Ook zelfliefde is niet te koop

We hebben inmiddels vastgesteld dat Valentijnsdag vooral een commerciële bende is, toch? En dat geen valentijnscadeaus kopen geen afbreuk doet aan je liefde. Liefde is ook niet iets wat je alleen met je romantische partner deelt, het kan ook andere vormen aannemen. En dan is er nog zelfliefde of, hipper in het Engels, self-love. Dat is de bron der liefde die in jezelf leeft en die je voor jezelf voelt. Tevens de nieuwste bron van Valentijnsdag-commercie. Begin februari word je volop aangemoedigd om uit zelfliefde cadeaus voor jezelf te kopen. Er zijn natuurlijk zat mensen die erg hard voor zichzelf zijn en zichzelf daarom (te) weinig genot gunnen. Zij zouden zeker mogen leren om liever voor zichzelf te zijn, om meer liefde voor zichzelf te voelen en om zichzelf meer ontspanning en genot te gunnen. Helemaal mee eens. Het is echter maar zeer de vraag of Valentijnsdag-marketing en het kopen van spullen met rode hartjes hierbij gaan helpen. Mijn gok is van niet. Zelfliefde is niet te koop Net als intermenselijke liefde niet te koop is (behalve met liefdevol bereid verrukkelijk eten misschien!) is ook zelfliefde niet te koop. Als het je niet lukt om je liefdevol naar jezelf te voelen, gaan spullen - die je in een opwelling voor Valentijnsdag hebt gekocht - je daar zeer waarschijnlijk niet bij helpen. Waarschijnlijk heb je dan iets anders nodig, iets immaterieels zoals aandacht en tijd voor jezelf. Winkels verwijzen al snel naar momentjes voor jezelf creëren die je dan kan aankleden met allerlei beauty- of wellness-producten die je allemaal niet écht nodig hebt. En als je toch dat soort spullen wilt, wat helemaal prima is, kan je die net zo goed ergens anders kopen dan bij die specifieke winkel. Zoals bij een winkel waar je je echt goed bij voelt. En op het moment dat je daar echt zelf zin in of behoefte aan hebt, in plaats van plichtsgetrouw in februari. Je kunt wel cadeautjes kopen, zoals sieraden om jezelf te versieren, maar het is nog steeds aan jou om jezelf te waarderen en lief te hebben. Dat gaan die sieraden niet voor je doen. Het is zoals in het gezegde: al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een aap. En het is aan die aap om al dan niet blij en liefdevol met zichzelf te zijn. Het is nog steeds aan jezelf om te voelen 'dat je het waard bent' of eigenlijk dat je waardevol bent, ongeacht welke pretentieuze of leuke spulletjes je gedurende je leven verzamelt. Spullen kunnen wel een gevoel bij je oproepen, maar zelfwaardering is toch iets dat los staat van spullen. Kopen uit zelfliefde Je kunt ook wel zelfliefde voelen en vanuit die liefde cadeaus voor jezelf en anderen kopen. Dat zullen bedrijven ook aanmoedigen. Maar zelfliefde is geen excuus voor uitbuiting of milieuvervuiling. Of je iets koopt zogenaamd uit zelfliefde maakt voor het productieproces helemaal niks uit, dat verandert niet opeens. Dat jij jezelf ervan overtuigt dat je dat ene product toch écht uit liefde voor jezelf koop, zal de rest van de wereld een worst wezen. En blijkbaar, als jij 'uit zelfliefde' een product koopt waar uitbuiting en milieuvervuiling aan te pas komt, kan de rest van de wereld jou geen moer schelen. Reikt die zelfliefde dan echt niet verder dan jezelf? Is het dan wel echte liefde? Kan je het naar jezelf verantwoorden dat jouw cadeaus voor jezelf anderen schade toedoen? Het blijft namelijk jouw verantwoordelijkheid welke aankopen je wel en niet doet. Het zijn nog steeds jouw aankopen met jóuw impact, ook als jij er in je hoofd een ander label aanhangt, zoals een roze met hartjes. Liefdevol troep kopen is nog steeds troep kopen. En hoe liefdevol is het eigenlijk als het de wereld vervuilt met nog meer troep? [*] Dit geldt zowel voor cadeaus die je voor jezelf koopt als cadeaus die je voor een ander koopt. Ook de bos rode rozen voor je liefdespartner bevat niet ineens minder gif op Valentijnsdag. Tenzij je er bewust voor kiest om een cadeau zonder gif te kopen. Liefdevolle cadeaus Bij die betere keuzes komt misschien een ander soort liefde kijken. Liefde voor anderen, voor de wereld. Naar mijn idee is het één pot nat, liefde. Zelfliefde is in essentie dezelfde liefde als die je voor andere wezens, dingen, etc. voelt. Het is op dat moment alleen ergens anders op gericht, en wellicht heeft het een iets andere vorm. Maar liefde is liefde. Zelfliefde kan prima een drijfveer zijn. Je mág liefdevol naar jezelf zijn en jezelf cadeaus geven. Maar kies dan zo veel mogelijk voor cadeaus die ook liefdevol gemaakt zijn, waar iedereen in de keten goed behandeld wordt, en waar je zelf ook echt langdurig plezier van hebt. Daar word ook jij gelukkiger van. Zelfliefde in de marketing Ik vind zelfliefde helemaal mooi. Natuurlijk vind ik dat, wie niet? Maar in het jaar dat ik op Instagram zat, het bewuste jaar 2020, heb ik een allergie opgedaan tegen dit soort semi-spirituele termen waar hele marketingcampagnes omheen worden gebouwd. Zodra er geld aan verdiend moet worden, verliest het voor mij een beetje z'n waarde. Dan verandert de uitlating van 'zelfliefde is mooi en voor jezelf' in zoiets als: 'zelfliefde is mooi en koop vooral mijn product'. Dat voelt toch anders. En dat is dan nog tot daar aan toe als het gaat om liefdevol gecreëerde producten of diensten. Ook deze moeten via marketing hun weg naar de consument weten te vinden en daar kan een dag als Valentijnsdag dan een leuke rol in spelen. Maar als er in de productieketen geen liefde te bekennen is, maar bijvoorbeeld uitbuiting en milieuvervuiling, dan is er volgens mij van liefde of zelfliefde geen sprake. [**] Het is aan onszelf om te bepalen of we iets kopen uit liefde of dat er toch andere gevoelens achter zitten. We moeten ons niet gek te laten maken door campagnes zoals die rondom Valentijnsdag die ons doen afvragen of we wel genoeg liefde voelen of genoeg cadeaus kopen. Valentijnsdagreclames zijn niet uniek; winkels spelen sowieso in op onze persoonlijke behoeftes die niet te vervullen zijn met spullen. We worden continu aangemoedigd om spullen te kopen, het hele jaar door. De reclames rondom Valentijnsdag zijn slechts één verschijningsvorm daarvan. In de naam der zelfliefde Dus of je nou in de naam der zelfliefde spullen koopt of spullen koopt in de hoop er zelfliefde aan over te houden, het werkt niet als je niet écht liefde cultiveert en daarnaar handelt. Als je al iets uit liefde voor jezelf wilt kopen, ga dan voor liefdevol geproduceerde spullen. Dan weet je dat je met jouw aankoop bijdraagt aan het bestaan van een liefdevolle keten en dus meer liefde in de wereld. Dus hoewel ik themadagen leuke campagnes vind, moeten ze niet aanzetten tot meer consumentisme. Daar hebben we niet meer aanmoediging voor nodig. We hebben mogelijk wel meer aanmoediging nodig om écht uit liefde te handelen en meer liefdevolle keuzes te maken als het op onze aankopen aankomt. Daar doe ik graag mijn best voor. Dus bij dezen. Echt zelfliefde cultiveren, omdat je het waard bent. [*] Met 'troep' bedoel ik zoiets als: spullen die je kort gebruikt en dan weer afdankt, die dan niet hergebruikt worden en slecht recyclebaar zijn en bijvoorbeeld op een vuilnisbelt belanden. Of spullen die je misschien wel zelf houdt maar die eigenlijk je eigen huis maar liggen te vervuilen, omdat je er toch niet echt blij mee bent. Ook kunnen productieprocessen van producten vervuiling (met giftige stoffen) met zich mee brengen, en die vervuiling zou je ook 'troep' kunnen noemen. Je mag zelf invullen wat je onder troep verstaat natuurlijk. [**] Ik schrijf het hier alsof het heel zwart/wit is: liefdevolle en liefdeloze producten, maar zo is het natuurlijk niet. Echter, steeds meer bedrijven doen echt hun best om positieve verandering teweeg te brengen door in de hele keten te kiezen voor milieu-, mens- en diervriendelijke opties. Terwijl er ook veel bekend is over bedrijven die dit juist niet doen en vooral winst aan het maximaliseren zijn; de schandalen van dit soort praktijken stapelen zich op. Dus hoewel je als consument geen zicht hebt op de hele keten, kan je wel uitzoeken welke bedrijven de betere optie zijn wat jouw waarden betreft. Dit wordt steeds makkelijker.

Door: Foto: Mara Ket, via Unsplash.

Closing Time | Marina Diamandis

Burnt me at the stake, you thought I was a witch
Centuries ago, now you just call me a bitch,
Mother nature’s dying
Nobody’s keeping score
I don’t wanna live in a mans world anymore

Marina Diamandis maakt popliedjes die qua catchyness misschien makkelijk af te serveren zijn als niemendalletjes. Totdat je even wat aandachtiger luistert en hoort dat haar nummers vol zitten met maatschappijkritiek. De thema’s: feminisme, gender en culturele stereotypes.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Ars Electronica (cc)

Kunst op Zondag | ‘Darlings’ reanimeren

‘Kill your darlings’ is een vast ritueel bij de totstandkoming van Kunst op Zondag. De weg van idee naar artikel is erg leuk, maar soms worden er heel wat schatten om zeep geholpen. Die halen de definitieve publicatie niet, simpelweg omdat het anders veel te lange stukken zouden worden. We moeten tenslotte rekening houden met de moorddadige spanningsboog van de lezers.

Het ziet er naar uit dat sommige van die ‘darlings’ tot eeuwigheid liggen te verstoffen. Om dat te voorkomen zullen we zo nu en dan enkele van die omgekomen ‘darlings’ reanimeren. Opdat u er toch van kunt genieten.

Petri Damstén

In Tot op het bot ging over het skelet. In de kunsten vaak symbool voor de dood. Tijdens onze research kwamen we een kunstwerk tegen van de Finse fotograaf Petri Damstén.
Flickr CC BY-NC-ND 2.0 Petri Damstén Skeleton in the Closet

‘Skeleton in the Closet’ is een van de werken in de ‘death series’. Het is ook een zelfportret. Damstén figureert zelf in bijna al zijn werk. Met interesse voor de donkere kanten van het leven en dus afficheert hij zich als ‘dark art’ fotograaf.

Kunst op Zondag is er eigenlijk nooit bij als kunstenaars in hun ateliers aan het werk zijn.  Gelukkig geven kunstenaars sosm een blik in hun keuken en leggen het maakproces van een werk uit. Petri Damstén deed dat bij zijn ‘Skeleton in the Closet’.

Foto: bron: Livius.org

Wie was Aristoteles?

Aristoteles staat bekend als wetenschapper, als arts, en vooral als filosoof. Zijn invloed op de wijsbegeerte is enorm geweest: eerst via zijn eigen school, later op het neoplatonisme, toen op de Arabische filosofie, en via deze route weer op de scholastiek in West-Europa en daar voorbij. In de vandaag beginnende vijftiendelige reeks bekijken we hem in enig detail.

Filippos de Tweede, de koning van Macedonië, had een lijfarts, en die lijfarts had een zoon, die 367 jaar voor onze jaartelling op zeventienjarige leeftijd naar Athene trok om onderwijs van Plato te krijgen in diens Academie. Zijn naam was Aristoteles.

Aristoteles volgde twintig jaar lang onderwijs aan de Academie, tot Plato’s dood. Daarna ging hij zelf aan de slag als leraar. Vijf jaar later riep koning Filippos hem naar zijn thuisland terug om het onderwijs van diens zoon Alexander op te verzorgen. De filosoof was toen tweeënveertig, Alexander veertien. Deze Alexander kennen we allemaal: hij zou later de bijnaam ‘de Grote’ krijgen.

Lyceum

Na de opvoeding van Alexander keerde Aristoteles terug naar Athene. Daar stichtte hij naast de Academie van Plato zijn eigen school: het Lyceum.

De relatie met Alexander heeft Aristoteles in zijn verdere leven geen windeieren gelegd. Aristoteles was een verzamelaar en Alexander wist dat. Van de vele plekken waar Alexanders veldtochten hem brachten, liet hij alles wat maar interessant kon zijn naar zijn vroegere leermeester sturen: boeken, maar ook dieren en planten. Zo verkreeg Aristoteles een schat van informatie over de toen bekende wereld.

Closing Time | R&B Skeletons in the Closet

Bij de schatgraverij vanmorgen in de archieven van Kunst op Zondag, sluit dit stukje muziek aardig aan. George Clinton, bandleider van Parliament-Funkadelic, maakte in 1976 een solo-album met de titel R&B Skeletons in the Closet.

Centraal thema van dit album: de pogingen van zwarte artiesten “over te steken” naar een wit publiek. In dat proces dreigen ze hun belangrijkste zwarte publiek te verliezen.

George Clinton vraagt in het titelnummer van het album de klassieke R&B muziek uit de kast te halen:

Foto: Directie Voorlichting (cc)

Voorstel CDA voor onderscheid tussen vluchteling en asielgerechtigde is verlies-verliessituatie

OPINIE - Gastauteur Gerdjan Kipping bespreekt het voorstel van de CDA-fractie om in Nederland, net als in België en Duitsland, statushouders in twee categorieën op te delen: permanente vluchtelingen, en mensen die tijdelijk bescherming zoeken. “Een verslechtering voor zowel de mensen met een subsidiaire beschermingsstatus als voor de IND.”

Mensen die tijdelijk bescherming zoeken moeten van het CDA minder bescherming krijgen. Nieuw is dit niet, ook voor de wijziging van de Vreemdelingenwet in 2001 bestond de mogelijkheid om mensen die niet als vluchteling waren erkend minder rechten toe te kennen, dan asielverzoekers die een vluchtelingenstatus hadden gekregen. Dat onderscheid in rechten is destijds om goede redenen afgeschaft. Het leidde tot veel doorprocederen voor een vluchtelingenstatus wat weer een enorme werkdruk bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) veroorzaakte.

Aanzuigende werking bestaat niet

Na de relatief rustige coronajaren is het aantal vluchtelingen dat Nederland bereikt, toegenomen als gevolg van oorlogen, onderdrukking en uitzichtloosheid, de voornaamste redenen waarom mensen vluchten. Een constante in meer dan dertig jaren is de roep om steeds strengere maatregelen om de komst van vluchtelingen tegen te gaan. De Nederlandse politiek heeft daaraan bijgedragen. Strengere maatregelen in Nederland en omringende landen hebben in de regel hooguit een tijdelijk (waterbed)effect en het bestaan van aanzuigende werking als gevolg van vermeende soepelere asielwetgeving is nooit bewezen. Desondanks volharden politici in schijnoplossingen. De aangekondigde motie van het CDA om onderscheid in rechten te maken op grond van de reden waarom iemand bescherming heeft gekregen, is daar een voorbeeld van.

Foto: David (cc)

Servië onder druk om Kosovo te erkennen

Volgens de Servische president Aleksandar Vucic dreigt zijn land een Europese “paria”-staat te worden als het een westers plan verwerpt om de betrekkingen met Kosovo te normaliseren. De inhoud van het plan, volgens sommigen een ‘ultimatum’, is niet officieel openbaar gemaakt alhoewel er al veel is uitgelekt. Het zou onder andere gaan om toelating van Kosovo tot de Verenigde Naties, min of meer een erkenning van dat land als een onafhankelijke staat. Volgens vice-premier Besnik Bislimi van Kosovo betekent het plan feitelijk over en weer erkenning van de twee staten. Verontrustend voor de Servische nationalisten is dat landen die tot nu toe Kosovo niet hebben erkend ook het plan zouden onderschrijven. Gisteren had Vucic verder overleg met de ambassadeurs van de landen die het initiatief hebben genomen: de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland en Italië.

Vernederend

De nationalistische oppositie in het Servische parlement reageerde woedend op Vucic’ mededelingen over het ‘ultimatum’. De president werd uitgemaakt voor verrader. De pro-Russische journalist Slavisha Batko Milacic verwoordde de kritiek als volgt : ‘Het plan (ultimatum) voor Kosovo vernedert Servië en het Servische volk door Servië te dwingen gelijkheid, soevereiniteit, territoriale integriteit en de zogenaamde staatssymbolen van Kosovo te accepteren (…) Van Servië wordt verwacht dat het meewerkt aan het ontmantelen van zijn eigen integriteit, zijn eigen constitutionele orde en internationale reputatie.’ Milacic vindt dat Vucic zich niet door het westen moet laten ringeloren. De Servische regering moet in de onderhandelingen de prioriteit leggen bij ‘de bescherming van de huidige Servische bevolking in Kosovo en de terugkeer van de 250.000 verdreven Serviërs. Het reguleren van de status van Servisch staatseigendom in Kosovo, dat in beslag is genomen door de separatistische regering in de provincie. Plus de teruggave van gestolen eigendommen aan de Serviërs, die met geweld uit de provincie werden verdreven.’ Het is een voorbeeld van de steeds sterkere anti-westerse stem onder een deel van de Serviërs die openlijk sympathiseren met de inval van Rusland in Oekraïne en die, zoals we hier eerder deze week konden lezen, bij het herdenken van de de gruwelen in hun eigen burgeroorlog daders en slachtoffers verwisselen.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Closing Time | Silence Is Oppression

Dat techno begon als protestmuziek, met zwarte grondleggers ‘Mad’ Mike Banks, Jeff Mills and Robert Hood, zou je niet zo snel meer bedenken als je hedendaagse techno luistert. Brits-Portuguese DJ en producer ØTTA doet die geschiedenis nog wel eer aan. Voor het nummer ‘Silence is Oppression’ werd ze geïnspireerd door de Black Lives Matter-beweging in de V.S. Tot haar verbazing werd het een anthem in 2000 tijdens protesten tegen anti-abortuswetgeving in Polen.

Foto: Marie-Agnes Strack-Zimmermann (FDP politica), Büttenrede 2023, verkleed als Dracula (still Das Erste, ARD) copyright ok. Gecheckt 16-02-2023

Duitse humor doet wel eens zeer

NIEUWS - Het carnaval in Duitsland heeft dit jaar een politiek relletje opgeleverd. Tijdens een TV-gala nam de voorzitter van de defensiecommissie van de Bondsdag de leider van de CDU op de hak, in een komisch-spottende Büttenrede. En dat deed ze in nogal scherpe bewoordingen.

Verkleed als vampier uit de Hammer-horrorfilms omschreef ze Friedrich Merz als ‘vliegdwerg’, schertste ze dat eigenlijk niemand hem als kandidaat voor het leiderschap had zien zitten. Ook verweet ze hem met zijn negatieve uitlatingen over immigratie naar beneden te trappen, terwijl hij extreem-rechts ongemoeid laat: zoals Putschprinz Heinrich XIII die een tijdje terug werd opgepakt wegens het voorbereiden van een staatsgreep.

Merz, die inmiddels sinds ongeveer een jaar CDU-leider is, de oppositie in de Bondsdag aanvoert en erom bekend staat dat hij zijn eigen privévliegtuigje (een Cessna) bestuurt, kon er niet om lachen. De tv-registratie legt genadeloos bloot hoe hij tijdens de korte toespraak verstart: zijn mondhoeken zakken steeds lager weg.

Ook andere CDU bonzen vonden de kritiek van Marie-Agnes Strack-Zimmermann veel tever gaan. Mario Czaja, de algemeen secretaris van de CDU, eiste een verontschuldiging van de liberale politica. CDU’ers vonden de uitlatingen van Strack Zimmermann ‘onder de gordel’, vertelde hij. De FDP-vrouw schudt de kritiek echter van zich af. Men moet zo’n ‘kuiprede’ niet zo serieus opvatten. En, zo vindt ze: als politicus moet je wel tegen een stootje kunnen. “Gewoon lachen als de camera op je gericht staat”, zo raadde ze haar collega Merz aan.

De groene Vermeer

Vermeer in het Rijksmuseum © collage Wilma Lankhorst

Vermeer in het Rijksmuseum © collage Wilma Lankhorst

Voor zo ver bekend reisde Vermeer bijna nooit. Hij ging soms naar Gouda en Amsterdam. Er zijn geen bronnen die verwijzen naar buitenlandse bestemmingen. Hij creëerde zijn eigen verstilde wereld in zijn atelier op de eerste verdieping van zijn woonhuis in Delft. De 28 werken die je nu in Amsterdam kunt zien zijn in de afgelopen eeuwen verspreid over de hele wereld. Op basis van de schilderijenlijst van het Rijksmuseum heb ik berekend hoe ver deze dertien musea in vogelvlucht van Amsterdam verwijderd liggen. Ook de afstanden tot de Europese steden en Den Haag heb ik op basis van vogelvlucht berekend. Als je alle Vermeers gaat bekijken op de plaats waar ze normaal hangen, reis je 51.382 kilometer. Op basis van de CO2-berekening op ecotree.green bespaar je met een bezoek aan het Rijksmuseum ruim 7.900 kilo CO2-uitstoot. Daarmee kun je de Eiffeltoren 107 dagen en 10 uur verlichten.
De CO2-uitstoot van je reis naar Amsterdam moet je er zelf nog even bij tellen. Mooie avond.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende