Burgerlijke ongehoorzaamheid terug bij de rechter

Met de recente uitspraak van de Rechtbank Noord-Nederland waarbij ‘principiële’ wietkwekers geen straf werd opgelegd, is de discussie over het Nederlands wietbeleid weer verhevigd. Juridisch gezien, werpt het echter ook nieuw licht op burgerlijke ongehoorzaamheid. Waar een beroep daarop in de rechtspraktijk in het verleden consequent is afgewezen, biedt de huidige zaak misschien weer een opening, meent Axel Boomgaars. Burgerlijke ongehoorzaamheid Dat er een spanning bestaat tussen het recht en rechtvaardigheid is voor veel juristen geen verrassing. Burgerlijke ongehoorzaamheid is een concept dat zich binnen die spanning begeeft, met nogal uiteenlopende interpretaties. De overeenkomst tussen al die definities is het bewust niet opvolgen van wettelijke verplichtingen om morele redenen, wat straffeloosheid zou moeten rechtvaardigen. Er is een heuse Facebookpagina over gemaakt die wat verwarring zaait, maar er zijn sowieso allerlei vormen te verzinnen van verzet tegen recht dat als onrechtvaardig wordt ervaren. In Nederland heeft rechtssocioloog Kees Schuyt het juridische debat over burgerlijke ongehoorzaamheid sterk beïnvloed met zijn dissertatie uit 1972: Recht, Orde en Burgerlijke Ongehoorzaamheid. Het meest bekende deel daaruit is een opsomming van tien kenmerken van burgerlijke ongehoorzaamheid, die hij in het midden plaatste van een lijn tussen legale protestvormen (totaal conformisme aan het systeem) en revolutionair verzet (totale omverwerping van het systeem). 'Het protest is […] niet gericht tegen alle wetten van de staat of tegen het rechtssysteem als geheel, maar tegen één specifieke wet of één specifiek stelsel van wetten.' Mocht de verdachte van een strafbaar feit aan deze tien kenmerken voldoen, levert dit volgens Schuyt een morele rechtvaardiging van diens gedrag op.

Door: Foto: actv (cc)

Ideetje voor Ivo

NOS:

Premier Cameron van Groot-Brittannië wil apps kunnen verbieden die zo goed zijn beveiligd dat de overheid er niet bij kan. Als hij er na de parlementsverkiezingen van mei nog zit, maakt Cameron een wet waarmee verbieden mogelijk wordt, schrijven Britse media. Inlichtingendiensten kunnen nu niet alle apps controleren en dat zit de premier niet lekker.

h/t Paul

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Steve Pribut (cc)

Permanente surveillance vergiftigt onze vrijheid. Ai Weiwei maakt het al mee

OPINIE - Ter introductie van een prachtig en belangrijk exposé van Hans de Zwart over de verbazingwekkend snelle inkapseling van mensen in een alziend en alwetend internet, schrijft Cory Doctorow op BoingBoing:

Human beings are not inconveniently unreliable robots. We’re not the gut flora of transhuman corporations. Any political or economic system that reduces us to either of these states is illegitimate and should be discarded.

Het verhaal van De Zwart opent met:

Ai Weiwei has been living in our future. His movements are restricted and he is structurally being watched by the government. He lives in a world without privacy. A world without privacy is a world without freedom.


Lees verder op Medium.com: over aan elkaar vastgeklonken gluurders en begluurden; de anti-afluistertent van Obama op zijn buitenlandse reizen; de magische polsband van Disneyland die de bezoeker attracties voorschotelt op grond van vorige bezoeken en bestedingen; de kleine stap van het chippen van huisdieren naar het monitoren van kinderen en pubers; de Pavlok-armband die een stroomstootje geeft als je gedachten van je werk afdwalen of als je iets anders doet dat je jezelf hebt verboden; het per app keuren en bestellen van (seksuele) partners alsof het pizza’s betreft; de minicamera die je hele levensloop in beeld brengt en upload; en hoe een mensenleven steeds meer gaat lijken op dat van een doorbloede avatar in een first person shooter en op dat van een gokverslaafde in een casino…
 

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

‘Democraten hebben debat over marteling verloren’

Marc A. Thiessen in The Washington Post:

Sen. Dianne Feinstein (D-Calif.), who chairs the Senate intelligence committee, launched a six-year, 6,000-page, $40 million investigation into the CIA interrogation program, with the goal of convincing Americans that a) the program did not work and that b) enhanced interrogations were wrong and should never again be permitted.

She failed on all counts.

Just before Christmas, a Post poll revealed the American people’s final verdict. The vast majority agree with the CIA that these techniques were necessary and justified. A majority think that Feinstein should never have released her report. And — most importantly — 76 percent said they would do it again to protect the country.

PvdA wil levenslang na 25 jaar toetsen

Trouw:

Bij elke levenslang gestrafte moet na vijfentwintig jaar worden bekeken of zijn gevangenisstraf nog zin heeft. En bij zo’n toets moet een rol zijn weggelegd voor de slachtoffers.

Dat wil PvdA-Kamerlid Jeroen Recourt, die zijn ideeën vandaag toelicht in deze krant. Volgens de oud-rechter is het een kwestie van humaniteit om daders perspectief op vrijlating te bieden. [….]

Recourt verwijst daarbij onder meer naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Dat oordeelde vorig jaar dat er voor alle gevangenen zicht moet zijn op vrijlating, ook voor levenslang gestraften.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende