Ook Tsjechië helt over naar extreemrechts

In Tsjechië heeft ANO, de partij van multimiljonair Andrej Babiš, vorige maand de parlementsverkiezingen gewonnen met 35% van de stemmen. Babiš heeft nu aangekondigd een regering te willen vormen met twee kleinere partijen die hij nodig heeft voor een meerderheid in het Tsjechische parlement.  Dat gaat dan om de SPD (‘Vrijheid en Directe Democratie’) onder leiding van Tomio Okamura en AUTO (‘Automobilisten voor Zichzelf’) onder leiding van Petr Macink. Beide partijen zijn extreemrechts en willen uit de EU en de NAVO. Dat zal niet snel gebeuren, want Babiš hecht nog wel aan deze bondgenootschappen. Hij is net wat minder kritisch op de EU dan zijn collega-premiers Orbán en Fico in buurlanden Hongarije en Slowakije, maar ook hij kan het Brusssel flink lastig maken, zeker inzake de Europese steun aan Oekraïne. Zijn partij maakt in de Europarlement sinds vorig jaar deel uit van de Patriotten voor Europa, een groep waar ook de PVV in zit naast de Oostenrijkse FPÖ, RN van Le Pen en het Vlaams Belang. Babiš was eerder van 2017-2021 premier. Zijn optreden leidde tot de grootste demonstratie tegen de regering sinds de val van het communisme. Hij werd beschuldigd van fraude met EU-gelden. Maar de rechter sprak hem begin 2023 vrij vanwege onvoldoende bewijs. Verschillende onderzoeken die door de EU zijn gehouden laten zien dat hij eerst als minister van Financiën en later als premier belang bleef houden in Agrofert, een holding waar meer dan 230 bedrijven onder hangen. Daaronder ook grote mediabedrijven, wat Babiš, de rijkste man van het land, de bijnaam ‘Babisconi’ opleverde. Na zijn verlies bij de presidentsverkiezingen is hij nu weer helemaal terug. Met overmacht in het parlement, al zal hij ook concessies moeten doen aan de twee extreemrechtse partijtjes die nodig zijn voor een meerderheid. Vooral met de AUTO-partij als junior-partner kan hij Tsjechië nog verder naar rechts trekken. De radicaal-rechtse en ‘anti-woke’ partij keert zich tegen verduurzaming en wil alle subsidies voor duurzame energie afschaffen. Ook wil de partij alle fietspaden opheffen, om meer ruimte te maken voor auto’s. Voorzitter Macinka, kandidaat-minister voor Milieu, meent dat de mens geen rol speelt bij de klimaatopwarming. Zijn partijgenoot Filip Turek, voormalig autocoureur en beoogd minister van Buitenlandse Zaken, wordt beschuldigd van racisme, seksisme en homofobie. De Tsjechische President Pavel kan hem weigeren te benoemen als minister, maar Turek is het gezicht van zijn partij en die zal dat niet zomaar accepteren. In het regeerakkoord dat Babiš deze week met de SPD en AUTO tekende zijn de meest radicale plannen van zijn partners niet meer terug te vinden. Ondanks dat wordt een moeizame kabinetsformatie verwacht. Daarbij komt dat de oppositie met een overgrote meerderheid in de senaat, de controversiële plannen van Babiš c.s. kan afzwakken en dwarsbomen. Maar in het parlement regeren dus de populisten en extreemrechts. Links moet het doen met 18 zetels (van de 200) voor de Piratenpartij met een lijst waar ook Groenen op stonden. Stačilo! (‘Het is Genoeg!’), een lijst met sociaaldemocraten, communisten en nationalistische groepen, haalde de kiesdrempel van 5% net niet. De groep was sterk verdeeld over geopolitieke kwesties, de sociale agenda van de al eerder sterk ingekrompen sociaaldemocratische partij kreeg geen kans. Extreem rechts groeit in heel Europa  In veel Europese landen leidt extreemrechts in de polls. In Duitsland stijgt de AfD in de peilingen boven de CDU/CSU uit. In Frankrijk staat Le Pen boven het linkse blok. In het Verenigd Koninkrijk leidt de Reform Party van Nigel Farage. In België passeert Vlaams Belang de regerende NVA. In Oostenrijk is de FPÖ verreweg te grootste. Er zijn uitzonderingen:Finland, Zweden, en Noorwegen, waar de socialisten bij de verkiezingen in september de grootste partij bleven ondanks de winst van de uiterst rechtse Vooruitgangspartij. En net als in Nederland blijft extreemrechts overal nog onder de 50%. In Ierland zagen we deze week een klein lichtpuntje voor links. Daar is de onafhankelijke socialist Catherine Connolly gekozen tot president. Zij was de gezamenlijke kandidaat van alle linkse partijen. Door de jaren heen heeft ze zich kritisch uitgelaten over de EU, de NAVO (waar Ierland geen lid van is), Israël en het presidentschap van Donald Trump. Ze is ook voor de hereniging van Noord-Ierland met de Ierse republiek. Ze zal als president nog wel voorzichtig moeten omgaan met haar linkse standpunten. De president heeft in Ierland een ceremoniële functie.

Closing Time | Heavenly Down

Ja, János. Ja, dat heb je. Ik schreef een paar jaar terug:

Hongaarse black metal met trompet. Hoe vet is dat? Sear Bliss bestaat nog steeds, als ik Wikipedia mag geloven. Het is typisch zo’n bandje waar ik één vet nummer van ken via zo’n gratis reclame-cd’tje*, maar waarvan ik nooit de moeite heb gedaan meer werk op te zoeken. Geen idee of ik mezelf daar niet gruwelijk tekort mee heb gedaan.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Clay Banks on Unsplash

Democratie: buigen of barsten?

In Californië is dinsdag 4 november per referendum een voorstel aangenomen om de kiesdistricten aan te passen en zo de invloed van Trump en zijn partij te beperken: klassieke gerrymandering, een voorheen vooral Republikeinse hobby. Het idee komt van gouverneur Gavin Newsom, die zich profileert als verdediger van de democratie tegen Republikeinse manipulatie van het systeem, en is een reactie op Republikeinen in Texas, die hetzelfde gaan doen.  Deze aanpassing kan 5 extra Democratische zetels in het huis van afgevaardigden opleveren, meer dan de plannen van Texas kosten.

Toch roept zijn voorstel een ongemakkelijke vraag op: als je de ander niet kunt verslaan, mag je dan zijn vuile spel meespelen? Of verlies je daarmee precies wat je probeert te beschermen? Want Republikeinen staan al klaar om hetzelfde te doen in andere staten, en zien hierin misschien een vrijbrief om nog verder te gaan.

Het adagium “if you can’t beat them, join them” is oud, en politiek gezien vaak effectief. Macht verandert immers weinig door morele overtuiging alleen. In de praktijk overleven partijen door zich aan te passen aan hun tegenstanders: door dezelfde media­technieken te gebruiken, door net zo handig om te gaan met regels, door op dezelfde manier de publieke emotie te bespelen. Maar hoe vaker dat gebeurt, hoe moeilijker het wordt om nog te onderscheiden wat verdediging tegen de afbraak en wat juist verdere afbraak van de democratie is.

Foto: Vrouwe Justitia. Bron: pixabay.com

Afghaanse beveiligers: kruideniersmentaliteit met mensenlevens

Nederland is niet verplicht om de 42 Afghaanse beveiligers van de ambassade in Kabul naar Nederland te halen. Juridisch klopt het ongetwijfeld allemaal. Er is geen formele gezagsverhouding, de mensenrechtenverdragen bieden geen “zelfstandige grond”, en Afghaans recht was van toepassing. Prachtig, een sluitend juridisch bouwwerk, maar in de praktijk zit je tot je middel in het drijfzand.

Want laten we niet doen alsof er werkelijk een relevant verschil is tussen de Afghaanse en de Hongaarse bewakers die tijdens de val van Kabul aan dezelfde poort stonden. De enigen die dat verschil zagen, waren bureaucraten in Den Haag. Voor de Taliban was het één pot nat: wie met de Nederlanders werkte, was een verrader. De juridische nuance van “geen zorgplicht” maakt in dat soort omstandigheden net zoveel indruk als een handboek arbeidsrecht op een kalasjnikov.

De uitspraak past naadloos in het Nederlandse migratieklimaat waarin “niet toelaten” zwaarder weegt dan “het juiste doen”. Niet bestaande precedentwerking, de al lang ontkrachtte mythe van ‘aanzuigende werking’ en angst voor electoraal verlies lijken groter dan de wil tot rechtvaardigheid. Zelfs wanneer het om maar een paar dozijn mensen gaat. Geen massa, geen volksverhuizing, maar een handvol individuen die hun leven op het spel zetten voor de Nederlandse missie. Alles wordt afgewogen en afgezwakt tot de kern verdampt. Morele verantwoordelijkheid is alleen nog een PR-term voor op de website van Buitenlandse Zaken. Zodra het over echte mensen gaat, over de chauffeurs, tolken en beveiligers die hun leven riskeerden voor de Nederlandse missie en ‘dreigen’ naar Nederland te komen, wordt het ineens een kwestie van “toepasselijk recht”. Want voor de achterban is elke migrant er een te veel.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Brotherhood Foundation

Recent had ik het met een collega over leuke Nederlandse bandjes die in de jaren 90 te zien waren in de kleine clubs. Naast de usual suspects viel toen opeens de naam Brotherhood Foundation. Die had ik al lang niet meer gehoord! Hoewel dat toch een heel aardig hardcore/metal bandje was dat ik met veel plezier vaak live heb mogen aanschouwen, waaronder op de parkeerplaats van het jongerencentrum SJOR in Roggel. Tispelpop, heette dat festival, en warempel het lijkt nog steeds te bestaan. Hoe dan ook, Elevator Music, nog steeds leuk!

Foto: "Rob Jetten D66" by Roel Wijnants is licensed under CC BY-NC 2.0

Voorbij het Jetten-effect – De verborgen ontwikkelingen

COLUMN - In de nasleep van de Tweede Kamerverkiezingen leggen de internationale media de nadruk op het zetelverlies van de PVV (“forse klap voor radicaal rechts”), terwijl de nationale pers vooral ingaat op de verrassende overwinning van D66 (het zogenoemde “Jetten-effect”). Beide frames dreigen echter twee belangrijkere ontwikkelingen te verhullen.

De eerste is de verdere consolidatie van uiterst rechts. De PVV verloor weliswaar 11 zetels, maar dat verlies werd gecompenseerd door aanzienlijke winst voor de extreemrechtse variant Forum voor Democratie (FVD) (van drie naar zeven zetels) en haar wat ‘gematigdere’ afsplitsing JA21 (van één naar negen zetels). Gezamenlijk behaalden PVV, FVD en JA21 41 zetels – één meer dan in 2023. Tel je daar BBB en SGP bij op, dan vertegenwoordigen de partijen aan de rechterflank ongeveer een derde van het parlement.

Sinds 2021 vormt dit uiterst rechtse blok een vast onderdeel van het Nederlandse politieke landschap. Binnen dit blok zien we zowel groeiende concurrentie onderling – met als gevolg radicalisering én normalisering – als verdere versplintering, een trend die in het hele politieke landschap zichtbaar is.

De tweede belangrijke ontwikkeling is de toenemende versnippering van het politieke landschap. Geen enkele partij behaalde bij deze verkiezingen meer dan 17% van de stemmen; in de Nederlandse parlementaire geschiedenis is de grootste partij nog nooit zo klein geweest. Dit heeft ingrijpende consequenties voor de kabinetsformatie.

Foto: Ash Hayes on Unsplash

Israëls geheime wapen: taal

De genocide in Gaza gaat gewoon door, ondanks dat er een ‘wapenstilstand’ is. Israël blijft aanvallen, maar met een verschil: de aanvallen heten nu volgens Israël ‘antiterreuroperaties’. Een manier van praten die maar al te gemakkelijk wordt overgenomen door westerse media.  Zo wordt maar weer eens pijnlijk duidelijk hoe ook taal een wapen is in het conflict, en dat dat wapen vaak in één richting schiet. Want als Palestijnen weerstand bieden tegen zo’n operatie heet dat ‘een inbreuk op het bestand’ en gebruikt Israël het als excuus om te reageren met bombardementen, sorry, nieuwe ‘antiterreuroperaties’ op totaal ongerelateerde doelen waarbij honderden mensen omkomen, en waarschuwt dat ‘verdere inbreuken niet worden getolereerd’.

Dit is niet nieuw, wie het nieuws volgt, ziet het al langer. Bijvoorbeeld bij een kop als: “Israëlische gijzelaars vrijgelaten, Palestijnse gevangenen uitgewisseld.” Dat lijkt neutraal, maar dat is het niet.

Een gijzelaar is iemand die onschuldig vastzit, iemand die onterecht wordt vastgehouden door barbaren. Een gevangene daarentegen, dat is iemand die  ‘iets’ heeft gedaan. Een verdachte, een misdadiger, of minstens iemand die door een rechter is veroordeeld. Maar de Palestijnse gevangenen waar hier over gesproken wordt, zijn in veel gevallen nooit aangeklaagd, laat staan berecht. Kinderen van dertien, jongeren die een spandoek vasthielden, vrouwen die bij een checkpoint werden opgepakt omdat ze de verkeerde achternaam hadden. Toch noemt het journaal hen gevangenen, alsof het allemaal keurig volgens het recht is verlopen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Closing Time | Depeche Mode – Shake the Disease

Ik moet zeggen dat ik Depeche Mode helemaal vergeten was. Als ik niet op zoek was gegaan naar Alan Parsons had ik ze niet gemist. Wat best raar is, want de CD The Singles 81-85 bevat hartstikke vette muziek.

Ook raar omdat een drijvende kracht, Vince Clark (edit, met dank aan Okto), gewoon een held is die ook Yazoo en Erasure heeft opgericht. “Oohoohoo Sometimes, the truth is harder than the pain inside” Wat heb ik veel gedanst op dat nummer! En Depeche Mode is toch echt geen niche-bandje of zo. Ze hebben nog samengewerkt met Anton Corbijn en zijn tot ver in de jaren ’90 knettersuccesvol geweest. Ook al was Vince Clarke toen al pleitos, de zang van Dave Gahan is iconisch (wel een junkie, how cliché) en de band is inspiratie geweest voor helden als Moby en de techno-scene. Ik heb deze cd ook echt grijsgedraaid.

Closing Time | Delamitri – Be My Downfall

Found it! Die cd van Alan Parsons bedoel ik, samen met Depeche Mode, Jethro Tull en Talking Heads, die dus allemaal niet op mijn lijst staan, nah, wat een omissie. Maar die lagen dus naast mijn gettoblaster, blijkbaar heb ik die…nee, echt niet, dat ding heb ik in geen jaren gebruikt, waarom zou ik, ik heb een paar goeie speakers met bass-woofer op mijn werkplek staan. Ik snap er nix van! Oh wacht, ik wil ‘m verkopen, waarschijnlijk had ik bedacht dat ik dan toch even een paar cd’tjes moet afluisteren om zeker te weten dat ’t kreng nog werkt. Heb ik nog niet gedaan dus. Eigenlijk moet ik dan ook de cassettespeler checken, ik heb nog wel ergens bandjes liggen…in de schuur denk ik…

Closing Time | Niks Stront Niks

Limburgse gemeentepolitiek uit de jaren 80, het feitje dat Rowwen Hèze vroeger blijkbaar in het Engels zong… wat komt hier allemaal voorbij?! Ook een stukje muziek natuurlijk, genaamd ‘Niks Stront Niks’, want het is natuurlijk de Closing Time.

 

 

Vorige Volgende