Laten we voor de verandering eens een kijkje nemen buiten de focus van de media. Focus is in dit geval een eufemisme voor de tunnelvisie dat goed nieuws geen nieuws zou zijn.
Het is mooi mee genomen als we er vrolijk van worden, maar goed nieuws is niet altijd leuk nieuws. Goed nieuws gaat vaak over ellende. De meeste mensen willen daar van af en het goede nieuws is dat er ook veel mensen aan werken er van af te raken. Kunstenaars dragen daar op uiteenlopende wijze aan bij. Ze zetten kunst in als wapen tegen, onder andere, oorlog.
Niet iedereen is er van gecharmeerd als kunst onrecht, ongelijkheid en onmenselijkheid als onderwerp heeft (getfer, kunst moet leuk zijn….). Maar juist heden ten dage, nu de media focussen op wat ‘alternatief rechts’ wordt genoemd, is pijnlijk duidelijk dat we nog lang niet kunnen spreken van ‘verworvenheden’ van de revolutionaire idealen die grof gezegd vallen onder ‘vrijheid, gelijkheid, broederschap’.
Dat is bij lange na nog niet bereikt en wie op die ‘revolutie’ afgeeft laat zich kennen als een oerconservatieveling, zich vastklampend aan stereotypische machtsverhoudingen. Onderwijl bepotelen ze begrippen als vrijheid en democratie. Afblijven!
Sorry, ik dwaal af, we moeten naar het goede nieuws.
Art Works for Change is zulk goed nieuws. Opgericht in 2008 en organiseert reizende tentoonstellingen en online projecten die mensenrechten, sociale rechtvaardigheid, gendergelijkheid, milieu en duurzaamheid als thema hebben.
Zoals Off the Beaten Path: Violence, Women and Art. Van 2009 tot 2014 in 12 steden in 5 landen te zien geweest. Van een ook vandaag nog geldende betekenis, dus welke curator durft dit naar Nederland te halen?
De tentoonstelling is virtueel hier door te lopen. In onze zondagse galerie kijken we naar een paar werken die elk op eigen wijze geweld tegen vrouwen aan de orde stellen.
Regina Jose Galindo – El Objectivo (het objectief), 2017. Te zien geweest op Documenta 14. Als u haar bekijkt door het objectief dat op een geweer is gemonteerd, wat is dan uw reactie? Wegkijken? De trekker overhalen? Of ingrijpen?
Dit is wat u ziet.
Hier de reacties van het publiek.
Door de fysieke aanwezigheid van de kunstenaar hebben performances misschien wel meer impact dan een schilderij of sculptuur.
De Oostenrijkse Valie Export geldt als één van de inspirerende ontwikkelaars van de moderne performance. Haar perfomance ‘Aktionshose: Genitalpanik’ uit 1969 is later nog eens uitgevoerd door Marina Abramovic.
Performancekunstenaars verleggen grenzen, wordt soms gesteld. De vraag is: wiens grenzen? Marina Abramovic heeft met ‘Rhythm O’ in ieder geval ervaren dat
(…) if you leave it up to the audience, they can kill you.( …) I felt really violated.
Inez de Vega is op haar beurt weer geïnspireerd door Abramovic.
https://www.youtube.com/watch?v=sks6auaatAM
Je kunt bij genoemde voorstellingen natuurlijk ook gewoon wat aardigs doen naar de kunstenaar. En kom je toevallig niet op iets aardigs dan doe je niets, toch?
Volgende keer meer over Art Works for Change.
Reacties (1)
Dat krijg je toch, als je solidariteit afdwingt, diversiteit als hoogste ideaal nastreeft en mannen als de oorzaak van alle kwaad benoemt?