Vanmorgen sloten we het drieluik over monumenten af. Het ‘Monument’ van Fates Warning stelt toepasselijke vragen (hier de tekst).
Is it fiction, is it confession
Is it passion or just a profession
Is it performance, is it expression
Is it passion or just an obsession
Fates Warning is gelabeld als zijnde ‘Progressieve Metal’. Vaak wat langere muziekstukken van heavy metal met invloeden uit klassieke muziek geven het een wat ‘monumentale allure’.
In de laatste ‘Geen bal op de tv’ kwam Bill Cosby voorbij. En, naar aanleiding daarvan hoe (on)gemakkelijk het is om te kijken naar films en series van/met mensen die allerlei akelige dingen hebben gedaan. Voor sommigen geen probleem, voor anderen een onoverkomelijk obstakel. In hoeverre is kunst en cultuur nog genietbaar, wanneer de maker evident fout is en verschrikkelijke dingen heeft gedaan?
In de metal kun je over die discussie ook wel een boompje opzetten. Extreme muziek trekt (ook) extreme lieden aan. Jon Nödtveidt, muzikaal brein achter de Zweede death/black metalband Dissection, is zo’n type. Overtuigt satanist, om te beginnen, zo eentje die er echt in gelooft; in tegenstelling tot die talloze bands die zich tot de duivel wenden toen ze iets extreems zochten om hun muziek mee te garneren (en beter te verkopen).
ANALYSE - Vandaag in Kunst op Zondag een gastbijdrage van Clinton P. Verdonschot, een artikel dat eerder verscheen op Bij Nader Inzien.
Toen afgelopen 5 mei Childish Gambino (a.k.a. Donald Glover) de single “This is America” uitbracht, ontplofte het internet. Iedereen, zo leek, had vrij genomen voor een bijzondere sessie muziekvideo bingewatchen. Dat leek mij niet eens zo gek: de eerste keer dat ik de clip zelf zag, voelde als een lawine van subtiele en minder subtiele verwijzingen naar de kwestie van racisme in de V.S. Ik heb meteen die avond de video nog minstens drie keer bekeken, daarna heb ik een nieuwsartikel gelezen over de vele verwijzingen in de clip, en toen heb ik de clip nóg maar een keer gekeken. Dit is de clip, voor degenen die hem nog niet hebben gezien:
Waar ik het nu vooral over wil hebben is dat nieuwsartikel en de talrijke interpretaties die worden aangeboden op YouTube. Die variëren namelijk van zinnige observaties tot wilde fan-theorieën over de ‘diepere’ betekenis van de song.
Nu wil ik niemand het plezier ontzeggen om eindeloos te speculeren over wat Childish Gambino misschien wel/niet bedoelde te zeggen met (bijvoorbeeld) zijn vreemde danspasjes, maar ik wil wel beargumenteren dat die mindset niet noodzakelijk is om de clip te bekijken. Met andere woorden, je hoeft de clip helemaal niet te zien als een uitdaging om allerlei verborgen verwijzingen te ontdekken. Sterker nog, ik denk dat die mindset je soms ook blind kan maken voor wat de kracht van een kunstwerk kan zijn.
Als kind speelde John Moreland, uit Tulsa, Oklahoma, in punk en metal bands. Carrière maakte hij pas toen hij voor de country koos.
In de Closing Time over Gerry Rafferty had ik het over mijn kennismaking met de hardrock door mijn toenmalige vriend. Het duurde wel even voor ik daar iets mee kon. Ik trok het in het begin niet zo goed, de rauwe zang en de snerpende gitaren.
Maar gaandeweg leerde ik waardering opbrengen voor het genre. Bijvoorbeeld door Gary Moore, die ook met Thin Lizzy werkte en blues-nummers maakte. Ik kreeg ook een stortvloed van symfonische rock over me heen, omdat dat wat makkelijker te behapstukken is. Daarna begon ik te wennen aan bands als Black Sabbath, Led Zeppelin en Metallica. Snerpende gitaren werden begrijpelijk en uiteindelijk een openbaring. Joey Satriani is de belichaming daarvan.
De cd “Berzerk 2000” van Scheitan verscheen in 1998. Het is een nogal eclectisch geheel: twee nummers soort van melodieuze death, dan weer een paar nummertjes gothicmetalachtige muziek met trage, droevige vrouwenzang, dan twee nummers ruis/geluid, om te eindige met drie nummers blackmetalachtige herrie.* Geen idee wat de band voor ogen had. Maar, als je het gebrek aan consistentie niet stoort, staan er toch best aardige nummertjes op, zoals Soulside. Enkele bandleden uit Scheitan waren eerder actief in Gates of Ishtar, dat hier gisteren voorbij kwam.
Wat was Zweden daar goed in, halverwege de jaren negentig, in melodieuze death metal maken. Gates of Ishtar is nooit echt doorgebroken, maar maakte niettemin heel verdienstelijke muziek.
Myrkur is een black metal project van de Deense dame Amalie Bruun. De muziek is sfeervol en traag, en behoorlijk goed geproduceerd. Ik zeg het er maar even bij, want zeker bij de oudere (Noorse) black metal klonken de drums nogal eens alsof er gebruik was gemaakt van een pannenset, met daaroverheen wat extra ruis gemixt.
Anyway, verrassend en heel mooi dit.
Helaas*, ook aan deze serie over ‘muziek op gratis schijfjes’ komt een eind. In stijl, met een bandje van “Dynamo Open Air 1997“. Het eindigt op een erg mooie manier: met Neerlands metaltrots Within Temptation. U kent het muziekgezelschap wellicht sinds hun doorbraak in de mainstream, met de Top-40 hits Ice Queen en Mother Earth (en nee, deze keer niet ironisch). Maar voor hun doorbraak-cd Mother Earth maakte de band al een prachtig album, Enter. Het is wat mij betreft een mijlpaal in het genre ‘atmosferische death metal waarin een death grunt wordt afgewisseld met heldere vrouwenzang’, dat waarschijnlijk alleen nooit een officieel genre is geworden omdat de naam iets te lang is (en ADMWEDGWAMHV ook niet echt een lekkere afkorting is).
Ik zal er geen gewoonte van maken, glamrockers en hair metal in de Closing Time, dat beloof ik. Toch doe ik het nu, bij wijze van uitzondering, voor Mötley Crüe (met metal umlaut).
Ten eerste omdat het goed past binnen mijn (bijna ten einde zijnde) miniserie ‘gratis meuk’. Deze live versie is te vinden op het het hilarisch (ahum) genaamde “Rock ‘S Cool” verzamelaartje (met dito smaakvol artwork), van de platenlabels SPV en Steamhammer.
Dimmu Borgir, uit Noorwegen. Black Metal, van het melodische soort. Waarschijnlijk hun bekendste nummer, van het album Enthrone Darkness Triumphant uit 1997. En van het gratis cd’tje ter ere van Dynamo Open Air 1997. Ze bestaan nog steeds, en maken nog steeds heel aardige muziek.
En ja, een versie met Spaande ondertitels ja – de geluidskwaliteit van de andere versies op joetoep was te erg, en dit soort sfeervolle, atmosferische muziek heeft een béétje geluidskwaliteit gewoon nodig.
Aansluitend op de Closing Time van gister: soms wordt er nog gratis muziek weggegeven van (relatief) grote en bekende bands. Ten Thousand Strong van Iced Earth is een voorbeeld hiervan: voor nop op de cd “No Sleep ’til September’, die bezoekers van Wacken Open Air 2008 cadeau kregen.
Voor de liefhebbers van aggressieve power metal.