Zoekresultaten voor

'skyclad'

Closing time | Skyclad

Ik had hier graag een stukje geschreven over de Britse band Skyclad, één van de eerste bands die (zeer verdienstelijk) folk met (thrash) metal combineerde. Over de intelligente, sociaal kritische teksten, vol dubbele bodems. Over de muzikale ontwikkelingen die zijn doorgemaakt sinds de start in 1990. Over de fantastische live-optredens.

Echter: een snelle scan met behulp van de zoekfunctie leerde me dat een dergelijk stuk hier al eerder geschreven is. Wat een fijne site is dit toch!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Skyclad; een band met een boodschap

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Skyclad (Persfoto/last.fm)In 1990 richten Martin Walkyier (ex Sabbat) en Steve Ramsey (ex Satan/ex Pariah) de band Skyclad (ritueel naakt) op. Een band die later niet alleen bekend zal worden vanwege het uitvinden van een nieuw muziekgenre; de folk metal, maar ook vanwege de meesterlijke, maatschappij kritische teksten van vocalist Walkyier. Vanaf het eerste album is het duidelijk dat de band een serieuze boodschap heeft. Ver voordat de film an inconvenient truth bekend wordt bij het grote publiek staan de teksten van Skyclad al bol van de waarschuwingen over het milieu. Een boodschap die zich op latere albums verder uitbreidt met aanklachten richting geloof, politici, kapitalisme en fascisme. De liedjes gaan echter ook meer en meer de menselijke kant van verdriet tonen; liefdesverdriet en depressie. Alles meesterlijk verpakt in een catchy “folk metal” jasje en ijzersterke teksten vol woordgrapjes.

(If I Die Laughing, It’ll Be an Act of God / Oui Avant-Garde a Chance)

Irrelevant microbes with colour TVs
You say, ‘Why waste concern on the rivers and trees.
They belong to mankind to exploit as we please?’
Face up to the fact that mankind’s a disease
Irrelevant microbes with colour TVs.

Our Dying Island

Closing time | Moeder aarde

Het klimaat en het milieu gaan naar de klote. U weet het, wij weten het, Boudewijn de Groot weet het… Steeph, die ruim 12 jaar temperatuurgemiddelden bij elkaar veegde, weet het. En ook heel veel artiesten weten het. De ellende waar we als mensheid onszelf en onze planeet in aan het storten zijn, is dankbaar onderwerp van het lied. Wellicht niet zo dankbaar als de liefde, of drugs, maar toch. Wij nemen jullie de komende weken(?) mee, in wat artiesten te melden hebben over de nakende rampspoed.  De wereld vergaat er niet langzamer van, maar wellicht helpt het ons copen.

Closing Time | A Good Day To Bury Bad News

Voor de mensen die het indertijd niet mee hebben gekregen, “A good day to bury bad news” stond centraal in een schandaal in de Britse politiek tijdens 9-11. Een altijd alerte spindokter, Jo Moore, bedacht bij de aanslagen op de Twin Towers dat dit wel een hele mooie dag was om wat slecht nieuws de deur uit te doen. Nu kun je denken “ach die mevrouw is gewoon goed in haar werk en er heel erg aan toegewijd”, maar toen haar memo uitlekte waarin ze schreef dat dit “a good day to bury bad news” was, waren toch heel veel mensen boos. Ik vermoed door de combinatie van enerzijds een soort van ellendige gevoelloosheid dat dít is waar je aan denkt als een gebouw met meer dan 3000 mensen de lucht in vliegt, met algemeen gebrek aan integriteit en het actief tegenwerken van transparantie en controleerbaarheid van de overheid.

Closing Time | Cruachan

Cruachan maakt folk metal – dat deden ze als één van de eersten, vanaf de vroege jaren negentig, en werden daarbij geïnspireerd door de allereerste band in dat genre. De Ierse afkomst van de bands is een inspiratie voor hun teksten, die (onder andere) Ierse mythologie en geschiedenis behandelen. Omdat we dit genre al een tijdje hebben genegeerd krijgen jullie als trouwe lezers hieronder gratis en voor niets een bonusnummer. Enjoy!

Closing Time | Tuatha de Danann

Juij! Ik dacht dat hij zijn microfoon al aan de wilgen* had gehangen, maar Martin Walkyier zingt hier toch weer eens een deuntje mee. En doet zoals altijd zeer verdienstelijk. We hebben het op deze site eerder al gehad over zijn tijd bij Skyclad, maar daar is hij alweer ruime tijd weg. Nu dus een gastoptreden bij Tuatha de Danann, een Braziliaanse band die celtic folk speelt. Zaten die Kelten toch een stuk naar het zuiden en westen dan ik vroeger heb geleerd bij geschiedenis, maar a la. Prima aanleiding om ook deze band eens uit te checken.

Foto: RWhite [CC BY 2.5 (http://creativecommons.org/licenses/by/2.5), GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html) or CC-BY-SA-3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/)], via Wikimedia Commons

Graspop 2017 – over bandklonen, rooktenten en tapejes

LONGREAD, OPINIE, RECENSIE - Hell, wat was het mooi! Graspop Metal Meeting, in het Vlaamse Dessel, net over de Nederlandse grens (maar toch vier uur treinen vanwege de abominabele OV-verbindingen met ‘over de grens’ – je moet er wat voor over hebben). Een metalfestival met 135.000 bezoekers, waar zowel (grote) namen uit de hardrock van de jaren zeventig tot de metalbands van nu spelen. Vier jaar geleden schreef ik een serie stukjes naar aanleiding van het briljante festival Metaldays in Slovenië.* Graspop 2017 is een goede gelegenheid voor een vervolg.

De muziek

Die is toch het belangrijkst. Ik heb eerder geageerd tegen festivals met heel veel podia en bands, waar je de hele dag heen en weer aan het rennen bent om alles te zien wat je wil zien. Graspop valt ook in die categorie. Deze keer heb ik dan ook gedacht: “fuck it, ik ga gewoon selectief zijn en accepteren dat ik een hoop dingen niet ga zien, die ik eigenlijk wel tof vind”.

Zo miste ik onder andere Rammstein, hoe gaaf show en muziek ook zijn, Alestorm, die ik hier nog uitbundig prees, en Amorphis en In Flames, van wie het oude werk geweldig is (maar die ik al vrij vaak live heb gezien). Deze keer ging ik voor bands die ik nog nooit eerder had gezien, en dat viel vooral in de categorie ‘oude meuk’.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Niet links, niet rechts

Een wijs filosoof zei ooit:

“Our Devil has two wings (both left wing and right)
They carry him far on this anarchic flight”

Okay, okay, het is een songtekst van uit Skyclad’s ‘A Broken Promised Land’. Maar de termen links en rechts lijken een volledige come-back te hebben gemaakt. Tot een aantal jaren terug, waarin het politieke centrum de macht had, leken deze begrippen nagenoeg verdwenen te zijn. Beide zijn inmiddels echter uit hun graf opgestaan, maar worden ze wel gebruikt in de oorspronkelijke context? Van de rechts-extremist tot de linkse landverraders: zeker op het Internet zijn beide termen weer helemaal hot. Maar welke relatie hebben ze nog met de achterliggende betekenis?

De oorsprong
De ridderzaal (Foto: Jackie Kever)De begrippen rechts en links komen voort uit de indeling van het Franse Parlement, de Assemblée Nationale. Oorspronkelijk zaten zij die trouw waren aan de toen nog aanwezige koning rechts (conservatieven – adel, kerkelijke leiders en monarchisten) en zij die opkwamen voor de rechten van de burgers en voor verandering (lees revolutie) links (de liberalen, nationalisten en anarchisten). Een hele andere verhouding van links en rechts die wij nu gewend zijn.

Na de Franse revolutie verschoven de verhoudingen drastisch. Degenen met een socialistische inslag waren links gezeten en de nationalisten en liberalen verschoven naar rechts. Rechts bestond voornamelijk uit de rijke burger die zo min mogelijk staatsbemoeienis wilde. Weinig belasting en weinig regels. De staat was er enkel voor het noodzakelijke. Omdat hierdoor ook geen rechtsbescherming was voor o.a. arbeiders, was het vrij letterlijk iedereen voor zich, wat leidde tot grote armoede onder de bevolking en een enorme inkomensongelijkheid. Zij die opkwamen voor de belangen van het grote arme gedeelte van het volk zaten aan de linkerkant. Dit is de basis voor wat wij tot voor kort onder links en rechts verstonden. Of nog steeds verstaan?