Al drie weken krijg ik leugenachtige berichten doorgestuurd. Het is een snood netwerk dat dit fake news uur na uur rondpompt: mijn eigen lichaam is de afzender. Eerst zei het nieuws dat mijn kruis en zitvlak dood waren – geen wonder, dacht ik nog: ik zit te veel, en sinds ik thuis werk is dat alleen maar erger geworden – maar na een paar dagen schoot die gevoelloosheid in een paar uur tijd achterlangs van mijn bovenbeen via mijn kuit naar mijn voet. Toen was mijn rechterbeen achter van bil tot hak dood. Ineens realiseerde ik me dat ik al een paar dagen geregeld dacht dat er een steentje in mijn sok zat. Na inspectie bleek mijn sok dan schoon, ook in mijn schoen zat niks. Toen de kou in mijn been zich uitbreidde, liep ik ineens op een combinatie van gruis en piepschuim: zachte kussentjes gelardeerd met scherpe puntjes, terwijl mijn wreef brandde. Hou me ten goede: alles werkte opperbest, of nou ja: als vanouds, maar het voelde alsof er geen hout van klopte. En juist die discrepantie maakte dat ik ineens nergens een touw aan kon vastknopen. Ik heb eerst een dag in bed gelegen, aldoor op mijn zij of op mijn buik, om te achterhalen of het een fysiek ding was: een beknelde zenuw of zoiets. Dat maakte geen verschil: mijn rechterbeen bleef achter dood. De dag erna heb ik steeds gelopen en gestaan – alweer geen verschil. What the fuck, dacht ik. Daarna had ik een ingeving: het zal toch niet de MS zijn? Vreemd genoeg luchtte die gedachte me op. Want MS is een vals doch vertrouwd fenomeen. Mijn eigen lichaam spande tegen me samen en spon een complotje. Klein nadeel: je weet nooit of het erger wordt of dat het hierbij blijft; evenmin of het later bijtrekt, of dat je er maar aan moet wennen. Lopen en staan deed zeer, want ook mijn linkerzool raakte in de war en loog keihard dat ik op een mix van watjes en kiezels stond. Al die valse berichten ontregelen een mens. Je onderwerpt jezelf bijgevolg steeds aan inspectie. Je surveilleert je eigen lichaam permanent: hoe staat het er nu voor, verandert het, zit er echt niets in mijn sok of schoen? En het is raar om overtuigend iets te voelen dat er bewijsbaar niet zit. Hoogst vermoeiend ook, want je kunt je eigen lichaam niet meer geloven en moet je eigen, overtuigende perceptie steeds afschrijven als nepnieuws. Plus de onrust. Toen ik na een middagdut wakker werd met een halfdode arm, heb ik minutenlang met ingehouden adem zitten afwachten of die werkelijk sliep, of dat ook mijn arm had besloten mee te doen met het valse gekakel. (Hij deed al snel weer normaal.) Pas gisteren voelde ik dat ik mijn billen weer bijna terug had, en ook mijn rechterdij is aan het ontdooien – dan zal de rest ook wel weer snel ophouden met liegen. In mijn geval was, had het nepnieuws niet willen wijken, altijd nog een prednisonkuur die ik in het ziekenhuis kon halen. Ik wilde wel dat zoiets er ook voor andere ontvangers van nepnieuws was. Deze column van Karin Spaink verscheen eerder in Het Parool.
Lag het aan mij? Viel het alleen mij op? Haast in elk artikel over corona dat ik de afgelopen tijd las, kwam ik steeds hetzelfde woord tegen:
Veerkracht
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Mijn moeder wordt in februari 87 jaar en ze verblijft in een woonvorm voor ouderen die een hoge zorgvraag hebben. Volgens de site krijgt de bewoner daar zorg op maat. Verzorging, verpleging, tot aan het overlijden toe. En men houdt daar ‘persoonlijkheid, kwaliteit en respect hoog in het vaandel’, zoals de woonvorm het omschrijft. Mijn moeder is dementerend, maar ze weet nog wel wie ik ben. Gelukkig wel. Maar waar ze is en in welk tijdperk precies, en hoe ze daar is gekomen, dat weet ze dan weer niet.
Op het digitale zorglogboek had ik gelezen over de entree van een interactieve pop in mijn moeders bestaan. Er werd geen motivering of introductie bij gegeven. Dus toen ik bij haar op bezoek was, was ik wel nieuwsgierig naar die pop. Iets nieuws. Hoe zou dat interactieve eruit zien? Ik had wel ’ns filmpjes van interactieve zorgrobots gezien. Een kijkje in de toekomst. Maar ik werd teleurgesteld. Want de pop die ik aantrof bij mijn moeder was een variant op de sprekende pop die ‘mama’ zegt als je op de buik duwt. Er was niets interactiefs aan. En de pop bleek een aap met een roze strikje, inclusief een poppenwagen. De aap lacht, kirt, lonkt met haar ogen en maakt wat kronkelbewegingen. Dat is het.
De redactie van Sargasso wenst jullie allemaal een voorspoedig 2021! Vorig jaar schreven wij hier nog ‘Het nieuwe jaar zal, nog meer dan vorig jaar, in het teken staan van 75 jaar vrijheid’. Het leek zo’n veilige voorspelling, maar wat hadden we het mis.
Statistisch gezien kan het bijna niet anders dan dat 2021 een beter jaar wordt, daar hebben we geen Steeph-diagram™ voor nodig.
Maar…
Ja, wat dan? Jarenlang hebben we hier op Sargasso de traditie gehad voorspellingen te doen voor het nieuwe jaar, met eh, meestal nogal teleurstellende resultaten. Laten we het daarom dit jaar anders doen: Wat gaat er in 2021 beslist niet gebeuren?
Doe je voorspellingen, dan doen wij nog een oliebol en een drankje. Proost!
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
https://twitter.com/lady_star_gem/status/1352507594770837507
COLUMN - Werk en privé, die zijn gescheiden. Werk mag best leuk en interessant zijn, anders is het moeilijk vol te houden. Maar het is iets anders dan mijn privéleven. Dat is sociaal, fun, echt leven en meer.
Tot ik ineens maanden niet meer fysiek op mijn werk kon zijn. Negen maanden thuiswerken, slechts 5 keer op kantoor klant geweest.
En toen werd me pas duidelijk hoe een wezenlijk onderdeel werk is van mijn sociaal leven. De interactie met collega’s, in het eggie, van dichtbij, met fysiek en mimiek en al, dat voedt mijn menszijn. Ik ben een sociaal dier. Ook op mijn werk.
En op mijn werk ben ik ook een privépersoon. Ik heb het over mijn familieleven, over scheiding, over voetbal, over de verbouwing, over van alles. Er is nauwelijks verschil met mijn privéleven. En ik laaf me er aan. Ik haal er energie uit. Ik leef.
En dat voel ik nu pas goed, nu ik weer naar zestien tegeltjes met nauwelijks zichtbare gezichten zit te staren.
Ik smacht naar ze, ik zou mijn collega’s nu direct om de hals vliegen en knuffelen. Al mijn terughoudendheid het raam uit. Ik wil weer SAMEN werken!
Kerst 2020 zal eens een keer niet de boeken ingaan als een alcoholisch gourmetfestijn met knuffels en gekibbel. In plaats daarvan kijken we met een klein gezelschap in bezinning voor ons uit, hopend op sterrenlicht aan het eind van de tunnel. De goede boodschap hangt in de lucht, de engelen zingen klaar, de beltrom klinkt en de drie wijzen kunnen ieder moment arriveren met hun vaccin.
Ha ha ha, echt niet. Waarom zouden wij ons moeten bezinnen omdat anderen voortdurend in de fout gaan? Maandag staat bijvoorbeeld in de kranten dat veel kerken tóch Kerst gevierd hebben. En al die ouwetjes worden ook nog eens beloond met voorrang in de spuitrij. Het is onrechtvaardig. Dat is wat we zullen meenemen, dat we onrechtvaardig behandeld zijn door het jaar 2020, dat wij genoegen moesten nemen met de stal terwijl anderen losbolden in de herberg. Ja, er is alle reden om wrokkig te zijn, om met de smoor het nieuwe jaar in te gaan. Maar wie zich concentreert op het licht heeft uiteindelijk toch een prettiger leven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De Rotterdam als diagram van de samenleving. Foto rond 17u. Middelste toren = gemeente = braaf thuis. Linksonder = horeca = leeg. Rechter toren = woningen (licht aan) en/of beleggingsobjecten (licht uit). De lichtbak linksboven? Commerciele kantoren: lockdown, welke lockdown?
Foto en tweet van Arjen van Veelen.
De ACP vindt dat ook agenten bij het inenten voorrang moeten krijgen. Een ‘volgende stap’, volgens voorzitter @GerritvdKamp. “Het kabinet bestempelt de politie als vitaal beroep, dan is het logisch om snel te vaccineren.”
Nu medewerkers van de acute zorg (met name ziekenhuispersoneel) tóch voorrang krijgt bij het vaccineren tegen het coronavirus, vindt de ene na de andere beroepsgroep dat zij ook voorrang verdienen. Score tot nu: de politie, de leraren en de BOA’s.
Het kabinet wil een laagdrempelig testprogramma uitwerken waarmee naast incidentgericht (frequent) testen ook de mogelijkheid wordt geboden om door testen toegang te verkrijgen tot sociale en economische activiteiten. Het hebben van een (digitaal) ‘coronapaspoort’ zou hiervan het bewijsstuk kunnen zijn. Onder welke voorwaarden kan zo’n coronapaspoort ethisch en juridisch verantwoord worden ingezet? De vaste Commissie Ethiek en recht buigt zich over deze vraag.