Iemand had bedacht dat de burgemeester een uitstekende kandidaat zou zijn om het zinkende schip van zijn partij in Den Haag drijvende te houden. Daar had de burgemeester uiteraard geen trek in, want hij zat goed in Rotterdam, maar hij kon natuurlijk ook niet direct 'bekijk het maar met je k*tbaan' roepen, want dat zou getuigen van dédain voor de partijtop en hij wilde natuurlijk ooit nog wel eens de baas van Nederland worden. Dus begon de burgemeester te draaien. Niet nee zeggen, ook niet ja, mitsen en maren opwerpen, onmogelijke voorwaarden stellen. Net zo lang tot zijn partijgenoten hun aandacht uit zichzelf naar elders zouden verleggen en hij de coulissen in kon glippen. Vanochtend stond in de krant dat definitief niet in de race is. Ik dacht: die Aboutaleb, die komt er wel.
“Our Jewish friends are no more responsible for the actions of Israel or the Netanyahu government than our Muslim friends are for those of various self-styled Islamic states or organisations.”
Wacht even, vergeleek Jeremy Corbyn daar nou Israel met de Islamitische staat? Bij de presentatie van een rapport over hedendaags antisemitisme? Wat was hij denkende?
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
RECENSIE - ‘De heer Prutz bestijgt het spreekgestoelte, en zet in een lange, door bijval vaak onderbroken rede, zijn voorstel uiteen dat behelst dat geen enkel lid zonder glacehandschoen mag verschijnen. De heer Küttge plaatst daarbij het “annadement” dat die handschoenen geel moeten zijn. De vergadering erkent het belang van de zaak en benoemt een commissie ter vooroverleg. Aangezien dit alles vier uur duurt, wordt de zitting gesloten.’
Aldus een satirisch verslag van een bijeenkomst van de ‘Constitutionele Club’ in het satirische tijdschrift ‘Der Teufel in Berlin’. Het was het revolutiejaar 1848. De Pruisische koning had zijn hoofd moeten buigen voor de revolutionaire massa’s. Hij had zijn legers uit de hoofdstad teruggetrokken. De stad was van de burgers. En de burgers van Berlijn wilden zijn als de Parijzenaars, die kort daarvoor revolutie hadden gekraaid. Al hoefde de koning van hen niet naar Engeland uit te wijken.
Honderden praatclubjes
In het revolutionaire Frankrijk waren in die chaotische weken honderden clubs ontstaan, overal in het land. Daarin probeerde men, tijdens chaotische vergaderingen, de wil van het volk te vangen in resoluties en petities, bestemd voor de voorlopige regering. Er heerste in het land een ware ‘clubkoorts’, zoals tijdgenoten constateerden. Wie mee wilde praten over de toekomst van Frankrijk, moést lid worden van een club. En daar zijn stem laten horen, joelen, roken, schreeuwen.
COLUMN - Wat een chaos. Het pond kelderde, de euro kreeg een opdonder. Premier Cameron kondigde zijn aftreden aan en deed er vervolgens hautain het zwijgen toe.
Johnson en Farage, de twee grootste voorstanders van de uittreding van het VK, zeiden helemaal niets. Behalve dan dat ze niet hadden gezegd wat ze eerder zo stellig hadden beloofd – ‘Die 350 miljard die straks niet wekelijks naar de EU hoeft naar het ziekenfonds overhevelen? Dat hebben we echt helemaal nóóit beweerd!’ – en haalden hun oude campagnesite ter adstructie schielijk offline. Verder waren ze vooral erg boos dat de voorstanders van blijven geen plan hadden wat te doen als de vertrekkers zouden winnen. Boris Johnson ging cricket spelen.
Cornwall, dat overwegend voor uittreding stemde, schrok dat het nu zijn jaarlijkse EU-subsidie ter waarde van 60 miljoen pond verspeeld had. Schotland wil in de EU blijven en overweegt nu uit het VK te treden. Ierland denkt dat het zijn twee helften kan herenigen, en Spanje lonkt naar Gibraltar.
Veel vertrek-stemmers kregen berouw. Ze hadden gedacht de EU en ‘de’ politiek even fijn een poepie te laten ruiken en veilig een proteststem te kunnen uitbrengen: want ‘blijven’ zou vast winnen, meenden ook zij. Maar ze wonnen, en een deel van hen zit nu met de handen in het haar: want daadwerkelijk uit de EU vertrekken was nu ook weer niet de bedoeling.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Zeer ongebruikelijk: straalstroom steekt evenaar over. Zuidelijke winter en noordelijk zomer worden door elkaar gegooid…
Update: Niet zo ongebruikelijk, blijkt
COLUMN - De uitslag van het Brexit referendum is een klap voor het idee dat mensen stemmen voor hun economisch belang. Naast de eindoverwinning oogstte het Leave kamp ook meer stemmen in gebieden die economisch sterker van de EU afhankelijk zijn. Het waren vooral de ouderen en mensen buiten de grote steden die daarvoor verantwoordelijk waren. In een mooie analyse op zijn blog marginal revolution, verklaart econoom Tyler Cowen deze patronen met behulp van het zogenaamde endowment effect.
Het endowment effect is de neiging om te willen houden wat je bezit, en is één van de paradepaardjes van de gedragseconomie. In een serie experimenten in de jaren ‘80 gaven onderzoekers een deel van de proefpersonen een object (een koffiemok was populair) en vroeg wat ze bereid waren te betalen om het te behouden. Een andere groep werd gevraagd wat ze bereid waren te betalen om dezelfde mok te kopen.
Het bleek dat de betalingsbereidheid van de bezitters ongeveer twee keer zo hoog was als die van de kopers, ook al was hun bezit volledig toevallig toegekend. Als gevolg vonden er op experimentele markten voor koffiemokken veel minder transacties plaats dan je zou verwachten als beide groepen een gelijke waardering voor de mok hadden. Dit effect is voor vele verschillende objecten gerepliceerd.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Boris Johnson ziet af van een poging leider te worden van de Tory’s. Hij is als boegbeeld van het Brexit-kamp pootje gehaakt door Michael Gove, een echte Brexiteer in plaats van een opportunist.
Dit is het Sargasso-café van woensdag 29-06-2016. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
]
Vorig jaar was ik voor mijn werk in Oezbekistan. Het land heeft zijn communistische verleden achter zich gelaten, soms op bijna gênante wijze, zoals wanneer je ziet dat men een monument voor de gesneuvelden uit de Tweede Wereldoorlog maar laat instorten. De Russen zijn daarentegen nog volop aanwezig – nergens dronk ik zo veel zulke lekkere wodka als in de door Russen geëxploiteerde restaurants.
En in elk café, elk restaurant hoorde ik het bovenstaande liedje van de Russische zanger Alex Sparrow, soms in het Russisch en soms in Engels. Het zal nooit meer zijn dan een voetnoot in de annalen der muziek, maar het is vrolijk, het clipje is grappig en het had evengoed in West-Europa een dijk van een zomerhit kunnen zijn.
Almost overnight, those of us on the winning side suddenly found ourselves re-cast as knuckle-dragging thugs, small-minded Little Englanders whose short-sighted bigotry had brought the nation to its knees, while making sweet Italian waitresses cry and stopping small Polish children from going to school.
Sarah Vine, de vrouw van prominent Brexiteer Michael Gove, heeft een column in de Daily Mail en die gebruikt ze om zichzelf en haar man ondanks de winst in het referendum als slachtoffers te positioneren. Fascinerend inkijkje in de denkwereld van een underdogverslaafde.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.