Kunst op Zondag | Artificieel intelligent plagiaat

ChatGPT pleegt plagiaat. De artificieel intelligente tekstrobot is leuk in het nieuws geweest (ook bij Sargasso). Van complimenten over hoe vlot er een redelijk aardige tekst uit komt, tot waarschuwingen over misbruik (bijvoorbeeld studenten die hun proefwerk door ChatGPT laten maken). Maar tot nu toe is niemand nog op het idee gekomen ChatGPT (of de ontwerpers en eigenaars daarvan) voor de rechter te slepen wegens plagiaat. Bij AI-tools voor beeldende kunst, waar je ook met een paar woorden je eigen meesterwerkje kan maken, is dat sinds kort wel aan de orde. De Amerikaanse kunstenaars Sarah Andersen, Kelly McKernan en Karla Ortiz hebben een rechtszaak aangespannen tegen de makers van de kunstgeneratoren Stable Diffusion, de Discord-interface van Midjourney en het internetplatform DeviantArt, dat de AI-kunstgenerator DreamUp maakt. De kwestie: de kunstgeneratoren schenden de auteursrechten van de kunstenaars.  De software maakt immers gebruik van  auteursrechtelijk beschermde werken van miljoenen kunstenaars. Hoe een rechter volgens de Amerikaanse wetgeving daar over zal oordelen is gissen. Maar een voorzichtige proef op de som laat zien dat ze wel degelijk enige kans hebben. En dat kan de makers van de AI-kunstgeneratoren een flinke duit aan schadevergoeding gaan kosten. Deze ‘Nighthawks’, gemaakt met Stable Diffusion… … heeft overeenkomsten met het originele werk van Edward Hopper: Hier lijkt het wel of Anish Kapoor een Jeff Koons doet, of andersom: Het heeft in ieder geval; veel overeenkomsten met de stijl van dit werk van Anish Kapoor: Ook herkennen we er sterk de stijl van Jeff Koons in, onder andere te zien in dit werk: Stable Diffusion geeft na een opdracht vier afbeeldingen. Na de opdracht ‘Drip Painting in the style of Jackson Pollock’ kregen we deze suggesties: Leuke Drip Paintings, maar Stable Diffusion komt dus met veel kleurrijker opties op de proppen, dan bijvoorbeeld deze Drip Painting (Autumn Rhythm Number 30, 1950) van Jackson Pollock: Maar is het plagiaat? Of is hier meer sprake van toevallig overeenkomstige stijlkenmerken? Ook een kunstenaar die geheel eigenhandig werk maakt, zou zomaar iets kunnen maken dat sterk op ander bekend werk lijkt. Onze hoofden zitten immers boordevol geschiedenis en hou dan maar eens origineel werk en zelf bedachte beelden uit elkaar. Kijk maar eens naar het werk van een van de aanklagers. De acryl gouache schilderijen van Kelly McKernan hebben in ieder geval aardige overeenkomsten met art nouveau en de bekende ‘slaolie-stijl’ van (bijvoorbeeld) Jan Toorop. Citaat of plagiaat Kunst is altijd een reproductie van iets anders, schreven we in Citaten en covers. De talloze parodieën op de Mona Lisa schenden het auteursrecht van Da Vinci niet, omdat de man al lang voor de termijn van wettelijke regelgeving is overleden. Zou hij nu nog leven, dan maakt hij wellicht kans op een paar euro copyrightvergoedingen voor zijn Mona Lisa. Maar als een kunstenaar inspiratie vindt in een vaas met bloemen, een dode haas, een kerkinterieur of wat dan ook, waarom dan ook niet in andere kunstwerken. De vrijheid van inspiratie zal toch niet beperkt zijn tot een paar blikken soep? In Tussen nep en kitsch schreven we: Van kunst en kunstenaars verlangen we die authenticiteit. Maar waarom? Lijken de landschappen van de oude Hollandse meesters niet erg op elkaar? Toch spreken we niet van plagiaat. Landschappen, stillevens, dagelijkse taferelen, het zijn genrestukken en dat zoveel oude meesters hetzelfde genre beoefenden, maakt ze niet tot copycats. De rechtszaak in Amerika komt niet uit de lucht vallen. Al langer protesteren kunstenaars, ontwerpers en illustratoren tegen met AI gemaakt kunst. Is met die digitaalwijze jeugd van tegenwoordig, het ‘dat kan mijn  kind ook’ ineens een levensechte bedreiging voor de professionele kunstenaar? Dat is broodnijd. Begrijpelijk, maar nog geen schending van auteursrechten. De rechter die hierover moet oordelen zal inzage moeten hebben in de databases achter de kunstgenatoren om te zien of er copyright beschermd materiaal in zit. En dan nog: waarschijnlijk maken de drie kunstenaars alleen gelijk als er ook werk van hen in de database zit. De rechtszaak Bij een tekstgenerator als ChatGPT is het, lijkt mij, ondoenlijk om plagiaat te ontdekken. En omdat er op met AI gemaakt werk geen copyrigths kunnen berusten (lees van jurist Arnoud Engelfriet eens dit en dat), kunnen we uit de eerste verkennende zitting van de zaak in Amerika deze transcriptie wel overnemen…. Rechtbank: Zitting van de rechtszaak Sarah Andersen, Kelly McKernan en Karla Ortiz tegen Stable Diffusion, Midjourney en DeviantArt. Rechter John Doe presideert. Advocaat Matthew Butterick (voor de klagers): Dank u, edelachtbare. Mijn cliënten, Sarah Andersen, Kelly McKernan en Karla Ortiz, zijn professionele kunstenaars die hun levenswerk hebben geïnvesteerd in het creëren van unieke kunstwerken. Helaas heeft de technologie van de tegenpartijen, Stable Diffusion, Midjourney en DeviantArt, hun levenswerk in gevaar gebracht door kunstwerken te creëren die sterk lijken op die van mijn cliënten, zonder hun toestemming of erkenning. Advocaat David Smith (voor de verdediging): Dank u, edelachtbare. Onze technologieën, waaronder de kunstgenerator DreamUp, zijn bedoeld om kunstenaars te helpen bij het creëren van nieuwe ideeën en inspiratie. Er is geen sprake van inbreuk op de auteursrechten van de klagers, omdat de gegenereerde kunstwerken niet specifiek gericht zijn op de werken van de klagers en ook niet op een dergelijke manier worden gebruikt, dat de auteursrechten van de klagers worden geschonden. Rechter Doe: Laten we beginnen met het bekijken van enkele van de gegenereerde kunstwerken. Advocaat Butterick, kunt u enkele voorbeelden laten zien van de kunstwerken van uw cliënten en hoe deze lijken op de gegenereerde kunstwerken? Advocaat Butterick: Natuurlijk, edelachtbare. Hier ziet u een kunstwerk van mijn cliënt Sarah Andersen, genaamd "Ethereal Sunrise". En hier hebben we een gegenereerd kunstwerk van de kunstgenerator DreamUp met dezelfde titel. Zoals u kunt zien, zijn de kleuren en compositie bijna identiek. Rechter Doe: Advocaat Smith, hoe verklaart u deze gelijkenis? Advocaat Smith: Edelachtbare, de kunstgenerator DreamUp gebruikt algemene stijlen en technieken die veel voorkomen in de moderne kunst. Het is niet ongebruikelijk dat er overlap is tussen verschillende kunstwerken. Rechter Doe: Laten we verder gaan met het bekijken van meer voorbeelden. (Getuigenverklaringen en bewijs worden ingediend en besproken) Rechter: "Ik zal deze zaak overwegen en een uitspraak doen in de komende weken. Dit is het einde van de zitting." (ChatGTP voegde er geheel spontaan deze disclaimer aan toe: Houd er rekening mee dat dit een fictief transcriptie is, gebaseerd op een hypothetische situatie en niet gebaseerd op feitelijke informatie. Ook rechtszaken verlopen niet altijd zoals hierboven beschreven).

Door: Foto: people looking at Picasso Guernica, gemaakt met DALL·E 2.

Closing Time | Oceanic

Zo’n 90 procent van de geluiden die je hoort op het album Choral Feeling van Oceanic zijn stemmen, hoewel vaak niet meer als zodanig herkenbaar, wat ertoe leidt dat je tijdens het luisteren bij elk instrument of beat of melodie probeert te ontdekken of het een stem is of niet. Oceanic is gefascineerd door stemmen en zang: “Als je op een synth een C indrukt is het altijd een C. Daarvoor koop je zo’n ding natuurlijk ook. Maar een stem heeft altijd een vibrato, hij zwerft om een toon heen. Als je dat omlaag pitcht tot een bas krijg je een onzuivere toon. Het wordt nooit strak. Het is allemaal menselijk.”

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sebastiaan ter Burg (cc)

Dat mag je óók (al niet meer) zeggen

RECENSIE - Het genootschap Onze Taal heeft onder deze titel een leerzaam boekje uitgegeven over hedendaagse taalgevoeligheden. Taal is de afgelopen jaren, in navolging van Angelsaksische landen, ook in Nederland een strijdperk geworden. Bepaalde termen zijn in de ban geraakt omdat ze als beledigend en stigmatiserend werden ervaren. Maar niet door iedereen. Tegenstanders ervaren nieuwe regels als ideologisch geïnspireerde dwingelandij. Taalkwesties dragen zo bij aan de polarisatie in het publieke debat. Tijd dus voor een verhelderende gids: welke woorden kunnen, en welke juist niet (meer)?

Taalkundige Vivien Waszink inventariseert ‘wat er allemaal gebeurt op het gebied van schurende taal, genderinclusief woordgebruik en het weergeven van diversiteit.’ Het aardige van haar benadering is dat zij nieuwe woorden en uitdrukkingen voornamelijk beschrijft, verklaart en van de nodige achtergrondinformatie voorziet, maar nergens voorschrijft. Je kunt er mee instemmen, je kunt er ook afstand van nemen. Genderneutraal taalgebruik wordt steeds vaker de norm. ‘Dames en Heren’ wordt ‘Beste reizigers’. Dat went best snel. Maar kan al het mannelijke en vrouwelijke volledig uit het publieke discours worden geweerd?

Het is het goed om kennis te nemen van wat er op dit gebied leeft. Achter de taalkwesties worden veel bredere maatschappelijke kwesties zichtbaar. Ze roepen de vraag op of taal de weg kan zijn tot rechtvaardiger maatschappelijke verhoudingen, meer diversiteit en minder ongelijkheid. Taal is een peilstok voor verdergaande veranderingen in de samenleving. Maar die veranderingen vragen tijd en vooral inspanning op andere gebieden zoals wetgeving en verdeling van de welvaart. Alleen woorden zijn niet in staat het denken van mensen een andere richting te geven. Alleen als we steeds meer vrouwelijke directeuren tegenkomen raken we het beeld kwijt dat een directeur altijd een man is. Ik denk dat voor een volgende generatie een arts een vrouw is, terwijl ouderen haar nu nog vaak als verpleegkundige (of nog erger ‘verpleegster’) zien. Daar kun je met goedbedoelde taalrichtlijnen niet tegen op.

Foto: Diorama Aloë_Plantage © Rita Maasdamme © foto Wilma Lankhorst.

Kunst op Zondag verrast door de Maasdamme Collectie 

VERSLAG - Het Amsterdam Museum heeft tijdelijk een nieuw onderkomen. In verband met een ingrijpende verbouwing is het museum verhuisd van het Spui in het centrum naar de Amstel. Museum Hermitage bood het team en de collectie van het Amsterdam Museum een veilige en inspirerende plek waarin ze tot 2025 kunnen logeren. In dit nieuwe onderkomen werd mijn aandacht getrokken door de Maasdamme Collectie. Rita Maasdamme (1944-2016) laat aan de hand van vertellingen met 200 poppen scènes zien uit ons koloniale verleden. Voor Kunst op Zondag vroeg ik me af wat we kunnen leren van Maasdamme’s verbeelding van het koloniale- en slavernijverleden?

Maasdamme Collectie Maak kennis met Rita Maasdamme © foto Wilma_Lankhorst

Maak kennis met Rita Maasdamme © foto Wilma Lankhorst.

Wie was Rita Maasdamme?

In de expositie vertelt Bianca Maasdamme (audiotour) het levensverhaal van haar zus. Rita Maasdamme is in 1944 op Aruba geboren. Hun ouders komen oorspronkelijk uit Suriname maar zijn naar Aruba geëmigreerd. Als negenjarig meisje begint Rita poppen te maken van stof, die ze kleedt in verschillende klederdracht. In 1963 verhuist Maasdamme naar Amsterdam voor de modevakopleiding. Na haar afstuderen, werkt ze als lerares handwerken op verschillende Amsterdamse scholen. Vanaf 1983 verdiept Rita zich meer in de geschiedenis en cultuur van de Antillen, Aruba en Suriname. In combinatie daarmee pakt ze het maken van poppen weer op. Ze begint dan ook met het maken van diorama’s (3D-voorstellingen). Rita Maasdamme laat verhalen en ceremonies zien, waarover in de Nederlandse schoolboeken niets staat. Met deze 3D-voorstellingen exposeert ze in buurthuizen, scholen en musea, zowel in Nederland als op Aruba.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Closing Time | Macy Gray – Creep

Een heel lekkere cover. Macy Gray vetolkt ‘Creep’ van Radiohead.

Typisch voorbeeld van een heerlijk nummer, met eigenlijk een verschrikkelijke tekst. Gebeurt me wel vaker: de muziek is het eerste wat me opvalt, dat lekkere sensuele  ritme, achter die heerlijk strakke bas en drums, dat mooi vette orgel, die fantastische, toch wat bluesy rauwe stem van Macy Gray.

De tekst luister ik amper naar en dan blijkt achter dat fraai geluid een toch wat akelig liefdesliedje schuil te gaan.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Closing Time | Ikonika

Ikonika (aka Sara Abdel-Hamid) was zo’n tien jaar terug een van de eerste en weinige vrouwen in de dubstep-scene. Niet helemaal mijn genre maar dit nummer van haar EP I make lists uit 2012 is – *schraapt keel* – wel fijn.

Closing Time | Slagmann

Slagmann is Slagwerk Den Haag samen met technoproducer Talismann. Voor de serie ‘Inviting the Producer’ nodigde Slagwerk Den Haag elektronische muziekartiesten uit om “het analoge instrumentarium van de groep te verkennen als geluidsbank.” Een van de resultaten is het album KRYSALIS (2019). Voor de artiesten zelf was het een “ritualistic experience”, en dat hoor je ook.

Closing Time | Tien vingers en een viool

Gisteren zagen we heel het gezin La Berge Dramm op de bühne van Closing Time, vandaag alleen de dochter in de spotlights.

Diamanda La Berge Dramm speelt hier het door Gart Knox voor viool gecomponeerde ‘Ten Fingers’. Een fraai combinatie van pizzicato en percussie. Het is een van de acht stukjes uit ‘Violin Spaces’. Elk stukje behandelt een specifieke speeltechniek voor viool.

Het idee is geïnspireerd op het gegeven dat musici niet alleen complete muziekstukken oefenen, maar los daarvan ook verschillende technieken oefenen. Zoals een voetballer zijn baltechniek moet onderhouden, zo onderhoudt een musicus ook zijn/haar technieken.

Closing Time | The 21st century von Trapp family La Berge Dramm

Fluitste Anne La Berge, gitarist David Dramm en violiste Diamanda La Berge Dramm worden op hun album Modern genetics gepresenteerd als de hedendaagse variant van de familie Von Trapp.

Dat hele zinnetje doet ernstig tekort aan wie en wat ze zijn. Zeker, het zijn moeder, vader en dochter. Hun muzikale samenwerking heeft verder geen enkele gelijkenis met die van de Von Trapps die we uit de film en musical kennen.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende