De vergeten Tsjetsjeense deportatie (deel 1)

Een gebeurtenis uit de Tweede Wereldoorlog die in het westen niet of nauwelijks bekend is, is de genocide die Josef Stalin begin 1944 pleegde op het Tsjetsjeense volk en andere volkeren op de Noordelijke Kaukaus. Tijdens Operatie Chechevitsa, die in het tsjetsjeens bekend staat als Ardakh, de Exodus, liet Stalin in minder dan een week tijd de complete bevolking van Tsjetsjenië en het ernaast gelegen Ingoesjetië deporteren naar Centraal-Azië. De genocide trof meer dan 500 duizend mensen, van wie 40 tot 50 procent kinderen. Naar schatting kwam bijna een kwart van de bevolking tijdens de eerste jaren na de deportatie om van de honger en de ontberingen tijdens de exodus. Het duurde tot 1957, toen Nikita Chroesjtsjov Stalin was opgevolgd, alvorens de Sovjet-Unie erkende wat er gebeurd was en de Tsjetsjenen stapsgewijs weer mochten terugkeren naar hun land. Deel 2 verschijnt overmorgen. Gedwongen volksverhuizing De Chechevitsa vormde het einde van de van 1940 tot 1944 durende Tsjetsjeense Opstand, die haar hoogtepunt had tijdens de barre winter van 1942-1943 toen Hitlers troepen aan de poort van de Sovjet-Unie stonden. De Sovjet-Unie beschuldigde de Tsjetsjenen ervan met de Duitsers te heulen, de Tsjetsjenen zouden maar al te zeer bereid zijn de Duitsers over de bergpassen naar Azerbeidjan te gidsen, naar de eindbestemming van de Duitse operatie: de Azerische oliereserves. De meeste historici doen deze beschuldiging echter af als volstrekt onterecht.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Detailpolitiek (9): Museumklimaat

De afgelopen decennia hebben Nederlandse musea miljoenen gestoken in klimaatinstallaties. Deze hebben tot doel het binnenklimaat van musea zo constant mogelijk te houden, om zo de kunst te beschermen. Want wisselingen in het klimaat, dat is slecht voor kunst. Tenminste, volgens de wetenschap van enkele jaren geleden.

Wondere wetenschap
Inmiddels is de wetenschap een paar stappen verder. Marco Martens deed promotieonderzoek naar het binnenklimaat van musea, en wat bleek? Klimaatinstallaties blijken ook enorme nadelen te hebben. De energierekening gaat omhoog, soms lopen monumentale gebouwen schade op en soms ook de collectie zelf, waar het allemaal om begonnen was. De conclusie van Martens is dat het klimaat niet zo nauwkeurig geregeld hoeft te worden als tot dusver werd aangenomen.

Het is de droom van iedere wetenschapper: een item in RTL Nieuws en Kamervragen naar aanleiding van zijn of haar promotie. VVD-er Bart de Liefde sprong er bovenop: hoe moet het nu verder met de klimaatbeheersing in musea? Wat vindt de staatssecretaris van de conclusies van Martens, deelt hij de mening dat er minder uitgegeven kan worden aan klimaatbeheersing, en onderschrijft hij Martens’ aanbevelingen? Kan dit wellicht bijdragen aan de bezuinigingen op musea?

De meeste Kamervragen worden tegenwoordig gesteld naar aanleiding van krantenberichten, maar Bart de Liefde stelt ze naar aanleiding van harde wetenschap. Maakt dat zijn Kamervragen beter dan de andere? Het antwoord is nee, want de visie die achter zijn vragen schuilgaat is dezelfde als die van veel andere Kamerleden: de overheid moet alles doen en alles tot in de puntjes regelen. Ook als dat helemaal niet nodig is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Richard de Mos, zakkenvuller

[qvdd]

Omdat ik een hekel heb aan zakkenvullers in de politiek. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wat-ie met zijn centen doet. Maar ik hóóp dat mijn collega’s dit gaan overnemen

Limburgse PVV lijsttrekker en tevens Europarlementarier Laurance Stassen kondigt aan dat zij de verdiensten van haar eventueel Statenlidmaatschap aan een goed doel zal geven. Ondanks de gebruikelijke sneer naar links (“ik moet de eerste socialist nog zien, die het doet”), zijn vooral haar eigen partijgenoten hier de ‘zakkenvullers’.

Richard de Mos, bijvoorbeeld, gaat de verdiensten van zijn Haags gemeenteraadslidmaatschap zelf houden:

Wie mij kent zal bevestigen dat ik daar keihard voor werk.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Linksmensje pesten, van uw belastingcenten

We hebben het nu een half jaartje kunnen aanschouwen, en het is wel duidelijk dat de bende van de roze plopkap wat elementen toevoegt aan het publieke medialandschap die in ieder geval ‘nieuw’ zijn. ‘Wenselijk’ mag u zelf bepalen. ‘Aangenaam’ is niet per se van toepassing. Zo ontdekte Peter Breedveld dat je als doodgewone anonieme Nederlander tegenwoordig gewoon onder werktijd op je werkplek overvallen kan worden door camera, microfoon en ego van Rutger Castricum of Jan Roos die even een persoonlijk rekeningetje komen vereffenen (of dat van een vrindje). Er waren een paar aardige primeurs, maar Pownews blinkt de eerste zes maanden van zijn bestaan vooral uit in het treiteren, voor schut zetten en afzeiken van al wat niet in het bedompte, moralistische, pseudovrijgevochten, maar eigenlijk vooral zeer rechts-conservatieve framepje van Weesie & Co past.

Donderdag was er een demonstratie van Libiërs op het binnenhof. Daar was ook een mevrouw die ze bij PowNews beschouwen als beroepsdemonstrant (ze hebben een archiefje voor d’r), en het itempje laat zien hoe te midden van die groep Libiërs de cameraman zich specifiek richt op deze mevrouw. Vervolgens:

‘waarom film je mij?’
‘ja, ja da weeknie, da moest’
‘van wie?’
‘van Jan’
‘ja maar Jan is niet goed bij z’n hoofd… Waar is ie?’.

Foto: Enric Borràs (cc)

Wat doen we met islamitisch antisemitisme?

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Bart Voorzanger, die zich afvraagt of onze reactie op antisemitische uitingen van jonge allochtonen verband houdt met ons onverwerkte oorlogsverleden.

Onze reactie op antisemitische uitingen van jonge allochtonen heeft alles te maken met onze geschiedenis. We denken kwaad te bestrijden dat ons nu van buiten bedreigt, maar het gaat in feite wellicht vooral om spoken uit ons eigen verleden. Misschien moeten we daar toch eens bij stilstaan voor we die blagen een proces aandoen.

Ik groeide op in een wereld waarin wel eens werd gegrapt over Duitsers die ‘hun’ kuil claimden aan een zonnig Noordzeestrand, en waarin besmuikt werd gelachen als iemand een Duitser die de weg vroeg de verkeerde kant op stuurde, of – wat botter – om teruggave van z’n gestolen fiets vroeg. Echt chique vond niemand dat, maar ’t gold toch als begrijpelijk, en als onschuldig genoeg om toelaatbaar te zijn. De oorlog lag nog vers in ’t geheugen en een beetje afreageren moest kunnen. Al gauw nam de welvaart toe en gingen we op buitenlandse vakanties, maar wie daarbij toch maar liever niet naar Duitsland ging, hoefde dat niet uit te leggen. ’t Is volslagen idioot, maar dat ‘toch liever niet’ voel ik nú nog.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het Tahrir-frame

Muammar al-Gaddafi (Foto: Wikimedia Commons, US Navy-Jesse B. Awalt)De opstanden in de Arabische landen worden op verschillende manieren geduid. Wat is er aan de hand in Tunesië, Egypte, Jemen, Bahrein, Libië? Is het een opstand van vrijheidslievende democraten tegen autoritaire regimes, vergelijkbaar met de revoluties in Oost-Europa in 1989? Is het een sociale revolutie tegen het neoliberalisme, tegen de corruptie en voor een eerlijker verdeling van de rijkdommen? Zijn de betogers pro-westers, streven ze naar een hechtere band met Europa en Amerika? Of juist anti-westers, uit afkeer tegen de VS en Europese landen die deze misdadige dictaturen, inclusief die van de alom verfoeide Gaddafi, zo lang in het zadel hebben gehouden? Of zal het uiteindelijk allemaal uitlopen op een islamitische machtsovername zoals na de Iraanse revolutie van 1979? Niemand heeft de huidige omwentelingen in de Arabische wereld voorspeld. De interpretatie van deze gebeurtenissen door het westen kan nu wel een factor worden in de uitkomst van het proces. Welk ‘frame’ gaat het winnen in de omgang met de nieuwe Arabische realiteit?

De angst voor de Arabieren of islamieten (de nuance wordt vaak gemist) is in Europa wijd verbreid. Het rechts-populistische frame van Wilders c.s. is er een van angst en wantrouwen. Elk signaal dat opgevat kan worden als effect van een groeiende macht van islamitische partijen zal worden geïnterpreteerd binnen het kader van de dreiging die de islam biedt voor de Europese cultuur. Vanuit deze invalshoek zullen de ontwikkelingen in de Arabische wereld dus met argusogen worden bekeken. Terwijl het ook anders kan. NRC-columnist Hofland zag een paar weken geleden in de demonstraties op het Tahrirplein in Caïro juist een bewijs dat de rechts-populistische these niet deugt. De Europese cultuur wint nu juist terrein in de Arabische wereld. Op 9 februari schreef Hofland in de NRC:

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende