied van muziekvideo’s, zo lees ik in de obituaries. En ja inderdaad, ‘Da Funk’ is mijn favoriete nummer van Daft Punk, een nummer dat totaal oninteressant is als je het alleen hoort, maar juist voor die video keek ik MTV.

Vorige Volgende