Een Marshallplan 2.0 voor de Arabische landen is dringend gewenst. Uiteraard uit nobele motieven: de arme Arabieren hebben ook recht op democratie. Maar hulp is ook economisch eigenbelang. Onstabiliteit is slecht voor de westerse economie. De olieprijzen schieten omhoog, aandelenkoersen dalen. Het is ongewis welke regimes er na de dictaturen komen. Een nieuwe oligarchie? Religieuze fanatici? Dat moeten we niet hebben. De hele Westerse wereld is gebaat bij stabiliteit. Hulp helpt daarbij. Hulp zorgt ervoor dat de bevolking te eten heeft zodat er in relatieve rust verkiezingen kunnen komen. Uiteraard mag de hulpgever eisen stellen. Komt er een regime dat ons niet aanstaat? Dan draaien we de geldkraan dicht.
Het alternatief is niets of bijna niets doen. Dat lijkt goedkoper, maar dat is schijn. De volksopstanden zijn een eerste stap naar democratie, maar ook niet meer dan een eerste stap. Als het Westen niets doet, komt een nieuwe dictatuur, een burgeroorlog of totale anarchie dichterbij. Stijgende voedselprijzen in een machtsvacuüm maken alles mogelijk. Een Marshallplan 2.0 moet zowel linkse als rechtse kiezers aanspreken. De chauvinist, die bang is voor de massa-immigratie uit moslimlanden. De progressieve idealist, die hoopt op een betere wereld voor iedereen. En de realist, die gelooft dat een nieuwe wereldorde niet maakbaar is, maar wel een heel klein beetje beïnvloedbaar.
Het Westen heeft nooit wat gedaan om democratie in het Midden-Oosten te bevorderen. Wel wat loze woorden, nooit daden. De burgers in het Midden-Oosten snakken naar vrijheid. Ze hebben zelf het zware werk gedaan. We hoeven ze alleen nog maar met open armen welkom te heten. Niet in onze eigen wereld als kansloze vluchteling, maar als democratische partner in de Verenigde Staten van de Wereld.
Yes we can?
Reacties (10)
Bah humbug, wat kan mij het schelen wie daar de baas is, als de olie maar goedkoop deze kant op komt.
Is het probleem dan ook niet dat je, of wel een functionerende staat moet hebben, of militairen/buitenlandse zaken/NGOs in het veld moet hebben om deze hulp te distribueren.
De huidige machthebbers willen we vanaf, dus die krijgen geen hulp.
Als ze weg zijn is er geen functionerende staat meer en is er niemand om hulp aan te geven, en als ze vervolgens voor een type overheid kiezen die ons niet aan staat draaien we de hulpkraan dicht voordat we hem hebben opengezet.
De andere mogelijkheid is nog onaantrekkelijker; want mensen op de grond zal zowel in Europa als Libië zelf waarschijnlijk niet op prijs worden gesteld.
Dus kunnen we pas hulp geven als er eenmaal een nieuw regime is gevormd dat ons wel aanstaat.
Tegen die tijd is hulp niet langer een sturend middel, maar slechts reactief.
Uiteraard vervolgens goed dat we een land in nood helpen, maar het idee, dat we het politieke proces beïnvloeden met hulp, vervliegt daarmee.
Yes we can not. Die hulp zal alleen maar afgunst onder de bevolking creëren en corruptie in de hand helpen, zoals de miljarden aan eerdere ontwikkelingshulp aan Afrika hebben laten zien. Ik denk ook niet dat de Egyptenaren en andere landen zitten te wachten op deze hulp. Dit is echt iets wat ze zelf moeten oplossen.
Via het Barcelona proces ligt de infrastructuur er al.
http://www.eeas.europa.eu/euromed/barcelona_en.htm
Hoor ik nou dat we de olie weer gaan subsidieren ? Zoals in een ander stukje, dat meen ik nog in de kantlijn hier staat, wordt veroordeeld ?
Wel erg doorzichtige poging om de hulpverleningsindustrie nieuw leven in te blazen.
I think removal of poverty may be one of the reason of rise in food prices.
Is het probleem niet veeleer dat de Arabische Landen te veel geld hebben?
En wat wil je kopen met die hulp: een democratische mentaliteit?
Misschien moet er wel iets gebeuren in politieke zin, maar geldstromen lijkt mij water naar de zee dragen.
http://en.wikipedia.org/wiki/Union_for_the_Mediterranean
Ik heb een beter voorstel: hele goede vriendjes worden met Turkije, waar het hele Midden Oosten met afgunst en bewondering naar kijkt.