In mijn vorige Closing Time had ik het er al even over: Het fenomeen guilty pleasures. Eigenlijk best een vreemd verschijnsel. Rationeel gezien vind ik niet dat er zoiets bestaat als “foute” kunst of muziek. Over smaak valt niet te twisten, en als mensen ergens plezier aan beleven is dat helemaal prima. Gevoelsmatig ligt dat toch een beetje anders, voor de meeste mensen. En ook voor mij, moet ik toegeven.
Dat gaat niet alleen over smaak. Het lijkt vooral te maken te hebben met status en sociale toestanden. Of zelfs met idealen. Een underground-artiest die commercieel gaat, wordt al snel verguisd in bepaalde kringen. Een metal-fan die toevallig ook van ABBA houdt zul je niet vaak tegenkomen, maar zo iemand zou daar al helemaal niet makkelijk voor uit kunnen komen. Die wordt in eigen kring keihard uitgelachen.
Nou zijn dit vrij extreme voorbeelden natuurlijk. Maar ik stuurde zelf pas nog een linkje naar mijn vriend, van een nummer dat ik erg mooi vind. Dat werd even keihard afgebrand. Auw. Want ja, vreemd genoeg doet dat een beetje pijn, dat een ander iets wat jij mooi vindt, de grond intrapt. En ik ben zelf ook bepaald niet van smetten vrij wat dit betreft, al ben ik misschien iets diplomatieker in mijn uitingen. Maar ik heb vaak genoeg het mijne gedacht van de smaak van een ander.
Dus zelfs als het over kunst gaat, verstaan we de kunst om “de ander” denigrerend te bekijken en benaderen. Wat niet in het plaatje past is verkeerd, te kitsch of te plat, te commercieel of te glad, niet authentiek genoeg…
Maar gelukkig hebben we daar – min of meer – een oplossing voor gevonden, door zoiets een guilty pleasure te noemen. Je mag het eigenlijk niet leuk vinden, maar je doet het toch. Hoezee, wat een uitvinding! En ik heb er vele. Niet alleen op muziekgebied, maar dat is wel even waar het nu over gaat.
Je voelt het al; dit wordt een serie. Te beginnen met Let’s Get Loud van Jennifer Lopez, waar ik prettige herinneringen aan heb, maar waar ik ook gewoon erg vrolijk van wordt. En ik zeg in alle oprechtheid; J-Lo wordt onderschat. Ze kan best goed acteren (ik volg Shades of Blue), en in Carpool Karaoke (funny as fuck!) bewijst ze dat ze zonder autotune goed zingt. Maar verder is het natuurlijk wel vrij plat allemaal…uh…vrolijk, laten we het daar op houden. Schudden met die billen!
Reacties (10)
Hmm. Mijn ervaringen met de metalwereld hebben me nu juist geleerd dat maar weinig kringen van muziekliefhebbers zo open-minded zijn als die van de metalheads.
Wat ook niet verbazingwekkend is aangezien je behoorlijk in de periferie verkeert wanneer je grafherrie als Napalm Death of de werkjes van Chuck Schuldiner tot je neemt. Wie in staat is door de herrie heen te luisteren is meestal ook wel in staat schoonheid in andere genres te ontdekken. De door mij beluisterde genres lopen dan ook uiteen van religieus klassiek naar reggae tot deathmetal en grindcore.
Ik heb nooit aggressie ontmoet wanneer ik (ook al ben ik zelf liefhebber) het genre metal op de hak neem. Dat is bij andere genres, en vooral bij de moderne dance kringen, wel anders.
Dat laat onverlet dat ik beide guilty pleasures tot dusver niks vind.
@1: ìk wilde letterlijk de opmerking over Abba quoten toen ik jouw reactie las. En inderdaad, mijn ervaringen met de ‘metal-wereld’ is dat veel metalheads ook liefhebber zijn van de meest uiteenlopende genres. Van hip-hop tot jazz (ikzelf) tot dance tot country. Abba is zeker geen band waarvoor je uitgelachen wordt. Sterker nog, ik ken geen enkel genre (wellicht op smartlappen na) waarvoor je uitgelachen wordt in die scene.
En hier dan nummertje 3. Zelf een volbloed metalhead. Geen enkel probleem om in mijn metalen kring toe te geven dat het werk van Tangerine Dream, Electric Light Orchestra en Big Country gewoon in de playlist staan bij ondergetekende.
-Probeer Abba maar eens na te spelen, het zit heel vernuftig in elkaar.
-met een minder nadrukkelijke beat was dit plaatje van J-Lo een heel lekker latinnummer geweest.
-Heb je wel eens iemand goed horen zingen mèt autotune? Ik schakel meteen de muziek uit/af/om als ik die afgeknepen stemmetjes hoor. Dan nog liever vals. (Er zijn zelfs prachtige vals gezongen nummers).
Oké oké I stand corrected haha…metalfans kunnen heel open minded zijn, weer wat geleerd. Ik kende er vroeger een paar die wat minder open waren. Maar dat kan ook met leeftijd te maken hebben natuurlijk, we waren nogal jong destijds…
Mmmmm, J-Lo
En toch heb ik ook QOTSA en RATM in mijn playlist
@6: Haha die is ook redelijk fout inderdaad! Ik word er overigens bij lange na niet zo vrolijk van als Let’s get Loud, maar dat is omdat ik graag dans op een beetje upbeat nummers.
@5:
Stoer willen zijn is natuurlijk in elke scene terug te vinden. Je hebt nu eenmaal overal mensen die hun identiteit ophangen aan de kringen waarin zij verkeren of het geloof dat zij aanhangen. Op het moment dat dan iets kritisch gezegd wordt over een uitingsvorm, dan wordt dat niet zelden gezien als een persoonlijke aanval, met al het gezeik van dien.
Persoonlijk vind ik afgeven op de muzieksmaak, zoals dat vriendje van je deed, not done. Afgeven op een muziekstijl*, prima, maar afgeven op iemands smaak vind ik gewoon naar.
*Overigens denk ik dat ik die J-Lo met wat akoestische instrumenten prima te doen zou vinden.
Erover nadenkend kwam ik uiteindelijk tot de conclusie dat ik in metalkringen nogal verschillende types tegen het lijf gelopen ben. Van hoog tot laagopgeleid, van rijk tot arm, van branieschopper tot het meer ingetogen type. De gemeenschappelijke deler lijkt er vooral in te zitten dat metalheads allemaal types zijn die het niet erg vinden af te wijken van de norm en zich in de periferie te begeven.
Van de koude grond af redenerend lijkt het me niet gek als metalheads daarom vaak zo breed georienteerd zijn. Meestal zoeken ze ook muziek uit waarvan ze zelf niet hoeven over te geven, en die ze kunnen draaien om aansluiting te vinden bij niet-metalheads, want je gaat je bezoek niet opzadelen met een mopje grindcore als je bezoek thuis vooral Chet Baker luistert.
Kortom, hoe meer je muzikale voorkeur afwijkt van de norm, hoe groter de kans dat je een common ground zult moeten zien te vinden in de omgang met andere mensen, een compromis. Ik stel me zo voor dat dit in de gabberscene ook voor zal komen.
En ironisch genoeg lijkt het omgekeerde dus ook te werken: Hoe normaler de muzieksmaak, hoe groter de ergernis als er op afgegeven wordt.
Hier staat Otto von Shirach na Napalm Death op de playlist. Nummer #5 dus. Eerlijk gezegd denk ik als je Abba aanzet in een metalkroeg dat er keihard wordt meegezongen, maar ok.
Mijn favoriete guilty pleasure is trouwens Toxic van mevrouw Spears. Aanrader.
Hier met een MDMA kater lekker Clinton Fearon om weer op bewoonde grond te komen.
Daarna chillen met Alice Phoebe Lou: