Closing Time | Eluveitie
, door
Zwitserse folk met melodische death metal, of melodische death metal met folk. Net wat u wilt. Lekker nummer dit.
Closing Time | Jinjer
, door
Het gebeurt me helaas zelden meer dat ik live een (voor mij) nieuw bandje zie, en dat ik compleet word weggeblazen.* Gelukkig was daar het Oekraïense Jinjer, dat ik recent mocht bewonderen op tour met Amorphis en Soilwork. Lomp hard, ontzettend mooi gevoelig, en alles er tussen in, in een vage mix van weet ik hoeveel verschillende (metal)stijlen. Met geweldige muzikanten, en een zanger die zo gevarieerd zingt (van bruut gebrul tot zwoel jazzy), dat het lijkt alsof er minstens twee zangers aan het werk zijn. Maar het is er toch echt maar ééntje. Volgens hun Wiki spelen ze metalcore, en hell, daar hou ik niet eens van. Maar toch vind ik dit een fantastische band. Ik heb ter plekke hun meest recente EP ‘Micro’ gekocht en kan die iedereen van harte aanbevelen.
Closing Time | Tuatha de Danann
, door
Juij! Ik dacht dat hij zijn microfoon al aan de wilgen* had gehangen, maar Martin Walkyier zingt hier toch weer eens een deuntje mee. En doet zoals altijd zeer verdienstelijk. We hebben het op deze site eerder al gehad over zijn tijd bij Skyclad, maar daar is hij alweer ruime tijd weg. Nu dus een gastoptreden bij Tuatha de Danann, een Braziliaanse band die celtic folk speelt. Zaten die Kelten toch een stuk naar het zuiden en westen dan ik vroeger heb geleerd bij geschiedenis, maar a la. Prima aanleiding om ook deze band eens uit te checken.
Closing Time | Accelerate
, door
Noorwegen: niet alleen het huis van een gestoorde black metal-scene die zichzelf uiteindelijk uitmoordde (how’s that for your random fact of the day?), maar ook het land waar Susanne Sundfør geboren en getogen is. Die ook best aardige nummers maakt.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Closing Time | The Pot
, door
Brass Against (the Machine) is een metalcoverband die voornamelijk bestaat uit koperblazers. 16 februari 2019 staan ze in Tivoli in Utrecht (en de kaartjes zijn zeer schappelijk geprijsd).
Closing Time | Opium
, door
Drie redenen om Opium van het Portugese metalgezelschap Moonspell voorbij te laten komen. 1) de stelling dat binnen de rock en metal vooral de gevaren en tragedies rond drugs werden bezongen. Niet hier, dus als een beetje tegenwicht. 2) Er werd hier in de comments specifiek gevraagd naar opium. 3) Het is een heel vet nummer, uit de hoogtijdagen van een band die in de jaren 90 gave, vernieuwende dingen toevoegde aan de metal. Zoals afwisseling tussen cleane zang en grunts, gebruik van de eigen taal naast het Engels, en de mix van invloeden uit de death en gothic, met een vleugje folk.
Closing Time | Not an addict
, door
Een van de dingen die opvalt in deze serie is dat de rock-scene het veel moeilijker heeft met drugs dan de house/rave/technoscene. In de house-scene zeggen ze gewoon dat ‘drugs work’ (zolang je natuurlijk wel de goede pillen hebt gekregen), terwijl de rock en metal-scene maar blijft klagen over de nadelen van drugs. Want drugs voelen toch een beetje te goed, je raakt er verslaafd aan, of je gaat ervan in de goot gaat liggen. Tsk.
Closing Time | Master of Puppets
, door
In de tijd dat Metallica nog goede nummers maakte, schreven ze ook nog wel eens een nummer over drugs. Zoals Master of Puppets. Daarna zijn ze heel verantwoordelijk geworden, met als resultaat dat ’t muzikaal echt niet meer te pruimen was. Wat een mooi negatief bewijs is voor het statement wat Bill Hicks ooit eens maakte: ’the musicians that made all that great music that’s enhanced your lives throughout the years were rrreal fucking high on drugs. ‘
Closing Time | Hole
, door
Kurt Cobain was nog niet zo heel lang dood toen Hole, de band van zijn echtgenote Courtney Love, optrad in Paradiso. Of beter: de band had daar eigenlijk een optreden zullen verzorgen maar liet op zich wachten. Het voorprogramma was allang klaar, er gebeurde weinig op het podium. Het viel me op hoe jong het publiek was en hoeveel jongens een vlasbaardje droegen. Net zoals hun overleden idool.
Uiteindelijk behaagde het de dames en heer van Hole om hun optreden te beginnen. Het eerste nummer was Plump. Ze speelden nog drie nummers en toen was het optreden alweer voorbij: iemand had vanaf het balkon iets naar het podium gegooid en dat was mevrouw Love allerminst bevallen, dus ze was over een versterker naar boven geklommen en stond daar op iemand in te meppen. Het gebeurde ongeveer vijf meter van me vandaan.
Closing Time | DJ Nosferatu
, door
Tja, dat stukje over Jennifer Lopez van Karin, en dan met name de discussie er onder, dat schreeuwt er natuurlijk om dat een rechtgeaarde metalhead vervolgens gaat proberen aan te tonen hoe ruimdenkend ‘wij’ wel niet zijn. Bij deze, want ik ben het helemaal eens met de reacties van o.a. DeVrede, Sjors en majava.
Ik ga het allemaal niet herhalen (leest u vooral zelf maar, mocht u nieuwsgierig zijn), maar als gevolg van dit alles een muzikaal uitstapje. Naar de gabberhouse / hardcore house – waarbij ‘hardcore’ vooral niet verward moet worden met het genre dat tegen de punk en metal aanschuurt.
Closing Time | Guilty pleasures: Jennifer Lopez
, door
In mijn vorige Closing Time had ik het er al even over: Het fenomeen guilty pleasures. Eigenlijk best een vreemd verschijnsel. Rationeel gezien vind ik niet dat er zoiets bestaat als “foute” kunst of muziek. Over smaak valt niet te twisten, en als mensen ergens plezier aan beleven is dat helemaal prima. Gevoelsmatig ligt dat toch een beetje anders, voor de meeste mensen. En ook voor mij, moet ik toegeven.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Het einde van de megamachine – Fabian Scheidler
, door
RECENSIE - door Addie Schulte, redacteur van Boekenstrijd.
Vijfduizend jaar geleden werd de aanzet gegeven voor de vernietiging van de natuur, de onderdrukking en gewelddadige dood van tientallen miljoenen mensen en de vervreemding van nog veel meer mensen. Wat wij beschaving noemen, is een grote machine die steeds meer verslindt. De landbouw, het schrift en het bewerken van metaal waren stappen van de mensheid, maar vooral stappen achteruit. Er kwam een systeem op gang die leidde tot kolonisering, genocide, onderdrukking en ecologische catastrofe.
Zo schetst historicus en filosoof Fabian Scheidler in de eerste pagina’s van zijn boek de opkomst van ‘de megamachine’. Dat is het wereldwijde economische, financiële, sociale systeem dat als een machine lijkt te werken. Die machine berust op fysieke macht, structureel geweld en ideologische macht.
De macht van het lineair denken
Een sterk punt aan dit boek is de aandacht voor de wisselwerking tussen fysieke macht (vaak door politieke organen uitgeoefend), de structurele economische factoren en de ideeën, de cultuur, de rechtvaardiging van de macht. Ieder op zich is niet voldoende, ze hebben elkaar nodig om als machinerie te kunnen werken. Hij maakt onder andere gebruik van het werk van Immanuel Wallerstein en Michael Foucault.