Het wordt een luchtige en verrassende zomer in Wassenaar. De museumpubliekslieveling ‘ouderpaar onder parasol’ krijgt bezoek van nog veertien werken uit het oeuvre van de Australische kunstenaar Ron Mueck. Beelden levensecht en vaak meer dan levensgroot die je blijven verbazen door hun details en lichaamstaal. Kunst op Zondag ging op bezoek bij de ‘familie’ van Ron Mueck. [caption id="attachment_351100" align="aligncenter" width="450"] Couple under an umbrella (2021) © Ron Mueck - Museum Voorlinden © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Publiekslieveling Als snel na de opening van Museum Voorlinden (2016) werd zijn beeldengroep Couple under an umbrella (2013) de publiekslieveling van de museumbezoekers. Eénmaal heeft het museumteam het echtpaar van zaal gehaald. Direct na de ‘verdwijning’ stroomden de reacties binnen, vertelt Suzanne Zwarts (museumdirecteur). Toen deze reacties van teleurstelling aanhielden is na drie maanden besloten het koppel terug te zetten op hun vertrouwde plek. Sindsdien liggen ze weer ontspannen te zonnen. Deze zomer krijgen ze gezelschap van nog eens veertien creaties uit het brein van beeldend kunstenaar Ron Mueck (Melbourne, 1958). [caption id="attachment_351103" align="aligncenter" width="450"] Ron Mueck, selectie portretten © fotocollage Wilma Lankhorst.[/caption] Poppenmaker en -speler Als kind zag Ron zijn moeder poppen maken. Zelf ontwikkelde hij dit talent ook. Mueck is twintig jaar actief geweest als poppenmaker en -speler. Hij werkte onder andere voor Sesam Straat en de The Muppet Show. Mueck’s schoonmoeder, schilder Paula Rego (1935-2022) zag zijn talent en gaf hem in 1996 de opdracht een Pinokkio te maken voor haar tentoonstelling tijdens Spellbound (Hayward Gallery). Mede door dit succes is Mueck daarna als autonoom kunstenaar verder gegaan. Nu woont en werkt hij op een afgelegen locatie op het Engelse Isle of Wight. [caption id="attachment_351105" align="aligncenter" width="450"] Diverse creaties © Ron Mueck © fotocollage Wilma Lankhorst.[/caption] Hyperrealisme In Museum Voorlinden is nu de grootste solotentoonstelling van Mueck’s werk te zien. Zijn oeuvre omvat op dit moment 48 werken. Voorlinden heeft er drie in haar collectie. In totaal zijn er nu vijftien creaties van zijn hand te zien. Zijn beelden zijn hyperrealistisch. In deze figuratieve stijl geeft de kunstenaar de werkelijkheid op een zo realistisch en neutraal mogelijke manier weer. Mueck is de man van het detail. In de twee films die je in het auditorium kunt zien, wordt dat heel duidelijk. Haar voor haar, net als bij haartransplantaties worden zijn figuren voorzien van een kapsel. Ook arm-, been- en/of borsthaar worden met engelengeduld aangebracht. [caption id="attachment_351101" align="aligncenter" width="450"] En Garde (2023) Ron Mueck © fotocollage Wilma Lankhorst.[/caption] Zoektocht naar eenvoud Net als Piet Mondriaan eenvoud nastreefde en het weglaten tot een kunst maakte, is Mueck in de laatste jaren op zoek naar eenvoud. Geen haren, kleding en/of huidvlekken meer maar strakke lijven waarbij spieren en de botstructuur de houding van de sculptuur weergeven. Dit is goed te zien in zijn meest recente werk En Garde (2023). We staan in de grote museumzaal op eens oog in oog met drie zwarte honden. Vragen die opkomen: zijn deze honden bang? Of beschermen ze iemand? Staan ze op het punt aan te vallen? Uit de reacties van mijn collega’s merk ik dat iedereen iets anders ziet. Een zegt lachend dat de drie honden haar aan haar drie kinderen doen denken. De een stevig op zijn benen, de ander afwachtend en de derde er onderzoekend tussenin. https://youtu.be/xfJzyj3O6Ww?si=fOcMscmv5G_RvTCh Starttijd reserveren verplicht De solotentoonstelling van Ron Mueck is tot en met 17 november 2024 te zien in Museum Voorlinden in Wassenaar. De verwachting is dat er veel bezoekers op deze tentoonstelling afkomen, daarom stelt het museum starttijden in. Vooraf je ticket boeken is raadzaam om teleurstelling te voorkomen. Kijk hier voor de details. © tekst en foto’s Wilma Lankhorst © gebruik van de foto’s met toestemming van en met dank aan Museum Voorlinden, Ron Mueck en alle bruikleengevers.
“Ik ben de grootste klootzak die je ooit zult ontmoeten,” zo stelt de Amerikaanse singer-songwriter John Grant zichzelf aan ons voor.
Sommigen zouden dat pochen noemen, anderen een vorm van zelfspot.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Rosalía Vila Tobella maakte naam door flamenco te combineren met hiphop, en daarbij maatschappelijke vraagstukken over vrouwenonderdrukking, seks, machismo en schaamte aan te snijden. In retestrakke videoclips ook nog.
Maar die vrouw kan dus gewoon echt flamenco zingen hè. Da’s niet makkelijk, daar moet je echt techniek voor onder de knie hebben.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Deze wereld heeft meer vrolijkheid nodig. Maar de wereld is niet eerlijk, dus krijgen jullie Oud Zeer in plaats daarvan. En dat is helemaal niet erg, want Oud Zeer kan ook heel mooi zijn! Luister maar. Ik kan hier verder niet zoveel over vertellen, aangezien ik dit getipt kreeg maar zelf verder niet ken. Het gaat om een split-EP van de (relatief nieuwe?) Nederlandse bands Throwing Bricks en Ontaard, die hun thuisbasis hebben in dB’s in Utrecht. Waar je, geheel terzijde, heel prima kan eten voor een schappelijke prijs.
‘Less is more’ is vaak een gore leugen. Zo zie ik het tenminste. Ik heb geen idee hoe de mannen van Archspire er naar kijken, maar als ik een gok moet doen, zou ik zeggen dat zij er waarschijnlijk ook niet zo van zijn, van dat less is more. Waarom? Klik op het driehoekje, zou ik zo zeggen. De Canadezen wonnen met de technische death metal van hun album Bleed the Future, waar ook dit pareltje meerdere prijzen. De sfeervolle beelden krijgen jullie er gratis bij.
Lavender was een van de eerste echte hits van Marillion, van het album Misplaced Childhood uit 1985. Wie wel eens een vroege prog-rockplaat van Genesis heeft beluisterd, heeft meteen door waar de heren hun muzikale en lyrische inspiratie aan ontleenden.
Zelfs zanger Fish (Derek Dick) klinkt hier behoorlijk als Peter Gabriel in z’n Genesis-tijd.
Peter Frampton werd eind jaren ’70 een wereldster met hits als ‘Show me the Way’. Toen hij midden jaren ’80 in de schulden raakte, liet jeugdvriend David Bowie hem spelen in diens begeleidingsband.
Frampton mag inmiddels een grijsaard van 74 zijn, hij kan nog steeds een aardig stukje pingelen. De pensionado geniet duidelijk van z’n oude dag. Hij kan doen waar ‘ie zin in heeft. Zoals een mooie gitaarcover van Radiohead maken.
Japan was een Britse artpop/new wave-band die bekendheid verwierf in de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig. Hun albums verkochten goed, meestal meer dan 100.000 platen.
In 1982 ging de band echter uiteen, om zeven jaar later weer bij elkaar te komen als Rain Tree Crow.
Electro, samen met metalcore en Duitse rap en… eh… ja, whatever. Maakt allemaal niet uit mensen, de liedjes zijn heerlijk catchy, het clipje ziet er gelikt uit en zowel beeld als geluid lopen over van de referenties naar Sci-fi klassiekers. Gewoon luisteren en kijken dus RAAAAAVE ON!!!!!!
Wellicht kenden mensen dit gezelschap vroeger nog onder hun oude naam, want Electric Callboy heette vroeger Eskimo Callboy, maar ja, dat doen we dus niet meer, stigmatiserende namen. Mocht je je trouwens afvragen wat Elizabeth er van vindt (en je een diepgaande professionele analyse van de vocalen wil), bij deze:
Het is alweer tien jaar geleden dat Sharon Kovacs haar muziekcarrière lanceerde met de EP My Love.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.