CDA wil weersvoorspelling beter afgestemd hebben op regio
CDA Tweede Kamerlid Michiel Holtackers heeft vragen gesteld aan staatssecretaris Joop Atsma van Milieu over weersvoorspellingen. De laatste tijd is gebleken dat de algemene weersvoorspellingen voor Ne
‘Op een ethische manier met politici omgaan’. Dat was gisteravond de kern van wat Naema Tahir betoogde bij Pauw en Witteman. Want politici zijn bezig met ‘de meest belangrijke beslissingen in onze samenleving’ en hun taak wordt ‘verziekt’ door journalisten die ‘allerlei belachelijke brutaliteiten’ naar voren brengen.
Ek verwerp dit met die minagting wat dit verdien, om maar eens een rechtse staatsman – de Afrikaner B.J. Vorster – aan te halen. Tahir betoogt min of meer een terugkeer naar het verleden, toen je nog overal in huis schone handdoeken ophing voordat de dokter op huisbezoek kwam, toen de plaatselijke kinderlokker nog Mijnheer Pastoor werd genoemd en toen ministers en staatssecretarissen nog excellentie heetten.
Hoe zij het werk van de politiek op een voetstuk plaatst en daar respect, ja zelfs ontzag voor vraagt, doet ernstig denken aan de situatie in Italië, waar respect voor de Instituties van de Staat eisen een bijna Pavlov-achtige rechtse reactie is op al diegenen die te kritisch zijn. En waar afgevaardigden, senatoren, ministers en staatssecretarissen met de titel Onorevole – “Eerbiedwaardige” – worden aangesproken.
Tot 22 januari 2011, toen hij in cassatie definitief werd veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf voor concorso esterno in associazione di tipo mafioso – zeg maar het als niet-maffialid bijdragen aan georganiseerde misdaad – werd senator Salvatore Cuffaro dus aangesproken als “Eerbiedwaardige”. Al was hij door zowel de rechtbank als het hof reeds veroordeeld. En hij is de enige Onorevole niet die ongeveer zo eerbiedwaardig is als een bankovervaller – dat weet iedere Italiaan.
De blogstemmen zijn tamelijk mild. Gebrek aan visie, teveel aandacht voor economie, veel zuur, weinig zoet, dat zijn zo’n beetje de commentaren. Hieronder een bloemlezing van het web.
ABN Amro is teleurgesteld in het kabinet.
Thomas Colignatus geeft op Frontaal Naakt de lezer twee cadeautjes op Prinsjesdag:
,,(1) Voor de collega-economen is er mijn analyse en oplossingsvoorstel voor de euro crisis.
(2) Voor burgers van Nederland een internet intekenlijst voor een burgerinitiatief tot een parlementaire enquête naar de werkloosheid en het Centraal Planbureau (CPB) en nu ook de euro.
Op deze Prinsjesdag in 2011 hangt de dreiging van een nieuwe economische crisis in de lucht. Het praten over koopkrachtplaatjes doet onwezenlijk aan. Het consumentenvertrouwen is sterk gedaald, bericht het CBS heel trouw. Dat blijft toch altijd experimentele statistiek en je kunt je erover verwonderen dat er met alle berichten over crises überhaupt nog vertrouwen is.”
iamzero neemt het discours op de hak in zijn stuk Gedogende koppen en koppige gedogers:
,,Het was een zonovergoten nazomerdag in het Gedogerdorp. De derde doogdag van tolerember: traditioneel de dag waarop alle Gedogers hun mooiste mutsjes uit de kast trokken om weer eens gezellig met elkaar te gaan keuvelen over alle ellende die Gedogerland het komende jaar weer te wachten stond.”
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Kaj Leers, met een beschouwing van de uitdagingen en problemen van de partijen.
Nederland mag over enkele maanden weer naar de stembus om een nieuwe regering te kiezen. Het slagveld ligt er nu nog maagdelijk en bloemrijk bij, maar is wel totaal overhoop gegooid nu de PvdA uit het kabinet gestapt is. Sommige partijen moeten hun strategie fors bijstellen. De contouren van het nieuwe slagveld zijn duidelijk.
Geen twijfel: de verkiezingen van 2010 gaan over twee zaken. Ten eerste de bezuinigingen. Die moeten er komen, daar is iedereen het over eens. Zoals ik hier schreef is de keuze straks als vanouds tussen links en rechts. Het vallen van het kabinet betekent dat de PvdA de vrijheid heeft om zichzelf terug te trekken in het linkse kamp, terwijl het CDA hetzelfde kan doen in het rechtse kamp.
De tweede zaak is onmiskenbaar de factor Wilders. Maar in tegenstelling tot wat Wilders zelf het liefst doet – zich afzetten tegen linkse partijen – zijn het de rechtse partijen en de SP die het meest van hem te duchten hebben.
SP
Agnes Kant heeft het moeilijk. Ze heeft op sociaal-economische onderwerpen een stevige concurrent in Geert Wilders, die veel kiezers van haar afsnoept. Wilders heeft veel sociaal-economische SP-punten overgenomen. Tegen zijn verbale geweld kan Kant moeilijk op, ook al omdat Wilders ook op sociaal-cultureel terrein kiezers bij haar weghaalt met zijn stevige standpunten inzake moslims en criminaliteit. Kant kan nu niet dezelfde standpunten gaan huldigen. Wil ze kiezers teruglokken van het Wilders-kamp, dan loopt ze het gevaar teveel naar links te moeten overhellen om nog aantrekkelijk te zijn voor meer gematigde kiezers van de PvdA en Groenlinks. Een manier om dat te voorkomen is door te proberen coalities te sluiten met die partijen, zoals Halsema nog voorstelde in 2006 (het ‘kopje koffie’ met Bos). Op die manier kan Kant nog proberen de verschillen met de PvdA en Groenlinks te minimaliseren.
De zaterdagcolumn van Felix Rottenberg uit de papieren editie van het Parool verschijnt iedere zondag, maandag of dinsdag op Sargasso.
Ach, Jan Pronk. Ik hoorde van de kaasboer ‘dat hij het ging doen’. Ik wist niet wat hij bedoelde. “Gaat hij terug naar Darfoer, nu voor een particuliere hulporganisatie? Moedig,” prevelde ik nog. Thuis stond een rits berichten in de mail: ‘U bent niet bereikbaar, wat is uw commentaar op Pronk?’ In Het Parool las ik dat Pronk zijn ambities om PvdA-voorzitter te worden, had bevestigd. Dat vond ik een daad die van weinig wijsheid getuigde, van een man die ik soms als een staatsman beschouw.
Zondag zag ik op televisie een andere staatsman schitteren als Zomergast: Alexander Rinnooy Kan. Wat een allemachtig mooie uitzending was dat. De allemansvriend Rinnooy Kan liet verrassend onbekende kanten van zichzelf zien: zijn nieuwsgierigheid naar de raadselachtigheid van de mens, zijn fascinatie voor tovenaars, wiskundigen en zoekende denkers. Hoogtepunt was ook de sympathieke manier waarop hij de kortzichtige en drammerige onderhandelingskunde van Ed van Thijn en Joop den Uyl fileerde, toen ze het in 1977 finaal aflegden tegen de slimme capriolen van Dries van Agt.
Politieke partijen die bestuursverantwoordelijkheid dragen en vuile handen maken, schieten altijd tekort. Ze moeten meer doen dan de tijdgeest begrijpen, namelijk moedig gedrag vertonen en tegen de mode in lastige, onpopulaire maatregelen treffen. Als de opiniecijfers lange tijd grote winst voorspellen, ondervinden de leiders weinig problemen. Als het dan bij verkiezingen tegenvalt, begint de langzame sloop van de leider. Al honderden jaren wachten bekwame intriganten op het juiste moment om, nooit rechtstreeks, toe te slaan.
Ik kan het niet meer serieus nemen als de interne partijstrijd weer de kop steekt, gedragen door steeds dezelfde querulanten, die zelf kilo’s boter op hun hoofd hebben. Allemaal professionals die óf twaalf jaar – ja, ja, twaalf jaar – gedeputeerde waren in Friesland óf – let op de krankzinnige titulatuur – campagnestrateeg ten tijde van Ad Melkert, toen de PvdA de vernederendste nederlaag ooit leed. Hebben ze toen de moed gehad om op te staan of achteraf werkelijk inzicht gegeven in hun eigen falen?
Net als de VVD wordt de PvdA gehinderd door haar oude cultuur. Die zit zo diep in de partij verankerd, dat de dreiging reëel lijkt dat de PvdA volledig verstrikt raakt in rituelen, dogma’s en oude klassieke conflicten. Dat is erg jammer, omdat grote, zeer ingewikkelde vraagstukken van nu bemoeienis van progressieve en libertaire politici vragen.
Jan Pronk reken ik daar zeker toe. Hij is nu vrij van lasten en plichten, beschikt over een schat aan ervaring en inzichten. Maar waarom verbindt hij zich, als aanstormende wijze, oude heer, niet aan het wetenschappelijk bureau van de PvdA? Hij weet toch als ervaren rot dat een PvdA-voorzitter, niet meer dan een bedrijfsleider is, dienend aan de PvdA-leider, Wouter Bos.
Het is nooit anders geweest.
Het hoort bij politiek en zeker bij sociaaldemocraten, de fascinatie voor het opstoken van interne twisten. Het is wel verschrikkelijk achterbaks. Eerst op een partijcongres Wouter Bos toejuichen als hij met de nodige vernederingen zijn partij een door het CDA gedomineerd kabinet in loodst. Tja, en dan wordt het natuurlijk moeilijk, zakken die nietszeggende opiniecijfers nog verder omlaag en gaan de oude pseudo-dominees en akela’s van de PvdA zoeken naar, zoals dat heet, links, rood profiel.
Dus dan schuif je Jan Pronk naar voren, die dan van binnenuit eindeloos, oeverloos, de ‘linkse druk’ op Bos gaat opvoeren. Dat is een werkwijze uit een vorige eeuw.
Een nieuw dopinggeval in de Tour de France. De wielersport weer besmeurd met onsmakelijke taferelen. Spuitende en slikkende renners, die alles er voor over hebben om de ´Grande Boucle´ te winnen. Vinokoerov nu gepakt op bloeddoping, Tour de France-winnaar Floyd Landis vorig jaar van zijn gele trui gestript. Iedereen, en dus ook Joop ´ik moet altijd schuimbekken, ook zonder doping´ Atsma (CDA), roept om harde maatregelen: het strafbaar stellen van het bezit en toedienen van stimulerende, verboden middelen. Alles voor een schone sport! Maar is dit wel realistisch? Is het niet veel beter om spierversterkende middelen vrij te geven?
Doping pakken is oneerlijk?
Als je ervan uitgaat dat iedereen pakt, dan is er gewoon een ´level playing field.´ Het is nogal naïef om te denken dat je de sport dopingvrij kan maken, dus met dat eerlijkheidsaspect kom je toch niet ver. Trouwens, iedereen is niet even talentvol: is dat wel eerlijk? Sport is per definitie oneerlijk, die verschillen maken het juist interessant. Doping of geen doping.
Doping pakken is ongezond?
Hoe gezond is het om drie weken berg op en berg af te fietsen onder hoge temperaturen? Om jezelf elke ochtend vol te vreten met spaghetti en gedurende de dag kilo´s af te vallen die je er weer bij moet drinken en eten voor de volgende dag? Daarnaast is medische begeleiding aan de orde van de dag in de Tour. ´Doping´ verstrekken is dus misschien wel gezonder als je het gewoon als een oplossing ziet.
Documentaire-makers Rudi Boon en Kees Brouwer volgden Wouter Bos een jaar lang, van de aanloop naar de Tweede Kamer verkiezingen tot en met de afwikkeling van de formatie. Dat levert een diepgaand en intrigerend portret op van de PvdA en haar leider, maar roept ook vragen op over hoe verstandig het is om als politicus de buitenwacht in je ziel te laten kijken.
De Wouter Tapes, een documentaire in twee delen, handelt over PvdA-leider Wouter Bos en zijn strijd om die partij de grootste van het land te maken en zelf premier te worden. VPRO’s Tegenlicht kreeg alle vrijheid en de docu levert daarom ook een zeldzaam kijkje in de krochten van een politieke partij. Bos hield zelf ook een dagboek bij middels een recordertje, en deze fragmenten ondersteunen het beeldmateriaal.
In deel één zien we hoe Bos bezig is met zijn imago en met de boodschap van de PvdA. Er is veel optimisme, in de peilingen staat de PvdA er goed voor. Opvallend is dat het continu gaat over hoe het CDA aangepakt moet worden; andere partijen spelen geen rol in de strategie. (Zoals de kijker al weet een pijnlijke misser gezien de groei van de SP.) Wat moet Bos zeggen als de “rat” Verhagen naar de fiscalisering van de AOW vraagt? Hoe moet Bos zich “staatsman-achtig” tegenover Balkenende gedragen en onderwijl Verhagen fel van repliek dienen? In een vergadering worden de sterke en zwakke kanten van Bos en Balkenende volgens de publieke opinie tegenover elkaar gezet. En hoewel Bos op de meeste punten beter scoort, krijgt hij het verwijt “onecht” te zijn, een gladjakker die het vooral voor zichzelf doet.
Ook in de documentaire weet Bos het beeld van onechtheid niet helemaal van zich af te schudden. Hoewel hij op mij overkomt als een man met veel goede bedoelingen, is hij zich gewoonweg te bewust van de camera’s om me het gevoel te geven dat ik de “echte” Wouter Bos zie. Slechts in één fragment weet ik heel zeker: dit kan niet gespeeld zijn. Dat is wanneer hij in een moeilijke discussie over zijn visie voor Nederland zegt:
Proloog, scène 10
Uruzgan. De basis Tarin Kowt. Tentenkamp van het Nederland ISAF-contingent in de strijd tegen het terrorisme. Uit één tent klinkt het olélied. Een cameraploeg van RTL-4 peilt de stemming. Die is opperbest.
Majoor Vleugels: Het is natuurlik geen lolletje, een oorlog, maar als je weet wat je moet doen, en we zijn allemaal goed opgeleid, stuk voor stuk, kan er eigenlijk niks misgaan.
De reporter: Wat zijn de dagelijkse bezigheden van de manschappen als ze niet op patrouille zijn? Hoe houden ze zich fit en alert?
Majoor Vleugels: De manschappen hebben erg veel aan de steun van het thuisfront. Pakje hagelslag, rolletje topdrop en z’n krantje uit Groningen en soldaat Dijkhuis kan er weer helemaal tegenaan. Het zijn de kleine dingen die tellen.
De reporter: En sport?
Majoor Vleugels: Ik zal u meenemen naar ons voetbalveld. We hebben putten geslagen geslagen in de woestijn en daarmee houden we het gras groen. Dan doen we westrijdjes tegen de Afghaanse jongens. Vinden ze geweldig. Da’s toch waar ze Holland van kennen. Krojf, Goelit, Ven Besten, Bouhlarouz, ze kennen ze allemaal.
(Terwijl Majoor Vleugels de cameraploeg voorgaat, vraagt de ene reporter aan de ander:)
Eerste reporter: Moeten we hem ook niet vragen naar dat zelfmoordincident van de vorige week. Een Nederlandse soldaat die zich met z’n dienstwapen van kant heeft gemaakt, in een jeep. De vlag ging halfstok.
Tweede reporter: Nee, laten we daar niet over beginnen. Dat wil de familie niet. En defensie trouwens ook niet.
(changement.)
De zaterdagcolumn van Felix Rottenberg uit de papieren editie van het Parool verschijnt iedere zondag, maandag of dinsdag op Sargasso.
De naïviteit van de Nederlandse sociaaldemocratie kent een lange geschiedenis. Toen tijdens de roemruchte novembermaand van 1918 de revolutie door Europa waarde, dacht de leider van de Sociaal Democratische Arbeiderspartij, Pieter Jelles Troelstra, dat een democratische revolutie ook in Nederland mogelijk was. Zijn droom duurde niet langer dan een avond.
Bijna zestig jaar later won Joop den Uyl, minister-president van het progressiefste Nederlandse kabinet ooit, glorieus de verkiezingen. Hij vergat echter de zetels ter rechterzijde te tellen: CDA en VVD beschikten samen over een krappe meerderheid. Deze naïviteit had grote gevolgen: Den Uyl verloor de formatie en kwam nooit meer terug als premier.
Toen Wouter Bos vorig jaar het PvdA-congres meedeelde dat hij premier wil worden, sprankelde de naïviteit opnieuw. Realiseerde Bos zich de consequenties van zijn provocatie? Voor de Machiavellisten bij het CDA was dit in elk geval het sein voor een meedogenloze stop-Wouter-strategie.
Een paar maanden eerder had Hans Hillen, oud-politiek redacteur van het NOS Journaal en voormalig CDA-Kamerlid, de partijtop van het CDA al in een geheime notitie gewezen op de kwetsbaarste kant van Bos. Volgens Hillen had Bos een klassieke beginnersfout gemaakt: hij was te laat begonnen met de programmatische hervorming van de PvdA.