ANALYSE, OPINIE - Geert Wilders is er in geslaagd om zijn diepe frustratie over het politieke bedrijf (een frustratie waar hij, zoals we al zagen, zeker niet alleen in stond) om te zetten in een politieke beweging en een electoraal piramidespel: men stemt op hem omdat vele anderen dat ook doen. Daarin liep Nederland ooit (in Europees verband) voorop.
Inmiddels loopt het ernstig achterop. Terwijl overal nieuwe rechtse partijen groeien en bloeien, en de kans grijpen de politieke woestijn te verlaten, cultiveert Wilders zijn persoonlijke woestijn. Velen zullen dat een zegen vinden, maar voor het betrokken electoraat is dat een ramp. Hun grieven en wensen moeten serieus genomen worden, en bovenal: dienen een stem te krijgen. De onvrede dient omgezet in positieve actie. Men moet leren wat het is om (mee) te beslissen. Dat kan een pijnlijk leerproces zijn – er zit immers nogal een afstand tussen iets roepen en verantwoordelijkheid nemen. Maar die weg móét bewandeld. Het wordt met andere woorden hoog tijd dat Geert opzij stapt, om ruimte te scheppen voor deze ontwikkeling. Maar hoe komen we af van Geert Wilders?
Verdwijnend vertrouwen
Den Haag weet natuurlijk dat Geert de PVV in wezen een éénmanszaak is, die staat of valt met Geert Wilders. Daarom besloten velen aanvankelijk om in stilte te lijden, om Geert maar te tolereren, in de hoop dat hij net als querulant Hans Janmaat uit pure frustratie (en gezondheidsproblemen) van het politieke toneel zou verdwijnen. Die hoop is ijdel gebleken. Ook de hoop dat men zijn aanhang kan losweken door Geert aan te pakken op zijn uitspraken (‘Nu is Geert écht te ver gegaan!’) is vervlogen. Zijn aanhang slikt alles. Sterker, dergelijke uitlatingen en de daaropvolgende verontwaardiging versterkt onder hen hun gevoel dat ze op de juiste man stemmen.
