Een kleine filosofie van de contra-kennis

ACHTERGROND - In de zomer van 2007 lag ik op een Schots strand, naast een beroemde professor uit Cambridge. Met mijn neus centimeters boven de stenen zocht ik naar nestende duizendpotenmoeders, die er rap vandoor gingen zodra ik ze vond. De eitjes plaatste ik vervolgens voorzichtig in een petrischaaltje, en dekte ze toe met een vochtig papiertje. De blik van de douanier op de terugreis, die mij vroeg wat ik in mijn koeltas droeg — 1200 duizendpoteneitjes — was goud waard.

Deze expeditie was de finale van mijn masteronderzoek aan de universiteit van Galway. In de maanden ervoor had ik me bezig gehouden met het kloneren van genen van de duizendpoot Strigamia maritima. Dat kloneren ging een beetje op de gok, want de genoomvolgorde van het beest was ons onbekend. Een gen waarvan je de volgorde kent vis je zo uit je reageerbuisje met DNA, met speciaal daarvoor ontworpen moleculen. Als dat echter geen optie is moet je het doen met een moleculenmix, waarvan je maar moet hopen dat er een paar passen. Van mijn hoopvolle lijstje ‘interessante genen’ waar ik het project mee begonnen was, lukte er uiteindelijk één. Teleurstellend, wellicht — maar ik was er al lang blij mee.

Vandaag de dag had ik maximaal een week gedaan over de hele lijst: onlangs verscheen namelijk de officiële publicatie van het genoom van Strigamia maritima. De professor die naast mij naar duizendpoteneitjes groef, Michael Akam, is één van de senior authors; mijn huidige begeleider Ariel Chipman voert de lijst van ruim 100 auteurs aan. Het begeleidend artikel staat in PLoS Biology, en schetst een overzicht van alle genen die inmiddels geïdentificeerd zijn in het genoom: een slordige 1100. Met een computer gaat dat duidelijk een stuk makkelijker dan met een mix moleculen.